Οδηγός για singles
του Christian Ditter. Με τους Dakota Johnson, Rebel Wilson, Leslie Mann, Damon Wayans Jr., Anders Holm, Nicholas Braun, Jake Lacy, Jason Mantzoukas, Colin Jost
Fifty shades of... boredom!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Του Αγίου Βαλεντίνου και των αιδοιότριχων ανήμερα!
Christian Ditter: Γερμαναράς σκηνοθέτης, που έχει ως βάση του το Μόναχο. Έχει κάνει εμπορικές επιτυχίες στη Γερμανία (στη χώρα μας δεν έχουμε δει γερμανικές ταινίες του – αν κρίνουμε από τούτη εδώ, ευτυχώς!). Κι αυτή είναι η δεύτερη χολιγουντιανή ταινία του, μετά το «Με αγάπη, Ρόζι» (Love, Rosie, 2014). Μια χαρά τα κατάφερε ο μάγκας, αν και, μεταξύ μας, χρειάζεται ο ίδιος έναν... οδηγό για το πώς σκηνοθετεί κανείς. Γιατί δεν ξέρει! Λοιπόν, ο Ditter, όπως λέει το Variety, μετά τη μεγάλη επιτυχία των ταινιών του (!) θα σκηνοθετήσει μια σειρά για το Netflix, ονόματι «#Girlboss», και ναι, θα αφορά πάλι γυναίκες που δεν πέφτουν στην παγίδα του ρομαντισμού, είναι ανεξάρτητες, τα καταφέρνουν μια χαρά μόνες τους αλλά βρε παιδί μου, καλύτερα με έναν άνδρα και – γιατί όχι; - με ένα παιδί.
Το How To Be Single είδα σε avant premiere εδώ στη Θεσσαλονίκη, την περασμένη Δευτέρα το βράδυ. Εντάξει, από το τρέιλερ αντελήφθην πως πρόκειται για βαλούτα! Ήξερα ότι θα δω κάτι μη ενδιαφέρον. Αλλά, έλεγα μέσα μου, μπορεί να γίνει καμιά έκπληξη. Μπα! Σχεδόν δύο ώρες μετά πονούσε το κορμί μου. Είχα αλλάξει θέση τον κώλο μου στις άνετες θέσεις του πολυσινεμά ίσα με σαρανταδώδεκα φορές. Έβλεπα σκηνές όπως εκείνη με τη χοντρή (ναι, πείτε με και σωβινιστή και ρατσιστή και το κέρατό μου το τράγιο, γαμώ την πολιτική μου ορθότητα μέσα – εξάλλου κι εγώ, χοντρός είμαι!) να έχει κατουρήσει και καλά στην άμμο της γάτας (γουάου, τρελό γέλιο) και σκεφτόμουνα «τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες».
Φεύγοντας από την αίθουσα, όμως, είδα κόσμο χαμογελαστό. Δημογραφικά, το κοινό ήταν κατά 80% γυναίκες και 20% άντρες (μιλάμε για φύλο τώρα, έτσι, όχι για σεξουαλικές προτιμήσεις). Από το 80% των γυναικών, το 80% ήταν ασυνόδευτο από άντρες, θέλω να πω, ήταν παρέες γυναικών: έφηβες φίλες, μητέρες με κόρες, λαϊκά κορίτσια. Και ναι, έζησα να το ακούσω κι αυτό: δυο κοπελιές (να ήταν 20; 25 χρονών; με τίποτε δεν ήταν παραπάνω) μιλούσαν για την ταινία και έλεγαν μεταξύ τους πόσο τους... άρεσε!!! Οπότε, ότι διαβάζετε εδώ, πιο πάνω και πιο κάτω, είναι η γνώμη ενός 47χρονου παντρεμένου που μάλλον είναι too old for this shit. Μην με παρεξηγείτε, μια χαρά γουστάρω τις ρομαντικές κομεντί. Αυτό το πράγμα, όμως, που και καλά πάει κόντρα στο fake sentimentalism του είδους, ε, δεν είμαι και ο πιο αντικειμενικός να το κρίνω, το ομολογώ. Αλλά λέω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια – από τη σκοπιά μου.
Η υπόθεση: Υπάρχει ο σωστός τρόπος να είσαι single, ο λάθος τρόπος, και έπειτα υπάρχει… η Άλις. Όπως και η Ρόμπιν. Η Λούσι. Η Μεγκ. Ο Τομ. Ο Ντέιβιντ. Η Νέα Υόρκη είναι γεμάτη μοναχικές καρδιές που ψάχνουν το σωστό ταίρι, είτε πρόκειται για έρωτα είτε για ραντεβού είτε για κάτι ενδιάμεσα. Και κάπου ανάμεσα στα ερωτικά μηνύματα και τα one-night stands, κοινό σημείο όλων των ανδρών και γυναικών που δεν είναι παντρεμένοι, είναι η ανάγκη τους να μάθουν να είναι μόνοι σε έναν κόσμο όπου η έννοια της αγάπης αλλάζει διαρκώς.
Η άποψή μας: Λοιπόν, θα ξεκινήσω με αυτά τα (λίγα) που μου άρεσαν στην ταινία. Μου άρεσε η... Νέα Υόρκη! Αυτή η γειτονιά στην οποία διαδραματίζεται το κύριο μέρος της ταινίας, κοντά στη γέφυρα (βρε μπας και είναι το Μπρούκλιν; δεν ξέρω, δεν έχω πάει στη Νέα Υόρκη, τι να πω, μόνο κλαψ) φαίνεται γαμάτη, με το ωραίο γκράφιτι σε έναν από τους τοίχους των πολυκατοικιών (αυτό με το παιδάκι) να κυριαρχεί. Το παιδάκι, κρατήστε το: δεν μας το δείχνει τυχαία τρεις και λίγο ο σκηνοθέτας. Μου άρεσαν δυο, τρεις σκηνές που αφήνουν μια ελάχιστη χαραμάδα υπόνοιας πως αν τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά ίσως όντως να είχαμε κανιβαλισμό του είδους των ρομαντικών κομεντί. Όπως πχ εκείνη της προετοιμασίας μετά το χανγκόβερ (υποτίθεται θα κρατούσε 15 λεπτά αλλά η διάρκειά της ήταν τρεισήμισι ώρες!) ή εκείνη προς το φινάλε όπου η βασική ηρωίδα, συνειδητοποιημένη πια, μπαίνει σε ταξί, την ρωτάει ο ταξιτζής «πού πάμε;», εκείνη απαντά «σπίτι», με μια μελιστάλαχτη μουσική από πίσω έως ότου με σωστό τάιμινγκ, εύλογα, γυρνάει ο νευριασμένος ταξιτζής και φωνάζει: «διεύθυνση κυρά μου»! Τι άλλο, τι άλλο, α, μπα, αυτά τα δύο!
Η Leslie Mann είναι η μόνη που κάπως προσπαθεί να σωθεί μέσα σε τούτο το συνονθύλευμα (η σκηνή της με το μωράκι μέσα στην κλινική που δουλεύει είναι συμπαθέστατη) αλλά μπα. Οπότε, για να μην το κουράζουμε. Η ταινία βγαίνει λίγο πριν του Αγίου Βαλεντίνου ως μια date movie που απευθύνεται όμως κυρίως σε αυτούς που είναι singles, που δεν έχουν ταίρι, που δεν θέλουν να έχουν ταίρι. Και καλά πάει ενάντια στα κλισέ και καλά είναι φεμινιστική αλλά εντέλει καταλήγει μία από τα ίδια, να χαϊδεύει και να καταπραΰνει γυναίκες που είναι μόνες και βρίσκουν στην ταινία άλλοθι ότι αυτό ίσως να είναι επιλογή τους! Όπως και οι πρωταγωνίστριες! Που, πάντως, λειτουργούν καλύτερα όταν είναι σε σχέση! Δηλαδή, ήμαρτον. Κρίμα το Γκραν Κάνιον να 'ουμ και οι αναφορές στο Wild... Α, για να πούμε την (ακόμα μία) αμαρτία μας: η περσινή «αγιοβαλεντίνικη» ταινία της Dakota που κυριαρχούσε τέτοια εποχή, το περίφημο Πενήντα αποχρώσεις του γκρι, ε, ήταν... καλύτερη από τούτη εδώ της την ταινία! Κάθε πέρσι και καλύτερα Dakota μου.
ΥΓ: Η... εκτέλεση του πονηρότατου «Peacock» της Katy Perry από χορωδία γυναικών σε μια από τις σκηνές της ταινίας, πραγματικά με έκανε να πονέσω μέσα μου. Jesus...
Φεύγοντας από την αίθουσα, όμως, είδα κόσμο χαμογελαστό. Δημογραφικά, το κοινό ήταν κατά 80% γυναίκες και 20% άντρες (μιλάμε για φύλο τώρα, έτσι, όχι για σεξουαλικές προτιμήσεις). Από το 80% των γυναικών, το 80% ήταν ασυνόδευτο από άντρες, θέλω να πω, ήταν παρέες γυναικών: έφηβες φίλες, μητέρες με κόρες, λαϊκά κορίτσια. Και ναι, έζησα να το ακούσω κι αυτό: δυο κοπελιές (να ήταν 20; 25 χρονών; με τίποτε δεν ήταν παραπάνω) μιλούσαν για την ταινία και έλεγαν μεταξύ τους πόσο τους... άρεσε!!! Οπότε, ότι διαβάζετε εδώ, πιο πάνω και πιο κάτω, είναι η γνώμη ενός 47χρονου παντρεμένου που μάλλον είναι too old for this shit. Μην με παρεξηγείτε, μια χαρά γουστάρω τις ρομαντικές κομεντί. Αυτό το πράγμα, όμως, που και καλά πάει κόντρα στο fake sentimentalism του είδους, ε, δεν είμαι και ο πιο αντικειμενικός να το κρίνω, το ομολογώ. Αλλά λέω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια – από τη σκοπιά μου.
Η υπόθεση: Υπάρχει ο σωστός τρόπος να είσαι single, ο λάθος τρόπος, και έπειτα υπάρχει… η Άλις. Όπως και η Ρόμπιν. Η Λούσι. Η Μεγκ. Ο Τομ. Ο Ντέιβιντ. Η Νέα Υόρκη είναι γεμάτη μοναχικές καρδιές που ψάχνουν το σωστό ταίρι, είτε πρόκειται για έρωτα είτε για ραντεβού είτε για κάτι ενδιάμεσα. Και κάπου ανάμεσα στα ερωτικά μηνύματα και τα one-night stands, κοινό σημείο όλων των ανδρών και γυναικών που δεν είναι παντρεμένοι, είναι η ανάγκη τους να μάθουν να είναι μόνοι σε έναν κόσμο όπου η έννοια της αγάπης αλλάζει διαρκώς.
Η άποψή μας: Λοιπόν, θα ξεκινήσω με αυτά τα (λίγα) που μου άρεσαν στην ταινία. Μου άρεσε η... Νέα Υόρκη! Αυτή η γειτονιά στην οποία διαδραματίζεται το κύριο μέρος της ταινίας, κοντά στη γέφυρα (βρε μπας και είναι το Μπρούκλιν; δεν ξέρω, δεν έχω πάει στη Νέα Υόρκη, τι να πω, μόνο κλαψ) φαίνεται γαμάτη, με το ωραίο γκράφιτι σε έναν από τους τοίχους των πολυκατοικιών (αυτό με το παιδάκι) να κυριαρχεί. Το παιδάκι, κρατήστε το: δεν μας το δείχνει τυχαία τρεις και λίγο ο σκηνοθέτας. Μου άρεσαν δυο, τρεις σκηνές που αφήνουν μια ελάχιστη χαραμάδα υπόνοιας πως αν τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά ίσως όντως να είχαμε κανιβαλισμό του είδους των ρομαντικών κομεντί. Όπως πχ εκείνη της προετοιμασίας μετά το χανγκόβερ (υποτίθεται θα κρατούσε 15 λεπτά αλλά η διάρκειά της ήταν τρεισήμισι ώρες!) ή εκείνη προς το φινάλε όπου η βασική ηρωίδα, συνειδητοποιημένη πια, μπαίνει σε ταξί, την ρωτάει ο ταξιτζής «πού πάμε;», εκείνη απαντά «σπίτι», με μια μελιστάλαχτη μουσική από πίσω έως ότου με σωστό τάιμινγκ, εύλογα, γυρνάει ο νευριασμένος ταξιτζής και φωνάζει: «διεύθυνση κυρά μου»! Τι άλλο, τι άλλο, α, μπα, αυτά τα δύο!
Η Leslie Mann είναι η μόνη που κάπως προσπαθεί να σωθεί μέσα σε τούτο το συνονθύλευμα (η σκηνή της με το μωράκι μέσα στην κλινική που δουλεύει είναι συμπαθέστατη) αλλά μπα. Οπότε, για να μην το κουράζουμε. Η ταινία βγαίνει λίγο πριν του Αγίου Βαλεντίνου ως μια date movie που απευθύνεται όμως κυρίως σε αυτούς που είναι singles, που δεν έχουν ταίρι, που δεν θέλουν να έχουν ταίρι. Και καλά πάει ενάντια στα κλισέ και καλά είναι φεμινιστική αλλά εντέλει καταλήγει μία από τα ίδια, να χαϊδεύει και να καταπραΰνει γυναίκες που είναι μόνες και βρίσκουν στην ταινία άλλοθι ότι αυτό ίσως να είναι επιλογή τους! Όπως και οι πρωταγωνίστριες! Που, πάντως, λειτουργούν καλύτερα όταν είναι σε σχέση! Δηλαδή, ήμαρτον. Κρίμα το Γκραν Κάνιον να 'ουμ και οι αναφορές στο Wild... Α, για να πούμε την (ακόμα μία) αμαρτία μας: η περσινή «αγιοβαλεντίνικη» ταινία της Dakota που κυριαρχούσε τέτοια εποχή, το περίφημο Πενήντα αποχρώσεις του γκρι, ε, ήταν... καλύτερη από τούτη εδώ της την ταινία! Κάθε πέρσι και καλύτερα Dakota μου.
ΥΓ: Η... εκτέλεση του πονηρότατου «Peacock» της Katy Perry από χορωδία γυναικών σε μια από τις σκηνές της ταινίας, πραγματικά με έκανε να πονέσω μέσα μου. Jesus...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Φεβρουαρίου 2016 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική