Batman v Superman: Η αυγή της δικαιοσύνης
του Zack Snyder. Με τους Ben Affleck, Henry Cavill, Amy Adams, Jesse Eisenberg, Diane Lane, Laurence Fishburne, Jeremy Irons, Holly Hunter, Gal Gadot
Όνομα μητρός: Μάρθα!
του zerVo (@moviesltd) 
Από την πρωτόγονη για την κινηματογραφική μετάλλαξη των κόμικ, εποχή των 70s, περίοδο που ο αγέρωχος (και τραγικά άτυχος) Christopher Reeve πετούσε, μέσω των πρωτοποριακών για τότε ειδικών εφέ, πάνω από τις στέγες των ουρανοξυστών και για αρκετές δεκαετίες κατοπινά, ήταν αρκετή η παρουσία ενός και μόνο υπερήρωα στο εκράν για να προκαθοριστεί το γιγάντιο εισπρακτικό αποτέλεσμα του φιλμ (του). Με την κόντρα των δύο πανίσχυρων φιρμών του είδους να κρατά γερά από το μιλένιουμ και δώθε, καθώς ετησίως κάνουν την εμφάνιση τους περισσότερα από μια χούφτα μπλοκμπάστερς με superheroes, για να αναθερμανθεί το ενδιαφέρον, τα στούντιο οδηγήθηκαν στην λύση των Συνασπισμών, ομάδων αποτελούμενων από τα γερότερα χαρτιά της κάθε επιμέρους ομήγυρης και τα αποτελέσματα - στην κυριολεξία - συνέτριψαν τα ταμεία. Φέτος η απαίτηση για ακόμη περισσότερη ίντριγκα και εκρηκτική πλοκή, ώθησε τους εμπνευστές των κόμικ φιλμικών κυμάτων, στο να οδηγήσουν τους πιο εμπορικούς των παικτών τους, να στρέψουν βέλη ο ένας προς τον άλλο. Παιχνίδι πιπεράτο, που στο ρινγκ της Ερυθρόλευκης μαρκίζας μπράντας, θα διαγωνιστούν σε κάποιους μήνες από σήμερα o Iron Μan με τον Captain America. Την υπερηφάνεια της πρώτης επίσημης εμφύλιας διαμάχης, στέφεται πάντως η DC, που βάζει τα δύο πιο ονομαστά της χαρτιά, να πολεμήσουν ο ένας τον άλλο, σε μια κόντρα δίχως αύριο...
Την αφορμή που έψαχνε εδώ και καιρό, ο Φύλακας Άγγελος της Γκόθαμ Σϊτυ, Μπάτμαν, για να μειώσει ακόμη περισσότερο την θετική άποψη της κοινής γνώμης προς το πρόσωπο του έτερου πανίσχυρου Σούπερμαν, θα την λάβει όταν εκείνος σώζοντας την ζωή της λατρεμένης του Λόις Λέιν, κατά την διάρκεια αποστολής της στην Μέση Ανατολή, θα προκαλέσει ένοπλη σύρραξη, κατά την οποία θα χάσουν την ζωή τους και αθώοι άμαχοι. Αφορμή που ορίζει το επιστέγασμα του μίσους του Ανθρώπου Νυχτερίδα, προς εκείνον που θεωρεί βασικό υπεύθυνο για την ολοκληρωτική καταστροφή των κεντρικών γραφείων της εταιρίας του, στην γειτονική Μητρόπολη και τον θάνατο σημαντικών κι αγαπημένων του προσώπων, όσο διαρκούσε η μονομαχία του, με τις δυνάμεις του, επίσης προερχόμενου από τον πλανήτη Κρύπτον, ανήθικου Στρατηγού Ζοντ.
Μια μάχη που μπορεί να ανέδειξε σε θριαμβευτή τον Man Of Steel, προκάλεσε όμως ανυπολόγιστες φθορές στην μεγαλούπολη και συνεπώς και στο προφίλ του Σωτήρα της. Κι επειδή στην In the land of the free, ουδείς βρίσκεται υπεράνω του Νόμου, έτσι κι ο Σούπερμαν, θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις για όσα τραγικά συνέβησαν, αλλά και να υποστεί τις κυρώσεις, ενώπιον της Επιτροπής που προΐσταται η φανατισμένη εχθρός του, Γερουσιαστής Φιντς. Η οποία ήδη ερευνά τα μυστηριώδη και παράξενης υφής συντρίμμια του στόλου του Ζοντ, σε συνεργασία με έναν ιδιόρρυθμο, νεαρό και υπέρμετρα φιλόδοξο επιχειρηματία, ονόματι Λεξ Λούθορ...
Λοιπόν να ξεκαθαρίσω κάτι ευθύς εξαρχής για να τελειώνει το παραμύθι. Καμία ταινία ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να αποτελεί την κινούμενη εικόνα οποιουδήποτε συγγράμματος, είτε εκείνο είναι νουβέλα, μυθιστόρημα, παραμύθι ή στην περίπτωση μας κόμικ. Συνεπώς όλοι όσοι εκστασιάζονται στην νταμάκι - νταμάκι απεικόνιση των όσων φοβερών και τρομερών συμβαίνουν στις πολύχρωμες σελίδες του περιοδικού (και μακάρι ευχή μου, είναι, να είναι πολλοί, διότι αυτό σημαίνει πως μεγάλος αριθμός θεατών το διασκεδάζει) καλά κάνουν, σινεμά όμως δεν παρακολουθούν. Απλώς θυμούνται τι είχε συμβεί στο τεύχος 38, σελίδα 22, κουτάκι 4 δεξιά το αντικρίζουν στο εκράν, κρίνουν αν ανταποκρίνεται στην "αλήθεια" του σκιτσογράφου και αναφωνούν "Ζήτω". Που καήκαμε, να προσθέσω.
Δεύτερον και ακόμη πιο σημαντικόν, που έχει άμεση σχέση με το πρότερον. Το ότι κάποιος τρέχει να εκδώσει μπιλιέτο, για να παρακολουθήσει το οποιοδήποτε φιλμ διασκευασμένου σεναρίου, δεν πάει να πει αυτόματα πως έχει και γνώση του ορίτζιναλ text. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Για ποιον κτυπάει η καμπάνα εδώ? Μάλλον για τους σεναριογράφους του BvS που θεώρησαν σαν δεδομένο πως ακόμη κι ο Μπάρμπα-Γιώργης που κάθεται στην σειρά M, κάθισμα 14 έχει διαβάσει (και παρακολουθήσει κοκαλωμένος στην σινεματική τους βερσιόν) τα άπαντα της DC και μπορεί να μεταφράζει τους κώδικες που τρέχουν με ρυθμούς McLaren Mercedes στο πανί, με πλήρη ευκολία. Κι άντε να πιστέψω πως δεν υπάρχει ούτε ένας υποψήφιος επισκέπτης του Dawn Of Justice που στο παρελθόν να μην έχει δει σε αναπαράσταση το φονικό των γονιών Wayne από το περίστροφο του κακοποιού. Ένθεν του σκοτωμού (και των συγκλονιστικών credits, για τα οποία - ΚΑΙ ΜΟΝΟ - δεν υπάρχει δεύτερος μάστορας στον κόσμο, από τον Mr 300) και για μία περίπου ώρα, ποια ακριβώς είναι η συνάφεια των όσων λαμβάνουν χώρα επί σκηνής, για όποιον αδαή, δεν ξέρει τι σημαίνει Μετρόπολις, Μπατμπομπίλ, Κρυπτονίτης και τα λοιπά και τα λοιπά? Καμία απολύτως! Έχοντας μάλιστα την τύχη να παρακολουθήσω το φιλμ, σε αίθουσα τιγκαρισμένη από (νεαρό κατά βάση) κόσμο, έστρεψα ματιά πολλάκις, στις μουτσούνες των, για να πάρω σαν απάντηση μια τεράστια απορία για το τι ακριβώς παρακολουθούν.
Ουσιαστικά δηλαδή μια μακροσκελέστατη intro στο τι πρόκειται να παίξει στο δεύτερο ημίχρονο, αποτελούμενη από πολλά (πάρα πολλά) καλογυρισμένα (το λιγότερο) παζλάκια, που νιώθεις πως πεταχτήκαν στον αέρα, προσγειώθηκαν και κάποιος πονηρίδης τα πήρε και τα έβαλε σε μια σειρά, που επειδή έχει αναγνώσει το book, γνωρίζει. Έγινε μεγάλε μοντέρ, αλλά άμα είναι να το δούμε το έργο πέντε έξι φορές για να πάρουμε μυρωδιά του τι τρέχει, μάλλον κάποιο πρόβλημα είχε το ψαλίδι και η κόλλα σου. Και πάμε τώρα στην περαιτέρω ανάλυση, των χαρακτήρων...
Ξεκινώντας από τα εύκολα, ο Σούπερμαν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτόν που όλοι μας γνωρίζουμε από παιδιά, ο ανυπολογίστου ισχύος τυπάκος δηλαδή με την ερυθρομπλέ φιδίσια φόρμα και τον μισό τόνο Fructis gel στο μαλλί, που πολλές φορές λειτουργεί αυθόρμητα, ίσως και κάπως ανεύθυνα, υπολογίζοντας το καλό όσων πρόκειται να σώσει, δίχως όμως να φανταστεί πως πίσω από αυτή την αποστολή του, υπέχουν κι άλλοι κίνδυνοι. Ο Σούπερμαν εδώ είναι τρωτός, όχι δηλαδή πως τον κάνει κανείς καλά στο τατάμι, αλλά επειδής είναι παιδί καλοαναθρεμένο, δεν αντέχει στην αρνητική κριτική, μελαγχολεί, ρίχνει βλέμμα στο πάτωμα, στερείται αυτοπεποίθησης γενικά κι αυτό δεν είναι καλό μαντάτο για οποιονδήποτε mega-hero. Και το χειρότερο για τον Σούπερμαν είναι που οι συμπατριώτες του, φοβισμένοι κι εκείνοι και παρασυρμένοι από το mouth to mouth, Senator παπατζιλίκι, τον θεωρούν ως έναν εισβολέα στον τόπο τους, έναν Ξένο. Τι πανέμορφη και επίκαιρη έμπνευση, να στηθεί ένα ολόκληρο φιλμ πάνω σε αυτό το παιχνίδισμα των ρόλων. Και πόσο το έχασε ο δημιουργός στην γέννηση του κιόλας, μη ασχολούμενος παρά μόνο σε ένα - δύο πλανάκια μαζί του. Α, συνήθως στα προηγούμενα ο Σούπερμαν είχε και μια ανθρώπινη υπόσταση, τον διοπτροφόρο δημοσιογράφο Κλαρκ Κεντ, που εδώ εμφανιζόμενος για πέντε με έξι δευτερόλεπτα, εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί και αόρατος. Άσχετα αν το ημίωρο του Όλα για την Μαμά μου ξεκινάει από τις δικές του ψυχικές τάσεις...
Στην απέναντι και σκοτεινότερη γωνιά του ρινγκ στέκεται ο Dark Knight, πλουσιόπαιδο, μεγαλωμένο όμως στην ορφάνια και σε όσα συμπλέγματα πρόσθεσε στον έτσι κι αλλιώς κυριαρχικό του χαρακτήρα ετούτο το γεγονός. Έχοντας μέσω των παράδων του τελειοποιήσει οποιαδήποτε μηχανή μπορεί να του προσδώσει ισχύ, ο Μπάτμαν δεν είναι αυτοδύναμος (όχι με την έννοια των 151 βουλευτών κι έτσι...) αλλά έλκει τις ικανότητες του από την τεχνολογική πρόοδο και τα πιο εξελιγμένα των γκάτζετ. Δεξί του χέρι, αλλά και εκείνος που τον συνετίζει ενίοτε, είναι ο πιστός του Μπάτλερ Άλφρεντ, που όμως τελευταία δεν δύναται να κρατήσει τα γκέμια γερά, αφού ο Μπρους κρύβει μέσα του τέτοιο θυμό, που μόνο μια πυρηνική έκρηξη μπορεί να τον αποφορτίσει. Εδώ ο Μπάτμαν παίζει πολύ διαφορετικότερος όλων όσων έχουμε δει κατά καιρούς, από την εποχή του Schumacher και του Burton, ίσαμε την πιο θρίλερ ύφους τριλογία του Nolan. Μόνιμα φουρκισμένος, χωρίς το μπον βιβέρ στυλ που τον χαρακτηρίζει, φαντάζει με πάνοπλο πολεμιστή που έχει βάλει αμέτι μοχαμέτι να επικρατήσει ο δικός του Κανόνας και θα κάνει τα πάντα για το πετύχει. Επίσης μιλάει και περιέργως βαριά, πως μιλούσαν μια φορά κι έναν καιρό στην δεκαετία του 80 κάτι πρωτόγονες κάρτες ήχου υπολογιστών? Έτσι ακριβώς. Δεν γνωρίζω το γιατί...
Με όλο αυτό το περιβάλλον παρεξήγησης να ωθεί προς την τελική τους ρήξη, μαζί και με κάποια συμβάντα που μακροσκελεύουν το χρονικό εύρος της ταινίας, φτάνοντας το ίσαμε τις δυόμισι ώρες, οι δυο πρώην συντρόφοι στην κοινή μάχη ενάντια στο Άδικο και το Παράνομο, θα τεθούν αντίπαλοι, στην πολλά υποσχόμενη από την μαρκίζα μάχη, που θα βγάλει έναν νικητή κι έναν ηττημένο! Μην σου φανεί παράξενο, αλλά για μένα η στιγμή της ύστατης μπουνιάς, κάπου στο 90ο λεπτό, είναι και η ουσιαστική απαρχή του φιλμ, μιας και από εκεί και πέρα όλα είναι διαφορετικά, θυμίζουν πραγματική superhero movie, κτίζοντας συνάμα και την βάση για όλα όσα πρόκειται να έρθουν από το νέο κύμα παραγωγών της DC Comics. Γι αυτό και ενδεχόμενα η γεύση που θα σου μείνει στο φινάλε να είναι γλυκιά, ως εκείνη της προσμονής για όσα πρέπει να περιμένεις στους Justice League. Ελπίζω με άλλον σκηνοθέτη, αφού ετούτος εδώ δοκιμάστηκε και ως μέγας φανφαρόνος, μάλλον απέτυχε...
Απέτυχε ο Snyder δηλαδή να βγάλει ακόμη και το παραμικρό συναίσθημα στην πλατεία, αφήνοντας την σε μια απίθανη απορία για τους λόγους που ο ένας κομπανιέρος είναι τόσο μαλθακός και ο άλλος τόσο γενίτσαρος. Σύμφωνοι το τιμ του έχει κάνει σπουδαία δουλειά στο τεχνικό κομμάτι, με τις οπτικοακουστικές παρενθέσεις να είναι από τις ποιοτικότερες που έχεις δει ποτέ, μιξάροντας δράση, αγωνία και τις μουσικές επενδύσεις των Zimmer και Junkie XL με μέθοδο μαεστρική. Κι αν είσαι και φαν του είδους, μπορεί και να μην μπουχτίσεις από τα 150 λεπτά ηλεκτρικών κενώσεων και Doomsday παραληρήματος, που σίγουρα δεν θα σε αφήσουν παραπονεμένο. Δεν συζητούμε καν βεβαίως πως ο μεγαλύτερος ενθουσιασμός που θα βγάλεις σαν γνήσιος κομικάς, είναι στο καλύτερο στιγμιότυπο (θεωρώ) της αφίξεως της Wonder Woman / Gal Gadot, που και κούκλα είναι, αφού φυσικά την θυμάσαι από τo Fast And Furious σίριαλ και θέση κατέχει στην πλοκή, εν αντιθέσει με την άχρωμη Λόις Λέιν / Amy Adams, που (spoiler alert) στο παρατρίχα δεν αποκαλύπτει τα μεμέ της, ξανά, χάνοντας ευκαιρία να πάρει έναν ρούμπο στην female duel.
Γιατί στην αντρική (την υποκριτική εννοώ) φυσικά και υπάρχει κερδισμένος και δεν είναι άλλος από εκείνον που από την ημέρα της ανακοίνωσης του ονόματος του και τι δεν άκουσε ο φουκαράς για την επιλογή του ως Μπάτμαν / Μπρους Γουέιν. Ο Affleck μια χαρά άνετος είναι όσες φορές καλείται να δείξει μουτσούνα και όχι να κρυφτεί πίσω από την μάσκα, δεν προκαλεί την παραμικρή αρνητική διάθεση στην θωριά του, τουλάχιστον όχι αρνητικότερη από τρεις συναδέλφους του, που μπορώ να απαριθμήσω και στο παρελθόν ντύθηκαν την ίδια στολή. Για τον Henry Cavill τα ματαέχουμε πει και στον Man Of Steel κι αυτό δεν αλλάζει στο παραμικρό. Άλλωστε είναι και τέτοια η μορφολογία του ήρωα που καλείται να παίξει, που μάλλον κάποιος που δεν υπερεκτίθεται σαν και αυτόν, κάνει για τον ρόλο. Αναφερόμενος σε overacting, θυμήθηκα πως στον όλο πανζουρλισμό υπάρχει και κάποιος που παριστάνει τον Paranoid Lex. Τραγωδία...
Αν μπορέσω να μιλήσω για κάτι με βεβαιότητα στην περίπτωση του Batman v Superman (καθόλου τυχαία, ούτε αλφαβητικά βαλμένη η σειρά αναγραφής των ονομάτων τους) είναι πως θα ισοπεδώσει τα ταμεία όπου κι αν προβληθεί, συνέπεια της ορμής των δύο τεράστιων μορφών που συμμετέχουν και στο δεδομένο γκελ τους στον κόσμο. Η πρώτη τους αυτή συνύπαρξη, ατυχώς δεν συνέβη σε μια ταινία που είναι καλή, ούτε (κυρίως) αξέχαστη, παρότι και οι προϋπολογισμοί και τα φανταχτερά ονόματα προϋπέθεταν το αντίθετο. Υπάρχει σαφέστατα χρόνος για διορθώσεις, μιας και το τέλος υπέροχα ανοίγει τον δρόμο για μια καινούργια αρχή, που θα φέρει άπαντες σιμά, σε μια κόντρα πλέον με το πραγματικό αντίπαλον δέος. Τους Avengers...
Μια μάχη που μπορεί να ανέδειξε σε θριαμβευτή τον Man Of Steel, προκάλεσε όμως ανυπολόγιστες φθορές στην μεγαλούπολη και συνεπώς και στο προφίλ του Σωτήρα της. Κι επειδή στην In the land of the free, ουδείς βρίσκεται υπεράνω του Νόμου, έτσι κι ο Σούπερμαν, θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις για όσα τραγικά συνέβησαν, αλλά και να υποστεί τις κυρώσεις, ενώπιον της Επιτροπής που προΐσταται η φανατισμένη εχθρός του, Γερουσιαστής Φιντς. Η οποία ήδη ερευνά τα μυστηριώδη και παράξενης υφής συντρίμμια του στόλου του Ζοντ, σε συνεργασία με έναν ιδιόρρυθμο, νεαρό και υπέρμετρα φιλόδοξο επιχειρηματία, ονόματι Λεξ Λούθορ...
Λοιπόν να ξεκαθαρίσω κάτι ευθύς εξαρχής για να τελειώνει το παραμύθι. Καμία ταινία ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να αποτελεί την κινούμενη εικόνα οποιουδήποτε συγγράμματος, είτε εκείνο είναι νουβέλα, μυθιστόρημα, παραμύθι ή στην περίπτωση μας κόμικ. Συνεπώς όλοι όσοι εκστασιάζονται στην νταμάκι - νταμάκι απεικόνιση των όσων φοβερών και τρομερών συμβαίνουν στις πολύχρωμες σελίδες του περιοδικού (και μακάρι ευχή μου, είναι, να είναι πολλοί, διότι αυτό σημαίνει πως μεγάλος αριθμός θεατών το διασκεδάζει) καλά κάνουν, σινεμά όμως δεν παρακολουθούν. Απλώς θυμούνται τι είχε συμβεί στο τεύχος 38, σελίδα 22, κουτάκι 4 δεξιά το αντικρίζουν στο εκράν, κρίνουν αν ανταποκρίνεται στην "αλήθεια" του σκιτσογράφου και αναφωνούν "Ζήτω". Που καήκαμε, να προσθέσω.
Δεύτερον και ακόμη πιο σημαντικόν, που έχει άμεση σχέση με το πρότερον. Το ότι κάποιος τρέχει να εκδώσει μπιλιέτο, για να παρακολουθήσει το οποιοδήποτε φιλμ διασκευασμένου σεναρίου, δεν πάει να πει αυτόματα πως έχει και γνώση του ορίτζιναλ text. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Για ποιον κτυπάει η καμπάνα εδώ? Μάλλον για τους σεναριογράφους του BvS που θεώρησαν σαν δεδομένο πως ακόμη κι ο Μπάρμπα-Γιώργης που κάθεται στην σειρά M, κάθισμα 14 έχει διαβάσει (και παρακολουθήσει κοκαλωμένος στην σινεματική τους βερσιόν) τα άπαντα της DC και μπορεί να μεταφράζει τους κώδικες που τρέχουν με ρυθμούς McLaren Mercedes στο πανί, με πλήρη ευκολία. Κι άντε να πιστέψω πως δεν υπάρχει ούτε ένας υποψήφιος επισκέπτης του Dawn Of Justice που στο παρελθόν να μην έχει δει σε αναπαράσταση το φονικό των γονιών Wayne από το περίστροφο του κακοποιού. Ένθεν του σκοτωμού (και των συγκλονιστικών credits, για τα οποία - ΚΑΙ ΜΟΝΟ - δεν υπάρχει δεύτερος μάστορας στον κόσμο, από τον Mr 300) και για μία περίπου ώρα, ποια ακριβώς είναι η συνάφεια των όσων λαμβάνουν χώρα επί σκηνής, για όποιον αδαή, δεν ξέρει τι σημαίνει Μετρόπολις, Μπατμπομπίλ, Κρυπτονίτης και τα λοιπά και τα λοιπά? Καμία απολύτως! Έχοντας μάλιστα την τύχη να παρακολουθήσω το φιλμ, σε αίθουσα τιγκαρισμένη από (νεαρό κατά βάση) κόσμο, έστρεψα ματιά πολλάκις, στις μουτσούνες των, για να πάρω σαν απάντηση μια τεράστια απορία για το τι ακριβώς παρακολουθούν.
Ουσιαστικά δηλαδή μια μακροσκελέστατη intro στο τι πρόκειται να παίξει στο δεύτερο ημίχρονο, αποτελούμενη από πολλά (πάρα πολλά) καλογυρισμένα (το λιγότερο) παζλάκια, που νιώθεις πως πεταχτήκαν στον αέρα, προσγειώθηκαν και κάποιος πονηρίδης τα πήρε και τα έβαλε σε μια σειρά, που επειδή έχει αναγνώσει το book, γνωρίζει. Έγινε μεγάλε μοντέρ, αλλά άμα είναι να το δούμε το έργο πέντε έξι φορές για να πάρουμε μυρωδιά του τι τρέχει, μάλλον κάποιο πρόβλημα είχε το ψαλίδι και η κόλλα σου. Και πάμε τώρα στην περαιτέρω ανάλυση, των χαρακτήρων...
Ξεκινώντας από τα εύκολα, ο Σούπερμαν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτόν που όλοι μας γνωρίζουμε από παιδιά, ο ανυπολογίστου ισχύος τυπάκος δηλαδή με την ερυθρομπλέ φιδίσια φόρμα και τον μισό τόνο Fructis gel στο μαλλί, που πολλές φορές λειτουργεί αυθόρμητα, ίσως και κάπως ανεύθυνα, υπολογίζοντας το καλό όσων πρόκειται να σώσει, δίχως όμως να φανταστεί πως πίσω από αυτή την αποστολή του, υπέχουν κι άλλοι κίνδυνοι. Ο Σούπερμαν εδώ είναι τρωτός, όχι δηλαδή πως τον κάνει κανείς καλά στο τατάμι, αλλά επειδής είναι παιδί καλοαναθρεμένο, δεν αντέχει στην αρνητική κριτική, μελαγχολεί, ρίχνει βλέμμα στο πάτωμα, στερείται αυτοπεποίθησης γενικά κι αυτό δεν είναι καλό μαντάτο για οποιονδήποτε mega-hero. Και το χειρότερο για τον Σούπερμαν είναι που οι συμπατριώτες του, φοβισμένοι κι εκείνοι και παρασυρμένοι από το mouth to mouth, Senator παπατζιλίκι, τον θεωρούν ως έναν εισβολέα στον τόπο τους, έναν Ξένο. Τι πανέμορφη και επίκαιρη έμπνευση, να στηθεί ένα ολόκληρο φιλμ πάνω σε αυτό το παιχνίδισμα των ρόλων. Και πόσο το έχασε ο δημιουργός στην γέννηση του κιόλας, μη ασχολούμενος παρά μόνο σε ένα - δύο πλανάκια μαζί του. Α, συνήθως στα προηγούμενα ο Σούπερμαν είχε και μια ανθρώπινη υπόσταση, τον διοπτροφόρο δημοσιογράφο Κλαρκ Κεντ, που εδώ εμφανιζόμενος για πέντε με έξι δευτερόλεπτα, εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί και αόρατος. Άσχετα αν το ημίωρο του Όλα για την Μαμά μου ξεκινάει από τις δικές του ψυχικές τάσεις...
Στην απέναντι και σκοτεινότερη γωνιά του ρινγκ στέκεται ο Dark Knight, πλουσιόπαιδο, μεγαλωμένο όμως στην ορφάνια και σε όσα συμπλέγματα πρόσθεσε στον έτσι κι αλλιώς κυριαρχικό του χαρακτήρα ετούτο το γεγονός. Έχοντας μέσω των παράδων του τελειοποιήσει οποιαδήποτε μηχανή μπορεί να του προσδώσει ισχύ, ο Μπάτμαν δεν είναι αυτοδύναμος (όχι με την έννοια των 151 βουλευτών κι έτσι...) αλλά έλκει τις ικανότητες του από την τεχνολογική πρόοδο και τα πιο εξελιγμένα των γκάτζετ. Δεξί του χέρι, αλλά και εκείνος που τον συνετίζει ενίοτε, είναι ο πιστός του Μπάτλερ Άλφρεντ, που όμως τελευταία δεν δύναται να κρατήσει τα γκέμια γερά, αφού ο Μπρους κρύβει μέσα του τέτοιο θυμό, που μόνο μια πυρηνική έκρηξη μπορεί να τον αποφορτίσει. Εδώ ο Μπάτμαν παίζει πολύ διαφορετικότερος όλων όσων έχουμε δει κατά καιρούς, από την εποχή του Schumacher και του Burton, ίσαμε την πιο θρίλερ ύφους τριλογία του Nolan. Μόνιμα φουρκισμένος, χωρίς το μπον βιβέρ στυλ που τον χαρακτηρίζει, φαντάζει με πάνοπλο πολεμιστή που έχει βάλει αμέτι μοχαμέτι να επικρατήσει ο δικός του Κανόνας και θα κάνει τα πάντα για το πετύχει. Επίσης μιλάει και περιέργως βαριά, πως μιλούσαν μια φορά κι έναν καιρό στην δεκαετία του 80 κάτι πρωτόγονες κάρτες ήχου υπολογιστών? Έτσι ακριβώς. Δεν γνωρίζω το γιατί...
Με όλο αυτό το περιβάλλον παρεξήγησης να ωθεί προς την τελική τους ρήξη, μαζί και με κάποια συμβάντα που μακροσκελεύουν το χρονικό εύρος της ταινίας, φτάνοντας το ίσαμε τις δυόμισι ώρες, οι δυο πρώην συντρόφοι στην κοινή μάχη ενάντια στο Άδικο και το Παράνομο, θα τεθούν αντίπαλοι, στην πολλά υποσχόμενη από την μαρκίζα μάχη, που θα βγάλει έναν νικητή κι έναν ηττημένο! Μην σου φανεί παράξενο, αλλά για μένα η στιγμή της ύστατης μπουνιάς, κάπου στο 90ο λεπτό, είναι και η ουσιαστική απαρχή του φιλμ, μιας και από εκεί και πέρα όλα είναι διαφορετικά, θυμίζουν πραγματική superhero movie, κτίζοντας συνάμα και την βάση για όλα όσα πρόκειται να έρθουν από το νέο κύμα παραγωγών της DC Comics. Γι αυτό και ενδεχόμενα η γεύση που θα σου μείνει στο φινάλε να είναι γλυκιά, ως εκείνη της προσμονής για όσα πρέπει να περιμένεις στους Justice League. Ελπίζω με άλλον σκηνοθέτη, αφού ετούτος εδώ δοκιμάστηκε και ως μέγας φανφαρόνος, μάλλον απέτυχε...
Απέτυχε ο Snyder δηλαδή να βγάλει ακόμη και το παραμικρό συναίσθημα στην πλατεία, αφήνοντας την σε μια απίθανη απορία για τους λόγους που ο ένας κομπανιέρος είναι τόσο μαλθακός και ο άλλος τόσο γενίτσαρος. Σύμφωνοι το τιμ του έχει κάνει σπουδαία δουλειά στο τεχνικό κομμάτι, με τις οπτικοακουστικές παρενθέσεις να είναι από τις ποιοτικότερες που έχεις δει ποτέ, μιξάροντας δράση, αγωνία και τις μουσικές επενδύσεις των Zimmer και Junkie XL με μέθοδο μαεστρική. Κι αν είσαι και φαν του είδους, μπορεί και να μην μπουχτίσεις από τα 150 λεπτά ηλεκτρικών κενώσεων και Doomsday παραληρήματος, που σίγουρα δεν θα σε αφήσουν παραπονεμένο. Δεν συζητούμε καν βεβαίως πως ο μεγαλύτερος ενθουσιασμός που θα βγάλεις σαν γνήσιος κομικάς, είναι στο καλύτερο στιγμιότυπο (θεωρώ) της αφίξεως της Wonder Woman / Gal Gadot, που και κούκλα είναι, αφού φυσικά την θυμάσαι από τo Fast And Furious σίριαλ και θέση κατέχει στην πλοκή, εν αντιθέσει με την άχρωμη Λόις Λέιν / Amy Adams, που (spoiler alert) στο παρατρίχα δεν αποκαλύπτει τα μεμέ της, ξανά, χάνοντας ευκαιρία να πάρει έναν ρούμπο στην female duel.
Γιατί στην αντρική (την υποκριτική εννοώ) φυσικά και υπάρχει κερδισμένος και δεν είναι άλλος από εκείνον που από την ημέρα της ανακοίνωσης του ονόματος του και τι δεν άκουσε ο φουκαράς για την επιλογή του ως Μπάτμαν / Μπρους Γουέιν. Ο Affleck μια χαρά άνετος είναι όσες φορές καλείται να δείξει μουτσούνα και όχι να κρυφτεί πίσω από την μάσκα, δεν προκαλεί την παραμικρή αρνητική διάθεση στην θωριά του, τουλάχιστον όχι αρνητικότερη από τρεις συναδέλφους του, που μπορώ να απαριθμήσω και στο παρελθόν ντύθηκαν την ίδια στολή. Για τον Henry Cavill τα ματαέχουμε πει και στον Man Of Steel κι αυτό δεν αλλάζει στο παραμικρό. Άλλωστε είναι και τέτοια η μορφολογία του ήρωα που καλείται να παίξει, που μάλλον κάποιος που δεν υπερεκτίθεται σαν και αυτόν, κάνει για τον ρόλο. Αναφερόμενος σε overacting, θυμήθηκα πως στον όλο πανζουρλισμό υπάρχει και κάποιος που παριστάνει τον Paranoid Lex. Τραγωδία...
Αν μπορέσω να μιλήσω για κάτι με βεβαιότητα στην περίπτωση του Batman v Superman (καθόλου τυχαία, ούτε αλφαβητικά βαλμένη η σειρά αναγραφής των ονομάτων τους) είναι πως θα ισοπεδώσει τα ταμεία όπου κι αν προβληθεί, συνέπεια της ορμής των δύο τεράστιων μορφών που συμμετέχουν και στο δεδομένο γκελ τους στον κόσμο. Η πρώτη τους αυτή συνύπαρξη, ατυχώς δεν συνέβη σε μια ταινία που είναι καλή, ούτε (κυρίως) αξέχαστη, παρότι και οι προϋπολογισμοί και τα φανταχτερά ονόματα προϋπέθεταν το αντίθετο. Υπάρχει σαφέστατα χρόνος για διορθώσεις, μιας και το τέλος υπέροχα ανοίγει τον δρόμο για μια καινούργια αρχή, που θα φέρει άπαντες σιμά, σε μια κόντρα πλέον με το πραγματικό αντίπαλον δέος. Τους Avengers...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαρτίου 2016 από την Tanweer
1 σχόλια:
Batman = Άνθρωπος Νυχτερίδα
Spiderman = Άνθρωπος Αράχνη
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική