Πενήντα Αποχρώσεις του Μαύρου
του Michael Tiddes. Με τους Marlon Wayans, Kali Hawk, Jane Seymour, Fred Willard, Mike Epps, David Arvesen, Affion Crockett, Kate Miner, Florence Henderson, Dave Sheridan
Πενήντα καντάρια βλακείας!
του zerVo (@moviesltd) 
Εδώ υπάρχει πρόβλημα. Όχι δηλαδή πως ανέμενες από πάρτη μου καμία επίσημη επιβεβαίωση περί του κάκιστου της περιπτώσεως, που προέρχεται από τα χέρια των ιδίων που ευθύνονται για tiw μεγαλειώδεις στιγμές της Έβδομης Τέχνης, Ξανθιές Γκόμενοι και Scary Movie. Το επίπεδο, απλά και μόνο από το τρέιλερ να έχεις πάρει μια γεύση, είναι τόσο χαμηλό, που ειλικρινά δεν μπορεί κανείς σώφρων να αντιληφθεί σε ποιους ακριβώς θεατές απευθύνεται. Εδώ όμως θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ακόμη μια παράμετρο, που καθιστά την παρωδία των (έτσι κι αλλιώς μετριότατων) Πενήντα Αποχρώσεων του Γκρι σαν επικίνδυνη. Καθώς φτάνει στις αίθουσες ακριβώς στην κορύφωση της γκρίνιας, περί παραγκωνισμού των μαύρων καλλιτεχνών από τα κέντρα αποφάσεων των απανταχού απονομών. για να επιβεβαιώσει κατάτι μια άποψη που αναφέρει πως με κάτι τέτοιες ανοησίες, οι έγχρωμοι αμερικάνοι "κινηματογραφιστές" μόνοι τους έχουν πάρει άγουσα προς την περήφανη απομόνωση.
Χωρίς ποτέ του να έχει εγκαταλείψει τις κλεπτομανείς συνήθειες, με τις οποίες μεγάλωσε στα γκέτο, ο Κρίστιαν, υιοθετημένος γιος της πανίσχυρης φαμίλιας των Μπλακ και βασικός ιθύνων νους του κολοσσού των ομώνυμων επιχειρήσεων, απολαμβάνει μια ζωή τυλιγμένη με το πέπλο της χλιδής και της πολυτέλειας. Η γνωριμία του με την νεαρή, άπειρη κι εκκολαπτόμενη δημοσιογράφο Χάνα, κατά την διάρκεια συνέντευξης για το περιοδικό που εκείνη εργάζεται, θα ξυπνήσει μέσα του το πάθος που για χρόνια τον διακατέχει: να ξεσπάσει πάνω της όλα του τα σαδομαζοχιστικά ένστικτα που εκτοξεύουν την ερωτική του διάθεση.
Εννοείται πως η σύνοψη είναι ακριβώς η ίδια με το θέμα του πρώτου μέρους της τριλογίας των Shapes, αφού στην ουσία ακολουθείται μια πλάνο προς πλάνο διακωμώδηση των όσων συνέβησαν στην (ορίτζιναλ) γνωριμία του πλουσιόπαιδου και της φοιτήτριας. Δεν υπάρχει όμως ούτε ένα δευτερόλεπτο αντιγράφου, που να μην χρησιμοποιείται στο ανώτερο κλιμάκιο βλακείας, παρέμβαση που υποτίθεται στο πουρέ μυαλό του σεναριογράφου, θα προκαλέσει γέλιο σε εκείνον που το παρακολουθεί. Ειλικρινά είναι αδύνατον να περιγραφεί με λόγια το τι ακριβώς τρέχει στην εξέλιξη του φιλμ, με την κακογουστιά να βασιλεύει και τα ευρήματα να διαγωνίζονται το ένα το επόμενο, για το ποιο από όλα θα επικρατήσει στον άτυπο διαγωνισμό σαχλαμάρας. Που πέραν των Αποχρώσεων, διέκρινα σύληση και άλλων ταινιών σαν το Magic Mike και (άκουσον, άκουσον) το Whiplash...
Η προσωπική μου ένσταση δεν έχει να κάνει τόσο με το γιατί κυκλοφορούν τέτοιου αρνητικού πρόσημου ποιότητας ταινίες, ειδικά στην Αμερική που υπάρχει κι ένα ποσοστό απροσάρμοστης σινεφίλ διάθεσης. Αλλά γιατί και για ποιον λόγο μια τέτοια μπούρδα, επετράπη να κεντρίσει τους κινηματογράφους τους δικούς μας, που πρακτικά το λέβελ των θεατών είναι ανεβασμένο. Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο της που να μην αποστρέφεις την ματιά από το εκράν, αηδιασμένος από όσα τραγικά συμβαίνουν εκεί, σιχάματα και απεχθείς εικόνες που ούτε διανοούμαι πως μπορεί να βγήκαν από την σκέψη ανθρώπου λογικού.
Μετά από κοντά 2000 κριτικές εδώ και τριπλάσιες ακόμη σε άλλα μέσα, δεν περίμενα ποτέ πως θα έφτανε η ώρα να δω το Μηδέν σε αξιολόγηση μου. Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν...
Εννοείται πως η σύνοψη είναι ακριβώς η ίδια με το θέμα του πρώτου μέρους της τριλογίας των Shapes, αφού στην ουσία ακολουθείται μια πλάνο προς πλάνο διακωμώδηση των όσων συνέβησαν στην (ορίτζιναλ) γνωριμία του πλουσιόπαιδου και της φοιτήτριας. Δεν υπάρχει όμως ούτε ένα δευτερόλεπτο αντιγράφου, που να μην χρησιμοποιείται στο ανώτερο κλιμάκιο βλακείας, παρέμβαση που υποτίθεται στο πουρέ μυαλό του σεναριογράφου, θα προκαλέσει γέλιο σε εκείνον που το παρακολουθεί. Ειλικρινά είναι αδύνατον να περιγραφεί με λόγια το τι ακριβώς τρέχει στην εξέλιξη του φιλμ, με την κακογουστιά να βασιλεύει και τα ευρήματα να διαγωνίζονται το ένα το επόμενο, για το ποιο από όλα θα επικρατήσει στον άτυπο διαγωνισμό σαχλαμάρας. Που πέραν των Αποχρώσεων, διέκρινα σύληση και άλλων ταινιών σαν το Magic Mike και (άκουσον, άκουσον) το Whiplash...
Η προσωπική μου ένσταση δεν έχει να κάνει τόσο με το γιατί κυκλοφορούν τέτοιου αρνητικού πρόσημου ποιότητας ταινίες, ειδικά στην Αμερική που υπάρχει κι ένα ποσοστό απροσάρμοστης σινεφίλ διάθεσης. Αλλά γιατί και για ποιον λόγο μια τέτοια μπούρδα, επετράπη να κεντρίσει τους κινηματογράφους τους δικούς μας, που πρακτικά το λέβελ των θεατών είναι ανεβασμένο. Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο της που να μην αποστρέφεις την ματιά από το εκράν, αηδιασμένος από όσα τραγικά συμβαίνουν εκεί, σιχάματα και απεχθείς εικόνες που ούτε διανοούμαι πως μπορεί να βγήκαν από την σκέψη ανθρώπου λογικού.
Μετά από κοντά 2000 κριτικές εδώ και τριπλάσιες ακόμη σε άλλα μέσα, δεν περίμενα ποτέ πως θα έφτανε η ώρα να δω το Μηδέν σε αξιολόγηση μου. Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Φεβρουαρίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική