Movies Ltd

Αριστερής Νοοτροπίας – Δεξιάς Τσέπης

του gaRis (@takisgaris)

Στα' δώ μας τα μέρη αν πεις ότι είσαι κομμουνιστής τωραδά, εν έτι είκοσι δεκάξι, δυο πράματα θα επισυμβούν: Είτε θα σε πάρουν με τις πέτρες ή θα καγχάσουν ότι έφαγες πετριά οπότε θες νοσηλεία σε mental institution. Στα μισά του προηγούμενου αιώνος όμως, στην περίπτωση των Hollywood 10, της μαύρης λίστας, του Μακ Κάρθυ και της επαίσχυντης Unamerican Comitee, η πέτρα ήταν αυτή του σκληρού αναθέματος. Του αποκλεισμού, της ανεργίας, του πλήρους εξοστρακισμού. Ο ιδιοφυής συγγραφέας (+ σκηνοθέτης στα 1971) του Ο Τζόνι Πήρε το Όπλο του και οσκαρούχος (με ψευδώνυμο) δις (Roman Holliday, 1953 – The Brave One, 1956) Ντάλτον Τράμπο, πέρασε με την παρέα του μια 10ετία (από την οποία κοντά ένα χρόνο στην ειρκτή) πλήρους απαξίωσης γιατί υπήρξε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος την εποχή του ψυχρού πολέμου, οργανωτής της απεργίας των εργαζόμενων στην κρεατομηχανή του Χόλυγουντ. Θα χρειαζόντουσαν δυο τεράστιες μορφές, ο Otto Preminger και ο Kirk Douglas για του διασώσουν την καριέρα και την υπογραφή του δίνοντάς του δουλειές περιωπής (Exodus - Spartacus) με τελευταία την Ακαδημία να του απονέμει ξανά το όσκαρ για το Brave One ένα χρόνο πριν το θάνατό του (1975) και αυτό του Roman Holiday (στα 1993).

Το κινηματογραφικό υλικό είναι πρώτης τάξεως για τρανταχτό biopic βραβευτικών προδιαγραφών. Ο Jay Roach (Austin Powers, Meet the Parents) όμως διαθέτει επαφή με τα κομμουνιστικά ιδεώδη όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Χώρια που επιστρατεύει τον φανταστικό χαρακτήρα του Louis CK (που δεν τόχει το υποκριτικό, παρά το στένταπ καρασουξέ του τα τελευταία χρόνια) να τριβελίζει τα αυτιά του Bryan Cranston / Trumbo ότι πιότερο ντεμέκ αριστερός είναι καθότι ζει με τις ανέσεις ενός καθαρόαιμου νοικοκυραίου. Το στόρυ γραμμικό, διανθισμένο με ηλεκτροφόρες ατάκες που ξεγυμνώνουν τον ρηχό πατριωτισμό των Τζων Γουαίην, Ρόναλντ Ρέηγκαν και λοιπών πατριδοκάπηλων της περιόδου (και κατοπινά όπως αποδείχτηκε με τον δεύτερο) αλατοπιπερώνεται με καρικατουρέ σκερτσοσύνη από την Dame Hellen Mirren, αγαπημένη των φετινών SAG υποψηφιοτήτων. Όπως και το λοιπό καστ, με προεξάρχοντα τον Καναδό Breaking Bad και τους John Goodman (εργολάβο ρόλων χολυγουντιανών προντούσερς), Michael Stuhlbarg και την επί της οθόνης ολόγλυκα στωική κα Trumbo, Diane Lane, η οποία παραμένει φρεσκαδούρα μέχρι το τέλος, σε πείσμα ενάντια στη διαδικασία γήρανσης των υπολοίπων του ανσάμπλ.

Να μιλήσω την αλήθεια θέλεις; Τέσσερις φορές αποκοιμήθην στην προσπάθεια να αποσώσω τη θέαση του σκρήνερ. Ο τραγανός, της μετρονομικής ερμηνείας Cranston είναι (μόνο θεωρητικά) ο σημαντικότερος αντίπαλος του Leo για το όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου αλλά φευ, η ταινία όζει απλοϊκότητα και ατολμία να ταράξει τα θολά νερά της μεγαλοστουντιακής αρχικαπτιταλιστοσύνης, παίζοντας μόνο της χαμηλές νότες του freedom of speech και της προστασίας των πολιτικών φρονημάτων ως άποψη, δηλαδή όσο δεν μετουσιώνονται σε πράξη αντίστασης. Με άλλες κουβέντες ο Trumbo είναι μια κεκαλυμμένα αντιδραστικής νοοτροπίας ταινία, από εκείνες που καλωσορίζουν το δίπτυχο αριστερής νοοτροπίας – δεξιάς τσέπης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Φεβρουαρίου 2016 από την Feelgood Entertainment