Movies Ltd

Νά' ξερε και να το κρατάει...

του zerVo (@moviesltd)

Δεν ξέρω αν έχει σημειολογική έννοια ή έκατσε τυχαία, αλλά κάπου εκεί στο φινάλε του έργου, που η Τζενούλα σκίζει το ένα μετά το άλλο τα Rewards των αντρών κακοποιών, από τον τοίχο του Σεριφικού Τμήματος, το μυαλό μου ανέτρεξε στιγμιαία στο πόσα σερνικά φαγώθηκαν από το Production, μέχρι να ακουστεί το πρώτο Action. Πρώτος από όλους ο Michael Fassbender, που ήδη είχε δοκιμαστεί επιτυχώς στο genre προσφάτως με το Slow West, που δεν του κάθισαν οι ημερομηνίες και ανεχώρησε ησύχως. Ακολούθως ήρθε η ώρα του Jude Law, που εντελώς αναίτια πήρε το καπελάκι του και την έκανε κι ενώ όλα είχαν μπει στην τελική ευθεία των γυρισμάτων. Με το κλίμα να στραβώνει επικίνδυνα και το φευγιό της σκηνοθέτιδας Lynne Ramsay, που επίσης δεν έδωσε σε κανέναν λογαριασμό, για ένα φεγγάρι από το καστ πέρασε και ο Bradley Cooper, που επίσης δεν ήταν γραφτό του να ριζώσει. Με πάμπολλές ακόμη αλλαγές επί αλλαγών σε τεχνικό stuff και σεναριογράφους, η μόνη που παρέμεινε σταθερή αξία απόξαρχής, ήταν η ίδια η Τζέιν, που έκανε κομματάκια το ένα μετά το άλλο τα πόστερς των συμπρωταγωνιστών της, όπως συνέβη και με τους outlaws του στόρυ. Τυχαίο? Ε, μπορεί. Η Natalie φημίζεται για καλό κορίτσι άλλωστε...

Εγκαταλελειμμένη για καιρό από τον άντρα της, έναν σεσημασμένο πιστολέρο, μέλος διαβόητης συμμορίας της Άγριας Δύσης, η Τζέιν, παλεύει ολομόναχη να μεγαλώσει το μικρό της κοριτσάκι, σε μια απομονωμένη φάρμα στο Κονέκτικατ. Με μαραζωμένα τα νεανικά της όνειρα, που την ταξίδευαν ίσαμε τις ακτές του Ειρηνικού και την απάτητη Καλιφόρνια, η νεαρή γυναίκα ακόμη παλεύει με τους εφιάλτες τους θανάτου της μεγάλης της θυγατέρας από τα χέρια των αντρών του Μπίσοπ, του πιο γνωστού καθάρματος σε ολάκερη την Πολιτεία. Που ερχόμενος σε ανοιχτή κόντρα με τον σύζυγό της Χαμ, θα του στήσει καρτέρι και θα τον στείλει γεμάτο τρύπες από σφαίρες πίσω στο σπιτικό του για ανάρρωση. Ενόσω οι Τζέιν παλεύει να γιατρέψει τις πληγές, θα αντιληφθεί πως οι ανήλεοι πιστολάδες όπου νάναι καταφτάνουν για να αποτελειώσουν το έργο τους. Γι αυτό πρέπει η ίδια να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, σηκώνοντας την βαριά καραμπίνα...

Εντάξει, λογικό είναι πως ένα και μόνο του θήλυ, θα ήταν μέχρι και απίθανο να εξολοθρεύσει μια ντουζίνα αιμοσταγείς και άσους στο πιστόλι νοματαίους που οσονούπω καταφτάνουν για να ισοπεδώσουν το φτωχικό καλύβι. Για καλή της τύχη, λοιπόν, μισή μέρα μακριά με το άλογο, διαμένει - ολομόναχος κι εκείνος - ο πρώτος της καλός, Νταν Φροστ, ο άντρας που μαζί του έκανε σχέδια χίλια στα μικράτα της, αλλά που θεωρώντας τον missing in action στο μέτωπο του Εμφυλίου, αναγκάστηκε να τον εγκαταλείψει ως ανάμνηση και να προχωρήσει μπροστά. Ακόμη κι αν πικραμένος από την στάση της εκείνος, βλέποντας πως η πικρή, μικρή του αγάπη κινδυνεύει, θα πάρει το θανάσιμο ρίσκο να την βοηθήσει να βγει ζωντανή από την επερχόμενη κόλαση.

Αν κάτι χαρακτηρίζει το παρόν γουέστερν, όπως και την συντριπτική πλειοψηφία άλλωστε των (πιο μέτριων είναι η αλήθεια) εκπροσώπων του είδους, είναι η αφέλεια. Το σενάριο διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μεταφέρουν το στόρι στην ψυχή του θεατή, ο οποίος δεν θα διστάσει να ακολουθήσει αυτό το όχι ιδιαίτερα επεξηγηματικό μοτίβο και θα αφεθεί στην, κινούμενη σε πάμπολλα χρονικά πηγαινέλα αφήγηση, περιμένοντας πως και πως να σκάσει το πρώτο βόλι. Και εκδίκηση έχει το σακούλι και κρυφό ερωτικό πάθος - δύσκολα δεν θα σου έλθει στο μυαλό η Δασκάλα με τα Ξανθά Μαλλιά... - και προετοιμασία για άμυνα, που από την μια θα σημάνει την εκπαίδευση με το Κολτ της άπειρης σπιτονοικοκυράς και από την άλλη το κτίσιμο παγίδων επιπέδου Home Alone.

Για να είμαι ειλικρινής, το όνομα του ερχόμενου από τον πάγκο σκηνοθέτη, μου κάθισε πολύ καλύτερα από εκείνο της μαντάμ We Need To Talk About Kevin, αφού θεωρώ πως υπογραφής Gavin O'Connor είναι η καλύτερη Αμερικάνικη ταινία, που ουδέποτε πήρε διανομή στα μέρη μας την τελευταία δεκαετία. Ο ντιρέκτορας του Warrior όμως, με στραβωμένο το κλίμα ήδη, όσο κι αν πάλεψε μέσω του στενού του συνεργάτη Anthony Tambakis, να συμμαζέψει το σκριπτ, δεν πέτυχε να περάσει την ρεαλιστική του ματιά σε μια πλοκή που έχει μεγαλύτερες τρύπες κι από εκείνες που ανοίγουν οι σφαίρες του Σμιθ Εντ Γουέσον. Και σε αυτή του την φοβισμένη μονομαχία με τον χρόνο για να βάλει τάξη σε ετούτο το φεμινιστικής διάθεσης μπιστολίδι, δεν βρίσκει το κουράγιο να ζέψει το ερμηνευτικό του τιμ, που κυριολεκτικά, μηδενός εξαιρουμένου, κάνει του κεφαλιού του.

Και δεν μιλάμε για ονόματα μέσου, προς μέτριου βεληνεκούς. Για την Natalie Portman, υποτίθεται πως είναι ο πρώτος σοβαρός α' ρόλος από την εποχή του Οσκαρικού θριάμβου του Black Swan, άσχετα αν η επί δυόμισι δεκαετίες κι ας είναι μόνο 35 χρονώ, κουκλίνα σταρ, εντέλει δεν φαίνεται να ξέρει να στηρίζει ούτε το κοντάκι. Φυσικό ατού της η παραδεισένια της χαίτη, που στο τέλος την αφήνει να ανεμίσει ατίθαση κάτω από την στήριξη του καμπόηκου καπέλου, αλλά και η κορμοστασιά της στο βάδισμα που πείθουν κάπως, πως πρόκειται για μια εναλλακτική Καλάμιτυ. Τα αγόρια δίπλα της, ουδέποτε περνάνε τον χαμηλών εκατοστών πήχη, κι αν για τον "μελαχρινό" McGregor, τον αρούκατο Emmerich ή τον δεν τον ανατιλήφθηκα ως μασκαρά Santoro οι απαιτήσεις δεν είναι και οι ισχυρότερες, δεν συμβαίνει το ίδιο για τον Joel Edgerton, που μέχρι ώρας η παρουσία του, οπουδήποτε, αποτελούσε εγγύηση.

Όχι δηλαδή πως ο επισκέπτης στο Jane Got A Gun, θα χαλαστεί από τίποτα σοβαρό, άλλωστε το κοινό των γουέστερν, μάλλον προς την συλλογιστική την δική του τείνει, παρά σε δαύτη του Tarantino, που κάτι άλλο, διαφορετικό πρόσφερε και απλώς συνέβη στο Φαρ Ουέστ. Εδώ το μενού έχει ποικιλία, σερβίρονται σεκάνς περιπετειώδεις και μπαρουτιασμένες για όλα τα γούστα, αλλά να το δέσιμο και η χημεία ενός πρότζεκτ που δεν ολοκληρώθηκε κάτω από τις ιδανικότερες των συνθηκών, κάνει μπαμ (τώρα που είπα μπαμ, οι κάννες βαράνε λες και είναι κανόνια) από μακρυά πως δεν ταίριαξαν όπως θα έπρεπε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Φεβρουαρίου 2016 από την Odeon