Ο Μαγικός Καθρέφτης
του Χρήστου Δήμα. Με τους Μάκη Παπαδημητρίου, Ζέτα Δούκα, Αθηνά Οικονομάκου, Ελένη Κοκκίδου, Τάκη Παπαματθαίου, Δημήτρη Ήμελλο, Λευτέρη Ελευθερίου, Κώστα Κόκλα
Κλείσ'τα μάτια, σκέψου κάτι και θα γίνει...
του zerVo (@moviesltd) 
Υπό κανονικές συνθήκες σε ετούτη εδώ την παράγραφο, θα έπρεπε να βαράμε μπαλωθιές, που έστω και μια δεκαετία μετά από τον πολιτισμό, ο ελληνικός σινεμάς, απέκτησε, επιτέλους, την πρώτη του 3D παραγωγή μεγάλου μήκους και - ταρατατζούμ, ταρατατζούμ - φορώντας τα γυαλάκια που προσφέρονται στο γκισέ, θα μπορείς να απολαύσεις με πολλαπλές οπτικές αισθήσεις, το με άλλες παλιακές καταστάσεις επίπεδο εκράν. Υπό κανονικές συνθήκες επαναλαμβάνω, διότι η έννοια της σύγχρονης εγχώριας (ο Θεός να την κάνει) κωμωδίας, βαδίζει εκτός των φυσικών κανόνων, κινούμενη θεματικά σε ένα απίθανο υπερπέραν, θεωρώντας πως το άλλοθι του σουρεαλισμού, την καθιστά μοντέρνα, σημερινή. Ρε σεις κινηματογραφισταράδες! Θα γράψετε κανένα αστείο της προκοπής, μην τυχόν και φκιάσετε έστω μια υποφερτή κομεντί, που θα κάνει το χειλάκι του πικραμένου συντοπίτη σας να σκάσει ή θα το πάτε μακρυά ευτούνο το τροπάρι, φιλμάροντας ακόμη και την παραμικρή σαχλαμάρα, που θα σας σκάσει στην κούτρα?
Σε χλωρό κλαρί δεν αφήνουν τον φουκαριάρη Κλεάνθη οι αμέτρητες υποχρεώσεις, τόσο οι οικονομικές, που δεν μπορεί να τις καλύψει ούτε με τις δυο δουλειές που κάνει καθημερινά, όσο και οι πολύ δυσκολότερες οικογενειακές, που αυτές κι αν δεν κουλαντρίζονται με τίποτα. Με το που κλείσει ξοπίσω του την πόρτα του σπιτικού του, ζητώντας να ξαποστάσει κομματάκι, είτε τις νευρώσεις της κυράς που δεν μένει έγκυος με τίποτα, θα έχει να ζυγίσει, είτε τις κατάρες της μανιακής πεθεράς, που δεν θέλει ούτε να τον βλέπει, είτε τις απαιτήσεις του λιγούρη τεμπελχανά κουνιάδου του, που έχει επιπλέον να ταΐσει. Μακάρι, θα σκεφτεί ο κακομοίρης, να εμφανιζόταν μπροστά του ένα τζίνι, που θα έκανε όλες του, τις ελάχιστες απαιτήσεις πραγματικότητα...
Κλεισ'τα μάτια σκέψου κάτι και θα γίνει! Εκεί που ανέμελος, κατ εντολή του φορτικού του αφεντικού, θα κληθεί να απογράψει όλα τα ευρήματα του αρχαιολογικού μουσείου που εργάζεται, θα εντοπίσει την ύπαρξη ενός μπακιρένιου καθρέφτη, που αντί ειδώλου, στην κορνίζα του θα αντικρίσει τον αεράτο Λαέρτη, έναν μάγο που θα του υποσχεθεί να κάνει πράξη, την οποιαδήποτε ευχή! Πέστο κι έγινε, αλά ούνα, αλά ντούε, αλά τρε! Και μονομιάς ο απένταρος Κλεάνθης, θα βρεθεί με μια βαλίτσα λεφτά και την τζιπάρα που πάντα ονειρευόταν. Έχει υπολογίσει όμως, ο αγαθοβιόλης, πως όλα αυτά που άκοπα απέκτησε, θα έχουν και το τίμημα τους?
Εκεί σε θέλω μάστορα να μου κτίσεις την γεμάτη κέφι και μπρίο ταινία που μου υποσχέθηκες. να τα βάλεις τα πράγματα κάτω και να βγάλεις και το νοηματάκι, που τάχαμου επιθυμείς να διδάξεις, περί κατακερματισμού των οικογενειακών και κοινωνικών αξιών και τα συναφή. Ανταυτού ξεκινάει αυτοστιγμεί ένα τρίπτυχο γαιτανάκι, που ταξιδεύει τον wanabe Ανδρόνικο και Ιντιάνα Τζόουνς παρέα, από της ανακριτικής απομόνωσης τα κάγκελα, ίσαμε την...Αρχαία Σπάρτη και τανάπαλιν στο παρόν, όπου ναι μεν υποτίθεται όλα είναι καλά κι ωραία, εξόν του γεγονότος πως ο Σούπερ Σταρ (για όνομα!) Κλεό, το έχει ρίξει στο καλαματιανό. Ωιμέ, με όλα εκείνα τα τερτίπια του Καθρεφτίζοντα Λαέρτη, που οι τεχνικοί του φιλμ, καλά, ασούμε, τον έστησαν σε τρεις διαστάσεις, δεν φρόντισαν όμως να τον κάνουν να κοιτάζει στα μάτια και τον συνομιλητή του. Όρτσα τα πανιά. Μακάρι να ήταν αυτό το μεγαλύτερο λαθάκι...
Με αποκορύφωμα το παντελώς αλλοπρόσαλλο μεσιανό σκετσάκι, που κυριολεκτικά συμβαίνουν τα μύρια όσα, για να αποδώσει ως νέος Όμηρος, ο δημιουργός της πρώτης Νήsου (αλλά και των Ακροβατών του Κήπου) μια νέα εκδοχή για την έναρξη της Ιλιάδας, γίνεται αντιληπτό πως ο Μαγικός Καθρέφτης υπήρξε ένα πρότζεκτ, ακριβό για τα δεδομένα της Ελλάδος, που όπως το σύνολο των ομοίων του, γι αλλού ξεκίνησε κι αλλού η μοίρα το έστειλε. Οιμωγές, τρισαλί, λουκούλλεια γεύματα, Ολύμπιες υπέρβαρες θεότητες, γκέι Πάτροκλοι και ηλίθιοι Πάρηδες, συνθέτουν μια υπερκιτσάτη ρουμπρίκα, που σε ωθεί να αναστενάξεις και να απορήσεις συνάμα, για το αν οι συμμετέχοντες στο γύρισμα, δεν γελούσαν γοερά με τον ορισμό της σαχλαμάρας που τους έστησαν να παίξουν. Point of no return για το κωμωδιάκι, που ουδέποτε καταφέρνει να επιστρέψει στην σωτηρία, όχι δηλαδή πως πάλεψε και κανείς από όλους τους συμμετέχοντες για να το βγάλει από την δίνη. Δεν κάθονται και καλά και τα γυαλιά στη μύτη, ήτανε που ήτανε στραβό το κλίμα, βόλτα για σινεμά είναι αυτή που μας έβγαλες Μίστερ Δήμα?
Θα έλεγα πως το γενικότερο κάκιστο σύνολο - που επαναλαμβάνω είχε πανύψηλο κόστος, κάποιοι έβγαλαν από τα πανταλόνια τους γερούς παράδες για να το υλοποιήσουν - αδικεί κάμποσο τον Μάκη Παπαδημητρίου, που είναι ένας αξιόλογος ηθοποιός, ειδικά όταν αποφασίζει να αποτινάξει την μανιερική μπέρτα του χαζούλη μαλακοπίτουρα. Εδώ ο ρόλος - της εισαγωγής εννοείται, όλα τα κατοπινά σαχλά, εξηγούνται από τον συνήθη από μηχανής Θεό - του ζουμπά, ασχημούλη, ατημέλητου, μεροκαματιάρη, που ξεκίνησε με όνειρα χίλια για να ακούει τον εξάψαλμο της Μαμάς Ευτέρπης, μια χαρά του πάει. Ο περίγυρος του είναι που ορίζει την τραγωδία, αφού και η συνήθως συμπαθής Κοκκίδου είναι σαφώς εκτός νερών, η κορμάρα Δούκα ταλαιπωρείται από τις σεναριακές ασυναρτησίες κι η σέξι Οικονομάκου δεν έχει τον παραμικρό λόγο ύπαρξης. Το ανέκδοτο φτάνει στο αποκορύφωμα του, στο αντίκρυ του Παπαματθαίου ως Robert Smith, του Ήμελλου συνολικά και του κομπέρ Ελευθερίου, που κάποιος πρέπει να του πει, πως δεν βγάζουν όλες οι κρυάδες του πλάκα.
Δεν είναι έτσι όμως. Η κωμωδία είναι τέχνη, ειδικά όταν πρέπει από μέσα της να βγάλεις ζουμί, να την οδηγήσεις στο να προβληματίσει την πλατεία, εκτός από το να την κάμεις να χαχανίσει. Εδώ δεν συνέβη τίποτα από όλα αυτά. Μια ανισόπεδη χωρίς σκοπό υπερπολυτελής και φασαριόζικη φάρσα, όπου επτά - οκτώ περσόνες περιστρέφονται σε διάφορες φόρμες γύρω από τον Ζαν Κλοντ, για το Θεαθήναι, απλά και μόνο για να πείσουν τον ταλαίπωρο, να μην φαντάζεται μεγαλεία και παλάτια, αφού εδώ, στην ρουτίνα, είναι το ταξίδι. Στο τέλος μην φύγετε έχει και Μαζωνάκη.
Κλεισ'τα μάτια σκέψου κάτι και θα γίνει! Εκεί που ανέμελος, κατ εντολή του φορτικού του αφεντικού, θα κληθεί να απογράψει όλα τα ευρήματα του αρχαιολογικού μουσείου που εργάζεται, θα εντοπίσει την ύπαρξη ενός μπακιρένιου καθρέφτη, που αντί ειδώλου, στην κορνίζα του θα αντικρίσει τον αεράτο Λαέρτη, έναν μάγο που θα του υποσχεθεί να κάνει πράξη, την οποιαδήποτε ευχή! Πέστο κι έγινε, αλά ούνα, αλά ντούε, αλά τρε! Και μονομιάς ο απένταρος Κλεάνθης, θα βρεθεί με μια βαλίτσα λεφτά και την τζιπάρα που πάντα ονειρευόταν. Έχει υπολογίσει όμως, ο αγαθοβιόλης, πως όλα αυτά που άκοπα απέκτησε, θα έχουν και το τίμημα τους?
Εκεί σε θέλω μάστορα να μου κτίσεις την γεμάτη κέφι και μπρίο ταινία που μου υποσχέθηκες. να τα βάλεις τα πράγματα κάτω και να βγάλεις και το νοηματάκι, που τάχαμου επιθυμείς να διδάξεις, περί κατακερματισμού των οικογενειακών και κοινωνικών αξιών και τα συναφή. Ανταυτού ξεκινάει αυτοστιγμεί ένα τρίπτυχο γαιτανάκι, που ταξιδεύει τον wanabe Ανδρόνικο και Ιντιάνα Τζόουνς παρέα, από της ανακριτικής απομόνωσης τα κάγκελα, ίσαμε την...Αρχαία Σπάρτη και τανάπαλιν στο παρόν, όπου ναι μεν υποτίθεται όλα είναι καλά κι ωραία, εξόν του γεγονότος πως ο Σούπερ Σταρ (για όνομα!) Κλεό, το έχει ρίξει στο καλαματιανό. Ωιμέ, με όλα εκείνα τα τερτίπια του Καθρεφτίζοντα Λαέρτη, που οι τεχνικοί του φιλμ, καλά, ασούμε, τον έστησαν σε τρεις διαστάσεις, δεν φρόντισαν όμως να τον κάνουν να κοιτάζει στα μάτια και τον συνομιλητή του. Όρτσα τα πανιά. Μακάρι να ήταν αυτό το μεγαλύτερο λαθάκι...
Με αποκορύφωμα το παντελώς αλλοπρόσαλλο μεσιανό σκετσάκι, που κυριολεκτικά συμβαίνουν τα μύρια όσα, για να αποδώσει ως νέος Όμηρος, ο δημιουργός της πρώτης Νήsου (αλλά και των Ακροβατών του Κήπου) μια νέα εκδοχή για την έναρξη της Ιλιάδας, γίνεται αντιληπτό πως ο Μαγικός Καθρέφτης υπήρξε ένα πρότζεκτ, ακριβό για τα δεδομένα της Ελλάδος, που όπως το σύνολο των ομοίων του, γι αλλού ξεκίνησε κι αλλού η μοίρα το έστειλε. Οιμωγές, τρισαλί, λουκούλλεια γεύματα, Ολύμπιες υπέρβαρες θεότητες, γκέι Πάτροκλοι και ηλίθιοι Πάρηδες, συνθέτουν μια υπερκιτσάτη ρουμπρίκα, που σε ωθεί να αναστενάξεις και να απορήσεις συνάμα, για το αν οι συμμετέχοντες στο γύρισμα, δεν γελούσαν γοερά με τον ορισμό της σαχλαμάρας που τους έστησαν να παίξουν. Point of no return για το κωμωδιάκι, που ουδέποτε καταφέρνει να επιστρέψει στην σωτηρία, όχι δηλαδή πως πάλεψε και κανείς από όλους τους συμμετέχοντες για να το βγάλει από την δίνη. Δεν κάθονται και καλά και τα γυαλιά στη μύτη, ήτανε που ήτανε στραβό το κλίμα, βόλτα για σινεμά είναι αυτή που μας έβγαλες Μίστερ Δήμα?
Θα έλεγα πως το γενικότερο κάκιστο σύνολο - που επαναλαμβάνω είχε πανύψηλο κόστος, κάποιοι έβγαλαν από τα πανταλόνια τους γερούς παράδες για να το υλοποιήσουν - αδικεί κάμποσο τον Μάκη Παπαδημητρίου, που είναι ένας αξιόλογος ηθοποιός, ειδικά όταν αποφασίζει να αποτινάξει την μανιερική μπέρτα του χαζούλη μαλακοπίτουρα. Εδώ ο ρόλος - της εισαγωγής εννοείται, όλα τα κατοπινά σαχλά, εξηγούνται από τον συνήθη από μηχανής Θεό - του ζουμπά, ασχημούλη, ατημέλητου, μεροκαματιάρη, που ξεκίνησε με όνειρα χίλια για να ακούει τον εξάψαλμο της Μαμάς Ευτέρπης, μια χαρά του πάει. Ο περίγυρος του είναι που ορίζει την τραγωδία, αφού και η συνήθως συμπαθής Κοκκίδου είναι σαφώς εκτός νερών, η κορμάρα Δούκα ταλαιπωρείται από τις σεναριακές ασυναρτησίες κι η σέξι Οικονομάκου δεν έχει τον παραμικρό λόγο ύπαρξης. Το ανέκδοτο φτάνει στο αποκορύφωμα του, στο αντίκρυ του Παπαματθαίου ως Robert Smith, του Ήμελλου συνολικά και του κομπέρ Ελευθερίου, που κάποιος πρέπει να του πει, πως δεν βγάζουν όλες οι κρυάδες του πλάκα.
Δεν είναι έτσι όμως. Η κωμωδία είναι τέχνη, ειδικά όταν πρέπει από μέσα της να βγάλεις ζουμί, να την οδηγήσεις στο να προβληματίσει την πλατεία, εκτός από το να την κάμεις να χαχανίσει. Εδώ δεν συνέβη τίποτα από όλα αυτά. Μια ανισόπεδη χωρίς σκοπό υπερπολυτελής και φασαριόζικη φάρσα, όπου επτά - οκτώ περσόνες περιστρέφονται σε διάφορες φόρμες γύρω από τον Ζαν Κλοντ, για το Θεαθήναι, απλά και μόνο για να πείσουν τον ταλαίπωρο, να μην φαντάζεται μεγαλεία και παλάτια, αφού εδώ, στην ρουτίνα, είναι το ταξίδι. Στο τέλος μην φύγετε έχει και Μαζωνάκη.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Φεβρουαρίου 2016 από την Feelgood Entertainment
1 σχόλια:
Πω πω χολή.Προφανώς ο αρθρογράφος έχει ικανότητες τέτοιες (άλλο από το να κράζει βεβαίως και όχι να κάνει κριτική) που θα μπορούσε να δημιουργήσει την τέλεια κωμωδία.Άντε μην αργείς, φαίνεται πως έχεις χιούμορ.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική