Οι Σουφραζέτες
της Sarah Gavron. Με τους Carey Mulligan, Helena Bonham Carter, Meryl Streep, Natalie Press, Anne-Marie Duff, Romola Garai, Ben Whishaw, Brendan Gleeson, Samuel West, Adrian Schiller
Αντράκια!
του zerVo (@moviesltd) 
Πήραν το όνομα τους από τον ειδικό όρο suffragist, που ουσιαστικά καταδεικνύει εκείνον που μάχεται μέσω του συνασπισμού του για την απόκτηση του δικαιώματος ψήφου. Στην πραγματικότητα την μαρκίζα κόλλησε πάνω τους, η πιο γνωστή των κιτρινοφυλλάδων της Γηραιάς Αλβιόνας, με τρόπο υποτιμητικό, απαξιώνοντας το πόση μαχητικότητα θα μπορούσε να κρύβει ο μέσα της η γυναικεία - αδύναμη ίσαμε τότε - ψυχή. Στο πέρασμα των ετών, που οι δεδηλωμένες αγωνίστριες με τα ριζοσπαστικά ιδεώδη, που έφτασαν μέχρι και σε εξτρεμιστικές ακρότητες για να τα υπερασπιστούν, υιοθέτησαν από μόνες τους την ταμπέλα, που πλέον δεν είχε πάνω την παραμικρή διάθεση λοιδορίας και εξέφραζε περήφανα το κίνημα διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους.
Από τα επτά της χρόνια, μελανιάζει τα χέρια της, στα νερά του οργανωμένου πλυσταριού του σιχαμερού Κυρίου Τέιλορ, αναγκασμένη να αποδέχεται τους εξευτελισμούς του στο πρόσωπο της για λίγα σελίνια μεροκάματο, η 24χρονη πλέον, Μοντ Γουότς. Εκεί γνώρισε τον χαμηλών τόνων και συνήθως φοβισμένο σύζυγό της, Σόνι και μαζί του απέκτησε ένα αγοράκι, μια φαμίλια που στεγάζεται κάτω από την στέγη του φτωχικού τους ελάχιστων μέτρων, διαμερίσματος του Λονδίνου. Πικραμένη από την συμπεριφορά του αφεντικού της, αγανακτισμένη που οι γυναίκες συνάδελφοι της δεν αντιδρούν στην εκμετάλλευση και την άνισότητα και παρακινούμενη από τις φανατικές διαδηλώσεις μιας χούφτας ομοίων της, καταπιεσμένων εργατριών, ενάντια στις τάσεις της συντηρητικής Κυβέρνησης Τζορτζ να μην τους παράσχει το δικαίωμα να ψηφίσουν, η Μοντ θα πάρει την δύσκολη, όσο και θαρραλέα απόφαση να ενταχθεί στο ριζοσπαστικό κίνημα. Ρισκάροντας να λερώσει το μέχρι τα χθες πεντακάθαρο κούτελο της, να χάσει άντρα και παιδί, να απολέσει την εργασία που της παρέχει τα προς το ζην, να διατηρήσει όμως ακέραιη την όποια αξιοπρέπεια έχει απομείνει μέσα της...
Η κλιμάκωση στην αντίδραση έχει γνωστή πορεία, εν αρχή ο άτακτος πετροβολισμός βιτρινών, ακολούθως οι τύποις οργανωμένες και αγριεμένες μαζώξεις των ποδόγυρων σε κεντρικά σημεία της πόλης, μετέπειτα οι τετ α τετ συναντήσεις των απεσταλμένων με τους ηγέτες και στο ενδεχόμενο απόρριψης των αιτημάτων, σειρά θα πάρει ο πόλεμος! Σε όλη αυτή την διαδρομή, πολύ πολύ λίγο κατόπιν του μηδενός, ίσαμε το ζενίθ της αντίστασης, η Μοντ θα αποτελέσει την κρυφή κάμερα, την ματιά του ιστορικού, που θα επιθυμήσει να ρίξει φως στην δράση των Βρετανίδων Σουφραζετών. Που κάτω από την Ιερά Σκέπη της Μίσιζ Πάνκχερστ, έφτασαν μέχρι και την Βουλή των αντιπροσώπων 110 χρόνια πριν από την εποχή μας, για να απαιτήσουν - απλώς - τα αυτονόητα.
Παρλιαμέντο που για πρώτη φορά άνοιξε τις πόρτες του για να εισέλθει μέσα του κινηματογραφικό συνεργείο, προκειμένου να απαθανατίσει τα περιστατικά, ρεαλιστικότερα κατά το δοκούν, σε μια ταινία που πραγματικά εστίασε υπερβολικά στην ακρίβεια του στησίματος κλίματος εποχής. Υπάρχουν στιγμές, στο έξοχα ετούτο φυσικό σκηνικό της Λόνδρας, που το περπατούν αμέτρητοι (όχι cgi) διαβάτες, που θαρρείς πως η πρωτεύουσα του Μεγάλου Νησιού, έχει παραμείνει η ίδια και απαράλλαχτη εδώ και έναν αιώνα. Point που ασφαλώς κατευθύνεται προς εκείνους που διατήρησαν μεγάλο μέρος της μεγαλούπολης αναλλοίωτο στο διάβα του χρόνου, point επί της παρούσης που πιστώνεται η έξοχη διεύθυνση παραγωγής του Suffragette.
Που στην ουσία μοιάζει σαν μια συρραφή πραγματικών περιστατικών (τα μίτινγκ με τον Λόυδ, οι αιματηρές διώξεις, οι απεργίες πείνας, το κυνηγητό της νούμερο ένα καταζητούμενης Εμαλίν και βεβαίως η τραγωδία του βασιλικού ιπποδρομιακού ντέρμπι) στα οποία η φανταστική (ως πρόσωπο) βασική μας ηρωίδα, δηλώνει παρούσα, με βασικό της στόχο να τα γνωστοποιήσει σε ακόμη περισσοτέρους που τα αγνοούν. Ίσως αυτός να είναι και ο κύριος σκοπός της καλοσχηματισμένης δημιουργίας της Sarah Gavron, που σκηνοθετεί πιο άτολμα από ότι θα περίμενε κανείς από μια τέτοια μανιφεστική θεματική βάση, φροντίζοντας διαρκώς να μην διαφύγει η παραμικρή λεπτομέρεια, στην ενδυματολογία, τα φόντα, τις ατάκες.
Ότι πρόκειται περί εξαιρετικής ηθοποιού, μοιάζει εκ των ουκ άνευ για την Carey Mulligan, που στήνει με άνεση ακόμη μια σπουδαία ερμηνεία εδώ, ως μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη, επαναστάτρια. Ιδιαίτερα προσεγμένος ο υποκριτικός της περίγυρος, περιλαμβάνει πρώτης τάξης επιλογής, τόσο στους πιο σημαντικούς χαρακτήρες, με την Anne Marie Duff να ξεχωρίζει ως η κολλητή πασιονάρια και την δεδομένα καλή Helena Bonham Carter να αποδίδει την σκληροπυρηνικότερη (λογικό) του αγώνα, όσο και στους συμβολικότερους, με την εντέχνως μακιγιαρισμένη La Streep να δίνει άλλη βαρύτητα στο πρότζεκτ ως ηγέτιδα της αντίστασης. Οι αρσενικοί, λογικό και δικαιολογημένο το φάουλ, περνούν απαρατήρητοι, όπως δεν θα τους έπρεπε πάντως, σε ένα έτσι κι αλλιώς περισσότερο θηλυκού ενδιαφέροντος χρονικό.
Που ως τέτοιο μια χαρά φαντάζει και πολλές πληροφορίες σκορπά, σε όσους δηλώνουν άγνοια περί του Κινήματος των Σουφραζετών. Δίχως να έχω γνώση πάντως για την ισχύουσα κοινωνική κατάσταση στην Βρετανία και αναζητώντας έτερο σοσιολογικό σκοπό ύπαρξης του φιλμ, ενίσταμαι ελαφρώς για την πραγματική του ουσία, όταν σε αυτή ακριβώς την χώρα, το σπουδαιότερο πολιτικό πρόσωπο μεταπολεμικά, ανήκει στο φύλο των καλοντυμένων κυριών, με την κονκάρτα στο στήθος και την γόπα ανάμεσα στα δάκτυλα. Δεν τολμώ να φανταστώ, δηλαδή, πως το ποτάμι γύρισε πίσω, ακόμη και στην φημισμένη για τα κονσερβαρισμένα μυαλά, κοινωνία του Ηνωμένου Βασιλείου. Εξόν και ο στόχος, έχει πιο ανατολίτικη χροιά, εκεί που δεν νομίζω όμως να αλλάξει το παραμικρό, ακόμη κι όταν θα γιορτάσουμε την χιλιετία από την δημιουργία του Suffragette Movement...
Η κλιμάκωση στην αντίδραση έχει γνωστή πορεία, εν αρχή ο άτακτος πετροβολισμός βιτρινών, ακολούθως οι τύποις οργανωμένες και αγριεμένες μαζώξεις των ποδόγυρων σε κεντρικά σημεία της πόλης, μετέπειτα οι τετ α τετ συναντήσεις των απεσταλμένων με τους ηγέτες και στο ενδεχόμενο απόρριψης των αιτημάτων, σειρά θα πάρει ο πόλεμος! Σε όλη αυτή την διαδρομή, πολύ πολύ λίγο κατόπιν του μηδενός, ίσαμε το ζενίθ της αντίστασης, η Μοντ θα αποτελέσει την κρυφή κάμερα, την ματιά του ιστορικού, που θα επιθυμήσει να ρίξει φως στην δράση των Βρετανίδων Σουφραζετών. Που κάτω από την Ιερά Σκέπη της Μίσιζ Πάνκχερστ, έφτασαν μέχρι και την Βουλή των αντιπροσώπων 110 χρόνια πριν από την εποχή μας, για να απαιτήσουν - απλώς - τα αυτονόητα.
Παρλιαμέντο που για πρώτη φορά άνοιξε τις πόρτες του για να εισέλθει μέσα του κινηματογραφικό συνεργείο, προκειμένου να απαθανατίσει τα περιστατικά, ρεαλιστικότερα κατά το δοκούν, σε μια ταινία που πραγματικά εστίασε υπερβολικά στην ακρίβεια του στησίματος κλίματος εποχής. Υπάρχουν στιγμές, στο έξοχα ετούτο φυσικό σκηνικό της Λόνδρας, που το περπατούν αμέτρητοι (όχι cgi) διαβάτες, που θαρρείς πως η πρωτεύουσα του Μεγάλου Νησιού, έχει παραμείνει η ίδια και απαράλλαχτη εδώ και έναν αιώνα. Point που ασφαλώς κατευθύνεται προς εκείνους που διατήρησαν μεγάλο μέρος της μεγαλούπολης αναλλοίωτο στο διάβα του χρόνου, point επί της παρούσης που πιστώνεται η έξοχη διεύθυνση παραγωγής του Suffragette.
Που στην ουσία μοιάζει σαν μια συρραφή πραγματικών περιστατικών (τα μίτινγκ με τον Λόυδ, οι αιματηρές διώξεις, οι απεργίες πείνας, το κυνηγητό της νούμερο ένα καταζητούμενης Εμαλίν και βεβαίως η τραγωδία του βασιλικού ιπποδρομιακού ντέρμπι) στα οποία η φανταστική (ως πρόσωπο) βασική μας ηρωίδα, δηλώνει παρούσα, με βασικό της στόχο να τα γνωστοποιήσει σε ακόμη περισσοτέρους που τα αγνοούν. Ίσως αυτός να είναι και ο κύριος σκοπός της καλοσχηματισμένης δημιουργίας της Sarah Gavron, που σκηνοθετεί πιο άτολμα από ότι θα περίμενε κανείς από μια τέτοια μανιφεστική θεματική βάση, φροντίζοντας διαρκώς να μην διαφύγει η παραμικρή λεπτομέρεια, στην ενδυματολογία, τα φόντα, τις ατάκες.
Ότι πρόκειται περί εξαιρετικής ηθοποιού, μοιάζει εκ των ουκ άνευ για την Carey Mulligan, που στήνει με άνεση ακόμη μια σπουδαία ερμηνεία εδώ, ως μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη, επαναστάτρια. Ιδιαίτερα προσεγμένος ο υποκριτικός της περίγυρος, περιλαμβάνει πρώτης τάξης επιλογής, τόσο στους πιο σημαντικούς χαρακτήρες, με την Anne Marie Duff να ξεχωρίζει ως η κολλητή πασιονάρια και την δεδομένα καλή Helena Bonham Carter να αποδίδει την σκληροπυρηνικότερη (λογικό) του αγώνα, όσο και στους συμβολικότερους, με την εντέχνως μακιγιαρισμένη La Streep να δίνει άλλη βαρύτητα στο πρότζεκτ ως ηγέτιδα της αντίστασης. Οι αρσενικοί, λογικό και δικαιολογημένο το φάουλ, περνούν απαρατήρητοι, όπως δεν θα τους έπρεπε πάντως, σε ένα έτσι κι αλλιώς περισσότερο θηλυκού ενδιαφέροντος χρονικό.
Που ως τέτοιο μια χαρά φαντάζει και πολλές πληροφορίες σκορπά, σε όσους δηλώνουν άγνοια περί του Κινήματος των Σουφραζετών. Δίχως να έχω γνώση πάντως για την ισχύουσα κοινωνική κατάσταση στην Βρετανία και αναζητώντας έτερο σοσιολογικό σκοπό ύπαρξης του φιλμ, ενίσταμαι ελαφρώς για την πραγματική του ουσία, όταν σε αυτή ακριβώς την χώρα, το σπουδαιότερο πολιτικό πρόσωπο μεταπολεμικά, ανήκει στο φύλο των καλοντυμένων κυριών, με την κονκάρτα στο στήθος και την γόπα ανάμεσα στα δάκτυλα. Δεν τολμώ να φανταστώ, δηλαδή, πως το ποτάμι γύρισε πίσω, ακόμη και στην φημισμένη για τα κονσερβαρισμένα μυαλά, κοινωνία του Ηνωμένου Βασιλείου. Εξόν και ο στόχος, έχει πιο ανατολίτικη χροιά, εκεί που δεν νομίζω όμως να αλλάξει το παραμικρό, ακόμη κι όταν θα γιορτάσουμε την χιλιετία από την δημιουργία του Suffragette Movement...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Φεβρουαρίου 2016 από την Seven / Spentzosn
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική