Η Κόρη του Ρέμπραντ
του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Με τους Λάκη Λαζόπουλο, Χρήστο Λούλη, Γιάννη Μπέζο, Αλεξία Καλτσίκη, Νίκο Καρδόνη, Δήμητρα Ματσούκα, Δούκισσα Νομικού, Γιάννη Στάνκογλου, Δημήτρη Καταλειφό, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Γιώργο Κοτανίδη, Χρήστο Μουστάκα, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Μάκη Παπαδημητρίου, Γιάννη Παπαδόπουλο, Δημήτρη Πιατά, Χάρη Φραγκούλη, Νικόλα Χανακουλα, Νίκο Χατζόπουλο, Γιώργο Χρυσοστόμου
Πιάστε τις τούρτες!
του zerVo (@moviesltd) 
Ποιος θα το πετούσε έστω για αστείο, σε εκείνη την μισοάδεια πλατεία που παιζόταν η avant της συννεφιασμένης περιπλάνησης στην ημιθανή Αθήνα του Delivery, πως δέκα χρόνια μετά, μια πρεμιέρα του Παναγιωτόπουλου, θα εξελισσόταν στο κοσμικό γεγονός της εβδομάδας για την πρωτεύουσα και δεν θα τον έπαιρναν με τις λεμονόκουπες. Θα μου αντιτείνεις, ίσως, που ακριβώς έγκειται το μεμπτό, μιας κι έτσι ακριβώς συνέβη στην επίσημη παρουσίαση της νέας δημιουργίας του 74χρονου δημιουργού, για να σου απαντήσω, πουθενά απολύτως και ευχή μου θα ήταν στην επομένη του να στρωθούν μίλια από άλικα χαλιά. Θα είχε μεγάλη πλάκα όμως, να υπήρχε ένας τρολ στην έξοδο, να ρωτά όλους εκείνους τους TV πανελίστες που ολημερίς ασχολούνται με τι χρώμα βρακί φοράει η κάθε ξέμπαρκη και κατέκλυσαν την αίθουσα, παίρνοντας τις καλύτερες και πιο φωτογενείς των θέσεων, πόσοι ακριβώς ήταν οι Αδελφοί Marx, στους οποίους ο Μάστερ Νίκος αφιέρωσε την Κόρη του Ρέμπραντ...
Η έπαυλη του μεγιστάνα Μαλαπάρτε, ανοίγει τις πύλες της για μια ακόμη φορά, προκειμένου να δεξιωθεί την αφρόκρεμα της πόλης, επιχειρηματίες, πολιτικούς, διπλωμάτες, ζάπλουτους εισοδηματίες, όλο τον κόσμο τον καλό. Ανάμεσα στους παρευρισκομένους βρίσκεται και ένα διεθνούς φήμης λαγωνικό έργων τέχνης, που υποψιάζεται πως στην συλλογή του πλουσίου, βρίσκεται κι ένας σπάνιος πίνακας υπογραφής του Ρέμπραντ, που η τιμή του στην αγορά εκτιμάται περί τα πενήντα εκατομμύρια δολάρια!
Μύρισε χρυσάφι δηλαδή ο ευρωλαμόγιος, αποθηκευμένο σε μια αίθουσα της σούπερ βίλας, κάτω από όχι ιδιαίτερα ασφαλείς συνθήκες φύλαξης και φώναξε κοντά του, ομάδα μαφιόζων ώστε να οργανώσουν το μεγάλο κόλπο της αρπαγής του. Αν και εφόσον βέβαια επιβεβαιωθεί όχι απλά η ύπαρξη του, αλλά και η γνησιότητα του, αφού κάτι τέτοιο αμφισβητείται έντονα από τους συλλεκτικούς κύκλους. Μεταξύ ροζέ σαμπάνιας και καναπεδακίων, οι συζητήσεις γύρω από το πανάκριβο κομμάτι - και όχι μόνον - θα κορυφωθούν, μέσα σε ένα κλίμα αντιπαράθεσης και έντονων καιρικών συνθηκών. Καταιγίδα!
Κι έτσι αγαπητέ Κύριε Παναγιωτόπουλε, από το ρεάλ της απεικόνισης μιας κοινωνίας (προφητικά) έτοιμης να καταρρεύσει, περνάμε στο σουρεάλ, εκεί που καθείς από τους ορθίους καλεσμένους στο γκαλά, κατέχει και κάποιον συμβολισμό στην συλλογιστική του σεναρίου. Φωτογραφημένα στις μουτσούνες των σε μια μάζα παρευρισκομένων στην σύναξη, το κεφάλαιο, η τρόικα, οι προστάτες, οι άσπονδοι φίλοι, τα αρπαχτικά, η γκλαμουριά του καυτού μίνι και της σιλικόνης στις μπουστάρες, αλλά μαζί τους συνυπάρχει και η αφελής μάζα όσο και η εργατιά, που κουβαλάει τα εδέσματα και σφαλιαρίζεται διαρκώς από το προϊστάμενο και συνήθως υποτακτικό προς την διοίκηση συνδικάτο.
Δοσμένη σε θεωρητικώς γραμμικές και επιμέρους τιτλοφορούμενες βινιέτες η κομεντί, παλεύει μέσα από τους προφανείς συμβολισμούς της να αποδειχτεί πιο έξυπνη από ότι στην πραγματικότητα είναι. Τα ατάκτως ερριμένα σκετσάκια, διανθισμένα από το όμορφο μουσικό μοτίβο του Κραουνάκη, τιγκαρισμένα στην σαρκαστική διάθεση αλλά και στην υπερβολή, την ίδια στιγμή που μάχονται να κτίσουν έναν λογικό ειρμό, την ίδια ώρα καταστρέφουν με τις αναπάντεχες στομφώδεις πολυλογίες τους την όποια διάθεση του θεατή να ακολουθήσει το πόνημα στο ιδιαίτερο διάβα που έχει κτίσει. Ειρωνεία που στο φινάλε παίρνει την τελική της, υπεραπλουστευμένα σλάπστικ φόρμα, του ολοκληρωτικού κατακερματισμού του σε ευρύτερη μεταφορά σκυλολέ μικρόκοσμου, με ένα πατισερί μπάχαλο, που δεν συνάδει εκτιμώ με την γενικότερη σοβαρότητα του ζητήματος.
Για πες: Εξόν και τα μπόινγκ των ελατηρίων είναι και το μοναδικό όπλο που έχει απομείνει στον φουκαριάρη λαουτζίκο μπροστά σε όλη αυτή την αφαίμαξη που υφίσταται από θεσμούς και δράκουλες, οπότε πηγαίνω πάσο σηκώνοντας τα χέρια ψηλά. Η απαίτηση μου από κάποιον που γνωρίζει να κάνει σινεμά είναι πολύ πιο μεγάλη, ειδικά όταν η κατάσταση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που αναζητείται καλλιτεχνική κραυγή και όχι ένας περαστικός καυστικός μεν, αλλά πανεύκολα λησμονήσιμος γέλωτας.
Μύρισε χρυσάφι δηλαδή ο ευρωλαμόγιος, αποθηκευμένο σε μια αίθουσα της σούπερ βίλας, κάτω από όχι ιδιαίτερα ασφαλείς συνθήκες φύλαξης και φώναξε κοντά του, ομάδα μαφιόζων ώστε να οργανώσουν το μεγάλο κόλπο της αρπαγής του. Αν και εφόσον βέβαια επιβεβαιωθεί όχι απλά η ύπαρξη του, αλλά και η γνησιότητα του, αφού κάτι τέτοιο αμφισβητείται έντονα από τους συλλεκτικούς κύκλους. Μεταξύ ροζέ σαμπάνιας και καναπεδακίων, οι συζητήσεις γύρω από το πανάκριβο κομμάτι - και όχι μόνον - θα κορυφωθούν, μέσα σε ένα κλίμα αντιπαράθεσης και έντονων καιρικών συνθηκών. Καταιγίδα!
Κι έτσι αγαπητέ Κύριε Παναγιωτόπουλε, από το ρεάλ της απεικόνισης μιας κοινωνίας (προφητικά) έτοιμης να καταρρεύσει, περνάμε στο σουρεάλ, εκεί που καθείς από τους ορθίους καλεσμένους στο γκαλά, κατέχει και κάποιον συμβολισμό στην συλλογιστική του σεναρίου. Φωτογραφημένα στις μουτσούνες των σε μια μάζα παρευρισκομένων στην σύναξη, το κεφάλαιο, η τρόικα, οι προστάτες, οι άσπονδοι φίλοι, τα αρπαχτικά, η γκλαμουριά του καυτού μίνι και της σιλικόνης στις μπουστάρες, αλλά μαζί τους συνυπάρχει και η αφελής μάζα όσο και η εργατιά, που κουβαλάει τα εδέσματα και σφαλιαρίζεται διαρκώς από το προϊστάμενο και συνήθως υποτακτικό προς την διοίκηση συνδικάτο.
Δοσμένη σε θεωρητικώς γραμμικές και επιμέρους τιτλοφορούμενες βινιέτες η κομεντί, παλεύει μέσα από τους προφανείς συμβολισμούς της να αποδειχτεί πιο έξυπνη από ότι στην πραγματικότητα είναι. Τα ατάκτως ερριμένα σκετσάκια, διανθισμένα από το όμορφο μουσικό μοτίβο του Κραουνάκη, τιγκαρισμένα στην σαρκαστική διάθεση αλλά και στην υπερβολή, την ίδια στιγμή που μάχονται να κτίσουν έναν λογικό ειρμό, την ίδια ώρα καταστρέφουν με τις αναπάντεχες στομφώδεις πολυλογίες τους την όποια διάθεση του θεατή να ακολουθήσει το πόνημα στο ιδιαίτερο διάβα που έχει κτίσει. Ειρωνεία που στο φινάλε παίρνει την τελική της, υπεραπλουστευμένα σλάπστικ φόρμα, του ολοκληρωτικού κατακερματισμού του σε ευρύτερη μεταφορά σκυλολέ μικρόκοσμου, με ένα πατισερί μπάχαλο, που δεν συνάδει εκτιμώ με την γενικότερη σοβαρότητα του ζητήματος.
Για πες: Εξόν και τα μπόινγκ των ελατηρίων είναι και το μοναδικό όπλο που έχει απομείνει στον φουκαριάρη λαουτζίκο μπροστά σε όλη αυτή την αφαίμαξη που υφίσταται από θεσμούς και δράκουλες, οπότε πηγαίνω πάσο σηκώνοντας τα χέρια ψηλά. Η απαίτηση μου από κάποιον που γνωρίζει να κάνει σινεμά είναι πολύ πιο μεγάλη, ειδικά όταν η κατάσταση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που αναζητείται καλλιτεχνική κραυγή και όχι ένας περαστικός καυστικός μεν, αλλά πανεύκολα λησμονήσιμος γέλωτας.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Δεκεμβρίου 2015 από την Spentzos Film
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική