Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Με καλεί λοιπόν κι εμένα, ετούτος ο φρενήρης στην λαλιά του Adam Mc Kay, να περάσω σαν καμέο από την ταινία του, με την ιδιότητα του Παγκόσμιου Πρωταθλητή στην Μονόπολη, δίνοντας μου την ευκαιρία να εξηγήσω με πολύ απλά λογάκια, τι ακριβώς τρέχει με το σύστημα. Κι εκεί λοιπόν του αραδιάζω την σαθρότητα του πραγματικού παιχνιδιού, το πόσο ψεύτικο και άδειο είναι με μονάχα δυο κουβέντες. Αν υποθέσουμε πως υπάρχει ένας παίκτης του τετράγωνου γύρω γύρω όλοι με τις οδούς, τα λεφτά, τα κόκκινα ξενοδοχεία και τα ζάρια, που θα παίξει εκατό φορές, τις εβδομήντα ας πούμε θα θησαυρίσει, αλλά τις τριάντα θα μαζεύει από το πάτωμα τα υπάρχοντα του. Κάποιος δεύτερος ενδέχεται να έχει σκορ 50 - 50, ενώ ένας τρίτος μπορεί μονάχα τις δέκα από όλες να θριαμβεύσει και τις λοιπές να χάσει ίσαμε σώβρακο. Μονάχα ένας από όλους τους παίκτες, όσες φορές κι αν επαναληφθεί το ματς, δεν θα βγει ποτέ χαμένος κι ας παρακολουθεί μόνος και σιωπηλός από ψηλά, άπαντες να ιδρώνουν και να αλαφιάζουν αγοραπωλόντας την Εταιρεία Υδάτων και την Πατησίων. Εκείνος ο αόρατος, που μόνο στην έναρξη δηλώνει το παρόν, ο χρηματοδότης των λεφτών, ας πούμε ο τραπεζίτης, που πάντοτε στο φινάλε, τα φραγκάκια Όοοολα, θα τα επαναφέρει στην γκραν κάσα. Γι αυτό σου λέω θεατή μου, παιχνίδι είναι τα πάντα και μάλιστα ληγμένο αποξαρχής. Κι εσύ δεν είσαι ούτε το ένα εκατομμυριοστό της μιας ζαριάς του...

Μοναχικός, απόμακρος, λιγομίλητος και με αρκετές δόσεις παράνοιας στην συμπεριφορά του, ο Μαίκλ Μπάρυ, άσσος των μαθηματικών και τς στατιστικής, που έχει κτίσει ένα αξιοπρεπές όνομα, ανεβάζοντας τα κέρδη των μετοχών του, σε υπερπολλαπλάσιο νούμερο από εκείνο της ημέρας που ξεκίνησε το ποντάρισμα, θα σκεφτεί πρώτος το μεγάλο κόλπο: Κοιτάζοντας πίσω από τις πανίσχυρες γραμμές τις ασφάλειας των χαμηλού ρίσκου ενυπόθηκων τίτλων, θα αντιληφθεί πως μια ενδεχόμενη κατάρρευση των αξιών τους, θα οδηγήσει σε ολοκληρωτική καταστροφή την οικονομία της χώρας, αφού καθένας τους αλληλεπιδρά με αμέτρητους άλλους και το κραχ θα είναι ακαριαίο. Συνεπώς θα ποντάρει ότι έχει και δεν έχει στην καθίζηση των ασφαλών τίτλων, κόντρα σε κάθε λογική, όταν σύσσωμη η αγορά υποστηρίζει ακράδαντα το αντίθετο.

Θεωρώντας τον Μπάρυ ως ένα απλό κουτορνίθι, η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών θα τζογάρει στο αντίθετο, δίνοντας του τεράστιο αβάντζο στην γκανιότα. Οι πιο έμπειροι του αγώνα, όμως, όπως ο Εβραίος μεγαλοτραπεζίτης της Νέας Υόρκης Μάρκ Μπάουμ και το κονκλάβιο του, θα αντιληφθούν τι παίζει πίσω από την φαινομενικά ακραία κίνηση, ψάχνοντας το κομματάκι παραπάνω. Οι πληροφορίες που θα συλλέξουν γυρνοβολώντας ολάκερες τις Στέιτς κι ερευνώντας όσα κρύβονται πίσω από τις safe υποθήκες θα είναι καταλυτικές. Όλο το οικοδόμημα, αυτός ο ακέραιος και ευθυτενής financial ουρανοξύστης, δεν διαθέτει στα θεμέλια του ίχνος μπετό. και κάθε ώρα που περνάει, πλησιάζουμε ολοένα και πιο κοντά στην διάλυση του, ωσάν πύργου από τραπουλόχαρτα...

Το ανέκδοτο στην περίπτωση μας ακούει στην περίπτωση των ηθικών αναστολών. Την στιγμή που οι καρχαρίες, είτε καλά μπασμένοι στα τρικ, όπως ο Τζάρεντ Βενέτ, που είναι και ο αφηγητής της πλοκής μας εδώ, είτε ερασιτέχνες που διακονούν ψίχουλα από το γκαράζ του πατρικού τους, καταλαβαίνουν τι τρέχει και κάνουν χώρο στους λογαριασμούς τους για να υποδεχθούν τους μυθικούς παράδες, υπάρχουν και κάποιοι που θα σηκώσουν κίτρινη σημαία προειδοποίησης στο κοντινό τους μάρκετ. Αλλά που? Ούτε με σφύριγμα του σίγουρου αλόγου, οι και καλά πανέξυπνοι της Γουόλ Στριτ και των πιστωτικών κολοσσών, δεν θα πάρουν πρέφα για το τσουνάμι που οσονούπω έρχεται και θα τους παρασύρει στο διάβα του. Οπότε τι λες κι εσύ μέσα σου παικταρά μου banker και σύντομα τρισεκατομμυριούχε? Τα χέρια μου τις ένιψα, το καλό πήγα να κάμω, στην πλάκα με πήρατε, πάρτε δρόμο τώρα κι αφήστε με να χαρώ όσα κέρδισα εν μια και μόνο νύχτα.

Χρονικό των όσων έλαβαν χώρα εκεί στα μέσα της πρώτης μετά μιλένιουμ δεκαετίας, όταν συντελέστηκε το μεγαλύτερο μπαμ των τελευταίων ογδόντα ετών, αρχικά στην Αμερικάνικη οικονομία και κατοπινά σε όλες τις ακόλουθες της, είναι το The Big Short, που σαν δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, με ρόλους και χαρακτήρες, επιχειρεί να φωτίσει ακόμη και τον πιο αδαή από λογιστική, στο πως φτάσαμε στον πάτο του Καιάδα. Με άριστη γνώση στον χειρισμό της καυστικότητας και του κυνισμού, ο Mc Kay, όχι ιδιαίτερα γνώριμος στην διεθνή σινεφίλ κοινότητα, μα πραγματικός θρύλος στις πέραν του Ατλαντικού φιλμικές συνειδήσεις, ένεκα των απίθανα σατιρικών του Anchroman, σπιντάρει για δύο ολόκληρες ώρες, μιξάροντας φράσεις, εκφράσεις και ντοκουμέντα, για να βγάλει στο πανί την αλήθεια, που πολλοί γνωρίζουν, μα ελάχιστοι θα ήθελαν να αντικρίσουν κατάματα.

Μοχλός της ανάπτυξης του θέματος του Μεγάλου Σορταρίσματος, ένα ακόμη εκπληκτικό ερμηνευτικό ανσάμπλ - η χρονιά της ομαδικότητας εφέτος - που λειτουργεί σαν σώμα ένα, σαν καλοκουρδισμένη μηχανή στην αναπαραγωγή των συμβάντων, ανέκδοτων τε και γνώριμων. Από που να πιαστεί κανείς και να ξεκινήσει την αναφορά του? Από τον χαμαιλέοντα Carell, που πέφτει στην κατάθλιψη σκεπτόμενος τα δεινά που προκαλεί η πλεονεξία του? Από τον χεβιμεταλά, ξυπόλητο, paranoid Christan Bale, που με οφθαλμό γυάλινο βλέπει παρασάγγες μακρύτερα από τους ανοιχτομάτηδες που τον περιβάλλουν? Από τον μαυρισμένο σε βαθμό να μην τον αντιλαμβάνεσαι Ryan Gosling, που αποδίδει σε όλο του το εύρος το βλαχαδερό και χωρίς μισή τύψη αρπαχτικό? Ή από τον μεστότερο από ποτέ αποδοτικά Brad Pitt, που σε μια χαρακτηριστική υποιστορία, ντύνεται την φόρμα του μετρ επιχειρηματία,  που παίζει στα δάκτυλα τα δις, έστω και σε χώρους που κυκλοφορούν μπατίρηδες και κουτσαβάκια?

Για πες: Ακόμη κι αν χρησιμοποιεί ορολογία δύσκολη και δύσπεπτη για τον μη μυημένο στα δάνεια και τους τοκισμούς θεατή, το σενάριο του μπαρουτοκαπνισμένου στις εβδομαδιαίες επιθεωρήσεις του Saturday Night Live, Mc Kay είναι υπερβολικά επεξηγηματικό, ειδικά όταν παρεμβάλλονται σαν από μηχανής Θεοί, διάφοροι σελέμπριτις, απλοποιώντας με τον τρόπο τους τους αβάσταχτους τύτπους του σεναρίου. Το αποτέλεσμα είναι ευφυές και πνευματώδες, δοσμένο κατά τρόπο που οι φανατικοί οπαδοί του Scorsesικού σινεμά θα λατρέψουν, αφού πέρα από το πασιφανές δάκρυ του καταστροφικού αποτελέσματος, μέσα από την ετών φωτός ταχύτητα διαλόγων και μονολόγων, αφήνει άπλετο χώρο για αυτοκριτική. Αυτοκριτική όχι του τρισαλί, αλλά εκείνου που την πάτησε και τώρα γελάει με τα χάλια του. Και που ίσως κάπου μέσα του να είναι και πεπεισμένος πως μαζί τα φάγαμε...