Οι Ήρωες του Κακού
του Zoe Berriatúa. Με τους Jorge Clemente, Emilio Palacios, Beatriz Medina, Olivia Baglivi, Nacho Coronado, Macarena Gómez
Οι Μπάτμαν του περιθωρίου
του zerVo (@moviesltd) 
Τα ιδιαίτερα ζόρια της χρονικής περιόδου που οδηγεί στην ενηλικίωση, αποτελούν πλέον ένα από τα σημαντικότερα θέματα προς συζήτηση που θέτει ο παγκόσμιος κινηματογράφος, εφόσον όλο και περισσότερες δημιουργίες, ασχολούνται με την δύσκολη, για κάθε φύλο, εποχή της εφηβείας. Ως συνήθως, σε τέτοιου διεθνούς επιπέδου ζητήματα, μπορεί την κουβέντα να έχει ανοίξει το Γαλλικό σινεμά, αφού ένα μεγάλο μέρος της πρόσφατης παραγωγής του έχει σκύψει πάνω από τα προφανή προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι, η μία μετά την άλλη όμως, οι διεθνείς κινηματογραφίες, όπως στην παρούσα περίπτωση η Ισπανική. Παρότι στην εκκίνηση τους οι Les Heroes Del Mal σκορπίζουν υψηλές προσδοκίες, εντούτοις στην συνέχεια χάνουν τον προσανατολισμό τους και δεν βγάζουν το απαιτητό ζουμί, καθώς οδηγούνται σε μονοπάτια ιδιαίτερα πεσιμιστικά και περιθωριακά.
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές της καινούργιας σχολικής χρονιάς, στο λύκειο της Ισπανικής περιφερειακής μεγαλούπολης, ο Άριτζ και ο Εστέμπαν θα αντιληφθούν πως δεν ανήκουν στην φατρία των εκλεκτών, των ισχυρών, των καμπόσων της τάξης. Αντιθέτως, σε οποιαδήποτε κίνηση τους, ο βαρύμαγκας της σειράς, θα επιβάλλει τον δικό του Νόμο της βίας, μαυρίζοντας τους στο ξύλο και ρεζιλεύοντας τους μπροστά στην συμμαθητική ομήγυρη. Η είσοδος στην άτυπη ακόμη ομάδα τους, την συνομήλικης τους Σάρα, θα τους δώσει το απαιτούμενο κίνητρο να σχεδιάσουν το πλάνο αντίστασης και εκδίκησης προς το πρόσωπο εκείνων που τους καταδυναστεύουν και τους λοιδορούν. Μια αντίδραση που σύντομα θα οδηγηθεί στις ακρότητες και οι συνέπειες της θα είναι οδυνηρές για όλους.
Λογικό κι επόμενο της αρχικής (και φαινομενικής) ισχυροποίησης της τριμελούς φράξιας των τιμωρών, είναι να επέλθει το σχίσμα και η διχόνοια, ειδικά από την στιγμή που στην μέση θα μπει ο έρως και θα κτιστεί δίδυμο πιο αγκαλιασμένο σε σχέση με το όλο, συνεπώς η κάθε πράξη στο εφεξής θα χαρακτηρίζεται από ζήλια, φθόνο, ακόμη και από δόλο. Ο εισαγωγικός σκοπός λειτουργίας του τιμ των ερασιτεχνών Batman της αντίπερα όχθης, που αυτόκλητα θα υποδυθούν τους αποδίδοντες την δικαιοσύνη, θα χάσει την σημασία του, ενόσω θα υπάρξουν (και παρεξηγούμενες) συμμαχίες που θα ανατρέψουν τα δεδομένα. Πορεία που αγνοώ τους πραγματικούς λόγους που επέλεξε να ακολουθήσει ο δημιουργός, ρίχνοντας φως πιότερο στο βάθος χαρακτήρων εξεζητημένων, έως και μη υπαρκτών και όχι στο ρεαλιστικό θέμα που εν αρχή είχε στην ατζέντα του.
Κι όλα αυτά παρότι πλησίασε στο ίντρο του με έκδηλη ειρωνεία, χρησιμοποιώντας μελωδίες κλασσικές και χορογραφίες βουβών μαθητών, το περιβάλλον εκείνο του σχολειού που στην πραγματικότητα θα έπρεπε να διδάσκει, να γαλουχεί, να μεγαλώνει σωστά τον εντός ολίγου χρήσιμο πολίτη, αντιθέτως δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να οξυνθεί ακόμη παραπάνω το σιχαμερό φαινόμενο του bullying. Το σενάριο μάλιστα αφήνει απέξω - αδίκως εκτιμώ - όλους εκείνους τους κοινωνικούς παράγοντες που συντείνουν στα βίαια ξεσπάσματα των νέων, οικονομική κρίση, ανέχεια, αβεβαιότητα για το αύριο, δικαιολογώντας τις αιματηρές συμπλοκές απλά και μόνο με το σκεπτικό που στριφογυρνά στο μυαλό των πιτσιρικάδων, για το ποιος είναι ο ισχυρότερος, ο πιο μπρατσωμένος, εκείνος που αν και εφόσον κερδίσει την μάχη, θα αποσπάσει και την εκτίμηση της μικρής μαθητικής κοινωνίας.
Άρα με τα κατορθώματα τους οι Τρεις Αόρατοι Εκδικητές, πέρα από την αυτοικανοποίηση, δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα παραπάνω, εφόσον οι πράξεις τους δεν δημοσιοποιούνται, άρα δεν γίνονται ούτε ήρωες, ούτε δημοφιλείς. Πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης, έχοντας όμως την αμέριστη υποστήριξη του βετεράνου Alex de la Inglesia, ο Zoe Berriatua, έχει κάποιες όμορφες ιδέες για το πως πρέπει να ξεγυμνώσει στην οθόνη την πλοκή του και δείχνει πως ξέρει να στήνει την κάμερα μπροστά στα υποκείμενα του. Το υπέρ το δέον φιλόδοξο σκριπτ όμως τον προδίδει, ειδικά την στιγμή που οι μακροσκελείς διάλογοι, αναγκαστικά πρέπει να βγουν από τα στόματα ηθοποιών όχι απλώς άπειρων, αλλά και πολύ κακώς επιλεγμένων για τους ρόλους. Η διανομή ακραία δραματικών προσωπικοτήτων, σε ούτε καλά καλά φοιτητές δραματικής σχολής, αναδεικνύεται ως η αχίλλειος πτέρνα του φιλμ, που άμεσα χάνει την σοβαρότητα του, όταν εκείνοι υποχρεούνται να βγάλουν το παραπάνω συναίσθημα. Και το ότι κάποιοι εξ αυτών τιμήθηκαν σε διεθνείς διοργανώσεις, μόνο προβληματισμό για το κύρος των συγκεκριμένων θεσμών μπορεί να προκαλέσει...
Για πες: Σε γενικές γραμμές μου αφέθηκε η αίσθηση πως ο Σπανιόλος πάνω στην στιγμή που απίστευτα παρορμητικός θα προκαλούσε ένα γενικευμένο βίαιο μακελειό, με περιστατικά που έχουν εμφανιστεί σε ουκ ολίγα μαθησιακά ιδρύματα ανά τον κόσμο, επιλέγει να πατήσει χειρόφρενο και να στρίψει απότομα σε ένα σοκάκι, που συναντά κάποιες άλλες πτυχές της νεανικής ανατάραξης: ο καταπιεσμένος ερωτισμός, η λαθεμένες εκτιμήσεις της έννοιας της φιλίας, η κατάθλιψη, η αυτοκαταστροφή. Σύμφωνοι, δεδομένα πρέπει ο φακός να δει όλο το εφηβικό ζήτημα σφαιρικά, πρέπει να το κάμει όμως ρεαλιστικά και με συνέπεια. Και η εκτίμηση μου είναι πως ο Berriatua φόρτωσε τους μελαγχολικούς 17ρηδες του, με πολύ περισσότερα άγχη, από όσα θα μπορούσαν να αντέξουν. Και τελικώς δεν τα αντέχουν.
Λογικό κι επόμενο της αρχικής (και φαινομενικής) ισχυροποίησης της τριμελούς φράξιας των τιμωρών, είναι να επέλθει το σχίσμα και η διχόνοια, ειδικά από την στιγμή που στην μέση θα μπει ο έρως και θα κτιστεί δίδυμο πιο αγκαλιασμένο σε σχέση με το όλο, συνεπώς η κάθε πράξη στο εφεξής θα χαρακτηρίζεται από ζήλια, φθόνο, ακόμη και από δόλο. Ο εισαγωγικός σκοπός λειτουργίας του τιμ των ερασιτεχνών Batman της αντίπερα όχθης, που αυτόκλητα θα υποδυθούν τους αποδίδοντες την δικαιοσύνη, θα χάσει την σημασία του, ενόσω θα υπάρξουν (και παρεξηγούμενες) συμμαχίες που θα ανατρέψουν τα δεδομένα. Πορεία που αγνοώ τους πραγματικούς λόγους που επέλεξε να ακολουθήσει ο δημιουργός, ρίχνοντας φως πιότερο στο βάθος χαρακτήρων εξεζητημένων, έως και μη υπαρκτών και όχι στο ρεαλιστικό θέμα που εν αρχή είχε στην ατζέντα του.
Κι όλα αυτά παρότι πλησίασε στο ίντρο του με έκδηλη ειρωνεία, χρησιμοποιώντας μελωδίες κλασσικές και χορογραφίες βουβών μαθητών, το περιβάλλον εκείνο του σχολειού που στην πραγματικότητα θα έπρεπε να διδάσκει, να γαλουχεί, να μεγαλώνει σωστά τον εντός ολίγου χρήσιμο πολίτη, αντιθέτως δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να οξυνθεί ακόμη παραπάνω το σιχαμερό φαινόμενο του bullying. Το σενάριο μάλιστα αφήνει απέξω - αδίκως εκτιμώ - όλους εκείνους τους κοινωνικούς παράγοντες που συντείνουν στα βίαια ξεσπάσματα των νέων, οικονομική κρίση, ανέχεια, αβεβαιότητα για το αύριο, δικαιολογώντας τις αιματηρές συμπλοκές απλά και μόνο με το σκεπτικό που στριφογυρνά στο μυαλό των πιτσιρικάδων, για το ποιος είναι ο ισχυρότερος, ο πιο μπρατσωμένος, εκείνος που αν και εφόσον κερδίσει την μάχη, θα αποσπάσει και την εκτίμηση της μικρής μαθητικής κοινωνίας.
Άρα με τα κατορθώματα τους οι Τρεις Αόρατοι Εκδικητές, πέρα από την αυτοικανοποίηση, δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα παραπάνω, εφόσον οι πράξεις τους δεν δημοσιοποιούνται, άρα δεν γίνονται ούτε ήρωες, ούτε δημοφιλείς. Πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης, έχοντας όμως την αμέριστη υποστήριξη του βετεράνου Alex de la Inglesia, ο Zoe Berriatua, έχει κάποιες όμορφες ιδέες για το πως πρέπει να ξεγυμνώσει στην οθόνη την πλοκή του και δείχνει πως ξέρει να στήνει την κάμερα μπροστά στα υποκείμενα του. Το υπέρ το δέον φιλόδοξο σκριπτ όμως τον προδίδει, ειδικά την στιγμή που οι μακροσκελείς διάλογοι, αναγκαστικά πρέπει να βγουν από τα στόματα ηθοποιών όχι απλώς άπειρων, αλλά και πολύ κακώς επιλεγμένων για τους ρόλους. Η διανομή ακραία δραματικών προσωπικοτήτων, σε ούτε καλά καλά φοιτητές δραματικής σχολής, αναδεικνύεται ως η αχίλλειος πτέρνα του φιλμ, που άμεσα χάνει την σοβαρότητα του, όταν εκείνοι υποχρεούνται να βγάλουν το παραπάνω συναίσθημα. Και το ότι κάποιοι εξ αυτών τιμήθηκαν σε διεθνείς διοργανώσεις, μόνο προβληματισμό για το κύρος των συγκεκριμένων θεσμών μπορεί να προκαλέσει...
Για πες: Σε γενικές γραμμές μου αφέθηκε η αίσθηση πως ο Σπανιόλος πάνω στην στιγμή που απίστευτα παρορμητικός θα προκαλούσε ένα γενικευμένο βίαιο μακελειό, με περιστατικά που έχουν εμφανιστεί σε ουκ ολίγα μαθησιακά ιδρύματα ανά τον κόσμο, επιλέγει να πατήσει χειρόφρενο και να στρίψει απότομα σε ένα σοκάκι, που συναντά κάποιες άλλες πτυχές της νεανικής ανατάραξης: ο καταπιεσμένος ερωτισμός, η λαθεμένες εκτιμήσεις της έννοιας της φιλίας, η κατάθλιψη, η αυτοκαταστροφή. Σύμφωνοι, δεδομένα πρέπει ο φακός να δει όλο το εφηβικό ζήτημα σφαιρικά, πρέπει να το κάμει όμως ρεαλιστικά και με συνέπεια. Και η εκτίμηση μου είναι πως ο Berriatua φόρτωσε τους μελαγχολικούς 17ρηδες του, με πολύ περισσότερα άγχη, από όσα θα μπορούσαν να αντέξουν. Και τελικώς δεν τα αντέχουν.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιανουαρίου 2016 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική