Το κυπαρίσσι του βυθού
του Νίκου Κορνήλιου. Με τους Άρτεμις Ιωάννου, Δήμητρα Μπάρλα, Πηνελόπη Φλουρή, Μελίσσα Κωτσάκη, Γιώργο Μπάκαλο, Θοδωρή Ματινόπουλο, Σπύρο Τσίκνα
Η αλληλουχία των σχέσεων
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Poetry in motion (picture)
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που η ταινία του Νίκου Κορνήλιου «11 συναντήσεις με τον πατέρα μου» είχε προκαλέσει μια μικρή έκπληξη στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, παρουσιάζοντας τη σχέση μιας κοπέλας με τον πατέρα που δεν γνώριζε ότι είχε. Ο ιδιοσυγκρασιακός σκηνοθέτης με εκείνη την ταινία έκανε ότι πιο προσιτό σε σινεμά που να αφορά και το (μεγάλο;) κοινό. Γενικώς, οι ταινίες του στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν ενδιαφέρονται για την κλασική αφήγηση. Γι' αυτό και συνήθως βγαίνουν στις αίθουσες μετά το φεστιβάλ χωρίς διανομή από κάποια εταιρία δείγμα των μικρών εμπορικών δυνατοτήτων τους. Θα μου πείτε: καλά, το σινεμά γίνεται για τα εισιτήρια; Άποψή μου: γίνεται και για αυτά. Όπως τα βιβλία γράφονται για να διαβαστούν και τα τραγούδια για να τραγουδηθούν. Η συζήτηση όμως του αν μπορεί κάτι εμπορικό να είναι και ποιοτικό ή κάτι ποιοτικό να είναι και εμπορικό είναι πολύ μεγάλη και δεν μας παίρνει να την ανοίξουμε εδώ.
Ο Νίκος Κορνήλιος γεννήθηκε στην Αθήνα. Για πολλά χρόνια έζησε στο Παρίσι, όπου έγραψε μουσική για ορχηστρικά σύνολα και σκηνοθέτησε, μεταξύ άλλων, και στο Εθνικό Θέατρο. Το 1982 γύρισε την πρώτη του ταινία. Οι ταινίες του έχουν παρουσιαστεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Διδάσκει υποκριτική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Η υπόθεση: Παραθέτουμε αυτό που παρουσιάστηκε ως υπόθεση στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: «Μπαίνει στη ζωή σου, μαθαίνει λεπτομέρειες / από το παρελθόν σου από το σώμα σου / από τις καθημερινές σου συνήθειες / η ζωή χωρίς αυτήν την ελεητική παρουσία / δεν έχει πια νόημα – και ξαφνικά / φεύγει και η ζωή δεν έχει νόημα... / Το πένθος / διαρκεί έναν καιρό, κι αν ζήσεις – που θα ζήσεις / αρχίζεις ξανά ν’ αφηγείσαι τις ίδιες λεπτομέρειες / από το παρελθόν, ν’ αφήνεις το σώμα σου / σ’ ένα άλλο σώμα, να μοιράζεσαι ξανά την κάθε σου μέρα. / Η επανάληψη αυτή σε μαθαίνει. Σε μαθαίνει ν’ αγνοείς / τη βεβαιότητα των καταφάσεων. Σε μαθαίνει ν’ αγνοείς / την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική μιας ζωής με νόημα».
Η άποψή μας: Δεν ξέρω αν είναι ιερόσυλο για τον ύστερο Terrence Malick (μετά το πραγματικό του αριστούργημα «Η λεπτή κόκκινη γραμμή» του 1998) η σύγκριση του έργου του Νίκου Κορνήλιου μαζί του ή για τον Νίκο Κορνήλιο το να τον συγκρίνουν με τον Malick! Εδώ έχουμε ένα χαρακτηριστικό δείγμα ποιητικού κινηματογράφου, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Στην ταινία δεν υπάρχει κανένας διάλογος. Από καιρού εις καιρόν ο αφηγητής (Δημήτρης Σταματελόπουλος) απαγγέλει ποίηση. Ενδιαμέσως, βλέπουμε ζευγάρια. Να συναντιούνται. Να είναι ερωτευμένα. Να κάνουν έρωτα. Να βιώνουν την καθημερινότητα. Να τρώνε μαζί – φρούτα κατά προτίμηση. Να χορεύουν. Να χωρίζουν. Και να πηγαίνουν παρακάτω. Μια σκυταλοδρομία σχέσεων. Ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Έγχρωμα πλάνα. Ασπρόμαυρα πλάνα. Καθημερινές φάτσες. Όμορφα, γυμνά σώματα. Κι ένας γηραιός κύριος με άσπρο μούσι και καπέλο, να προχωρά μέσα στην πόλη. Και να βλέπει ένα κυπαρίσσι. Και να καταλήγει στο νεκροταφείο. Ο έρωτας μας κρατάει ζωντανούς. Όταν ο έρωτας πεθαίνει, πεθαίνουμε κι εμείς. Έτσι κι αλλιώς, προορισμός μας ο θάνατος. Όμορφα πλάνα, ενδιαφέροντες στίχοι αλλά αυτό το σινεμά, τι να πω: it's not my cup of tea.
Η υπόθεση: Παραθέτουμε αυτό που παρουσιάστηκε ως υπόθεση στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: «Μπαίνει στη ζωή σου, μαθαίνει λεπτομέρειες / από το παρελθόν σου από το σώμα σου / από τις καθημερινές σου συνήθειες / η ζωή χωρίς αυτήν την ελεητική παρουσία / δεν έχει πια νόημα – και ξαφνικά / φεύγει και η ζωή δεν έχει νόημα... / Το πένθος / διαρκεί έναν καιρό, κι αν ζήσεις – που θα ζήσεις / αρχίζεις ξανά ν’ αφηγείσαι τις ίδιες λεπτομέρειες / από το παρελθόν, ν’ αφήνεις το σώμα σου / σ’ ένα άλλο σώμα, να μοιράζεσαι ξανά την κάθε σου μέρα. / Η επανάληψη αυτή σε μαθαίνει. Σε μαθαίνει ν’ αγνοείς / τη βεβαιότητα των καταφάσεων. Σε μαθαίνει ν’ αγνοείς / την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική μιας ζωής με νόημα».
Η άποψή μας: Δεν ξέρω αν είναι ιερόσυλο για τον ύστερο Terrence Malick (μετά το πραγματικό του αριστούργημα «Η λεπτή κόκκινη γραμμή» του 1998) η σύγκριση του έργου του Νίκου Κορνήλιου μαζί του ή για τον Νίκο Κορνήλιο το να τον συγκρίνουν με τον Malick! Εδώ έχουμε ένα χαρακτηριστικό δείγμα ποιητικού κινηματογράφου, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Στην ταινία δεν υπάρχει κανένας διάλογος. Από καιρού εις καιρόν ο αφηγητής (Δημήτρης Σταματελόπουλος) απαγγέλει ποίηση. Ενδιαμέσως, βλέπουμε ζευγάρια. Να συναντιούνται. Να είναι ερωτευμένα. Να κάνουν έρωτα. Να βιώνουν την καθημερινότητα. Να τρώνε μαζί – φρούτα κατά προτίμηση. Να χορεύουν. Να χωρίζουν. Και να πηγαίνουν παρακάτω. Μια σκυταλοδρομία σχέσεων. Ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Έγχρωμα πλάνα. Ασπρόμαυρα πλάνα. Καθημερινές φάτσες. Όμορφα, γυμνά σώματα. Κι ένας γηραιός κύριος με άσπρο μούσι και καπέλο, να προχωρά μέσα στην πόλη. Και να βλέπει ένα κυπαρίσσι. Και να καταλήγει στο νεκροταφείο. Ο έρωτας μας κρατάει ζωντανούς. Όταν ο έρωτας πεθαίνει, πεθαίνουμε κι εμείς. Έτσι κι αλλιώς, προορισμός μας ο θάνατος. Όμορφα πλάνα, ενδιαφέροντες στίχοι αλλά αυτό το σινεμά, τι να πω: it's not my cup of tea.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαρτίου 2016 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική