Ένας Άλλος Κόσμος
του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Με τους J.K. Simmons, Μαρία Καβογιάννη, Χριστόφορο Παπακαλιάτη, Andrea Osvart, Μηνά Χατζησάββα, Tawfeek Barhom, Νίκη Βακάλη
Κι όλα τριγύρω αλλάζουνε...
του zerVo (@moviesltd) 
Κοντά τέσσερις δεκαετίες γύρισα πίσω, ταξίδεψα με την γέφυρα του νου στο χρόνο κι έφερα στην μνήμη τα χρόνια τα μαθητικά, όταν υπήρχε ένα - σχετικά ενδιαφέρον - μάθημα, που κάποιος το είχε βαφτίσει πατριδογνωσία. Βασικά πραγματάκια γύρω από τον τόπο σου έβαζες στο σακούλι, θυμάμαι, γενικότητες και στατιστικές που έκτιζαν μια κάποια ταυτότητα πληθυσμιακή, κοινωνική, οικονομική, ηθών, για τα μέρη μας και τους συνήθειες των κατοίκων, όχι και λίγες φορές σε αντιστοίχιση με τους τρόπους ζωής των ξένων. Ήταν η εποχή που λέγαμε με περηφάνια κοκορίσα πως στην Ελλάδα μας υπάρχει Δημοκρατία (...), σε συντριπτικό νούμερο οι κάτοικοι είναι Γρακοί (...), σε ακόμη μεγαλύτερο το θρήσκευμα είναι Άγιος ο Θεός κοινό (...), μέχρι και για το κλίμα κάναμε λόγο, πως ήταν το καλύτερο του πλανήτη. Ήταν η εποχή, που μαθαίναμε να ξεχωρίζουμε τους μη Έλληνες σε δύο κατηγοριών. Αρχικά στους μελαψούς της γειτονιάς του Μπίθουλα, που καλό θα ήταν να τους αποφεύγεις στο διάβα σου για δεν ξέρεις από που θα στην φέρουν ή σε αυτούς τους φουκαράδες που ζούσαν μια καθημερινή φυλακή πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα και καμιά φορά αράδιαζαν πραμάτειες, αντίσκηνα και σλιπιμπαγκ στον Σταθμό Λαρίσης, ανταλλάσσοντας τα με καλτσόν και τσίχλες που τους στερούσε το...ποταπό πολίτευμα. Και από την άλλη, είχαμε τους Αρείους, τους πολιτισμένους, τους ευθυτενείς και εύπορους, τους υψηλότερης διεθνούς ταξικής διαβάθμισης, τους ακραία συμπαθητικούς ξανθούς, που ζητούσες εναγωνίως την παρέα τους όποτε τους πετύχαινες σε κανένα Αιγαιοπελαγίτικο νησί ή δουλικά τους προσέγγιζες σαν επαγγελματίας, αμά την άφιξη τους στο Γκρις, εκεί στις ανοιγοκλεινόμενες πόρτες του Ανατολικού Αεροδρομίου.
Σβήνεις την ματιά, την ανοίγεις και ξανακοιτάζεις γύρω σου πλέον στο σήμερα, με τις θύμησες ετούτης της πατριδογνωσίας ακόμη νωπές. Τι να δεις? Ένας άλλος κόσμος...
Ελλάς της κρίσης.
Αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, μακριά από τις φλόγες του πολέμου που έχουν ζώσει τον τόπο του, ο Σύρος πρόσφυγας Φάρις, θα βρεθεί στην Αθήνα, υπολογίζοντας για μικρό χρονικό διάστημα, πριν μεταβεί στον τελικό του προορισμό, κάπου στην Βόρεια Ευρώπη. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην πόλη, θα γνωρίσει την συνομήλικη του Δάφνη και αφού της σώσει την ζωή από επίθεση αγνώστων, θα αναπτύξει μαζί της μια ιδιαίτερη σχέση, που σύντομα θα εξελιχθεί σε νεανικό έρωτα...
Απογοητευμένος από την τροπή που έχει πάρει ο αποτυχημένος γάμος του, ο σαραντάχρονος Γιώργος, θα ρίξει όλο το βάρος του ενδιαφέροντος του στην δουλειά του, μια πολυεθνική επιχείρηση υψηλών απαιτήσεων, που δεν διστάζει να μειώσει προσωπικό, προκειμένου να καλύψει τις δαπάνες της. Μια νυχτερινή βόλτα του στην ειδυλλιακή Πλάκα, θα τον οδηγήσει στο πλευρό της κούκλας Ελίζ, μιας κυκλοθυμικής Ολλανδέζας, που παρασυρμένη από την γοητεία του, δεν θα διστάσει να περάσει μαζί του μια φλογερή νύχτα πάθους...
Ανάμεσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας, η Μαρία, νοικοκυρά που μόλις διάβηκε το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, έχει προγραμματισμένα και τα ψώνια της εβδομάδας. Κάπου εκεί ανάμεσα στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ, θα συναντήσει τον ηλικιωμένο Γερμανό Σεμπάστιαν, έναν ένθερμο φιλέλληνα που εργάζεται στην δημόσια βιβλιοθήκη, ο οποίος συγκλονισμένος από την θέρμη της ματιάς της και τον καλοκάγαθο χαρακτήρα της, θα επιδιώξει να μονιμοποιήσει την παρέα της, συναντώντας την στο ίδιο σημείο, κάθε νέα Παρασκευή...
Τρεις ιστορίες αγάπης, όχι πανομοιότυπα βαρύνουσας ηδονιστικής διάθεσης, με τις λάγνες αγκάλες να αυξομειώνονται ανάλογα με το ηλικιακό επίπεδο που το κάθε επιμέρους σκετς αναφέρεται, ορίζουν τον καμβά που πάνω του ξεδιπλώνει με έκδηλο κοινωνικό προβληματισμό ο σκηνοθεταράς Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Ειλικρινά πάλευα με τον εαυτό μου για το πως θα εκφράσω αυτή ακριβώς την παράγραφο. Και για να εξηγούμαι. Προκατειλημμένος - αρκετά - από την υφή του προηγούμενου, πρώτου κινηματογραφικού (και όχι τηλεοπτικού, που δεν το γνωρίζω καν), πονήματος του, Αν, που ναι μεν για ντεμπούτο ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικό, πλην όμως έβριθε από σκεπτική παρμένη από τουλάχιστον μία άλλες δημιουργίες, είχα την προδιάθεση πως κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε κι εδώ. Σκόρπιες ιδέες άλλων, που ο Κρητικός θα έβαζε σε μια τάξη, έχοντας το ανάλογο τάλαντο στο παζλ και θα τις πρόσφερε σαν το sophomore φιλμικό του έργο. Η διάψευση στον όποιο αρνητισμό, πάει περίπατο από τα πρώτα τρία λεπτά, αφού τίποτα, τίποτα απολύτως όμως, δεν σου δίνει την αίσθηση πως ο Christopher χρησιμοποίησε εδώ ξένα πατρόν και στυπόχαρτα.
Αντιθέτως, με διάθεση απολύτως μοντέρνα, ταχύτητα στην σκέψη, μα κυρίως στην εκτέλεση, συνδέει τις τραβηγμένες μέσα στο καρακέντρο του ζουρλάδικου που αποκαλείται πρωτεύουσα, εικόνες του, κατά τρόπο τέτοιο που σε βάζει μέσα τους, σε δένει με εκείνες, σε καθιστά αυτόπτη μάρτυρα των συμβάντων. Που στην πλειονότητα τους, δηλαδή, έτσι κι αλλιώς τις βιώνεις καθημερινά, βαδίζοντας το ηλιόλουστο άστυ των 5 - 6 εκατομμυρίων ψυχών. Στο λεωφορείο, στο πλακόστρωτο κάτω από την Ακρόπολη, στο γραφείο, στο μεγαλομπακάλικο. Δεν μπορώ να θυμηθώ και ούτε θα το προσπαθήσω ιδιαίτερα να μνημονεύσω, άλλη απόπειρα καταγραφής στον κινηματογραφικό φακό, τόσο ρεαλιστικά δωσμένων στιγμών βίας, σωματικής κατά βάση με θύματα τους φουκαράδες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και ξαποσταίνουν για λίγο στην γειτονιά μας, πριν τραβήξουν προς Βορρά, μα και πνευματικής, με την πραγματική αναπαράσταση όλου εκείνου του τρόμου που ζουν, οι αποκαλούμενοι τυχεροί, που έχουν ακόμη δουλειά. Που βγάζουν ακόμη το τίμιο ψωμί τους, με τον φόβο της χατζάρας, που στην πτώση της θα σημάνει το άνοιγμα του δρόμου προς την ανεργία και συνάμα στην εξαθλίωση και την ανέχεια.
Και τι σχηματίζει μπροστά σε ετούτο το συννεφιασμένο φόντο ο πονηρός? Τρεις περιπτώσεις που ο θεός Έρως έστειλε τα βέλη του, σχηματίζοντας ζευγάρια παντελώς ετερόκλητα και ασύμβατα να δέσουν, ακόμη και σαν σκέψη. Η ανέμελη σύγχρονη νεανίσκη των ακουστικών και της βόλτας με τον Ασιάτη ταξιδιάρη, που δεν έχει δεύτερη αλλαξιά στο δισάκι. Ο βουτηγμένος στα χρέη και τις λάθος προσωπικές επιλογές (υπ ατμόν κι ας μην το ξέρει) στελεχάρας, με την Ντάτς άψυχη, άτεγκτη, ανήλεη απεσταλμένη της Διοίκησης, που ζητά φρέσκο υπαλληλικό αίμα. Η πικραμένη από το πως της τα έφερε η μοίρα, αμόρφωτη Κυρά Τάδε, με έναν Αλεμάνο (εκ προοιμίου δηλαδή ασυμπάθιστο) διανοούμενο, που έχει αντιληφθεί την τρικυμία της ψυχής της. Και στο κύλισμα της αφήγησης τα λεγόμενα της Πατριδογνωσίας, παίρνουν εντελώς άλλη τροπή. Ο Μουτζούρης μουσουλμάνος σώζει, η οργανωτική Κομισιόν χάνει την μπάλα, ο Καλτσάκιας με τα Πέδιλα γίνεται ο λυτρωτής. Τι ωραία που τα σχημάτισε ο μπαγάσας ο Παπακαλιάτης, φτιάχνοντας την μοιραία ανατροπή του, όταν η τρόικα του, εκεί δίπλα στην νεκρική πομπή του Συμβόλου, γίνεται σώμα ένα? Κινηματογραφικά μέχρι τελευταίου πόντου. Για να φεύγει ακόμη κι από το τελευταίο καρέ, η όποια υποψία έστω, πλάνου μικρής οθόνης...
Βεβαίως ποτέ και κανείς δεν πήγε μπροστά, δίχως άστρο λαμπρό να φέγγει πάνω από την ήδη πανύψηλη αύρα του. Και ο Παπακαλιάτης έχει την τύχη βουνό, ο καστ ντιρέκτορας του να κτυπήσει διάνα, ακόμη και στις επιλογές των κομπάρσων. Γιατί σε εκείνες των πρωταγωνιστών κυριολεκτικά βάρεσε τζακ ποτ. Φυσικά η τελευταία χρονικά ιστορία του, η πιο συγκινητική και ευαίσθητη και στην δεδομένη σε όλες αυτές τις σπονδυλωτές περιπτώσεις, ανισότητα, η πιο δυνατή, έχει την τύχη να διαθέτει στα πλάνα της, την μορφή του τελευταίου Όσκαρ υποστηρικτικού ρόλου, αντάμα με την πιο ολοκληρωμένη Ελληνίδα ηθοποιό των ημερών μας. Δεν είναι τυχαίο, που στο εσπεράντο λεκτικό πινγκ πονγκ, η Μαρία Καβογιάννη, κωμικό ταλέντο παλιάς κοπής και δραματική ηθοποιός παγκόσμιου βεληνεκούς συνάμα, αποσπά πάνω της όλα τα βλέμματα, έχοντας απέναντι της ολάκερο J. K. Simmons, που μόλις μήνες πριν καθήλωσε τα σινεφίλ κοινά, αποδίδοντας έναν από τους πλέον φρενήρεις χαρακτήρες στην κινηματογραφική ιστορία. Ο Αμερικάνος βεβαίως με την εμπειρία του και μόνο, στήνει έναν τέτοιο χαρακτήρα που δεν μπορείς να του αρνηθείς τίποτα. Που σε κερδίζει με την ευγένεια του, ακόμη κι όταν μαθαίνεις πως είναι συμπατριώτης των κατακτητών. Που σε καθηλώνει με την λατρεία του, έστω κι όταν βιώνεις τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να αισθανθεί κανείς. Βούρκωμα. Βούρκωμα σίγουρο.
Στο "κι όμως ο Παπακαλιάτης είναι σκηνοθέτης", οφείλω να προσθέσω το "κι όμως ο Παπακαλιάτης είναι και ερμηνευτής". Δίχως να πετά μακριά, ούτε εδώ, εκείνη την γνώριμη παιδιάστικη αφέλεια στην έκφραση, πετυχαίνει σταδιακά να αποδώσει συναίσθημα και αυτός, έχοντας στην δική του ρουμπρίκα συνοδοιπόρο, μια πραγματική Θεότητα. Μια κεντροευρωπαία καλλονή ουράνιου level, είναι η Andrea Osvart, που δύσκολα μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω της. Πόσο ταιριάζει η θωριά της με το νεοκλασικό σκηνικό περίβλημα! Πόσο πετυχαίνει και η ίδια να μεταλλάξει τον χαρακτήρα της, επηρεασμένη από το ελληνικό ώπα δίπλα στην δεδομένη καταχνιά, που αντιτίθεται στις ορέξεις των ανθρωποφάγων της Ένωσης. Τελευταίοι στην αναφορά, όχι όμως και στην απόδοση, οι δύο νέοι ηθοποιοί Tawfeek Barhom και Νίκη Βακάλη, που αντιπροσωπεύουν στο δικό τους ιντερλούδιο το φρέσκο, το ανανεωτικό, το ελπιδοφόρο. Το μάχιμο εντέλει, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι πικρό και θλιβερό. Ύστατο χαίρε πάλι, στον Μηνά Χατζησάββα, το γνήσιο ετούτο εκφραστικό ταλέντο, που σε κάθε του στιγμή στο πανί, καταλαβαίνεις έντονα την μεγάλη απώλεια.
Για πες: Βγαίνοντας από την προβολή, έψαχνα το πάνω μέρος του κεφαλιού μου, να εντοπίσω ένα, οποιοδήποτε καπέλο, κάτι, έστω ένα ταπεινό τζόκει. Για να το βγάλω στον απίστευτα δημιουργικό και εμπνευσμένο Ηρακλειώτη, λέγοντας του με τον ίδιο εκείνο λαϊκό και ευθύ τρόπο που με αντιμετώπισε σαν θεατή του έργου του: Μπράβο ρε μάγκα! Αναμφισβήτητα η καλύτερη made in Greece κινηματογραφική στιγμή της χρονιάς, που δικαιότατα θα καταγράψει τεράστια νούμερα στην εμπορική της πορεία, που ουσιαστικά στέκει σαν ορόσημο στο πως πρέπει στο εφεξής οι ντόπιοι εκπρόσωποι του καλού σινεμά του είδους, να κινούνται. Διψώντας ήδη για το επόμενο βήμα Χριστόφορε, γνωρίζοντας ήδη μέσα μου, με θετική αυτή την φορά προαίσθηση, πως θα είναι εξίσου, αν όχι πιότερα, δυναμικό...
Αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, μακριά από τις φλόγες του πολέμου που έχουν ζώσει τον τόπο του, ο Σύρος πρόσφυγας Φάρις, θα βρεθεί στην Αθήνα, υπολογίζοντας για μικρό χρονικό διάστημα, πριν μεταβεί στον τελικό του προορισμό, κάπου στην Βόρεια Ευρώπη. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην πόλη, θα γνωρίσει την συνομήλικη του Δάφνη και αφού της σώσει την ζωή από επίθεση αγνώστων, θα αναπτύξει μαζί της μια ιδιαίτερη σχέση, που σύντομα θα εξελιχθεί σε νεανικό έρωτα...
Απογοητευμένος από την τροπή που έχει πάρει ο αποτυχημένος γάμος του, ο σαραντάχρονος Γιώργος, θα ρίξει όλο το βάρος του ενδιαφέροντος του στην δουλειά του, μια πολυεθνική επιχείρηση υψηλών απαιτήσεων, που δεν διστάζει να μειώσει προσωπικό, προκειμένου να καλύψει τις δαπάνες της. Μια νυχτερινή βόλτα του στην ειδυλλιακή Πλάκα, θα τον οδηγήσει στο πλευρό της κούκλας Ελίζ, μιας κυκλοθυμικής Ολλανδέζας, που παρασυρμένη από την γοητεία του, δεν θα διστάσει να περάσει μαζί του μια φλογερή νύχτα πάθους...
Ανάμεσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας, η Μαρία, νοικοκυρά που μόλις διάβηκε το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, έχει προγραμματισμένα και τα ψώνια της εβδομάδας. Κάπου εκεί ανάμεσα στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ, θα συναντήσει τον ηλικιωμένο Γερμανό Σεμπάστιαν, έναν ένθερμο φιλέλληνα που εργάζεται στην δημόσια βιβλιοθήκη, ο οποίος συγκλονισμένος από την θέρμη της ματιάς της και τον καλοκάγαθο χαρακτήρα της, θα επιδιώξει να μονιμοποιήσει την παρέα της, συναντώντας την στο ίδιο σημείο, κάθε νέα Παρασκευή...
Τρεις ιστορίες αγάπης, όχι πανομοιότυπα βαρύνουσας ηδονιστικής διάθεσης, με τις λάγνες αγκάλες να αυξομειώνονται ανάλογα με το ηλικιακό επίπεδο που το κάθε επιμέρους σκετς αναφέρεται, ορίζουν τον καμβά που πάνω του ξεδιπλώνει με έκδηλο κοινωνικό προβληματισμό ο σκηνοθεταράς Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Ειλικρινά πάλευα με τον εαυτό μου για το πως θα εκφράσω αυτή ακριβώς την παράγραφο. Και για να εξηγούμαι. Προκατειλημμένος - αρκετά - από την υφή του προηγούμενου, πρώτου κινηματογραφικού (και όχι τηλεοπτικού, που δεν το γνωρίζω καν), πονήματος του, Αν, που ναι μεν για ντεμπούτο ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικό, πλην όμως έβριθε από σκεπτική παρμένη από τουλάχιστον μία άλλες δημιουργίες, είχα την προδιάθεση πως κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε κι εδώ. Σκόρπιες ιδέες άλλων, που ο Κρητικός θα έβαζε σε μια τάξη, έχοντας το ανάλογο τάλαντο στο παζλ και θα τις πρόσφερε σαν το sophomore φιλμικό του έργο. Η διάψευση στον όποιο αρνητισμό, πάει περίπατο από τα πρώτα τρία λεπτά, αφού τίποτα, τίποτα απολύτως όμως, δεν σου δίνει την αίσθηση πως ο Christopher χρησιμοποίησε εδώ ξένα πατρόν και στυπόχαρτα.
Αντιθέτως, με διάθεση απολύτως μοντέρνα, ταχύτητα στην σκέψη, μα κυρίως στην εκτέλεση, συνδέει τις τραβηγμένες μέσα στο καρακέντρο του ζουρλάδικου που αποκαλείται πρωτεύουσα, εικόνες του, κατά τρόπο τέτοιο που σε βάζει μέσα τους, σε δένει με εκείνες, σε καθιστά αυτόπτη μάρτυρα των συμβάντων. Που στην πλειονότητα τους, δηλαδή, έτσι κι αλλιώς τις βιώνεις καθημερινά, βαδίζοντας το ηλιόλουστο άστυ των 5 - 6 εκατομμυρίων ψυχών. Στο λεωφορείο, στο πλακόστρωτο κάτω από την Ακρόπολη, στο γραφείο, στο μεγαλομπακάλικο. Δεν μπορώ να θυμηθώ και ούτε θα το προσπαθήσω ιδιαίτερα να μνημονεύσω, άλλη απόπειρα καταγραφής στον κινηματογραφικό φακό, τόσο ρεαλιστικά δωσμένων στιγμών βίας, σωματικής κατά βάση με θύματα τους φουκαράδες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και ξαποσταίνουν για λίγο στην γειτονιά μας, πριν τραβήξουν προς Βορρά, μα και πνευματικής, με την πραγματική αναπαράσταση όλου εκείνου του τρόμου που ζουν, οι αποκαλούμενοι τυχεροί, που έχουν ακόμη δουλειά. Που βγάζουν ακόμη το τίμιο ψωμί τους, με τον φόβο της χατζάρας, που στην πτώση της θα σημάνει το άνοιγμα του δρόμου προς την ανεργία και συνάμα στην εξαθλίωση και την ανέχεια.
Και τι σχηματίζει μπροστά σε ετούτο το συννεφιασμένο φόντο ο πονηρός? Τρεις περιπτώσεις που ο θεός Έρως έστειλε τα βέλη του, σχηματίζοντας ζευγάρια παντελώς ετερόκλητα και ασύμβατα να δέσουν, ακόμη και σαν σκέψη. Η ανέμελη σύγχρονη νεανίσκη των ακουστικών και της βόλτας με τον Ασιάτη ταξιδιάρη, που δεν έχει δεύτερη αλλαξιά στο δισάκι. Ο βουτηγμένος στα χρέη και τις λάθος προσωπικές επιλογές (υπ ατμόν κι ας μην το ξέρει) στελεχάρας, με την Ντάτς άψυχη, άτεγκτη, ανήλεη απεσταλμένη της Διοίκησης, που ζητά φρέσκο υπαλληλικό αίμα. Η πικραμένη από το πως της τα έφερε η μοίρα, αμόρφωτη Κυρά Τάδε, με έναν Αλεμάνο (εκ προοιμίου δηλαδή ασυμπάθιστο) διανοούμενο, που έχει αντιληφθεί την τρικυμία της ψυχής της. Και στο κύλισμα της αφήγησης τα λεγόμενα της Πατριδογνωσίας, παίρνουν εντελώς άλλη τροπή. Ο Μουτζούρης μουσουλμάνος σώζει, η οργανωτική Κομισιόν χάνει την μπάλα, ο Καλτσάκιας με τα Πέδιλα γίνεται ο λυτρωτής. Τι ωραία που τα σχημάτισε ο μπαγάσας ο Παπακαλιάτης, φτιάχνοντας την μοιραία ανατροπή του, όταν η τρόικα του, εκεί δίπλα στην νεκρική πομπή του Συμβόλου, γίνεται σώμα ένα? Κινηματογραφικά μέχρι τελευταίου πόντου. Για να φεύγει ακόμη κι από το τελευταίο καρέ, η όποια υποψία έστω, πλάνου μικρής οθόνης...
Βεβαίως ποτέ και κανείς δεν πήγε μπροστά, δίχως άστρο λαμπρό να φέγγει πάνω από την ήδη πανύψηλη αύρα του. Και ο Παπακαλιάτης έχει την τύχη βουνό, ο καστ ντιρέκτορας του να κτυπήσει διάνα, ακόμη και στις επιλογές των κομπάρσων. Γιατί σε εκείνες των πρωταγωνιστών κυριολεκτικά βάρεσε τζακ ποτ. Φυσικά η τελευταία χρονικά ιστορία του, η πιο συγκινητική και ευαίσθητη και στην δεδομένη σε όλες αυτές τις σπονδυλωτές περιπτώσεις, ανισότητα, η πιο δυνατή, έχει την τύχη να διαθέτει στα πλάνα της, την μορφή του τελευταίου Όσκαρ υποστηρικτικού ρόλου, αντάμα με την πιο ολοκληρωμένη Ελληνίδα ηθοποιό των ημερών μας. Δεν είναι τυχαίο, που στο εσπεράντο λεκτικό πινγκ πονγκ, η Μαρία Καβογιάννη, κωμικό ταλέντο παλιάς κοπής και δραματική ηθοποιός παγκόσμιου βεληνεκούς συνάμα, αποσπά πάνω της όλα τα βλέμματα, έχοντας απέναντι της ολάκερο J. K. Simmons, που μόλις μήνες πριν καθήλωσε τα σινεφίλ κοινά, αποδίδοντας έναν από τους πλέον φρενήρεις χαρακτήρες στην κινηματογραφική ιστορία. Ο Αμερικάνος βεβαίως με την εμπειρία του και μόνο, στήνει έναν τέτοιο χαρακτήρα που δεν μπορείς να του αρνηθείς τίποτα. Που σε κερδίζει με την ευγένεια του, ακόμη κι όταν μαθαίνεις πως είναι συμπατριώτης των κατακτητών. Που σε καθηλώνει με την λατρεία του, έστω κι όταν βιώνεις τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να αισθανθεί κανείς. Βούρκωμα. Βούρκωμα σίγουρο.
Στο "κι όμως ο Παπακαλιάτης είναι σκηνοθέτης", οφείλω να προσθέσω το "κι όμως ο Παπακαλιάτης είναι και ερμηνευτής". Δίχως να πετά μακριά, ούτε εδώ, εκείνη την γνώριμη παιδιάστικη αφέλεια στην έκφραση, πετυχαίνει σταδιακά να αποδώσει συναίσθημα και αυτός, έχοντας στην δική του ρουμπρίκα συνοδοιπόρο, μια πραγματική Θεότητα. Μια κεντροευρωπαία καλλονή ουράνιου level, είναι η Andrea Osvart, που δύσκολα μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω της. Πόσο ταιριάζει η θωριά της με το νεοκλασικό σκηνικό περίβλημα! Πόσο πετυχαίνει και η ίδια να μεταλλάξει τον χαρακτήρα της, επηρεασμένη από το ελληνικό ώπα δίπλα στην δεδομένη καταχνιά, που αντιτίθεται στις ορέξεις των ανθρωποφάγων της Ένωσης. Τελευταίοι στην αναφορά, όχι όμως και στην απόδοση, οι δύο νέοι ηθοποιοί Tawfeek Barhom και Νίκη Βακάλη, που αντιπροσωπεύουν στο δικό τους ιντερλούδιο το φρέσκο, το ανανεωτικό, το ελπιδοφόρο. Το μάχιμο εντέλει, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι πικρό και θλιβερό. Ύστατο χαίρε πάλι, στον Μηνά Χατζησάββα, το γνήσιο ετούτο εκφραστικό ταλέντο, που σε κάθε του στιγμή στο πανί, καταλαβαίνεις έντονα την μεγάλη απώλεια.
Για πες: Βγαίνοντας από την προβολή, έψαχνα το πάνω μέρος του κεφαλιού μου, να εντοπίσω ένα, οποιοδήποτε καπέλο, κάτι, έστω ένα ταπεινό τζόκει. Για να το βγάλω στον απίστευτα δημιουργικό και εμπνευσμένο Ηρακλειώτη, λέγοντας του με τον ίδιο εκείνο λαϊκό και ευθύ τρόπο που με αντιμετώπισε σαν θεατή του έργου του: Μπράβο ρε μάγκα! Αναμφισβήτητα η καλύτερη made in Greece κινηματογραφική στιγμή της χρονιάς, που δικαιότατα θα καταγράψει τεράστια νούμερα στην εμπορική της πορεία, που ουσιαστικά στέκει σαν ορόσημο στο πως πρέπει στο εφεξής οι ντόπιοι εκπρόσωποι του καλού σινεμά του είδους, να κινούνται. Διψώντας ήδη για το επόμενο βήμα Χριστόφορε, γνωρίζοντας ήδη μέσα μου, με θετική αυτή την φορά προαίσθηση, πως θα είναι εξίσου, αν όχι πιότερα, δυναμικό...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Δεκεμβρίου 2015 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική