Η Επιστροφή
του Alejandro G. Iñárritu. Με τους Leonardo DiCaprio, Tom Hardy, Domhnall Gleeson, Will Poulter, Forrest Goodluck, Paul Anderson, Brendan Fletcher, Kristoffer Joner, Brad Carter, Lukas Haas
Ιστορίες με Αρκούδες
του gaRis (@takisgaris) 
Τον πεθαμενατζή τον Iñárritu δεν τον μάθαμε βλέποντας τα simulated one-takes του οσκαροστεφθέντος Birdman. Departure υπήρξε δαύτο από μια σειρά ωδές του μακάβριου, σφυρί - στο - κεφάλι - του - θεατάκου μαγικού ρεαλισμού της μωβιασμένης αρτηρίας, ή του φετιχιστικού ιμπρεσιονισμού αν γουλάρεις μπέτερ. Εξεπίτηδες κινώ τοιουτοτρόπως, να ζοριστείς, να αποφασίσεις πως θα μπεις σε βάσανο γλιέποντας τον Μεχικάνο να περνά στη σούβλα αγρίους, αγροίκους, θεριά ανήμερα και εξανδραποδίζουσα Φύση για να προτάξει καναδυό σημαινόμενα όταν μιλάμε για κινηματογραφική τέχνη: Καταρχάς, η αληθινή ροή των πραγμάτων ενέχει Βία αμείλικτη, φθορά κινητήριο, καθαρτήριο και σωτήριο. Δευτερευόντως, ημείς ως αχαρτογράφητες στην αχορτασά μας ανθρωπίδες, σερνόμαστε πάνω στη γης, μοιράζοντας ασέβεια ως δικαιοσύνη. Υπερασπιζόμαστε το σαρκίο μας μακελεύοντας τη δημιουργία. Σαρτρικά, υπαρξιστικά, νιχιλιστικά, επιβιώνουμε δια της κολάσεως των άλλων.
Φιλμς επιβίωσης λοιπόν. Αφήνω μαστερπίσια με Aguirre του Herzog ή το Walkabout του Roeg. Σκέψου Mc Teigue και Marcus στο γκραν φινάλε του Gredd υπό του Erich von Stroheim. Ή έστω την καθάρια τεστοστερόνη του The Grey. Εξακολουθώ να απευθύνομαι στον μυημένο ταξιδευτή των εικόνων, περισσότερο στον κριτικό γραφιά, γιατί στέκομαι έναντι του θεατού που θα διαβάσει ανάλυση του Revenant προτού του σχίσει τα σύμπαντα επί 155 λεπτά το διδυμάκι Alejandro - Emmanuel. Αν χοντρικά υπάρχουν δυο σχολές σινεμά, εδώ ξέχνα τη διαλογικοποιημένη «υπόθεση». Αν το πράξεις τότε πας στο βασισμένο στα ίδια πραγματικά γεγονότα Man In The Wilderness με Richard Harris και John Huston. Η 6.5k ARRI 65 ντίτζιταλ του Lubezki στοχεύει αψηλότερα από σφαγές στα χιονισμένα δέντρα επί των Καναδέζικων Ρόκις (Αλμπέρτα μεριά κι όταν το χιόνι έλιωσε τα γυρίσματα / βασανιστήρια cineχιστηκαν στις αργεντίνικες Άνδεις), όπως κι ο Iñárritu έχει προσθέσει το γάμο του Hugo Glass εκεί κατά τα 1823 με Φιρστ Νέισονς (δεν υπάρχει ο όρος Ινδιάνος στα μέρη μας) κοπελιά που τη φόνευσαν οι γουναράδες γιάνκις στα πλαίσια της γενοκτονίας που έχτισε το αμερικάνικο νέισον, επίσης για να κάνει στέιτμεντ.
Θέλω ειπείν πως ο Νεκραναστημένος είναι η χλεμπόνα του Μεχικάνου ιπτάμενη καταπρόσωπο του εξολοθρευτή νομίμων κληρονόμων της βορειοαμερικανικής γης Αμερικάνου. Απαξάπαντες, πλην του μύγα - μες - το - γάλα DiCaprio είναι άξεστοι λεχρίτες που σκοτώνουν αδιακρίτως, μισθόδουλοι και απηθικοποιημένοι (διπλής). Όταν η αρκούδα (δεν το ματάδες αυτό τόσο αληθινά στο πανί) σπαράσσει τον άμοιρο Glass, οι ίδιοι του οι σύντροφοι έρχονται να τον θάψουν ζωντανό και να σφαγιάσουν τον καρπό της σύνδεσής του με τη δολοφονημένη γυναίκα του. Το 200 μιλίων και έξι εβδομάδων κυνηγητό δεν είναι απλό υπερχειλίζον ρεζερβουάρ εκδίκησης. Είναι αποκατάσταση δικαιοσύνης και επιστροφή στη φυσική (προ-γιάνκηδων) ροή των πραγμάτων. Ο κατά Tom Hardy μισθοφόρος - αλήτρα Τζον Φιτζέραλντ είναι η αριβίστρια αστερόεσσα, το τρένο που δε σταματά για κανένα, ό,τι αποδέχεσαι ή όχι ως American Dream. Ο Iñárritu κινητοποιεί, με τον signature overstatin' φακό του νεκρούς και θρησκευτικά σύμβολα για να βαφτίσει δια αίματος τους δυο κόσμους όπου ο αδυσώπητος θρονιάζεται συντρίβοντας τα κόκαλα του διαλλακτικού που αμύνεται θαλερά πριχού τη νομοτελειακή του εξαφάνιση.
Ο Τσίβο θα πάρει το τρίτο cineχόμενο όσκαρ κινηματογράφισης πανάξια όπως και ο Leo κερδίζει με ιδρώτα και αίμα μετά από 4 αποτυχίες το άγαλμά του, κάνοντας την υποκριτική γνωριμία με τον τρόμο του θανάτου. Με αγριότητα και ψυχή έρπουσα στο χιόνι παλεύει ως αγνώριστος από τα μούσια και τις πληγές με το άλλο το τέρας τον Hardy που μοιράζει παλμό και κουλαντρισμένη τρέλα σε κάθε κάδρο. Τα $150 μύρια παραγωγής που αποκλείεται να γυρίσουν σε εισπράξεις ήταν η τρέλα να γυριστούν τα πάντα με πραγματικό φως – δείγμα του λοξού εστετισμού του Μεχικάνου που είναι τουλάχιστον μια κλάση ανώτερος από οτιδήποτε έχει κάνει στη ζωή του ο Malick. Είναι όμως αμετροεπής και υπερφιλόδοξος. Είναι. Σε προκαλώ όμως να κοιτάξεις πολλά χρόνια πίσω και να βρεις τέτοια άγρια, αδυσώπητη ομορφιά να σου μαστιγώνει τις αισθήσεις μέχρι τελικής πτώσεως.
Θέλω ειπείν πως ο Νεκραναστημένος είναι η χλεμπόνα του Μεχικάνου ιπτάμενη καταπρόσωπο του εξολοθρευτή νομίμων κληρονόμων της βορειοαμερικανικής γης Αμερικάνου. Απαξάπαντες, πλην του μύγα - μες - το - γάλα DiCaprio είναι άξεστοι λεχρίτες που σκοτώνουν αδιακρίτως, μισθόδουλοι και απηθικοποιημένοι (διπλής). Όταν η αρκούδα (δεν το ματάδες αυτό τόσο αληθινά στο πανί) σπαράσσει τον άμοιρο Glass, οι ίδιοι του οι σύντροφοι έρχονται να τον θάψουν ζωντανό και να σφαγιάσουν τον καρπό της σύνδεσής του με τη δολοφονημένη γυναίκα του. Το 200 μιλίων και έξι εβδομάδων κυνηγητό δεν είναι απλό υπερχειλίζον ρεζερβουάρ εκδίκησης. Είναι αποκατάσταση δικαιοσύνης και επιστροφή στη φυσική (προ-γιάνκηδων) ροή των πραγμάτων. Ο κατά Tom Hardy μισθοφόρος - αλήτρα Τζον Φιτζέραλντ είναι η αριβίστρια αστερόεσσα, το τρένο που δε σταματά για κανένα, ό,τι αποδέχεσαι ή όχι ως American Dream. Ο Iñárritu κινητοποιεί, με τον signature overstatin' φακό του νεκρούς και θρησκευτικά σύμβολα για να βαφτίσει δια αίματος τους δυο κόσμους όπου ο αδυσώπητος θρονιάζεται συντρίβοντας τα κόκαλα του διαλλακτικού που αμύνεται θαλερά πριχού τη νομοτελειακή του εξαφάνιση.
Ο Τσίβο θα πάρει το τρίτο cineχόμενο όσκαρ κινηματογράφισης πανάξια όπως και ο Leo κερδίζει με ιδρώτα και αίμα μετά από 4 αποτυχίες το άγαλμά του, κάνοντας την υποκριτική γνωριμία με τον τρόμο του θανάτου. Με αγριότητα και ψυχή έρπουσα στο χιόνι παλεύει ως αγνώριστος από τα μούσια και τις πληγές με το άλλο το τέρας τον Hardy που μοιράζει παλμό και κουλαντρισμένη τρέλα σε κάθε κάδρο. Τα $150 μύρια παραγωγής που αποκλείεται να γυρίσουν σε εισπράξεις ήταν η τρέλα να γυριστούν τα πάντα με πραγματικό φως – δείγμα του λοξού εστετισμού του Μεχικάνου που είναι τουλάχιστον μια κλάση ανώτερος από οτιδήποτε έχει κάνει στη ζωή του ο Malick. Είναι όμως αμετροεπής και υπερφιλόδοξος. Είναι. Σε προκαλώ όμως να κοιτάξεις πολλά χρόνια πίσω και να βρεις τέτοια άγρια, αδυσώπητη ομορφιά να σου μαστιγώνει τις αισθήσεις μέχρι τελικής πτώσεως.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιανουαρίου 2016 από την Odeon
2 σχόλια:
This is not a lone man survivalist film as Glass meets people along the way. There is also a subplot involving Fitzgerald and his group that make it back to the fort. Very gritty film.
Ρε φίλε, πού έμαθες ελληνικά; Ήμαρτον. Ηδονίζεσαι με τα λεξάκια σου ή φωτίζεις τους δύστυχους αναγνώστες σου για την ταινία; (σας έχει καταστρέψει αυτή η φιλολογία....)
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική