Οι Μισητοί Οκτώ
του Quentin Tarantino. Με τους Samuel L. Jackson, Kurt Russell, Jennifer Jason Leigh, Walton Goggins, Demián Bichir, Tim Roth, Michael Madsen, Bruce Dern, Channing Tatum
Είμεθα Έθνος Ανάδελφον!
του zerVo (@moviesltd) 
Έλα εδώ τώρα ρε συ Στραβοσάγωνε, που σε πέτυχα εύκαιρο, κάθισε κάτω να σου πω δυο λογάκια, γιατί κάτι σε χρειαζόμουν σημαντικό. Λοιπόν, μιας και έχω ακούσει πως είσαι μαέστρος φίνος και μόρτης, τυγχάνει και το πασαπόρτι σου να σε κονφιρμάρει σαν Γιάνκη, τι θα έλεγες να φκιάσουμε ένα φιλμάκι, ζόρικο και μερακλήδικο που στο διάβα του να περπατά ολάκερη η διαδρομή του τόπου σου, από την ώρα κιόλα μου γεννήθηκε, ίσαμε τις μέρες μας? Παρατήρα με καλά, δεν σου ζητάω μάθημα ιστορίας, άλλωστε ποτέ και καμιά διακοσίων χρονώ χώρα, δεν απέκτησε από την μια στιγμή στην άλλη, στοιχεία τέτοια που να γεμίσουν πεντάλεπτο μικρού μήκους. Από σένα, που σε θεωρώ δικό μας παλικάρι, θα ήθελα να μου τα πεις έξω από τα δόντια και να μου απεικονίσεις το Αμέρικα στην πραγματική του μορφή, όπως ακριβώς είναι. Και από χρόνο σου δίνω όσο θέλεις. Σου φτάνουν δυο μέρες? Ένα 24ωρο? Αν μου τα πεις τα κάλαντα σε τρεις ωρίτσες, να ξέρεις πως θα είσαι και ο πρώτος. Που έτσι κι αλλιώς είσαι και ο πρώτος!
Κάπου μισή μέρα, έξω από το Ρεντ Ροκ του Γουαιόμινγκ, μέσα σε μια άμαξα που διασχίζει την παγωμένη ερημική περιοχή, βρίσκεται ο φημισμένος κυνηγός επικηρυγμένων Τζον Ρουθ, γνωστός σε όλο το Φαρ Ουέστ σαν Κρεμάλας, συνοδεύοντας το τελευταίο του λαβράκι, την συμμορίτισσα Ντέιζι Ντομέργκ, που την οδηγεί στις αρχές προκειμένου να καπαρώσει την αμοιβή των δέκα χιλιάδων δολαρίων. Με την χιονοθύελλα να πλησιάζει αμείλικτη, στο διάβα τους οι ταξιδιώτες θα συναντήσουν και θα πάρουν αντάμα, τόσο τον πασίγνωστο, πρώην αξιωματικό των νικητών Βορείων Μαρκουίς Γουόρεν, που έχει εξαργυρώσει την φήμη του, διώκοντας κι εκείνος παρανόμους, όπως καλή ώρα τους τρεις πεθαμένους που έχει φορτώσει στον ώμο και θα του αποδώσουν μισή ντουζίνα χιλιάρικα σαν έπαθλο, αλλά και τον πολυλογά κι εξυπνάκια Κρις Μάννιξ, που υποστηρίζει πως είναι ο καινούργιος σερίφης του Κόκκινου Βράχου. Πριν η νύχτα και η παγωνιά πέσει βαριά, το αγώι θα κάνει στάση αναγκαστική, στο πανδοχείο της Μίνι, τόπο συνάντησης των απανταχού περιπλανώμενων στις αφιλόξενες ερημιές της Άγριας Δύσης...
Με την ιδιοκτήτρια περιέργως να απουσιάζει σε ταξίδι, μέσα στο χάνι θα συναντήσουν μια φράξια μυστηριωδών τύπων, που ψάχνουν απάγκιο από τον χιονιά, όπως ο λιγομίλητος Μεχικάνος βοηθός της ξενοδόχου Μπομπ, ο Εγγλέζος Οσβάλντο Μομπρέυ, που αποκαλύπτεται δίχως την μάσκα πια, σαν ο Δήμιος της γειτονιάς, ο loner Τζο Γκέιτζ και ο Στρατηγός των ηττημένων Νοτίων Σάντι Σμίθερς, που αναζητά τα ίχνη του εξαφανισμένου και πιθανόν νεκρού γιου του. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές στο καπηλειό, η ατμόσφαιρα θα βαρύνει στο συναπάντημα των ετερόκλητων τυχοδιωκτών και το αναμενόμενο ξέσπασμα της βίας, δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση του.
Πως το είχε πει εκείνο το κραυγαλέο μοτό, ο θρυλικός εισαγγελέας - διώκτης της Χούντας και μετέπειτα στόχος λοιδορίας του κάθε ανιστόρητου βλαμμένου, ένεκα της απόκτησης του ύπατου αξιώματος? Είμεθα Έθνος Ανάδελφον! Εδώ να δεις πανηγύρι Κυρ Χρήστο! Εδώ θα σε ήθελα από μια γωνιά, πάνω σε μια πανβρώμικη ψωροκαρέκλα της μονοδωματιακής πανσιόν, να παρατηράς τους εκπροσώπους κάθε τάξης, φατρίας και ράτσας, να βγάζουν μάτια και κοιλιές, πάντοτε στον βωμό της πρόσκαιρης ματαιοδοξίας, να δούμε πως θα το αποκαλούσες ετούτο το καρναβάλι. Οκ, ως έθνος, μόνον στα όνειρα των πιο φανατικών Ριπάμπλικανς μπορεί μονάχα πια να θεωρηθεί. Οι συνοχές Αρχής και οι ηθικοί δεσμοί, που έχουν πάει από καιρό περίπατο, δεν έχουν αφήσει και πολλά περιθώρια στο να θεωρηθεί όλος αυτός ο παγκοσμιοποιημένος συρφετός, που προσδοκά να βγάλει τα μάτια του διπλανού σε κάθε λεπτό, σαν οντότητα μία, σαν σώμα ένα...
Εν Αρχήν ειρωνεία έριψες στον καμβά μέγιστε εικονοπλάστη μου. Η ιστορία σου είναι στημένη λίγο καιρό, όπως λες, μετά από τον Πόλεμο. Ποιον από όλους θα ήθελα να μου διευκρινίσεις όμως, γιατί USA και ετούτη η λέξις, κομματάκι είναι ένα κορμί. Αχά, τον εμφύλιο, μα δεν μου το κάνεις σαφές. Των North And South? Των Μαύρων και των Άσπρων? Των Ελεφάντων και των Γαιδάρων? Των Πλουσίων και των Φτωχών? Των Δικαίων και των Αδίκων? Μην σε νοιάζει, νωρίς κατάλαβα πως στο παιχνίδι παίζουν όλοι. Και ήρωες και μπιστολέρο και αξιωματούχοι και μπαχαλάκηδες και παρανόμοι και τιμωροί και σούπερ σταρς και κατιμάς και βέροι Yankees και μετανάστες και νίγκερς και εθνικιστές και το λουρί της μάνας. Οι συμμαχίες, λόγω συμφερόντων και ενδεχόμενου κέρδους, αλλάζουν μονομιάς. Οι λυκοφιλίες βασιλεύουν, όπως όμως και η πλήρης έλλειψη εμπιστοσύνης. Μα για στάσου. Από το ξύλινο καλύβι που το τρώει ο Βοριάς, λείπει κάποιος, η Άρχουσα Τάξη και η Ηγεσία. Ε, όχι δα. Κι ετούτοι οι πολυχρονεμένοι δηλώνουν το παρόν, έστω και εξ αποστάσεως από την θαλπωρή του Λευκού τους Οίκου, μέσα από τα γράμματα, τις επιστολές, τις λέξεις. Σιγά μην πέσει στο πεδίο της μάχης, εκεί που οσονούπω θα βγάλει τα άντερα της η μαρίδα.
Πέντε ή έξι πράξεις μέτρησα να έχει χωρίσει το διαλεκτικό του θαύμα ο σκηνοθέτης. Εκ των οποίων μόνον η εισαγωγή λαμβάνει χώρα στο ύπαιθρο, τονίζοντας τον κακό καιρό που περιβάλλει την ρημάδα κοινωνία. Όλο το υπόλοιπο στόρι, εξελίσσεται μέσα σε ένα κλειστό, ημιφωτισμένο δωμάτιο σαράντα - πενήντα τετραγωνικών, εκεί που χνώτο με το χνώτο, θωλαίνει το περιβάλλον και τα αποκαμωμένα από την πολλή σκέψη μυαλά όπου νάναι τρελαίνονται. Άπαντες οι Μισητοί Οκτώ, λίγο έως πολύ οπλισμένοι ή με κάρτες μπαλαντέρ κρυμμένες στα μανίκια, άπαντες να μιλούν για τον θάνατο, σε μακροσκελείς ποιητικές διαλέξεις, δίχως όμως ποτέ να πιστεύουν, έστω ένας, πως ο Χάρος και η καταστροφή θα αγγίξει τα αχαμνά τους. Η μεγαλομανία, η φανφάρα, το πνεύμα του One And Only One δεν αφήνει κανέναν τους να πιστέψει πως από το Στέκι της Μίνι, δεν θα φύγει ζωντανός. Εντάξει ο Quentin το έχει ξανακάμει στα μικράτα του και από ένα σημείο και μετά είσαι ψυλλιασμένος για το τι πρόκειται να συμβεί.
Τι θα πρέπει να έχεις εσύ σαν όπλο θεατή μου, που θα διαβείς το κατώφλι του σινεμά για να δεις την πολυδιαφημισμένη Οκτάδα σε δράση? Υπομονή και καθαρό μυαλό. Όπως συμβαίνει σε κάτι Transformers και τέτοια που δεν υπάρχει πλάνο χωρίς εκρήξεις, έτσι κι εδώ δεν υπάρχει στιγμή που κάποιος να μην ανοίγει το στόμα να μιλήσει. Ιδίωμα παλιό και γνώριμο του QT, που έχει αποδείξει πως μπορεί να βγάλει περιπέτεια που κόβει την ανάσα, μόνο με ατάκες. Πόσο μάλλον όταν εδώ τα λόγια έχουν τεράστια σημασία, αντανακλούν μόνιμη αλληγορία, κριτικάρουν στην διαπασών και όταν οι κάννες ξεράσουν το μολύβι τους, αναδεικνύουν και την κενότητα σκέψης, όσων βαρύγδουπα τις εκστόμισαν.
Το χαλαρό τέμπο του πρώτου ημιχρόνου, εκεί που σε κάποιες γωνιές μοιάζει να κρύβεται το πνεύμα της Αγκάθας και του Αγίου Σέργιου, δίνει στην επανάληψη την σκυτάλη στην αγριότητα και το γκορ, τις λίμνες αίματος και το σπλατ, που στα προηγούμενα είχαμε τύχει και στον Django Unchained. Σοσιολογικό όμως είναι το παραμύθι της πλοκής, που ενδεχόμενα να ταιριάζει και σε άλλες γειτονιές Δυτικού όπως τις λέμε τύπου και που εκεί ζει και βασιλεύει ο Νόμος της Ζούγκλας, του Πατήματος επί Πτωμάτων του Πνεύματος Αλληλοσπαραγμού. Ρε κανένας καλός λέμε...
Για πες: Το Hateful Eight εκτιμώ πως είναι ταινία ορόσημο για τον Tarantino, αν και τελικά κοιτάζοντας πίσω, κάτι τέτοιο, μάλλον το έχω ξαναπεί (και ακούσει) γύρω στις επτά φορές. Το καυστικό ύφος και το χιούμορ που τσακίζει κόκαλα δεν λείπει, οι χρονικές αναδρομές το ίδιο, οι τρελοματιές σύσσωμου του καστ δηλώνουν πως η μπαγκέτα πάνω από το κεφάλι τους είναι η ίδια με εκείνη που κίνησε το Pulp Fiction. Ο Quentin όμως έχει ωριμάσει κι αυτό του βγαίνει αλλιώς. Όχι με χορούς, ανοιχτά δακτυλάκια στα μάτια και Μισιρλούδες. Αλλά με τον ίδιο κυνισμό, στους ίδιους ματοβαμμένους καναπέδες και εκφρασμένο στο ολόλευκο χιονέ χαρτόνι της μη ελπίδας πάνω σε ριφ του Morricone. Μέτρα δέκα βήματα και πυροβόλα τώρα...
Με την ιδιοκτήτρια περιέργως να απουσιάζει σε ταξίδι, μέσα στο χάνι θα συναντήσουν μια φράξια μυστηριωδών τύπων, που ψάχνουν απάγκιο από τον χιονιά, όπως ο λιγομίλητος Μεχικάνος βοηθός της ξενοδόχου Μπομπ, ο Εγγλέζος Οσβάλντο Μομπρέυ, που αποκαλύπτεται δίχως την μάσκα πια, σαν ο Δήμιος της γειτονιάς, ο loner Τζο Γκέιτζ και ο Στρατηγός των ηττημένων Νοτίων Σάντι Σμίθερς, που αναζητά τα ίχνη του εξαφανισμένου και πιθανόν νεκρού γιου του. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές στο καπηλειό, η ατμόσφαιρα θα βαρύνει στο συναπάντημα των ετερόκλητων τυχοδιωκτών και το αναμενόμενο ξέσπασμα της βίας, δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση του.
Πως το είχε πει εκείνο το κραυγαλέο μοτό, ο θρυλικός εισαγγελέας - διώκτης της Χούντας και μετέπειτα στόχος λοιδορίας του κάθε ανιστόρητου βλαμμένου, ένεκα της απόκτησης του ύπατου αξιώματος? Είμεθα Έθνος Ανάδελφον! Εδώ να δεις πανηγύρι Κυρ Χρήστο! Εδώ θα σε ήθελα από μια γωνιά, πάνω σε μια πανβρώμικη ψωροκαρέκλα της μονοδωματιακής πανσιόν, να παρατηράς τους εκπροσώπους κάθε τάξης, φατρίας και ράτσας, να βγάζουν μάτια και κοιλιές, πάντοτε στον βωμό της πρόσκαιρης ματαιοδοξίας, να δούμε πως θα το αποκαλούσες ετούτο το καρναβάλι. Οκ, ως έθνος, μόνον στα όνειρα των πιο φανατικών Ριπάμπλικανς μπορεί μονάχα πια να θεωρηθεί. Οι συνοχές Αρχής και οι ηθικοί δεσμοί, που έχουν πάει από καιρό περίπατο, δεν έχουν αφήσει και πολλά περιθώρια στο να θεωρηθεί όλος αυτός ο παγκοσμιοποιημένος συρφετός, που προσδοκά να βγάλει τα μάτια του διπλανού σε κάθε λεπτό, σαν οντότητα μία, σαν σώμα ένα...
Εν Αρχήν ειρωνεία έριψες στον καμβά μέγιστε εικονοπλάστη μου. Η ιστορία σου είναι στημένη λίγο καιρό, όπως λες, μετά από τον Πόλεμο. Ποιον από όλους θα ήθελα να μου διευκρινίσεις όμως, γιατί USA και ετούτη η λέξις, κομματάκι είναι ένα κορμί. Αχά, τον εμφύλιο, μα δεν μου το κάνεις σαφές. Των North And South? Των Μαύρων και των Άσπρων? Των Ελεφάντων και των Γαιδάρων? Των Πλουσίων και των Φτωχών? Των Δικαίων και των Αδίκων? Μην σε νοιάζει, νωρίς κατάλαβα πως στο παιχνίδι παίζουν όλοι. Και ήρωες και μπιστολέρο και αξιωματούχοι και μπαχαλάκηδες και παρανόμοι και τιμωροί και σούπερ σταρς και κατιμάς και βέροι Yankees και μετανάστες και νίγκερς και εθνικιστές και το λουρί της μάνας. Οι συμμαχίες, λόγω συμφερόντων και ενδεχόμενου κέρδους, αλλάζουν μονομιάς. Οι λυκοφιλίες βασιλεύουν, όπως όμως και η πλήρης έλλειψη εμπιστοσύνης. Μα για στάσου. Από το ξύλινο καλύβι που το τρώει ο Βοριάς, λείπει κάποιος, η Άρχουσα Τάξη και η Ηγεσία. Ε, όχι δα. Κι ετούτοι οι πολυχρονεμένοι δηλώνουν το παρόν, έστω και εξ αποστάσεως από την θαλπωρή του Λευκού τους Οίκου, μέσα από τα γράμματα, τις επιστολές, τις λέξεις. Σιγά μην πέσει στο πεδίο της μάχης, εκεί που οσονούπω θα βγάλει τα άντερα της η μαρίδα.
Πέντε ή έξι πράξεις μέτρησα να έχει χωρίσει το διαλεκτικό του θαύμα ο σκηνοθέτης. Εκ των οποίων μόνον η εισαγωγή λαμβάνει χώρα στο ύπαιθρο, τονίζοντας τον κακό καιρό που περιβάλλει την ρημάδα κοινωνία. Όλο το υπόλοιπο στόρι, εξελίσσεται μέσα σε ένα κλειστό, ημιφωτισμένο δωμάτιο σαράντα - πενήντα τετραγωνικών, εκεί που χνώτο με το χνώτο, θωλαίνει το περιβάλλον και τα αποκαμωμένα από την πολλή σκέψη μυαλά όπου νάναι τρελαίνονται. Άπαντες οι Μισητοί Οκτώ, λίγο έως πολύ οπλισμένοι ή με κάρτες μπαλαντέρ κρυμμένες στα μανίκια, άπαντες να μιλούν για τον θάνατο, σε μακροσκελείς ποιητικές διαλέξεις, δίχως όμως ποτέ να πιστεύουν, έστω ένας, πως ο Χάρος και η καταστροφή θα αγγίξει τα αχαμνά τους. Η μεγαλομανία, η φανφάρα, το πνεύμα του One And Only One δεν αφήνει κανέναν τους να πιστέψει πως από το Στέκι της Μίνι, δεν θα φύγει ζωντανός. Εντάξει ο Quentin το έχει ξανακάμει στα μικράτα του και από ένα σημείο και μετά είσαι ψυλλιασμένος για το τι πρόκειται να συμβεί.
Τι θα πρέπει να έχεις εσύ σαν όπλο θεατή μου, που θα διαβείς το κατώφλι του σινεμά για να δεις την πολυδιαφημισμένη Οκτάδα σε δράση? Υπομονή και καθαρό μυαλό. Όπως συμβαίνει σε κάτι Transformers και τέτοια που δεν υπάρχει πλάνο χωρίς εκρήξεις, έτσι κι εδώ δεν υπάρχει στιγμή που κάποιος να μην ανοίγει το στόμα να μιλήσει. Ιδίωμα παλιό και γνώριμο του QT, που έχει αποδείξει πως μπορεί να βγάλει περιπέτεια που κόβει την ανάσα, μόνο με ατάκες. Πόσο μάλλον όταν εδώ τα λόγια έχουν τεράστια σημασία, αντανακλούν μόνιμη αλληγορία, κριτικάρουν στην διαπασών και όταν οι κάννες ξεράσουν το μολύβι τους, αναδεικνύουν και την κενότητα σκέψης, όσων βαρύγδουπα τις εκστόμισαν.
Το χαλαρό τέμπο του πρώτου ημιχρόνου, εκεί που σε κάποιες γωνιές μοιάζει να κρύβεται το πνεύμα της Αγκάθας και του Αγίου Σέργιου, δίνει στην επανάληψη την σκυτάλη στην αγριότητα και το γκορ, τις λίμνες αίματος και το σπλατ, που στα προηγούμενα είχαμε τύχει και στον Django Unchained. Σοσιολογικό όμως είναι το παραμύθι της πλοκής, που ενδεχόμενα να ταιριάζει και σε άλλες γειτονιές Δυτικού όπως τις λέμε τύπου και που εκεί ζει και βασιλεύει ο Νόμος της Ζούγκλας, του Πατήματος επί Πτωμάτων του Πνεύματος Αλληλοσπαραγμού. Ρε κανένας καλός λέμε...
Για πες: Το Hateful Eight εκτιμώ πως είναι ταινία ορόσημο για τον Tarantino, αν και τελικά κοιτάζοντας πίσω, κάτι τέτοιο, μάλλον το έχω ξαναπεί (και ακούσει) γύρω στις επτά φορές. Το καυστικό ύφος και το χιούμορ που τσακίζει κόκαλα δεν λείπει, οι χρονικές αναδρομές το ίδιο, οι τρελοματιές σύσσωμου του καστ δηλώνουν πως η μπαγκέτα πάνω από το κεφάλι τους είναι η ίδια με εκείνη που κίνησε το Pulp Fiction. Ο Quentin όμως έχει ωριμάσει κι αυτό του βγαίνει αλλιώς. Όχι με χορούς, ανοιχτά δακτυλάκια στα μάτια και Μισιρλούδες. Αλλά με τον ίδιο κυνισμό, στους ίδιους ματοβαμμένους καναπέδες και εκφρασμένο στο ολόλευκο χιονέ χαρτόνι της μη ελπίδας πάνω σε ριφ του Morricone. Μέτρα δέκα βήματα και πυροβόλα τώρα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιανουαρίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική