Ο Διαιτητής
του Paolo Zucca. Με τους Stefano Accorsi, Geppi Cucciari, Jacopo Cullin, Francesco Pannofino, Benito Urgu, Marco Messeri, Alessio Di Clemente, Grégoire Oestermann, Franco Fais, Quirico Manunza, Marco Cadau
Σφύρα καλά Κοράκι!
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι ο άρχων του αγώνα. Εκείνος που με δύο του σφυρίγματα, ορίζει την έναρξη και την λήξη του ματς και που ενδιάμεσα τους έχει πάμπολλες φορές πάρει αποφάσεις που κρίνουν την εξέλιξη του, σύμφωνα με τους επίσημους κανονισμούς. Είναι εκείνος που διασφαλίζει στην θεωρία με την εφαρμογή των νόμων, την ομαλή διεξαγωγή, κατά τρόπο τέτοιο ώστε να πρυτανεύσει η δικαιοσύνη και το ματς να μην μετατραπεί σε κατς, εφόσον θα υπάρχει έλεγχος, αντικειμενικός και αδιάβλητος. Φυσικά είναι και ο μόνος που κατά την διάρκεια της αναμέτρησης δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα, από τους 23 διαγωνιζόμενους να υποπέσει σε σφάλμα, αφού από τους αδικημένους της απόφασης του, θα κριθεί σαν πουλημένο τομάρι, πιασμένος, χρηματισμένος. Από την άλλη μεριά, είναι και εκείνος που δίνει το απόλυτο άλλοθι στους ανύπαρκτους οικονομικά (κυρίως) ιδιοκτήτες ομάδων, να ρίξουν επάνω του τις ευθύνες για την κακή πορεία του συλλόγου τους, αντί να τις επωμιστούν οι ίδιοι, που δεν έκαναν το παραμικρό για να την ενισχύσουν. Είναι το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο της οποιασδήποτε αθλητικής αναμέτρησης λαμβάνει χώρα. Είναι Ο Διαιτητής...
Στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα της Σαρδηνίας, που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερες τοπικιστικές έχθρες, η ομάδα της Παμπαρίλε βρίσκεται στην τελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα, έχοντας σαν απολογισμό μόνον ήττες και μάλιστα πολύ βαριές. Μέχρι την στιγμή που στο νησί θα επιστρέψει μετά από πολλά χρόνια στην ξενιτιά της Αργεντινής, ο Ματζούτσι, σέντερ φορ από τα λίγα, που θα δώσει νέα πνοή στους ουραγούς, οδηγώντας τους από νίκη σε νίκη και φτάνοντας τους ένα μόλις βήμα πριν ξεπεράσουν στην κατάταξη, τους αιώνιους αντιπάλους και υπερόπτες Μοντεκρίστους.
Διασυλλογικό κύπελλο της Διεθνούς Ομοσπονδίας FEFA. Καθώς οι γύροι προχωρούν και πλησιάζει ο μεγάλος τελικός, που θα διεξαχθεί μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου, ο φιλόδοξος Ιταλός διαιτητής Κρουτσιάνι, ετοιμάζει την σφυρίχτρα τους ελπίζοντας να είναι εκείνος ο εκλεκτός των διοργανωτών. Πανέτοιμος να δεχτεί το χρίσμα, που του ανήκει δικαιωματικά μιας και είναι ο καλύτερος, πρέπει να ακολουθήσει τις προσταγές των ισχυρών και να κάνει κάποια "δωράκια" με τις αποφάσεις του στα κρίσιμα ματς. Ακόμη κι αν έτσι διακυβεύεται το κύρος του.
Με πολύ πρόσφατες τις μνήμες των σκανδάλων περί στημένων αγώνων στην γείτονα χώρα, που οδήγησαν μέχρι την χαμηλότερη κατηγορία την ιστορικότερη φίρμα των Ατζούρων, Γιουβέντους, ένας Ιταλιάνος σκηνοθέτης ονόματι Paolo Zucca, παίρνει το θάρρος να μετατρέψει την μικρού μήκους ιδέα του, σε long play έργο κι αυτό εκ του αποτελέσματος δεν του βγαίνει σε κακό. Διότι κινούμενος αφηγηματικά σε δύο τροχιές, με δύο ξεχωριστές ιστορίες, που αναμενόμενα κάποια στιγμή η μοίρα θα φέρει κοντά, πετυχαίνει να βγάλει σε όλο του το εύρος το συναίσθημα που νιώθουν άπαντες, για εκείνον τον άχαρο και ατσούμπαλο τύπο, που δεν ξέρει πόντο να κλωτσάει το τόπι, γνωρίζει καλά όμως πως να βάζει σε τάξη τους ακριβοπληρωμένους παικταράδες που αλωνίζουν γύρω του.
Καχυποψία και Άγιος ο Θεός για την παραμικρή απόφαση, όχι κατ ανάγκην άδικα, είτε παίζονται δισεκατομμύρια από ένα και μόνο του φρούιτ, είτε απλώς και μόνο η περηφάνια της νίκης επί των μισητών γειτόνων, που θα σημάνει ολοήμερο γλέντι στην πλατεία του χωριού. Αν το δει κανείς από πλευρά ενδιαφέροντος, υπάρχει θέμα, με το τέμπο που ακολουθεί η παραγωγή συνολικά, μιας και μεταφερόμενη η κάμερα από τα σκονισμένα ορεινά κατσάβραχα, όπου διεξάγεται το ερασιτεχνικότατο, μα διόλου φιλικό ματς, στα πολυτελή διαμερίσματα που οι διακεκριμένοι ρέφερι διαμένουν, υπάρχει μεγάλη απόσταση παλμού και συνολικού ενδιαφέροντος. Τα ασπρόμαυρα κάδρα που περιβάλλουν το πάμφτωχο ντέρμπι των Σαρδηνών, εκτός από υπέροχη αισθητική, κρύβουν και ένα ιδιότυπο σπαρταριστό χιούμορ, τύπου κόμικ, με χορογραφίες που συμμετέχουν άπαντες, αθλητές (κάθε ηλικίας), οπαδοί (μάλλον ερασιτέχνες ηθοποιοί) και φυσικά ο μαυροντυμένος κόρακας.
Αντίθετα η κατάσταση σοβαρεύει υπερβολικά όταν το λέβελ ανεβαίνει στα επαγγελματικότερα στάδια, μολονότι ο εξαιρετικός Ιταλός περφόρμερ Stefano Accorsi (Nous Trois) κάνει τα πάντα ώστε με τις αστείες χορογραφίες του, να πείσει ως μέγας και τρανός Κολίνα. Στιγμές που μάλλον ο διψασμένος για ίντριγκα και καφενειακό κουβεντολόι φίλαθλος, επιθυμεί το γύρισμα του φακού εκεί ψηλά στις βουνοκορφές, μιας και η συνάντηση κορυφής, μεταξύ των εντεκάδων των βοσκών, πλησιάζει.
Για πες: Αρκετά αστείες καταστάσεις θα δούμε στον L' Arbitro, που συναντά κανείς σε κάθε γήπεδο, με μια μικρή, επιδερμική αναφορά στις όποιες κοινωνικές ανισότητες εκφράζει ο Βασιλιάς των Σπορ, που δίνονται σαν σπόντες μέσα από το ξεχειλωμένο σενάριο. Και που στο φινάλε φυσικά, καθίσταται σαφές πως ο καλύτερος, πάντα στέφεται πρωταθλητής κι ο φουκαράς ο μαυροντυμένος δικαστής λυτρώνεται, ακόμη κι αν χωρίς πρόθεση, γίνεται για μια ακόμη φορά ο πρωταγωνιστής της αναμέτρησης.
Διασυλλογικό κύπελλο της Διεθνούς Ομοσπονδίας FEFA. Καθώς οι γύροι προχωρούν και πλησιάζει ο μεγάλος τελικός, που θα διεξαχθεί μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου, ο φιλόδοξος Ιταλός διαιτητής Κρουτσιάνι, ετοιμάζει την σφυρίχτρα τους ελπίζοντας να είναι εκείνος ο εκλεκτός των διοργανωτών. Πανέτοιμος να δεχτεί το χρίσμα, που του ανήκει δικαιωματικά μιας και είναι ο καλύτερος, πρέπει να ακολουθήσει τις προσταγές των ισχυρών και να κάνει κάποια "δωράκια" με τις αποφάσεις του στα κρίσιμα ματς. Ακόμη κι αν έτσι διακυβεύεται το κύρος του.
Με πολύ πρόσφατες τις μνήμες των σκανδάλων περί στημένων αγώνων στην γείτονα χώρα, που οδήγησαν μέχρι την χαμηλότερη κατηγορία την ιστορικότερη φίρμα των Ατζούρων, Γιουβέντους, ένας Ιταλιάνος σκηνοθέτης ονόματι Paolo Zucca, παίρνει το θάρρος να μετατρέψει την μικρού μήκους ιδέα του, σε long play έργο κι αυτό εκ του αποτελέσματος δεν του βγαίνει σε κακό. Διότι κινούμενος αφηγηματικά σε δύο τροχιές, με δύο ξεχωριστές ιστορίες, που αναμενόμενα κάποια στιγμή η μοίρα θα φέρει κοντά, πετυχαίνει να βγάλει σε όλο του το εύρος το συναίσθημα που νιώθουν άπαντες, για εκείνον τον άχαρο και ατσούμπαλο τύπο, που δεν ξέρει πόντο να κλωτσάει το τόπι, γνωρίζει καλά όμως πως να βάζει σε τάξη τους ακριβοπληρωμένους παικταράδες που αλωνίζουν γύρω του.
Καχυποψία και Άγιος ο Θεός για την παραμικρή απόφαση, όχι κατ ανάγκην άδικα, είτε παίζονται δισεκατομμύρια από ένα και μόνο του φρούιτ, είτε απλώς και μόνο η περηφάνια της νίκης επί των μισητών γειτόνων, που θα σημάνει ολοήμερο γλέντι στην πλατεία του χωριού. Αν το δει κανείς από πλευρά ενδιαφέροντος, υπάρχει θέμα, με το τέμπο που ακολουθεί η παραγωγή συνολικά, μιας και μεταφερόμενη η κάμερα από τα σκονισμένα ορεινά κατσάβραχα, όπου διεξάγεται το ερασιτεχνικότατο, μα διόλου φιλικό ματς, στα πολυτελή διαμερίσματα που οι διακεκριμένοι ρέφερι διαμένουν, υπάρχει μεγάλη απόσταση παλμού και συνολικού ενδιαφέροντος. Τα ασπρόμαυρα κάδρα που περιβάλλουν το πάμφτωχο ντέρμπι των Σαρδηνών, εκτός από υπέροχη αισθητική, κρύβουν και ένα ιδιότυπο σπαρταριστό χιούμορ, τύπου κόμικ, με χορογραφίες που συμμετέχουν άπαντες, αθλητές (κάθε ηλικίας), οπαδοί (μάλλον ερασιτέχνες ηθοποιοί) και φυσικά ο μαυροντυμένος κόρακας.
Αντίθετα η κατάσταση σοβαρεύει υπερβολικά όταν το λέβελ ανεβαίνει στα επαγγελματικότερα στάδια, μολονότι ο εξαιρετικός Ιταλός περφόρμερ Stefano Accorsi (Nous Trois) κάνει τα πάντα ώστε με τις αστείες χορογραφίες του, να πείσει ως μέγας και τρανός Κολίνα. Στιγμές που μάλλον ο διψασμένος για ίντριγκα και καφενειακό κουβεντολόι φίλαθλος, επιθυμεί το γύρισμα του φακού εκεί ψηλά στις βουνοκορφές, μιας και η συνάντηση κορυφής, μεταξύ των εντεκάδων των βοσκών, πλησιάζει.
Για πες: Αρκετά αστείες καταστάσεις θα δούμε στον L' Arbitro, που συναντά κανείς σε κάθε γήπεδο, με μια μικρή, επιδερμική αναφορά στις όποιες κοινωνικές ανισότητες εκφράζει ο Βασιλιάς των Σπορ, που δίνονται σαν σπόντες μέσα από το ξεχειλωμένο σενάριο. Και που στο φινάλε φυσικά, καθίσταται σαφές πως ο καλύτερος, πάντα στέφεται πρωταθλητής κι ο φουκαράς ο μαυροντυμένος δικαστής λυτρώνεται, ακόμη κι αν χωρίς πρόθεση, γίνεται για μια ακόμη φορά ο πρωταγωνιστής της αναμέτρησης.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Δεκεμβρίου 2015 από την Weird Wave
1 σχόλια:
Από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει! Πανέξυπνη με βιβλικές αναφορές, ιδιότυπο χιούμορ και εντυπωσιακή αναπάντεχη πλοκή!
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική