Movies Ltd

Ένα mindfuck ήταν κάτι που έλειπε και τελικά μας προέκυψε με τη μορφή του «Remainder», πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Omer Fast (Panorama). Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Tom K. McCarthy – τον οποίο δεν πρέπει να συγχέουμε με τον Cormac McCarthy, του «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους». Βρετανική παραγωγή με τον Tom Sturridge στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μάλλον θα αποτελέσει το διαβατήριο για τη μετάβαση του σκηνοθέτη της στο θαυμαστό κόσμο του Χόλιγουντ.

Η υπόθεση: Ένας άντρας με μια βαλίτσα περπατάει σε έναν πολυσύχναστο δρόμο στο Λονδίνο. Ξαφνικά, ένα τεράστιο αντικείμενο πέφτει από τον ουρανό (ή τον ουρανοξύστη κάτω από τον οποίο βρίσκεται) τον χτυπάει κατακούτελα και τον οδηγεί σε κώμα. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσει. Ο δικηγόρος του θα τον ενημερώσει πως του δίνουν 8,5 (όχι 8 ούτε 9) εκατομμύρια λίρες αποζημίωση, αρκεί να μην μιλήσει ποτέ ξανά για το περιστατικό ή να πάει στα δικαστήρια. Μόνο που ο άνδρας χωρίς όνομα δεν θυμάται τίποτε πριν από το ατύχημα. Καθώς βγαίνει από το νοσοκομείο, φλασιές από την πρότερη ζωή του αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Έχοντας πλέον έναν σκασμό λεφτά προσλαμβάνει έναν άριστο συνεργάτη, τον Ναζ, του οποίου δουλειά είναι να οργανώνει ηθοποιούς και να «στήνει» τις σπάνιες αλλά πολύ εξειδικευμένες «φλασιές» του αφεντικού του. Μέχρι και ληστεία τραπέζης στήνει, αρχικά με σκηνικά. Μετά όμως προχωράει στο αληθινό πράγμα...

Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από τις ταινίες εκείνες που θέτουν ένα σωρό ερωτήματα και αφήνουν τους θεατές να δώσουν τις (όποιες) απαντήσεις θεωρούν ότι ταιριάζουν. Σε έχει στην τσίτα επί μονίμου βάσεως. Και παρά το γεγονός ότι ο τρόπος κινηματογράφισης δεν είναι και ότι πιο φιλικό προς τον θεατη (ίσα – ίσα σε εκνευρίζει κιόλας) ο μπαγάσας ο σκηνοθέτης βρίσκει έναν εξαιρετικό τρόπο να κλείσει την ταινία, κάνοντας όλο το εγχείρημά του να αξίζει τον κόπο. Στο νου του παιδεμένου θεατή περνάνε επίσης φλασιές για το με ποιες ταινίες θα μπορούσε να μοιάζει, θέλει να μοιάσει ή έχει ίδια ατμόσφαιρα τούτο το φιλμ. Ου, είναι πολλές. Είναι βασικά το «Η συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» (Synecdoche, New York, 2008), αλλά είναι και οι «12 πίθηκοι» κατά μία έννοια, και το «Memento» και όλη η φιλμογραφία του Πολάνσκι (ποτέ δεν λείπει ως αναφορά ο ζουμπάς αλλά τιτανοτεράστιος Πολωνοεβραίος σκηνοθέτης). Μην σας πω και για το «Μετά τα μεσάνυχτα» κι έχουμε άλλα. Τι είναι λοιπόν η ζωή; Ένα όνειρο μέσα σε όνειρο; Τι είναι η μνήμη; Θυμόμαστε το παρελθόν ή το μέλλον μας στέλνει μηνύματα κωδικοποιημένα, όπως στην περίπτωση του «Ο πρίγκιπας του σκότους», αυτού του παραγνωρισμένου αριστουργήματος του Κάρπεντερ; Εντάξει, το έχω ξεχέσει με τις αναφορές αλλά σε τόσο ιδιαίτερες ταινίες όπως η συγκεκριμένη, εύκολα εντοπίζεις τις συγκεκριμένες αναφορές. Σε αισθηματικές κομεντί ξέρεις ότι θα δεις ότι σε όλες τις αισθηματικές κομεντί: αγόρι αγαπάει κορίτσι, κορίτσι δεν τον θέλει, δεν τον προσέχει, αγόρι προσπαθεί να γίνει αντιληπτό, συναντά εμπόδια και δυσκολίες αλλά τελικά το παίρνει το κορίτσι. Πολύ generic με ελάχιστες διαφοροποιήσεις για να μην είναι και αντιπατάρα η μία ταινία της άλλης. Εδώ έχουμε κάτι ιδιαίτερο, κάτι σκοτεινό, κάτι ενδιαφέρον. Όσοι από τους ηθοποιούς που δεν έχουν ρόλο όταν προσλαμβάνονται από τον «αμνησιακό» απλά φοράνε μάσκα που κρύβει το πρόσωπό τους - «θα βρεθεί τι θα κάνουν αργότερα – προς το παρόν απλώς υπάρχουν». Τα λεφτά λοιπόν δεν φέρνουν την ευτυχία. Μπορούν όμως να χειραγωγήσουν δεκάδες ανθρώπους και να τους κάνεις ότι θέλεις (ιδού και η μπετονόπροκα για τον καπιταλισμό, έτσι;). Τα λεφτά μπορούν να σε βοηθήσουν να βρεις τη μνήμη σου. Ή να τη δημιουργήσεις...