Spectre
του Sam Mendes. Με τους Daniel Craig, Christoph Waltz, Léa Seydoux, Ben Whishaw, Naomie Harris, Dave Bautista, Andrew Scott, Monica Bellucci, Ralph Fiennes, Rory Kinnear, Jesper Christensen, Alessandro Cremona, Judi Dench
Οι νεκροί ζωντανεύουν
του zerVo (@moviesltd) 
Άκου να δεις τι Macabre υπολογιστική διάθεση με έπιασε, την στιγμή που στο εκράν σχηματίστηκε εκείνος ο trade mark κύκλος, προοπτικής μέσα από κάννη περιστρόφου υποτίθεται, που μέσα του βαδίζει αγέρωχος ο ήρως. Σύμφωνα με τους ερευνητές η μέση διάρκεια ζωής, για όσους καταφέρουν και επιζήσουν από την Κατοχή που περνάμε, είναι κάπου 75 χρόνια. Δηλαδή αν κανείς επιχειρήσει να κάνει την αναγωγή σε αθλητικά σταθμά, ας πούμε, αυτό σημαίνει πως θα δει (αφαιρώντας την περίοδο που δεν νιώθει) γύρω στις 17 Ολυμπιάδες. Και αν το μετατρέψουμε στο κινηματογραφικό μέτρο, τότε υπολογίζουμε χοντρικά πως ο (προαναφερόμενος και κάποτε κατακόκκινα κεχρωσμένος) κύκλος θα τσουλήσει μπροστά στα μάτια του, περίπου 22 φορές. Δεν χρειάζεται να πω, τι κρύος ιδρώτας με έλουσε στην σκεπτική του πόσοι 007 μου απομένουν ακόμη, αν αναλογιστώ πως ετούτος εδώ είναι ο 15ος που ζω στην πρώτη προβολή του, από εκείνη την πρώτη φορά του The Spy Who Loved Me. Τουλάχιστον, από το πουθενά, είχα κτίσει μέσα μου την κατάλληλη θρίλερ ατμόσφαιρα, για να απολαύσω ακόμη έναν λατρεμένο Τζέιμς...
Τις χειρότερες ημέρες της διάγει η Βρετανική υπηρεσία πληροφοριών, καθώς τα υψηλόβαθμα στελέχη της, δέχονται διαρκώς πιέσεις από τους κυβερνητικούς, για παύση της λειτουργίας της, ειδικά μετά τις πληροφορίες για δράση των μελών της, που ενδέχεται να θέσουν σε κίνδυνο την ασφάλεια απλών πολιτών. Όπως συνέβη πρόσφατα, με την σχεδόν καταστροφική αποστολή, που εντέλει έφερε εις πέρας ο δαιμόνιος πράκτορας Τζέιμς Μποντ στην Πόλη του Μεξικό, πετώντας με το ελικόπτερο, σχεδόν σύριζα με τα κεφάλια των ανυποψίαστων εορταζόντων την Ημέρα των Νεκρών. Μια Πύρρειος επιτυχία, που από την μια, θα ξυπνήσει στο μυαλό του 007, θολές μνήμες του παρελθόντος, πείθοντας τον πως μια σκοτεινή δύναμη επιστρέφει απειλητικά, από την άλλη όμως, θα τον οδηγήσει στην παύση των καθηκόντων του από τον απελπισμένο προϊστάμενο του Μ, που νιώθει πως οι ημέρες της πάλαι ποτέ κραταιάς ΜΙ6, είναι μετρημένες...
Τι είχες Τζέιμς, τι είχα πάντα δηλαδή, αφού πλέον αδυνατώ να μετρήσω τις φορές που ο αξεπέραστου στυλ κατάσκοπος, επιπλήττεται και τίθεται, όπως λέμε, σε διαθεσιμότητα από τα αφεντικά του, εντολή που θα παρακούσει κατόπιν ελάχιστων δευτερολέπτων, όσο θα κάνει το ψαλίδι δηλαδή να κόψει την μια σεκάνς, για να μεταπηδήσει στην επόμενη. Ταξιδεύοντας μονομιάς από την βάση του, έναν υπερσύγχρονο ουρανοξύστη, που στεγάζει τα γραφεία της intelligence service, εκεί στο πλάι του Τάμεση, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, από την ιστορική Ρώμη και τις χιονισμένες Ελβετικές Άλπεις, ίσαμε την εξωτική Ταγγέρη και τις ερήμους του Μαρόκου, ο Μποντ θα συλλέξει όλα εκείνα τα στοιχεία που απαιτούνται για να αποκαλύψει, ότι ακριβώς κρύβεται πίσω από την τεκτονικού χαρακτήρα οργάνωση Σπεκτρ και τον μυστηριώδη Γερμανό, Φραντζ Ομπερχάουζεν, που κινεί τα νήματα της. Ανακαλύπτοντας πως εκείνη είναι που κρύβεται πίσω από την επιμονή της επιβολής του (αμφιλεγόμενης προέλευσης) νέου συστήματος παρακολούθησης Nine Eyes, που ουσιαστικά θα στείλει εκείνον και όλους τους υπόλοιπους 00 στο ταμείο ανεργίας.
Πολύ πλούσια, γεμάτη ανατροπές και με έντονη δράση, είναι φυσικά η πλοκή της 24ης περιπέτειας του σπουδαιότερου ήρωα της κινηματογραφικής ιστορίας. Όπως όμως είναι και τιγκαρισμένη σε σκηνές επεξηγηματικές, λιγότερο θορυβώδεις και εντυπωσιακές, που σου δίνουν την εντύπωση πως θα λειτουργήσουν σαν παζλ, σε ερχόμενη (ή ερχόμενες) ιστορίες με κεντρικό πρωταγωνιστή, τον ατρόμητο agent που ξεπήδησε από την έμπνευση του τεράστιου Ian Fleming. Ακολουθώντας δηλαδή κατά κάποιο τρόπο τις προσταγές της εποχής, όπου τα σινε σίριαλς των πολλαπλών επεισοδίων κυριαρχούν σε κάθε genre, και ο 007, ριμπουτάρει ένα ξεχωριστό section στον δικό του, διάρκειας μισού αιώνα μύθο, με αφετηρία την επιστροφή - έκπληξη της Νέμεσης του Τζέιμς, ο οποίος στο παρελθόν τον είχε απασχολήσει σε έξι (όχι συνεχόμενες) ταινίες και τα ίχνη του είχαν χαθεί στο intro μιας από τις πιο αγαπημένες μου, με την μαρκίζα For Your Eyes Only...
Με το Spectre δηλαδή να λειτουργεί κατά κάποιον τρόπο, ως εισαγωγικά του μέγκα εχθρού των επόμενων τσάπτερς, η βουτίτσα (όχι μεγέθους των αλμάτων που συνηθίζει ο ήρωας, αλλά κατάτι μικρότερη) στην ποιότητα, μα και στο ενδιαφέρον, σε σύγκριση με το εκπληκτικά δομημένο Skyfall, είναι εμφανής, από τις πρώτες κιόλας στιγμές. Ο αταίριαστος όπως υποστήριξαν πολλοί, στο άκουσμα του ονόματος του πριν χρόνια, για Bond-film, ντιρέκτορας, Sam Mendes, δεδομένα είναι ο σπουδαίοτερος μάστορας που έχει βάλει ποτέ το χεράκι του στον θρύλο κι αυτό είναι εμφανές στον τρόπο που η αναπτύσσεται η αφήγηση, στο κτίσιμο κλίματος σασπένς και αγωνίας. Το είχαμε ξαναπεί και στην προηγούμενη φορά του 007, το λέμε ξανά και τώρα, πως αν χρειαζόταν ένας μαέστρος για την U-Turn προς το πιο ανθρώπινο, ευάλωτο, αλλά και σύγχρονο, μακριά από την φανφάρα και το (λατρεμένο κατά τα άλλα) παραμύθι του Μποντ, αυτός θα ήταν μόνο ο σκηνοθέτης του American Beauty και του Road To Perdition. Ο Εγγλέζος γνωρίζει περίφημα το πως να συνθέτει χαρακτήρες, να εισχωρεί βαθιά στα συναισθήματα τους και ταυτόχρονα να τα σερβίρει στο κοινό, με πραγματικά ιδανικό τρόπο.
Θα μου πεις από την άλλη μεριά, μα εμείς θα πάμε στον σινεμά, για να δούμε κομματάκι χαμό, εκρήξεις, πολυβόλα, πυραύλους και απιθανότητες όπως μας καλόμαθε ο Moore κι ο Brosnan. Το τρικ έχει αλλάξει προ καιρού αγαπητέ μου φανατικέ, από εκείνο το απίστευτης σύλληψης πλάνο στο μουσείο του Λονδίνου στον Bond 23. Ο κατάσκοπος δεν αποσύρεται, δεν νεκρώνει, δεν είναι πια ανίκητος και δεν μένει στις δάφνες του ψυχροπολεμικού παρελθόντος του, αλλά μεταλλάσσεται. Όχι όπως οι Τρανσφόρμερς με γδούπο και πανικό, αλλά με μέθοδο που ταιριάζει σε εκείνη των απλών ανθρώπων. Έρχεται κοντύτερα τους ο πράκτωρ, συνεπώς νοιάζονται κι εκείνοι για χάρη του, πολύ περισσότερο. Πανέξυπνη η κίνηση, που το θέμα την είχε μεγάλη ανάγκη εκτιμώ.
Πλέον την όχι υπερβολικά όμορφη, ούτε αγγελική, φάτσα του Daniel Craig την έχουμε συνηθίσει στον ρόλο, ακόμη κι αν εκεί κάπου ανάμεσα στην τετράδα της παρουσίας του έχει παρεμβληθεί το άνοστο Quantum, σημείο μηδέν της μεγάλης απόφασης για την αλλαγή της φόρμας του. Και ο ίδιος ίσως να δείχνει το ζητούμενο ενδιαφέρον για την απόδοση του απαιτητικού - πια - χαρακτήρα του, αφήνοντας στην άκρια άλλα πρότζεκτς, σαν το Κορίτσι με το Τατουάζ για παράδειγμα, που ενδεχόμενα ο ίδιος να ζητούσε την ύπαρξη τους, για αποφύγει, όπως άπαντες οι προκάτοχοι του, την τυποποίηση. Ο κανόνας είναι απλός όμως, dear Daniel, από την ώρα που θα πάρεις το χρίσμα και θα φορέσεις το μαγικό ετούτο σμόκιν, δεν υπάρχει κάτι άλλο, το οτιδήποτε, που μπορεί να σε απασχολεί υποκριτικά. Φαντάζομαι πως από σήμερα κιόλας, ο 47χρονος, ετοιμάζεται για τον Bond 25, δίχως να τον νοιάζουν δευτερεύουσας σημασίας συμμετοχές αλλού. Ο μέγας Sean (Σην, ελληνικά) άλλωστε, δίδαξε πρώτος, πως πάντα υπάρχει ο χρόνος, της απαρχής μιας δεύτερης καριέρας...
Ελπίζω την ίδια προετοιμασία να έχει και ο έτερος σπουδαίος συμπρωταγωνιστής, Christoph Waltz, ο απόλυτος κακός ερμηνευτικά, ντε γιούρε, πλέον του δύο στα δύο των Οσκαρικών θριάμβων, για την απόδοση στο εκράν των εκ Γερμανίας ορμώμενων Ναζί Κολονέλου και Οδοντίατρου Ανθρωποκυνηγού, στα διαμάντια του Tarantino. Ο Αυστριακός μέσα στα σκοτάδια και τις σκιές που κινείται και με μικρή σχετικά χρονική συμμετοχή, δεν είναι τυχαίο πως κλέβει την παράσταση, αναμενόμενα ίσως, αν αναλογιστούμε το κορυφαίο επίπεδο των δυνατοτήτων του. Η Metro δεν θα μπορούσε να κτυπήσει πιο διάνα με την απόκτηση του στο καστ. Αντίθετα στην επιλογή του μοναδικού Bond Girl της ιστορίας (η Monica σαφώς και δεν μετρά και λόγω ηλικίας, που επ ουδενί παραπέμπει σε girl, αλλά και λόγω πενιχρής ύπαρξης στο σκριπτ, ελαφρώς πιότερης από δεσπινίδος Σωτηροπούλου) τα φαινόμενα μάλλον απάτησαν, μιας και η Lea δεν το κάνει το κλικ, που θα ήθελα. Ψεύτικη η (υποτιθέμενα) δυνατή της σκηνή στο τετ α τετ της γνωριμίας, υποτονικό το βάδισμα της στην πασαρέλα της ερήμου. Σε γενικές γραμμές το θηλυκό στοιχείο, ένθεν του Casino Royale, λιγοστεύει και εξελίσσεται σε υποτονικό. Σχεδόν υποτονικότερο των περίπου μηδενικών γκάτζετ παροχών του υπέροχου, στα μάτια μου, Q...
Για πες: Όποια μορφή κι αν πάρει, όποιο δρόμο κι αν τραβήξει, ότι μονοπάτι κι αν διαβεί, το βέβαιο είναι πως κάθε νέος Μποντ αποτελεί ξεχωριστή στιγμή στο καλεντάρι της σεζόν που θα αποφασίσει να εμφανιστεί στην μεγάλη οθόνη. Και όπως και να έχει η γοητεία της στιγμής που πέφτουν οι τίτλοι έναρξης (εδώ ίσως η πιο άστοχη στιγμή και των 24 φιλμς με την κακή προτίμηση στον νιαουρίτσου Sam Smith) δεν αντικαθίσταται με καμία άλλη. Και δεν χρειάζεται να τις καταμετράς. Έχεις να παρακολουθήσεις, πολλές, πολλές ακόμη...
Τι είχες Τζέιμς, τι είχα πάντα δηλαδή, αφού πλέον αδυνατώ να μετρήσω τις φορές που ο αξεπέραστου στυλ κατάσκοπος, επιπλήττεται και τίθεται, όπως λέμε, σε διαθεσιμότητα από τα αφεντικά του, εντολή που θα παρακούσει κατόπιν ελάχιστων δευτερολέπτων, όσο θα κάνει το ψαλίδι δηλαδή να κόψει την μια σεκάνς, για να μεταπηδήσει στην επόμενη. Ταξιδεύοντας μονομιάς από την βάση του, έναν υπερσύγχρονο ουρανοξύστη, που στεγάζει τα γραφεία της intelligence service, εκεί στο πλάι του Τάμεση, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, από την ιστορική Ρώμη και τις χιονισμένες Ελβετικές Άλπεις, ίσαμε την εξωτική Ταγγέρη και τις ερήμους του Μαρόκου, ο Μποντ θα συλλέξει όλα εκείνα τα στοιχεία που απαιτούνται για να αποκαλύψει, ότι ακριβώς κρύβεται πίσω από την τεκτονικού χαρακτήρα οργάνωση Σπεκτρ και τον μυστηριώδη Γερμανό, Φραντζ Ομπερχάουζεν, που κινεί τα νήματα της. Ανακαλύπτοντας πως εκείνη είναι που κρύβεται πίσω από την επιμονή της επιβολής του (αμφιλεγόμενης προέλευσης) νέου συστήματος παρακολούθησης Nine Eyes, που ουσιαστικά θα στείλει εκείνον και όλους τους υπόλοιπους 00 στο ταμείο ανεργίας.
Πολύ πλούσια, γεμάτη ανατροπές και με έντονη δράση, είναι φυσικά η πλοκή της 24ης περιπέτειας του σπουδαιότερου ήρωα της κινηματογραφικής ιστορίας. Όπως όμως είναι και τιγκαρισμένη σε σκηνές επεξηγηματικές, λιγότερο θορυβώδεις και εντυπωσιακές, που σου δίνουν την εντύπωση πως θα λειτουργήσουν σαν παζλ, σε ερχόμενη (ή ερχόμενες) ιστορίες με κεντρικό πρωταγωνιστή, τον ατρόμητο agent που ξεπήδησε από την έμπνευση του τεράστιου Ian Fleming. Ακολουθώντας δηλαδή κατά κάποιο τρόπο τις προσταγές της εποχής, όπου τα σινε σίριαλς των πολλαπλών επεισοδίων κυριαρχούν σε κάθε genre, και ο 007, ριμπουτάρει ένα ξεχωριστό section στον δικό του, διάρκειας μισού αιώνα μύθο, με αφετηρία την επιστροφή - έκπληξη της Νέμεσης του Τζέιμς, ο οποίος στο παρελθόν τον είχε απασχολήσει σε έξι (όχι συνεχόμενες) ταινίες και τα ίχνη του είχαν χαθεί στο intro μιας από τις πιο αγαπημένες μου, με την μαρκίζα For Your Eyes Only...
Με το Spectre δηλαδή να λειτουργεί κατά κάποιον τρόπο, ως εισαγωγικά του μέγκα εχθρού των επόμενων τσάπτερς, η βουτίτσα (όχι μεγέθους των αλμάτων που συνηθίζει ο ήρωας, αλλά κατάτι μικρότερη) στην ποιότητα, μα και στο ενδιαφέρον, σε σύγκριση με το εκπληκτικά δομημένο Skyfall, είναι εμφανής, από τις πρώτες κιόλας στιγμές. Ο αταίριαστος όπως υποστήριξαν πολλοί, στο άκουσμα του ονόματος του πριν χρόνια, για Bond-film, ντιρέκτορας, Sam Mendes, δεδομένα είναι ο σπουδαίοτερος μάστορας που έχει βάλει ποτέ το χεράκι του στον θρύλο κι αυτό είναι εμφανές στον τρόπο που η αναπτύσσεται η αφήγηση, στο κτίσιμο κλίματος σασπένς και αγωνίας. Το είχαμε ξαναπεί και στην προηγούμενη φορά του 007, το λέμε ξανά και τώρα, πως αν χρειαζόταν ένας μαέστρος για την U-Turn προς το πιο ανθρώπινο, ευάλωτο, αλλά και σύγχρονο, μακριά από την φανφάρα και το (λατρεμένο κατά τα άλλα) παραμύθι του Μποντ, αυτός θα ήταν μόνο ο σκηνοθέτης του American Beauty και του Road To Perdition. Ο Εγγλέζος γνωρίζει περίφημα το πως να συνθέτει χαρακτήρες, να εισχωρεί βαθιά στα συναισθήματα τους και ταυτόχρονα να τα σερβίρει στο κοινό, με πραγματικά ιδανικό τρόπο.
Θα μου πεις από την άλλη μεριά, μα εμείς θα πάμε στον σινεμά, για να δούμε κομματάκι χαμό, εκρήξεις, πολυβόλα, πυραύλους και απιθανότητες όπως μας καλόμαθε ο Moore κι ο Brosnan. Το τρικ έχει αλλάξει προ καιρού αγαπητέ μου φανατικέ, από εκείνο το απίστευτης σύλληψης πλάνο στο μουσείο του Λονδίνου στον Bond 23. Ο κατάσκοπος δεν αποσύρεται, δεν νεκρώνει, δεν είναι πια ανίκητος και δεν μένει στις δάφνες του ψυχροπολεμικού παρελθόντος του, αλλά μεταλλάσσεται. Όχι όπως οι Τρανσφόρμερς με γδούπο και πανικό, αλλά με μέθοδο που ταιριάζει σε εκείνη των απλών ανθρώπων. Έρχεται κοντύτερα τους ο πράκτωρ, συνεπώς νοιάζονται κι εκείνοι για χάρη του, πολύ περισσότερο. Πανέξυπνη η κίνηση, που το θέμα την είχε μεγάλη ανάγκη εκτιμώ.
Πλέον την όχι υπερβολικά όμορφη, ούτε αγγελική, φάτσα του Daniel Craig την έχουμε συνηθίσει στον ρόλο, ακόμη κι αν εκεί κάπου ανάμεσα στην τετράδα της παρουσίας του έχει παρεμβληθεί το άνοστο Quantum, σημείο μηδέν της μεγάλης απόφασης για την αλλαγή της φόρμας του. Και ο ίδιος ίσως να δείχνει το ζητούμενο ενδιαφέρον για την απόδοση του απαιτητικού - πια - χαρακτήρα του, αφήνοντας στην άκρια άλλα πρότζεκτς, σαν το Κορίτσι με το Τατουάζ για παράδειγμα, που ενδεχόμενα ο ίδιος να ζητούσε την ύπαρξη τους, για αποφύγει, όπως άπαντες οι προκάτοχοι του, την τυποποίηση. Ο κανόνας είναι απλός όμως, dear Daniel, από την ώρα που θα πάρεις το χρίσμα και θα φορέσεις το μαγικό ετούτο σμόκιν, δεν υπάρχει κάτι άλλο, το οτιδήποτε, που μπορεί να σε απασχολεί υποκριτικά. Φαντάζομαι πως από σήμερα κιόλας, ο 47χρονος, ετοιμάζεται για τον Bond 25, δίχως να τον νοιάζουν δευτερεύουσας σημασίας συμμετοχές αλλού. Ο μέγας Sean (Σην, ελληνικά) άλλωστε, δίδαξε πρώτος, πως πάντα υπάρχει ο χρόνος, της απαρχής μιας δεύτερης καριέρας...
Ελπίζω την ίδια προετοιμασία να έχει και ο έτερος σπουδαίος συμπρωταγωνιστής, Christoph Waltz, ο απόλυτος κακός ερμηνευτικά, ντε γιούρε, πλέον του δύο στα δύο των Οσκαρικών θριάμβων, για την απόδοση στο εκράν των εκ Γερμανίας ορμώμενων Ναζί Κολονέλου και Οδοντίατρου Ανθρωποκυνηγού, στα διαμάντια του Tarantino. Ο Αυστριακός μέσα στα σκοτάδια και τις σκιές που κινείται και με μικρή σχετικά χρονική συμμετοχή, δεν είναι τυχαίο πως κλέβει την παράσταση, αναμενόμενα ίσως, αν αναλογιστούμε το κορυφαίο επίπεδο των δυνατοτήτων του. Η Metro δεν θα μπορούσε να κτυπήσει πιο διάνα με την απόκτηση του στο καστ. Αντίθετα στην επιλογή του μοναδικού Bond Girl της ιστορίας (η Monica σαφώς και δεν μετρά και λόγω ηλικίας, που επ ουδενί παραπέμπει σε girl, αλλά και λόγω πενιχρής ύπαρξης στο σκριπτ, ελαφρώς πιότερης από δεσπινίδος Σωτηροπούλου) τα φαινόμενα μάλλον απάτησαν, μιας και η Lea δεν το κάνει το κλικ, που θα ήθελα. Ψεύτικη η (υποτιθέμενα) δυνατή της σκηνή στο τετ α τετ της γνωριμίας, υποτονικό το βάδισμα της στην πασαρέλα της ερήμου. Σε γενικές γραμμές το θηλυκό στοιχείο, ένθεν του Casino Royale, λιγοστεύει και εξελίσσεται σε υποτονικό. Σχεδόν υποτονικότερο των περίπου μηδενικών γκάτζετ παροχών του υπέροχου, στα μάτια μου, Q...
Για πες: Όποια μορφή κι αν πάρει, όποιο δρόμο κι αν τραβήξει, ότι μονοπάτι κι αν διαβεί, το βέβαιο είναι πως κάθε νέος Μποντ αποτελεί ξεχωριστή στιγμή στο καλεντάρι της σεζόν που θα αποφασίσει να εμφανιστεί στην μεγάλη οθόνη. Και όπως και να έχει η γοητεία της στιγμής που πέφτουν οι τίτλοι έναρξης (εδώ ίσως η πιο άστοχη στιγμή και των 24 φιλμς με την κακή προτίμηση στον νιαουρίτσου Sam Smith) δεν αντικαθίσταται με καμία άλλη. Και δεν χρειάζεται να τις καταμετράς. Έχεις να παρακολουθήσεις, πολλές, πολλές ακόμη...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Νοεμβρίου 2015 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική