Movies Ltd

#Ό,τι_νάναι

Mea Culpa. Πέρασα βραδιά Avatar προψές, μόλις δεύτερη βολά στην τελευταία 25ετία που τσάκασε η μαντεψιά της Καλύτερης Ταινίας. Ξευτιλίκι με μόλις 58% οβερόλ επιτυχία, καθότι τα μικρούλια σκάσανε 100% οφφ (τρελάθηκα από χαρά για το μαγικό The Stutterer όμως) και στα techies έφυγαν αμφότεροι οι Ήχοι προς Mad Max: Fury Road καθώς ήβλεπα μίνι σουήπ του The Revenant. Η καρδιά μου μ' έφαγε για Cinderella (Mad Max ξανά) και Stallone (οι SAG-AFTRAδες ψαρώνουν για σεξπηρικό ΤΟΝΥ ματήριαλ και το δώσανε στον περαστικό Mark Rylance αφήνοντας τον Ρόκυ εμβρόντητο α λα Mickey Rourke) οπότε πάει το παλιάμπελο. Θαύμα τα Οπτικά Εφφέ με το Ex Machina να κλείνει το μάτι όπως στα PGA ότι ήταν η 9η ταινία που έλειπε από τις Καλύτερες της Απονομής. Και βέβαια η πλήρης γελοιοποίηση της βραδιάς με το κατσίκι τον Sam Smith να κλέβει τζεημσμποντικά την όγδοη προσπάθεια της Diane Warren για το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού παρότι η συγκλονιστική Gaga, τα γενναία επί σκηνής βιασμένα - σε αμερικάνικα - πανεπιστήμια παιδιά και ο ίδιος ο Αντιπρόεδρος Joe Biden δε φτουρήσανε για να φέρουν τη νίκη. Σε μια Τελετή που συνολικά άξιζε τη χαμηλότερη τηλεθέαση από την επόκ του No Country for Old Men (2008), τίγκα στα λαϊκουρέ μαύρα αστειάκια του Chris Rock, την παρέλαση POC συμπαρουσιαστών / βραβευτών και αισθητική PR του γνωστού δαπέδου της μαύρης Προέδρου της AMPAS Cheryl Boone Isaacs. Βγάλε κυρά μου ένα ανακοινωθέν την επόμενη μέρα και πες "Βραβεύσαμε 43 υποψηφίους από τους οποίους 28 έχουν γεννηθεί εκτός Αμερικής. Καταλάβατε τώρα diversity;"

Πες μου λοιπόν τώρα ότι το Spotlight κέρδισε επειδή ήταν η ταινία με το νόημα. Με μόλις ένα ακόμα όσκαρ (σεναρίου, όπως και το The Big Short με εξίσου «σημαντική» και δη αβράβευτη ως τα τώρα θεματολογία), όπως το The Greatest Show On Earth του 1952. Με μια μόνο νίκη στα SAG, όπως και το Crash. Να προχωρήσω όμως. Υπάρχουν δυο κυρίως τρένα σκέψης. Το πρώτο θα στηρίξει τις βραβεύσεις που αν τις δεις ΜΙΑ - ΠΡΟΣ - ΜΙΑ βγάνουν νόημα και φαίνονται ακριβοδίκαιες. Που σημαίνει πως το Fury Road σάρωσε τα «τεχνικά» α λα από στόρυ νύχτα και μήνυμα καραφωτιά. Ο δε Revenant διαθέτει με βούλα Ακαδημίας πλέον την Καλύτερη Σκηνοθεσία (cineχόμενα έτη, ρεκόρ κλπ) του μάγου Inarritu, το θρηπίτ (ανεπανάληπτο ιστορικά επίσης) του Chivo στη χρωστική παλέτα και την ανδρική ερμηνεία της χρονιάς του φάιναλυ Leo. Οκ, πάρτα όλα αυτά μαζί και άθροισε. Αιτιολόγησέ μου τώρα (λέει το δεύτερο τρένο σκέψης) ΠΩΣ το Spotlight είναι η Ταινία της Χρονιάς. Το 12 Years A Slave αντί του Gravity. Το Argo (εδώ γελάμε) αντί του Life Of Pi. Ξέρω κι άλλο ένα ανέκδοτο με το Grand Hotel στα 1932 που πήρε τον κότινο με τη ΜΟΝΗ της υποψηφιότητα. Χα!

Ναι, έχασα. Όπως και με το The Hurt Locker, έτσι και με το Spotlight. Ηττήθηκα από το μεγαλύτερο λάθος της Ακαδημίας που λέγεται Preferential Ballot. Μπες τώρα στο δικό μου τρενάκι να πάρουμε τον τρίτο δρόμο. Το σύστημα αυτό ψηφοφορίας έχει ένα τεράστιο πρόβλημα: Μπορεί μια ταινία να κερδίσει το όσκαρ με μόλις 10% ψήφων πρώτης προτίμησης. Αν λοιπόν οι ψηφοφόροι συνειδητά ή ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΑ ψηφίσουν στρατηγικά, τότε τις περισσότερες πιθανότητες νίκης συγκεντρώνουν τα φιλμ που αποκαλούνται less divisive (Spotlight), δηλαδή τα νο2, νο3 ή ακόμη και νο4, όταν τα more divisive φιλμς (The Revenant) παίζουν μεταξύ νο1 και νο8 (φέτος). Μέχρι εκεί με ακολουθείτε οι περισσότεροι. Τώρα θα μείνουμε οι λίγοι. Τώρα θα διαβάσεις γιατί κέρδισε το Spotlight, παρότι το The Big Short προβλήθηκε μεσούσης της ψηφοφορίας στο αμερικανικό Κογκρέσο. Θα σου ρίξω κεραυνό, χωρίς περαιτέρω σχόλια. Δώσε βάση στην πενιά λοιπόν.

Το Spotlight είναι διανομής Open Road Films. Ούτε πέντε χρόνια στο κουρμπέτι. Πρόεδρος ο (από εδώ και πέρα ό,τι όνομα ακούς είναι εβραϊκό) Tom Ortenberg που έμεινε στην ιστορία όταν προ 10ετίας ως πρόεδρος της Lion Gate κέρδισε με το Crash. Τι κοινό με το Spotlight; BIG ensemble. Ποιος στράτετζιστ έτρεξε την ταινία, με προβολή στο Βατικανό και ράλυ του Mark Ruffalo ώρες πριν την Απονομή στους δρόμους με θύματα σεξουαλικής κακοποίησης Καθολικών ιερέων; Lisa Taback. Νικήτρια για Shakespeare In Love, Chicago, The King’s Speech και The Artist, 20 χρόνια στο πλευρό του Πάπα Harvey Weinstein ώσπου τα τσούγκρισαν προ διετίας για την κατά παραβίαση συμβολαίου της προώθηση του Saving Mr. Banks. Το ευτραφές αλλά και τετραπέρατο Λιζάκι έφαγε στο μπραντεφέρ το έτερο πρώην μέγα πουλέν του Γουάινστην, τη θρυλική Cynthia Swartz. Ένα στοιχείο για κείνη μόνο: Αυτή χάρισε στο The Hurt Locker το θρίαμβο με 6 όσκαρ (ρεκόρ συνόλου για Καλύτερη Ταινία με την εφαρμογή του preferential ballot) απέναντι στο Avatar.

Η γλυκιά διοπτροφόρος Σύνθια πούσαρε το The Revenant για τη μεγάλη, τη μαμά Fox του Τζιμ Γιαννόπουλου (που είχε να κερδίσει από το 1997 του Τιτανικού και είχε χάσει από την ίδια για το Avatar) η οποία φέτος είχε στο παλμαρέ The Martian και Joy. Ο προσανατολισμός εδώ είναι εισπράξεις ως πρώτη προτεραιότητα (που το πέτυχε κατά τα 2/3) ενώ παραδοσιακά το βάρος στην οσκαρική κούρσα το αναθέτει στη Fox Searchlight η οποία θριάμβευσε εντελώς πρόσφατα με το μπακ-του-μπακ (μάντεψε) 12 Years A Slave - Birdman. Ένωσε τις τελείες αδερφέ και βγάλε συμπεράσματα. Εγώ προτείνω: Κατάργηση του preferential ballot και επαναφορά των (σταθερά) 10 υποψηφίων στην κατηγορία Καλύτερη Ταινία να φύγει η σαπίλα και το Ότι Να’ναι. Κατά τα αποδέλοιπα, Καληνύχτα και Καλή Τύχη.

gaRis