Η Εβίτα Δεν Κοιμάται Πια Εδώ
του Pablo Agüero. Με τους Gael García Bernal, Denis Lavant, Daniel Fanego, Imanol Arias
Μια βασανισμένη χώρα, ακόμη περιπλανώμενη...
του zerVo (@moviesltd) 
Το πιο παράξενο, αλλόκοτο, μα και αντιφατικό δεδομένο, του θέματος που επεξεργάζεται ετούτη εδώ η μυθοπλασία, είναι πως είναι πέρα για πέρα αληθινό! Και αναφέρεται στην εικοσαετή Οδύσσεια που περίμενε το άψυχο κορμί της λατρεμένης ενός ολάκερου λαού, συζύγου του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου της Αργεντινής, Περόν, Εβίτας, που φεύγοντας από την ζωή, σε νεαρότατη ηλικία, μόλις 33 χρόνων, σκόρπισε την θλίψη, τον πόνο και τον σπαραγμό, σε κάθε γωνιά της χώρα του Τάνγκο. Κορμί που κατόπιν διοικητικής απόφασης του Πρεζιντέντε, βαλσαμώθηκε για να διατηρηθεί αιώνια ζωντανό ως έκθεμα στο κοινό που θα επιθυμούσε να το προσκυνήσει, μα που με την άνοδο της στρατιωτικής Χούντα στην εξουσία, εξαφανίστηκε από τους παρακρατικούς, για να εντοπιστεί χρόνια μετά, σε Ιταλικό κοιμητήριο, κρυμμένο πίσω από ψεύτικη ταυτότητα, υπό την προστασία του Βατικανού. Μέχρι την επιστροφή της σωρού στα πάτρια εδάφη, οι θρύλοι για το τι της έχει συμβεί όλο αυτό το διάστημα, άγγιξαν τα όρια της φρενίτιδας, με τον απλό κόσμο να φαντάζεται ακόμη και την πιο ακραία θεωρία συνωμοσίας, που άρπαξε τα απομεινάρια της ηρωίδας του. Ένα ανίερο ταξίδεμα, που στην πορεία του γνώρισε εξευτελισμούς και συλήσεις, πανομοιότυπες με αυτές που γνώρισε ο τόπος, ένας συσχετισμός που επιχειρείται στην κινηματογραφική αλληγορία Eva No Duerme.
1952 - Μια αχανής χώρα, στον Λατινικό Αμερικάνικο Νότο, έχει βυθιστεί στο πένθος, από την ώρα που απώλεσε την ηλιαχτίδα του, την γυναίκα που συμβόλιζε όλα της τα όνειρα, την λατρεμένη του Έβα. Κατόπιν εντολής του αυστηρών αρχών Προέδρου, το πτώμα της γυναίκας του θα αναλάβει να διατηρήσει ζωντανό για πάντα, μέσω ειδικής διαδικασίας ένας ταριχευτής, ώστε να υπάρχει δυνατότητα διαρκούς δημόσιας έκθεσης του. 1956 - Μετά τα τραγικά περιστατικά με εκατοντάδες νεκρούς στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, την εξουσία του κράτους θα αναλάβει ο Στρατός, που πάντοτε σε τέτοιε αναταραχές εμφανίζεται σαν σωτήρας. Με τον κίνδυνο να αποτελέσει το πτώμα της Περόν πεδίο εξέγερσης για τους πολίτες, οι δικτάτορες θα αποφασίσουν να το εξαφανίσουν, Απόφαση που καλείται να φέρει εις πέρας, ένας φοβισμένος και διόλου αποφασιστικός αξιωματικός. 1969 - Με το νεκρό σώμα επί χρόνια να αγνοείται, μια ομάδα ανταρτών Περονιστών, θα απαγάγει τον Χενεράλ Εουχένιο Αραμπούρου, διατελέσαντα Πρόεδρο της χώρας εν καιρώ επιβολής στρατιωτικού Νόμου και θεωρούμενο ως βασικό υπαίτιο της εξαφάνισης, οδηγώντας τον σε ερημική περιοχή και υποβάλλοντας τον, μέχρι τέλους, σε φρικτά βασανιστήρια.
Τρεις επιμέρους βινιέτες, άπασες αληθινές και γραμμένες στα κιτάπια της ιστορίας, ορίζουν τον κορμό που πάνω του κτίζεται η σπονδυλωτή αφήγηση του έργου. Αφήγηση που λαμβάνει χώρα από το στόμα ενός νεαρού φασίστα ένστολου (δίλεπτο σε εισαγωγή και φινάλε, όπου ο διττός Gael Garcia Bernal, ισορροπεί μεταξύ της αγγελικής του μορφής και της σατανικής του έκφρασης) και ανά τακτά χρονικά διαστήματα την διακόπτουν οι παρεμβάσεις των επίκαιρων της εποχής, με εικόνες πραγματικές, που φωτογραφίζουν το ρεαλιστικό δράμα του Αργεντινέζικου λαού. Πίσω από αυτά τα πλάνα όμως, το τρίπτυχο Ταριχευτής - Μεταφορέας - Δικτάτορας, ορίζει το σουρεάλ των γεγονότων, μέσα από μακροσκελείς, διαλεκτικές σεκάνς, όπου το πτώμα δηλώνει μονίμως το παρόν - ακόμη και στην τελευταία που αγνοείται - αναδίδοντας μηνύματα και μεταφορές, που αφορούν στην συνολικότερη διαδρομή του τόπου, κατά το πρόσφατο ήμισυ του αιώνα.
Με πνεύμα, που σε αντίθεση με το μακάβριο φόντο, πολλές φορές στέκεται ανάμεσα στο δράμα και την καυστική σάτιρα, με λήψεις που μοντάρουν απότομα την σταθερή κάμερα με το τρέμουλο στο χέρι, ο ταλαντούχος Παταγόνιος Pablo Aguero, πέραν του μαθήματος ιστορίας που καταφέρνει, για όσους ξένους, την αγνοούν παντελώς, καθρεφτίζει ευρηματικά μέσα από τα εξαιρετικά επιλεγμένα περιστατικά, στιγμές και από το τωρινό γίγνεσθαι της πατρίδας του: Ανασφάλεια, φόβος, μίσος, εμφύλια πάθη, εκδικητικότητα, όπως και τότε, που η Αρχεντίνα οδηγήθηκε για δεκαετίες στον γύψο και το αιματοκύλισμα, έτσι και τώρα, που η κρίση την κατευθύνει σε ένα μέλλον αβέβαιο και ομιχλώδες. Κι αν μια φορά κι έναν καιρό, η γελαστή της πριγκίπισσα, αποτέλεσε το αποκούμπι όλων στην μπιανκοσελέστε επικράτεια, τι μπορεί να συμβεί τώρα, που επιτέλους κοιμώμενη εδώ, έχει αναπαυθεί, πέντε μέτρα βαθιά στο έδαφος, εκεί που ουδείς μπορεί να επηρεάσει την αιώνια μακαριότητα της?
Τρεις επιμέρους βινιέτες, άπασες αληθινές και γραμμένες στα κιτάπια της ιστορίας, ορίζουν τον κορμό που πάνω του κτίζεται η σπονδυλωτή αφήγηση του έργου. Αφήγηση που λαμβάνει χώρα από το στόμα ενός νεαρού φασίστα ένστολου (δίλεπτο σε εισαγωγή και φινάλε, όπου ο διττός Gael Garcia Bernal, ισορροπεί μεταξύ της αγγελικής του μορφής και της σατανικής του έκφρασης) και ανά τακτά χρονικά διαστήματα την διακόπτουν οι παρεμβάσεις των επίκαιρων της εποχής, με εικόνες πραγματικές, που φωτογραφίζουν το ρεαλιστικό δράμα του Αργεντινέζικου λαού. Πίσω από αυτά τα πλάνα όμως, το τρίπτυχο Ταριχευτής - Μεταφορέας - Δικτάτορας, ορίζει το σουρεάλ των γεγονότων, μέσα από μακροσκελείς, διαλεκτικές σεκάνς, όπου το πτώμα δηλώνει μονίμως το παρόν - ακόμη και στην τελευταία που αγνοείται - αναδίδοντας μηνύματα και μεταφορές, που αφορούν στην συνολικότερη διαδρομή του τόπου, κατά το πρόσφατο ήμισυ του αιώνα.
Με πνεύμα, που σε αντίθεση με το μακάβριο φόντο, πολλές φορές στέκεται ανάμεσα στο δράμα και την καυστική σάτιρα, με λήψεις που μοντάρουν απότομα την σταθερή κάμερα με το τρέμουλο στο χέρι, ο ταλαντούχος Παταγόνιος Pablo Aguero, πέραν του μαθήματος ιστορίας που καταφέρνει, για όσους ξένους, την αγνοούν παντελώς, καθρεφτίζει ευρηματικά μέσα από τα εξαιρετικά επιλεγμένα περιστατικά, στιγμές και από το τωρινό γίγνεσθαι της πατρίδας του: Ανασφάλεια, φόβος, μίσος, εμφύλια πάθη, εκδικητικότητα, όπως και τότε, που η Αρχεντίνα οδηγήθηκε για δεκαετίες στον γύψο και το αιματοκύλισμα, έτσι και τώρα, που η κρίση την κατευθύνει σε ένα μέλλον αβέβαιο και ομιχλώδες. Κι αν μια φορά κι έναν καιρό, η γελαστή της πριγκίπισσα, αποτέλεσε το αποκούμπι όλων στην μπιανκοσελέστε επικράτεια, τι μπορεί να συμβεί τώρα, που επιτέλους κοιμώμενη εδώ, έχει αναπαυθεί, πέντε μέτρα βαθιά στο έδαφος, εκεί που ουδείς μπορεί να επηρεάσει την αιώνια μακαριότητα της?
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαρτίου 2016 από την Rosebud 21
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική