Έντι ο Αετός
του Dexter Fletcher. Με τους Taron Egerton, Hugh Jackman, Christopher Walken, Mark Benton, Keith Allen, Jo Hartley, Tim McInnerny, Edvin Endre, Marc Benjamin, Jim Broadbent
Χρυσός Ολυμπιονίκης!
του zerVo (@moviesltd) 
Ένα ήρεμο φλεβαριάτικο απόγευμα του 1988 ήταν, όταν θα λάμβαναν χώρα οι μεγάλοι τελικοί του άλματος σε σκι, από μικρό και μεγάλο βατήρα, ένα από τα πιο δύσκολα, επικίνδυνα, αλλά και εντυπωσιακά σπορ, του προγράμματος των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων. Ένα τουρνουά που εξαρχής είχε φαβορί, τον θρυλικό Φινλανδό, κυρίαρχο του αγωνίσματος, Μάτι Νύκανεν, που εντέλει πανεύκολα και με σημαντική απόσταση από τους διώκτες του επιβεβαίωσε τα προγνωστικά. Μπορεί ο δίμετρος Σκανδιναβός να ήταν εκείνος που ανέβηκε εντέλει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, οι πανηγυρισμοί, οι σημαιοστολισμοί και οι ακατάπαυστες ιαχές επιδοκιμασίας στην κερκίδα, δεν έχουν εκείνον σαν στόχο. Μηδέ τον δεύτερο ή τον τρίτο, ούτε τον ντόπιο πρωταθλητή που ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις αβαντάρεται σαν γηπεδούχος. Αλλά εκείνον που κατάφερε το χειρότερο σκορ από όλους τους συμμετέχοντες, τον τελευταίο, που οσονούπω θα γίνει ένα κουβάρι με τον κόσμο, γιορτάζοντας μαζί του το κατόρθωμα! Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο...
Παρακινούμενος από τα κατορθώματα των μυθικών του αθλητικών ειδώλων και από πολύ νεαρή ηλικία, ο Έντι Έντουαρντς είχε βάλει έναν και μοναδικό σκοπό στην ζωή του: Κάποια στιγμή να πάρει μέρος, εκπροσωπώντας την πατρίδα του την Μεγάλη Βρετανία, στην κατά τεκμήριο σπουδαιότερη, λαμπερότερη και με το μεγαλύτερο ακροατήριο διοργάνωση, τους Ολυμπιακούς Αγώνες! Μπόμπιρας κιόλας στα φτωχικά δρομάκια της γειτονιάς του, πάλευε να βρει τον τρόπο που θα πραγματοποιήσει το όνειρο του, αναζητώντας το σπορ που του ταιριάζει περισσότερο, αγώνες δρόμου, άρση βαρών ή ακόντιο. Μεγαλώνοντας και διαισθανόμενος πως κάτι τέτοιο, ποτέ δεν θα το κατάφερνε σε ομαδικό επίπεδο, θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του, εντοπίζοντας το ατομικό άθλημα, που ούτε τον έντονο ανταγωνισμό απαιτεί, αλλά το κυριότερο, ούτε πρωταθλητή με τα χρώματα της Γηραιάς Αλβιόνας διαθέτει.
Παρότι λοιπόν υψοφοβικός και χωρίς να έχει την παραμικρή γνώση για το πως σαλτάρουν από την τεχνητή γέφυρα στον γκρεμό του χιονιά, ο ψυχωμένος κατά τα άλλα Έντι, θα αρματωθεί τα πέδιλα του σκι και θα αναζητήσει την τύχη του σαν ο ένας και μοναδικός τσάμπιον του μεγάλου νησιού, στο άλμα! Μη έχοντας πηδήξει ποτέ όμως ούτε από ταράτσα, είναι κομματάκι δύσκολο να κερδίσει την εύνοια της Ολυμπιακής επιτροπής της χώρας του, για ένα άθλημα μάλιστα που ο τελευταίος που φόρεσε το Εθνόσημο, χάνεται στα βάθη των δεκαετιών. Εκτός κι αν βρεθεί ο κατάλληλος κόουτς, που θα δείξει διάθεση ανάλογη να περάσει την γνώση στον πιτσιρίκο, πως πηδούν από τον βατήρα και αντάμα να κερδίσουν το μεγάλο στοίχημα, να φτάσουν ίσαμε το Κάλγκαρυ, στο μεγάλο χειμερινό ραντεβού του παγκόσμιου αθλητισμού!
Με την, ευτυχώς για κάποιους ακόμη αναλλοίωτη, Olympic Idea, αλλά και το αθλητικό όνειρο, που μέσα στην ψυχή εκατομμυρίων αθλητών σιγοβράζει, πως κάποια στιγμή να πετύχουν το μικρό ή μεγάλο σκοπό τους, ακόμη κι αν οι ικανότητες δεν τους βοηθούν ανάλογα, ασχολείται η βασισμένη σε πραγματικά - και συγκλονιστικά - περιστατικά δημιουργία του χαρισματικού, όπως αποδεικνύεται - Λονδρέζου, Dexter Fletcher, Eddie The Eagle. Πενηντάχρονου καλλιτέχνη με πάνω από τρεις δεκαετίες θητεία πρωταγωνιστική, που εδώ και δύο (όχι πετυχημένα) ταινιάκια, έχει περάσει πίσω από την κάμερα κι έχοντας την στήριξη του μεγάλου και τρανού Matthew Vaughn στο production, μάλλον δείχνει ικανός να τα καταφέρει και σε αυτό το μετερίζι. Ακόμη κι οι μισές από τις δημιουργικές εμπνεύσεις εδώ να είναι δικές του και όχι του Mr Kingsman (μεταξύ άλλων) το πρόκριμα για το μέλλον του, έχει θετικό πρόσημο. Και για να εξηγούμαι...
Εξ ορισμού το στόρι διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα το κάνουν ελκυστικό στην ματιά των θεατών που αρέσκονται στο είδους που θέσπισε μια φορά κι έναν καιρό ο Karate Kid. Εκείνα τα σπορτίφ υφής συμβάντα, που ο κεντρικός ήρως είναι γεμάτος ντεσαβαντάζ, αδεξιότητας, άγνοιες, πλην όμως και φιλοδοξίες για να γενεί κάποια στιγμή ο πρώτος. Το ελάχιστα γυμνασμένο παλικαράκι, με το φιλάσθενο ιστορικό στα πόδια και την τσέπη γεμάτη απορρίψεις από όπου κι αν το πάλεψε, με μια τσάντα και δυο ερασιτεχνικά σκι επ ώμου, 25άρης πια, θα φτάσει στο κέντρο του χειμερινού αθλητικού πολιτισμού, στις Άλπεις, για να ριχτεί στην μάχη ενάντια σε εκείνους που έχουν γεννηθεί με τα μπατόν στα χέρια! Βεβαίως στο όλο στόρι - πέραν της Μαμάς που έχει την δική της ξεχωριστή θέση στην ψυχή του κανακάρη - οπωσδήποτε, για χάρη του σεναρίου και μόνον, πρέπει προστεθεί ο Κύριος Μιγιάγκι, που θα πάρει τον αθλητή από το μηδέν, για να του μεταφέρει γνώση και ικανότητα, ώστε τουλάχιστον να μην σκοτωθεί πηδώντας στο κενό, με ταχύτητα ιλιγγιώδη...
Ρόλος που ανήκει στον πρώην Αμερικάνο πρωταθλητή Μπρόνσον Πίρι (παλιά μου τέχνη κόσκινο για τον αέρινο και κεφάτο Hugh Jackman) που πλέον αποσυρμένος στην αφάνεια και με ένα ποτήρι αλκοόλ στο χέρι, δεν βρίσκει ιδιαίτερα νοήματα στην βαριεστημένη και ρουτινιάρικη ζωή του. Ο ερχομός του φιλόδοξου - wanabe - άλτη και θα τον αναζωογονήσει και θα του δώσει λαβή να θυμηθεί τον παλιό καλό καιρό, στο κομμάτι εκείνο του φιλμ, που είναι αφιερωμένο στο train του τσάμπιον και τόσο ρυθμικό, διασκεδαστικό, με έξυπνο χιούμορ και ατάκες κυλάει σαν νεράκι, λίγο πριν φτάσει η ώρα των trials. Εντάξει, με την ιστορία ήδη γνωστή στους περισσότερους, είναι και λίγο οξύμωρο να παλέψουμε να αποφύγουμε τα σπόιλερς. Το ότι ο Αετός δεν πήρε το Χρυσό Μετάλλιο, όπως εκτός ρεαλισμού θα πρότεινε ο σινεμάς της υπερβολής, από μόνο του είναι θετικό στοιχείο, για να επιλέξει κανείς μια ιστορία που στην πορεία της σφύζει από συγκίνηση και πάθος! Εντάξει και κέφι, αν φέρω κατά νου την απίθανη σεκάνς του Bolero, που η αλληγορία της, αντιφατικά και νοσταλγικά, με βούρκωσε στα μάτια.
Κέρδος σημαντικό, περισσότερο υποκριτικά και λιγότερο σαν εμπορικός παράγοντας, μιας και το φιλμ δεν είχε τον αντίκτυπο στις μάζες που κατόρθωσε ο Kingsman, ο ρόλος του Γκούφη - Γυαλάκια - Αδέξιου - Φοβισμένου μα συνάμα Αποφασισμένου να πετύχει σκιέρ, για τον Taron Egerton, τον Αγγλάκο εκείνο που άπαντες στα πέριξ της Λόνδρας μιλούν γι αυτόν. Τυποποιημένα ονειροπόλος, αλλά και με κωμική στόφα που λίγοι βγάζουν όταν το σκριπτ το απαιτεί, ο Βρετανός πιάνει από τα μαλλιά τις συμβουλές που του δίνουν Μαμά - Προπονητής και Γηραιός Μέντορας (η ηθοποιάρα Walken) ανεβαίνει ένα προς ένα τα σκαλοπάτια προς την δόξα, Όχι την εφήμερη, εκείνη της πρωτιάς που ενδεχόμενα - και πιθανότατα - κάποια στιγμή θα μαυρίσει στην αποκάλυψη της χρήσης των μαγικών ζωμών του Αστερίξ, αλλά την αιώνια, που έχει να κάνει με την θέληση για συμμετοχή, όπως την καθόρισε στην Ολυμπιακή χάρτα του, ο αιωνία η μνήμη του Πιερ Ντε Κουμπερτέν!
Παρότι λοιπόν υψοφοβικός και χωρίς να έχει την παραμικρή γνώση για το πως σαλτάρουν από την τεχνητή γέφυρα στον γκρεμό του χιονιά, ο ψυχωμένος κατά τα άλλα Έντι, θα αρματωθεί τα πέδιλα του σκι και θα αναζητήσει την τύχη του σαν ο ένας και μοναδικός τσάμπιον του μεγάλου νησιού, στο άλμα! Μη έχοντας πηδήξει ποτέ όμως ούτε από ταράτσα, είναι κομματάκι δύσκολο να κερδίσει την εύνοια της Ολυμπιακής επιτροπής της χώρας του, για ένα άθλημα μάλιστα που ο τελευταίος που φόρεσε το Εθνόσημο, χάνεται στα βάθη των δεκαετιών. Εκτός κι αν βρεθεί ο κατάλληλος κόουτς, που θα δείξει διάθεση ανάλογη να περάσει την γνώση στον πιτσιρίκο, πως πηδούν από τον βατήρα και αντάμα να κερδίσουν το μεγάλο στοίχημα, να φτάσουν ίσαμε το Κάλγκαρυ, στο μεγάλο χειμερινό ραντεβού του παγκόσμιου αθλητισμού!
Με την, ευτυχώς για κάποιους ακόμη αναλλοίωτη, Olympic Idea, αλλά και το αθλητικό όνειρο, που μέσα στην ψυχή εκατομμυρίων αθλητών σιγοβράζει, πως κάποια στιγμή να πετύχουν το μικρό ή μεγάλο σκοπό τους, ακόμη κι αν οι ικανότητες δεν τους βοηθούν ανάλογα, ασχολείται η βασισμένη σε πραγματικά - και συγκλονιστικά - περιστατικά δημιουργία του χαρισματικού, όπως αποδεικνύεται - Λονδρέζου, Dexter Fletcher, Eddie The Eagle. Πενηντάχρονου καλλιτέχνη με πάνω από τρεις δεκαετίες θητεία πρωταγωνιστική, που εδώ και δύο (όχι πετυχημένα) ταινιάκια, έχει περάσει πίσω από την κάμερα κι έχοντας την στήριξη του μεγάλου και τρανού Matthew Vaughn στο production, μάλλον δείχνει ικανός να τα καταφέρει και σε αυτό το μετερίζι. Ακόμη κι οι μισές από τις δημιουργικές εμπνεύσεις εδώ να είναι δικές του και όχι του Mr Kingsman (μεταξύ άλλων) το πρόκριμα για το μέλλον του, έχει θετικό πρόσημο. Και για να εξηγούμαι...
Εξ ορισμού το στόρι διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα το κάνουν ελκυστικό στην ματιά των θεατών που αρέσκονται στο είδους που θέσπισε μια φορά κι έναν καιρό ο Karate Kid. Εκείνα τα σπορτίφ υφής συμβάντα, που ο κεντρικός ήρως είναι γεμάτος ντεσαβαντάζ, αδεξιότητας, άγνοιες, πλην όμως και φιλοδοξίες για να γενεί κάποια στιγμή ο πρώτος. Το ελάχιστα γυμνασμένο παλικαράκι, με το φιλάσθενο ιστορικό στα πόδια και την τσέπη γεμάτη απορρίψεις από όπου κι αν το πάλεψε, με μια τσάντα και δυο ερασιτεχνικά σκι επ ώμου, 25άρης πια, θα φτάσει στο κέντρο του χειμερινού αθλητικού πολιτισμού, στις Άλπεις, για να ριχτεί στην μάχη ενάντια σε εκείνους που έχουν γεννηθεί με τα μπατόν στα χέρια! Βεβαίως στο όλο στόρι - πέραν της Μαμάς που έχει την δική της ξεχωριστή θέση στην ψυχή του κανακάρη - οπωσδήποτε, για χάρη του σεναρίου και μόνον, πρέπει προστεθεί ο Κύριος Μιγιάγκι, που θα πάρει τον αθλητή από το μηδέν, για να του μεταφέρει γνώση και ικανότητα, ώστε τουλάχιστον να μην σκοτωθεί πηδώντας στο κενό, με ταχύτητα ιλιγγιώδη...
Ρόλος που ανήκει στον πρώην Αμερικάνο πρωταθλητή Μπρόνσον Πίρι (παλιά μου τέχνη κόσκινο για τον αέρινο και κεφάτο Hugh Jackman) που πλέον αποσυρμένος στην αφάνεια και με ένα ποτήρι αλκοόλ στο χέρι, δεν βρίσκει ιδιαίτερα νοήματα στην βαριεστημένη και ρουτινιάρικη ζωή του. Ο ερχομός του φιλόδοξου - wanabe - άλτη και θα τον αναζωογονήσει και θα του δώσει λαβή να θυμηθεί τον παλιό καλό καιρό, στο κομμάτι εκείνο του φιλμ, που είναι αφιερωμένο στο train του τσάμπιον και τόσο ρυθμικό, διασκεδαστικό, με έξυπνο χιούμορ και ατάκες κυλάει σαν νεράκι, λίγο πριν φτάσει η ώρα των trials. Εντάξει, με την ιστορία ήδη γνωστή στους περισσότερους, είναι και λίγο οξύμωρο να παλέψουμε να αποφύγουμε τα σπόιλερς. Το ότι ο Αετός δεν πήρε το Χρυσό Μετάλλιο, όπως εκτός ρεαλισμού θα πρότεινε ο σινεμάς της υπερβολής, από μόνο του είναι θετικό στοιχείο, για να επιλέξει κανείς μια ιστορία που στην πορεία της σφύζει από συγκίνηση και πάθος! Εντάξει και κέφι, αν φέρω κατά νου την απίθανη σεκάνς του Bolero, που η αλληγορία της, αντιφατικά και νοσταλγικά, με βούρκωσε στα μάτια.
Κέρδος σημαντικό, περισσότερο υποκριτικά και λιγότερο σαν εμπορικός παράγοντας, μιας και το φιλμ δεν είχε τον αντίκτυπο στις μάζες που κατόρθωσε ο Kingsman, ο ρόλος του Γκούφη - Γυαλάκια - Αδέξιου - Φοβισμένου μα συνάμα Αποφασισμένου να πετύχει σκιέρ, για τον Taron Egerton, τον Αγγλάκο εκείνο που άπαντες στα πέριξ της Λόνδρας μιλούν γι αυτόν. Τυποποιημένα ονειροπόλος, αλλά και με κωμική στόφα που λίγοι βγάζουν όταν το σκριπτ το απαιτεί, ο Βρετανός πιάνει από τα μαλλιά τις συμβουλές που του δίνουν Μαμά - Προπονητής και Γηραιός Μέντορας (η ηθοποιάρα Walken) ανεβαίνει ένα προς ένα τα σκαλοπάτια προς την δόξα, Όχι την εφήμερη, εκείνη της πρωτιάς που ενδεχόμενα - και πιθανότατα - κάποια στιγμή θα μαυρίσει στην αποκάλυψη της χρήσης των μαγικών ζωμών του Αστερίξ, αλλά την αιώνια, που έχει να κάνει με την θέληση για συμμετοχή, όπως την καθόρισε στην Ολυμπιακή χάρτα του, ο αιωνία η μνήμη του Πιερ Ντε Κουμπερτέν!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαρτίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική