Θεοί της Αιγύπτου
του Alex Proyas. Με τους Nikolaj Coster-Waldau, Brenton Thwaites, Chadwick Boseman, Elodie Yung, Courtney Eaton, Rufus Sewell, Gerard Butler, Geoffrey Rush
Αιγύπτιοι: Γένος Βορειοευρωπαικό, ξανθό και εύσωμο...
του zerVo (@moviesltd) 
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι ευθύς εξαρχής, αν είναι να προχωρήσουμε παρακάτω, να το αποδεχτούμε σαν υπόθεση εργασίας και να δούμε το ταινιάκι μας χωρίς να μας απασχολούν φυλετικές απορίες. Με όλες τις πληροφορίες που μας δίνει η επιστημονική γνώση, ακόμη κι αν κι ετούτη εκφράζει τις αμφιβολίες της, οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι ως ράτσα ουδέποτε έτεινε προς το καυκάσιο, ευρωπαϊκό μείγμα, αντιθέτως ως κομμάτι της Αφρικανικής Ηπείρου, οι περισσότεροι κάτοικοι της είχαν μελαψό χρώμα δέρματος, που ενίοτε έφτανε μέχρι και το μαύρο. Όσο από μπόι, ποτέ τους δεν είχαν την φήμη των θηρίων και σωματαράδων, παρά των μικρών το δέμας και μετρίου αναστήματος ατόμων. Αυτά σε ότι αφορά στους Αρχαίους Αιγυπτίους πολίτες, αφού οι Θεοί τους και οι Βασιλιάδες τους, μπορεί και να ήταν κάτι το πολύ διαφορετικό ως κοψιά. Αν και πολύ αμφιβάλλω και γι αυτό. Πάμε στο παραμύθι μας το λοιπόν...
Ακριβώς την ημέρα της στέψης ως καινούργιου βασιλιά της χώρας, του πρίγκιπα Ώρου, διάλεξε ο μοχθηρός σφετεριστής του θρόνου Σετ και αδελφός του νυν μονάρχη Όσιρι, να βάψει τα χέρια του με αίμα, δολοφονώντας μπροστά στα εκατομμύρια μάτια των συμπατριωτών του, τον γηρασμένο ηγέτη και εξοντώνοντας δια παντός τον ανιψιό του, που τυφλός, ντροπιασμένος και ατιμασμένος θα αποφασίσει να αυτοεξοριστεί σε ερημικό μαυσωλείο, μακριά από την πρωτεύουσα. Πλέον το μέχρι χθες αξιοκρατικό πολίτευμα, που δεν διέκρινε πλούσιους και φτωχούς, διατηρώντας τους όλους ευτυχείς και ικανοποιημένους, κάτω από το βάρος της ματαιοδοξίας του πανίσχυρου Σετ έχει αλλάξει. Μόνο οι εύποροι διατηρούν την ελπίδα, τόσο στην παρούσα ζωή, όσο και στην επόμενη, την αιώνια, εκεί που οι άποροι δεν έχουν κανένα δικαίωμα και αναμένεται να αφανιστούν στο πυρ το εξώτερον...
Κόντρα σε κάθε λογική και παρακινούμενος από την αμέριστη λατρεία του για την αγαπημένη του Ζάγια, που μόλις έπεσε νεκρή από την οργή του φαντασμένου αρχιτέκτονα και αφεντικού της Ούρσου, ο άφοβος κλεφτράκος Μπεκ, θα επιστρέψει στον με χαμένη αυτοπεποίθηση Ώρο, το ένα του μάτι και θα του δηλώσει την στήριξη του, μέχρι την στιγμή που εκείνος θα επανακτήσει τα σκήπτρα της εξουσίας. Αρκεί κι εκείνος, ένεκα των θεϊκών του ικανοτήτων, να επαναφέρει το κορίτσι του ξανά στην ζωή, όπως του υποσχέθηκε.
Κομματάκι διαφορετικό από το γνώριμο, είναι το κοινωνικό σκηνικό που στήνεται εκεί στις όχθες του πανέμορφου Νείλου, χιλιάδες χρόνια πριν, προς χάριν της μυθοπλασίας. Θεοί και άνθρωποι, συνυπάρχουν αρμονικά - λόγω της δημοκρατικής και δίκαιης διακυβέρνησης του Όσιρι - στον ίδιο τόπο, με τους πρώτους να φέρουν την ευθύνη της αιώνιας ειρήνης και ευημερίας και τους δεύτερους απλώς να τους τιμούν και να τους δοξάζουν. Εκείνο που διακρίνει τις θεότητες, του Ουρανού, της Γης, της Αγάπης, της Σοφίας, από τους απλούς θνητούς, είναι εκτός από τις αφάνταστες ικανότητες τους, να ίπτανται, να μεταλλάσσονται, να μην κινδυνεύουν άμεσα οι ζωές τους, είναι το θηριώδες μέγεθος τους και το χρυσό αίμα που ρέει στις φλέβες τους..
Και κάπως έτσι παίρνει μπροστά η Τιτανομαχία, που δεν περιορίζεται τοπικά, μόνο στις πέριξ των Πυραμίδων ζώνες, αλλά ταξιδεύει από τον Άδη (τα μέρη του Ανούβι) ίσαμε τον ζωοδότη Ήλιο, εκεί που ο ένας και μοναδικός Πατέρας των Θεών, Ρα, όχι απλά φροντίζει να σκορπάει το φως στην ανθρωπότητα, αλλά να βάζει σε τάξη, κάθε νύχτα, τις μοχθηρές ορέξεις του Άρχοντα του Σκότους. Μια περιπέτεια χαρακτήρα (αλλοτινής) υπερπαραγωγής, που φέρει αυτούσια εκτός από τα στοιχεία της Ελληνικής Μυθολογίας (και ουχί της Αιγυπτιακής) τα σεναριακά πόιντς της εκδίκησης και του μέχρι τέλους αγώνα, που διατηρούν και το ενδιαφέρον αναλλοίωτο, μέχρι να πέσουν οι τίτλοι του φινάλε.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, το φιλμ ισορρόπησε πολλές φορές πάνω στο σκοινί του να πέσει και να βυθιστεί στην αστειότητα, όπως συνέβη ας πούμε σε μέγιστο βαθμό με τα πρόσφατα Clash και Wrath Of The Titans. Όμως δεν βούτηξε στην λίμπο της λοιδορίας, για δύο λόγους. Από την μία διότι το ανθρώπινο σκέλος της υπόθεσης - ο Μπεκ, του κοντοστούπη Brenton Thwaites - σε καμία περίπτωση δεν εμφανίζεται σαν Σούπερμαν, που εξολοθρεύει τους πάντες με το σπαθί του, παρά ως φοβιτσάρης κλεφτράκος, που έχει σαν μοναδικό του όπλο την εξυπνάδα του. αι από την άλλη, γιατί πάντοτε στο μπακγκράουντ υποβόσκει το ερωτικό θέμα της πλοκής, για το τι πρόκειται να συμβεί με την καλή του (μια κούκλα η Courtney Eaton) που έχει κολλήσει στο μέσον του Αιγυπτιακού Αχέροντα.
Αναμενόμενα πομπώδες, μεγαλομανές και γιγάντιων μεγεθών είναι το CGI σκηνικό που στήνει την αφήγηση του ο γεννημένος στην Αλεξάνδρεια Ελληνοαυστραλός Alex Proyas, σκηνοθέτης με φθίνουσα πορεία έμπνευσης, αν αναλογιστούμε πως τα φιλμς που μας συστήθηκε ήταν το The Crow και το Dark City. Το δεύτερο μάλιστα, στο πολύ πιο φωτεινό του, έρχεται κατά νου στο αντίκρυ των συνεπέστατα σχηματισμένων στα κομπιούτερς ντεκόρ, των τεράστιων οβελίσκων, μνημείων, ορέων, ποταμών, παλατιών που φιλοξενούν τους ήρωες. Αλλά και οι στιγμές δράσης, εκεί που αναμενόμενα παίζουν προϊστορικά όντα τύπου Σάρλακ, είναι φροντισμένες, μάλιστα θα τις έκρινα ως υπερβολικά φορτωμένες σε μπιχλιμπίδια, από κάποια σημεία τους και μετά. Από φανφάρα αν μη τι άλλο, πρέπει να χόρτασε ο σινεμάς...
Σε αντίθεση λοιπόν με την Αραβική μόστρα των Αιγυπτίων που άπαντες γνωρίζουμε (κι εδώ ποτέ δεν βλέπουμε) οι Θεοί τους είναι κάτι άλλο, εναλλακτικό, ξανθοί, γίγαντες, μπρατσωμένοι, γαλανομάτηδες. Πόλεμο υψηλού επιπέδου, που ορίζουν ένας Σκανδιναβός, ο Nikolaj Coster-Waldau κι ένας Σκοτσέζος, που μια φορά κι έναν καιρό υποδύθηκε με σούπερ επιτυχία τον Σπαρτιάτη, ο Gerard Butler. Εκτός νερών ίσως ο Βρετανός, σίγουρα χωρίς την αβάντα που του δίνει ο συνήθης ρόλος του Καλού, μάλλον χάνει τον αγώνα στα σημεία από τον Δανέζο, που παρουσιάζεται σαφώς πιο συμπαθής. Για να είμαστε τίμιοι, εμείς οι σερνικοί πάντως, την μεγαλύτερη συμπάθεια μας, μετά ευκολίας νικάει η Γαλλίς με τα ανατολίτικα χαρακτηριστικά και τις φιλελεύθερες εκφάνσεις του χαρακτήρος που υποδύεται, Elodie Yung. Χάρμα ιδέσθαι και πιθανόν το κομμάτι του φιλμ, που ουδέποτε χρειάστηκε παρέμβαση εφέ...
Μάλλον λιγότερα περίμενα από το Gods Of Egypt, σύμφωνα με όσα μου είχε τάξει το τρέιλερ και γι αυτό βγήκα από την αίθουσα πιο ικανοποιημένος από όσο εξαρχής πίστευα. Δεν πρόκειται για την επική περιπέτεια δράσης που θα μου μείνει αλησμόνητη στον αιώνα τον άπαντα, δεν χαλάστηκα κιόλας, αν εξαιρέσουμε το ζήτημα των χαρακτηριστικών των φυλών, που έτσι κι αλλιώς έχει ξεπεραστεί από καιρό, σε άλλες αναλόγου στυλ φιλμικές ιστορίες.
Κόντρα σε κάθε λογική και παρακινούμενος από την αμέριστη λατρεία του για την αγαπημένη του Ζάγια, που μόλις έπεσε νεκρή από την οργή του φαντασμένου αρχιτέκτονα και αφεντικού της Ούρσου, ο άφοβος κλεφτράκος Μπεκ, θα επιστρέψει στον με χαμένη αυτοπεποίθηση Ώρο, το ένα του μάτι και θα του δηλώσει την στήριξη του, μέχρι την στιγμή που εκείνος θα επανακτήσει τα σκήπτρα της εξουσίας. Αρκεί κι εκείνος, ένεκα των θεϊκών του ικανοτήτων, να επαναφέρει το κορίτσι του ξανά στην ζωή, όπως του υποσχέθηκε.
Κομματάκι διαφορετικό από το γνώριμο, είναι το κοινωνικό σκηνικό που στήνεται εκεί στις όχθες του πανέμορφου Νείλου, χιλιάδες χρόνια πριν, προς χάριν της μυθοπλασίας. Θεοί και άνθρωποι, συνυπάρχουν αρμονικά - λόγω της δημοκρατικής και δίκαιης διακυβέρνησης του Όσιρι - στον ίδιο τόπο, με τους πρώτους να φέρουν την ευθύνη της αιώνιας ειρήνης και ευημερίας και τους δεύτερους απλώς να τους τιμούν και να τους δοξάζουν. Εκείνο που διακρίνει τις θεότητες, του Ουρανού, της Γης, της Αγάπης, της Σοφίας, από τους απλούς θνητούς, είναι εκτός από τις αφάνταστες ικανότητες τους, να ίπτανται, να μεταλλάσσονται, να μην κινδυνεύουν άμεσα οι ζωές τους, είναι το θηριώδες μέγεθος τους και το χρυσό αίμα που ρέει στις φλέβες τους..
Και κάπως έτσι παίρνει μπροστά η Τιτανομαχία, που δεν περιορίζεται τοπικά, μόνο στις πέριξ των Πυραμίδων ζώνες, αλλά ταξιδεύει από τον Άδη (τα μέρη του Ανούβι) ίσαμε τον ζωοδότη Ήλιο, εκεί που ο ένας και μοναδικός Πατέρας των Θεών, Ρα, όχι απλά φροντίζει να σκορπάει το φως στην ανθρωπότητα, αλλά να βάζει σε τάξη, κάθε νύχτα, τις μοχθηρές ορέξεις του Άρχοντα του Σκότους. Μια περιπέτεια χαρακτήρα (αλλοτινής) υπερπαραγωγής, που φέρει αυτούσια εκτός από τα στοιχεία της Ελληνικής Μυθολογίας (και ουχί της Αιγυπτιακής) τα σεναριακά πόιντς της εκδίκησης και του μέχρι τέλους αγώνα, που διατηρούν και το ενδιαφέρον αναλλοίωτο, μέχρι να πέσουν οι τίτλοι του φινάλε.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, το φιλμ ισορρόπησε πολλές φορές πάνω στο σκοινί του να πέσει και να βυθιστεί στην αστειότητα, όπως συνέβη ας πούμε σε μέγιστο βαθμό με τα πρόσφατα Clash και Wrath Of The Titans. Όμως δεν βούτηξε στην λίμπο της λοιδορίας, για δύο λόγους. Από την μία διότι το ανθρώπινο σκέλος της υπόθεσης - ο Μπεκ, του κοντοστούπη Brenton Thwaites - σε καμία περίπτωση δεν εμφανίζεται σαν Σούπερμαν, που εξολοθρεύει τους πάντες με το σπαθί του, παρά ως φοβιτσάρης κλεφτράκος, που έχει σαν μοναδικό του όπλο την εξυπνάδα του. αι από την άλλη, γιατί πάντοτε στο μπακγκράουντ υποβόσκει το ερωτικό θέμα της πλοκής, για το τι πρόκειται να συμβεί με την καλή του (μια κούκλα η Courtney Eaton) που έχει κολλήσει στο μέσον του Αιγυπτιακού Αχέροντα.
Αναμενόμενα πομπώδες, μεγαλομανές και γιγάντιων μεγεθών είναι το CGI σκηνικό που στήνει την αφήγηση του ο γεννημένος στην Αλεξάνδρεια Ελληνοαυστραλός Alex Proyas, σκηνοθέτης με φθίνουσα πορεία έμπνευσης, αν αναλογιστούμε πως τα φιλμς που μας συστήθηκε ήταν το The Crow και το Dark City. Το δεύτερο μάλιστα, στο πολύ πιο φωτεινό του, έρχεται κατά νου στο αντίκρυ των συνεπέστατα σχηματισμένων στα κομπιούτερς ντεκόρ, των τεράστιων οβελίσκων, μνημείων, ορέων, ποταμών, παλατιών που φιλοξενούν τους ήρωες. Αλλά και οι στιγμές δράσης, εκεί που αναμενόμενα παίζουν προϊστορικά όντα τύπου Σάρλακ, είναι φροντισμένες, μάλιστα θα τις έκρινα ως υπερβολικά φορτωμένες σε μπιχλιμπίδια, από κάποια σημεία τους και μετά. Από φανφάρα αν μη τι άλλο, πρέπει να χόρτασε ο σινεμάς...
Σε αντίθεση λοιπόν με την Αραβική μόστρα των Αιγυπτίων που άπαντες γνωρίζουμε (κι εδώ ποτέ δεν βλέπουμε) οι Θεοί τους είναι κάτι άλλο, εναλλακτικό, ξανθοί, γίγαντες, μπρατσωμένοι, γαλανομάτηδες. Πόλεμο υψηλού επιπέδου, που ορίζουν ένας Σκανδιναβός, ο Nikolaj Coster-Waldau κι ένας Σκοτσέζος, που μια φορά κι έναν καιρό υποδύθηκε με σούπερ επιτυχία τον Σπαρτιάτη, ο Gerard Butler. Εκτός νερών ίσως ο Βρετανός, σίγουρα χωρίς την αβάντα που του δίνει ο συνήθης ρόλος του Καλού, μάλλον χάνει τον αγώνα στα σημεία από τον Δανέζο, που παρουσιάζεται σαφώς πιο συμπαθής. Για να είμαστε τίμιοι, εμείς οι σερνικοί πάντως, την μεγαλύτερη συμπάθεια μας, μετά ευκολίας νικάει η Γαλλίς με τα ανατολίτικα χαρακτηριστικά και τις φιλελεύθερες εκφάνσεις του χαρακτήρος που υποδύεται, Elodie Yung. Χάρμα ιδέσθαι και πιθανόν το κομμάτι του φιλμ, που ουδέποτε χρειάστηκε παρέμβαση εφέ...
Μάλλον λιγότερα περίμενα από το Gods Of Egypt, σύμφωνα με όσα μου είχε τάξει το τρέιλερ και γι αυτό βγήκα από την αίθουσα πιο ικανοποιημένος από όσο εξαρχής πίστευα. Δεν πρόκειται για την επική περιπέτεια δράσης που θα μου μείνει αλησμόνητη στον αιώνα τον άπαντα, δεν χαλάστηκα κιόλας, αν εξαιρέσουμε το ζήτημα των χαρακτηριστικών των φυλών, που έτσι κι αλλιώς έχει ξεπεραστεί από καιρό, σε άλλες αναλόγου στυλ φιλμικές ιστορίες.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Φεβρουαρίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική