Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία
του Steve Martino. Με τις φωνές των Noah Schnapp, Hadley Belle Miller, Mariel Sheets, Alex Garfin, Kristin Chenoweth, Bill Melendez (στα ελληνικά με τις φωνές των: Κωσταντή Μαυριά, Αναστασίας Γουλιάμου, Νάντιας Ευσταθίου, Χρήστου Ράπτη, Κατερίνας Παναγάκου, Έλλης Πικροδημήτρη, Nτίνου Πικροδημήτρη, Ροζαλίας Παπαϊωάννου, Πάνου Οικονόμου, Κατερίνας Καραγεωργιάδη, Μαρίσας Κεφαλογιάννη, Μελίνας Χατζηγεωργίου, Γιάννη Ζακχαίου, Τηλέμαχου Πάττα
Good Grief, Charlie Brown!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
... I'm a loser baby...
Σε περιπτώσεις όπως της συγκεκριμένης ταινίας τα στοιχεία που δίνει το δελτίο τύπου είναι πάρα πολύ σημαντικά και χρήσιμα για την ενημέρωση του αναγνώστη. Έχουμε και λέμε λοιπόν (με μικρές δικές μας πινελιές): "Όταν στις 2 Οκτωβρίου του 1950 ο Charles Monroe Schulz (με το παρατσούκλι «Sparky») ξεκινούσε το καθημερινό κόμικ των «Peanuts», δεν μπορούσε να φανταστεί ότι σήμανε έτσι την αρχή μιας από τις πιο πολυαγαπημένες ιστορίες όλων των εποχών. Και όχι μόνον αυτό: το σύνολο των «Peanuts» αποτελεί αναμφισβήτητα τη μεγαλύτερη ιστορία την οποία έχει αφηγηθεί ένας και μοναδικός άνθρωπος! Όταν η ιστορία έλαβε τέλος πενήντα χρόνια αργότερα (και μία μέρα μετά τον θάνατο του δημιουργού της), στις 13 Φεβρουαρίου του 2000, είχε ήδη προλάβει να κατακτήσει τον χώρο της τηλεόρασης, του βιβλίου, του θεάτρου, του ραδιοφώνου και του σινεμά, κοσμώντας μεταξύ άλλων και το εξώφυλλο του περίφημου περιοδικού Time το 1965."
Αρχικά, το κόμικ είχε τέσσερις βασικούς χαρακτήρες (τον Τσάρλι Μπράουν, τον Σνούπι, την Πάτι και τον Σέρμι) και το όνομα «L’ il Folks», το οποίο λόγω νομικών προβλημάτων αναγκάστηκε να αλλάξει σε «Peanuts» (εκ του «peanut gallery», όνομα που έχει δοθεί στις φθηνές θέσεις στο θέατρο – ένα όνομα που μισούσε ο Schulz!). Με συνολικά 17.897 δημοσιευμένα στριπ, στα ντουζένια του το «Peanuts» δημοσιευόταν σε πάνω από 2600 εφημερίδες παγκοσμίως, έφτασε τα 355 εκατομμύρια αναγνώστες σε 75 χώρες και μεταφράστηκε σε 21 γλώσσες, αποφέροντας (μαζί με τα παραφερνάλια – μπλουζάκια, κούκλες, μολύβια, τσάντες κτλ) κέρδη πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια στο δημιουργό του!».
Η υπόθεση: Ο Τσάρλι Μπράουν νιώθει τη γη να χάνεται κάτω απ’ τα πόδια του όταν η Μικρή Κοκκινομάλλα μετακομίσει στην πόλη και ξεκινά να πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με εκείνον. Μακάρι να είχε το κουράγιο να της μιλήσει! Πώς όμως να το κάνει, ενώ είναι το ίδιο ατζαμής και αδιόρθωτος σε ό, τι κάνει; Όλοι του οι φίλοι, με προεξάρχοντα φυσικά το πιο αξιαγάπητο μπιγκλ όλου του κόσμου, τον Σνούπι, επιστρατεύονται για να τον βοηθήσουν να μάθει να χορεύει, να γίνει ατσίδας στα μαθήματα, να παίζει μπέιζμπολ… για να τον δουν να αποτυγχάνει πανηγυρικά και ξεκαρδιστικά σε ό, τι προσπαθεί! Εν τω μεταξύ, ο Σνούπι ξεκινά μια απίθανη αποστολή, καθώς σκίζει τους αιθέρες με σκοπό να αντιμετωπίσει τον αιώνιο αντίπαλό του, τον Κόκκινο Βαρόνο...
Η άποψή μας: Τσάρλι Μπράουν: ο μεγαλύτερος loser όλων των εποχών! Όπως αναφέρει και η wikipedia είναι πράος, νευρικός, δεν έχει καθόλου αυτοπεποίθηση, αδυνατεί να πετάξει έναν χαρταετό, να κερδίσει ένα παιχνίδι μπέιζμπολ ή να κλωτσήσει μια μπάλα αμερικάνικου ποδοσφαίρου – σ' αυτό βάζει το... χέρι της και η Λούσι, η γκρινιάρα και δεσποτική φίλη του, που πάντα ο Τσάρλι Μπράουν την εμπιστεύεται και πάντα εκείνη, την τελευταία στιγμή, αρπάζει τη μπάλα έτσι ώστε ο φίλος της να κλωτσήσει το κενό! Και είναι μονίμως ερωτευμένος με τη Μικρή Κοκκινομάλα! Είναι ο αγαπημένος μου κόμικ ήρωας (και εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων ανά την υφήλιο, είμαι σίγουρος). Μαζί του μεγάλωσα, μ' αυτόν και την παρέα του. Τα πιτσιρίκια με τα άγχη των ενηλίκων.
Και από κοντά, ο Σνούπι, το πιο σκανταλιάρικο και το πιο ονειροπόλο σκυλί όλων των εποχών! Ένα σκυλί που ξαπλώνει πάνω στο σκυλόσπιτό του κι όχι μέσα σ' αυτό κι όταν ονειροπολεί, το χρησιμοποιεί ως αεροπλάνο! Είναι ο πιο πιστός φίλος του Τσάρλι Μπράουν – αυτό δεν σημαίνει ότι δεν του δημιουργεί μπελάδες πλειστάκις – ενώ ο δικός του φίλος είναι ένα... πουλί, ονόματι Γούντστοκ! Η παρακολούθηση της ταινίας παρέα με την πεντάχρονη κόρη μου, τη Δανάη (εντάξει, δεν τα έκλεισε ακόμα, τον ερχόμενο Μάρτιο θα γίνει πέντε) ήταν μια μοναδική εμπειρία. Σαν κάποιος να με έβαλε μέσα σε μια χρονομηχανή και να μου έδωσε τη δυνατότητα, μέσω των «Peanuts», να επισκεφτώ την παιδική μου ηλικία. Και να έχω και την καλύτερη παρέα! Τι να σας λέω τώρα! Αξία ανεκτίμητη, που λέει και μια ψυχή.
Όλοι είναι εδώ! Οι ενήλικοι που ποτέ δεν βλέπουμε και που όταν μιλάνε δεν ακούμε παρά ένα... τρομπόνι (μία από τις διαφορές κάθε τηλεοπτικής μεταφοράς ιστοριών των «Peanuts» σε σχέση με το κόμικ). Ο Σνούπι που βγάζει ήχους μόνο (τόσο αυτός όσο και ο Γούντστοκ – τη «φωνή» του γι' αυτούς δάνειζε επί χρόνια ο Bill Melendez και στη συγγκεκριμένη ταινία υπάρχουν «δάνεια» από άλλες ταινίες και σειρές μιας που ο Melendez μας έχει αφήσει χρόνους εδώ και 7 χρόνια! - κι εδώ υπάρχει διαφορά με το κόμικ, μιας που στο κόμικ οι σκέψεις του Σνούπι εμφανίζονταν σε «συννεφάκια»). Ο Λάινους μονίμως παρέα με την κουβερτούλα του. Η σκανταλιάρη αδελφή του Τσάρλι Μπράουν, η Σάλι. Η ατρόμητη αθλήτρια Πέπερμιντ Πάτι, που απευθύνεται στον Τσάρλι Μπράουν αποκαλώντας τον «Τσακ». Η κολλητή της φίλη, Μάρσι, η καλύτερη μαθήτρια από όλους, που αποκαλεί τον Τσάρλι Μπράουν «Τσαρλς» και την Πέπερμιντ Πάτι «Κύριε» (εδώ να σημειώσουμε πως στη συγκεκριμένη ταινία την αποκαλεί «καλέ» - ξενέρωμα όσο να πεις, αλλά φαντάζομαι πως έγινε για να μην μπερδεύονται τα πιτσιρίκια που έρχονται σε επαφή με τα Peanuts για πρώτη φορά). Ο Σρέντερ με το πιάνο και τον Μπετόβεν του. Όλη η αγαπημένη πινακοθήκη χαρακτήρων είναι εδώ!
Η δουλειά που έγινε τόσο από τους σεναριογράφους της ταινίας όσο και από τον σκηνοθέτη της – που μας έδωσε στο παρελθόν το «Χόρτον» (2008) και το «Η εποχή των παγετώνων 4: Ο χορός των ηπείρων» (2012) – είναι εξαιρετική, μεταφέροντας το πνεύμα του κόμικ με σαφέστατη σύγχρονη ματιά. Το 3D είναι λειτουργικό και χρήσιμο (αν και η κόρη μου, μετά το ημίωρο, κουράστηκε κι έβγαλε τα ειδικά γυαλιά, παρακολουθώντας την υπόλοιπη ταινία «θολά», κάτι που καθόλου δεν την πείραξε!). Η ταινία στη χώρα μας προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένη και σε 3D αλλά και σε κλασικό 2D. Ναι, περισσότερο στη νέα πιτσιρικαρία προσπαθεί να συστηθεί αλλά δεν μας πετάει κι εμάς, τους πρώην πιτσιρικάδες, απ' έξω. Να φανταστείτε, κάποια στιγμή, ο Τσάρλι Μπράουν στην ταινία νιώθει έστω για λίγο τι εστί να είναι κανείς πετυχημένος! Τις εντυπώσεις βεβαίως κλέβει ο Σνούπι, αγαπημένος για μικρούς και μεγαλους. Κι αν θέλετε ένα κουλτουριάρικο φινάλε σε τούτο το κείμενο, ιδού, σας το ρίχνω – δεν βρίθει πρωτοτυπίας, αλλά προφανέστατα ισχύει: δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία μια τόσο αξιαγάπητη ιστορία με ήρωες παιδιά, που διαβρώνει μέσω του loser πρωταγωνιστή της, οριστικά και αμετάκλητα, το αμερικάνικο όνειρο. Enjoy!
Η υπόθεση: Ο Τσάρλι Μπράουν νιώθει τη γη να χάνεται κάτω απ’ τα πόδια του όταν η Μικρή Κοκκινομάλλα μετακομίσει στην πόλη και ξεκινά να πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με εκείνον. Μακάρι να είχε το κουράγιο να της μιλήσει! Πώς όμως να το κάνει, ενώ είναι το ίδιο ατζαμής και αδιόρθωτος σε ό, τι κάνει; Όλοι του οι φίλοι, με προεξάρχοντα φυσικά το πιο αξιαγάπητο μπιγκλ όλου του κόσμου, τον Σνούπι, επιστρατεύονται για να τον βοηθήσουν να μάθει να χορεύει, να γίνει ατσίδας στα μαθήματα, να παίζει μπέιζμπολ… για να τον δουν να αποτυγχάνει πανηγυρικά και ξεκαρδιστικά σε ό, τι προσπαθεί! Εν τω μεταξύ, ο Σνούπι ξεκινά μια απίθανη αποστολή, καθώς σκίζει τους αιθέρες με σκοπό να αντιμετωπίσει τον αιώνιο αντίπαλό του, τον Κόκκινο Βαρόνο...
Η άποψή μας: Τσάρλι Μπράουν: ο μεγαλύτερος loser όλων των εποχών! Όπως αναφέρει και η wikipedia είναι πράος, νευρικός, δεν έχει καθόλου αυτοπεποίθηση, αδυνατεί να πετάξει έναν χαρταετό, να κερδίσει ένα παιχνίδι μπέιζμπολ ή να κλωτσήσει μια μπάλα αμερικάνικου ποδοσφαίρου – σ' αυτό βάζει το... χέρι της και η Λούσι, η γκρινιάρα και δεσποτική φίλη του, που πάντα ο Τσάρλι Μπράουν την εμπιστεύεται και πάντα εκείνη, την τελευταία στιγμή, αρπάζει τη μπάλα έτσι ώστε ο φίλος της να κλωτσήσει το κενό! Και είναι μονίμως ερωτευμένος με τη Μικρή Κοκκινομάλα! Είναι ο αγαπημένος μου κόμικ ήρωας (και εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων ανά την υφήλιο, είμαι σίγουρος). Μαζί του μεγάλωσα, μ' αυτόν και την παρέα του. Τα πιτσιρίκια με τα άγχη των ενηλίκων.
Και από κοντά, ο Σνούπι, το πιο σκανταλιάρικο και το πιο ονειροπόλο σκυλί όλων των εποχών! Ένα σκυλί που ξαπλώνει πάνω στο σκυλόσπιτό του κι όχι μέσα σ' αυτό κι όταν ονειροπολεί, το χρησιμοποιεί ως αεροπλάνο! Είναι ο πιο πιστός φίλος του Τσάρλι Μπράουν – αυτό δεν σημαίνει ότι δεν του δημιουργεί μπελάδες πλειστάκις – ενώ ο δικός του φίλος είναι ένα... πουλί, ονόματι Γούντστοκ! Η παρακολούθηση της ταινίας παρέα με την πεντάχρονη κόρη μου, τη Δανάη (εντάξει, δεν τα έκλεισε ακόμα, τον ερχόμενο Μάρτιο θα γίνει πέντε) ήταν μια μοναδική εμπειρία. Σαν κάποιος να με έβαλε μέσα σε μια χρονομηχανή και να μου έδωσε τη δυνατότητα, μέσω των «Peanuts», να επισκεφτώ την παιδική μου ηλικία. Και να έχω και την καλύτερη παρέα! Τι να σας λέω τώρα! Αξία ανεκτίμητη, που λέει και μια ψυχή.
Όλοι είναι εδώ! Οι ενήλικοι που ποτέ δεν βλέπουμε και που όταν μιλάνε δεν ακούμε παρά ένα... τρομπόνι (μία από τις διαφορές κάθε τηλεοπτικής μεταφοράς ιστοριών των «Peanuts» σε σχέση με το κόμικ). Ο Σνούπι που βγάζει ήχους μόνο (τόσο αυτός όσο και ο Γούντστοκ – τη «φωνή» του γι' αυτούς δάνειζε επί χρόνια ο Bill Melendez και στη συγγκεκριμένη ταινία υπάρχουν «δάνεια» από άλλες ταινίες και σειρές μιας που ο Melendez μας έχει αφήσει χρόνους εδώ και 7 χρόνια! - κι εδώ υπάρχει διαφορά με το κόμικ, μιας που στο κόμικ οι σκέψεις του Σνούπι εμφανίζονταν σε «συννεφάκια»). Ο Λάινους μονίμως παρέα με την κουβερτούλα του. Η σκανταλιάρη αδελφή του Τσάρλι Μπράουν, η Σάλι. Η ατρόμητη αθλήτρια Πέπερμιντ Πάτι, που απευθύνεται στον Τσάρλι Μπράουν αποκαλώντας τον «Τσακ». Η κολλητή της φίλη, Μάρσι, η καλύτερη μαθήτρια από όλους, που αποκαλεί τον Τσάρλι Μπράουν «Τσαρλς» και την Πέπερμιντ Πάτι «Κύριε» (εδώ να σημειώσουμε πως στη συγκεκριμένη ταινία την αποκαλεί «καλέ» - ξενέρωμα όσο να πεις, αλλά φαντάζομαι πως έγινε για να μην μπερδεύονται τα πιτσιρίκια που έρχονται σε επαφή με τα Peanuts για πρώτη φορά). Ο Σρέντερ με το πιάνο και τον Μπετόβεν του. Όλη η αγαπημένη πινακοθήκη χαρακτήρων είναι εδώ!
Η δουλειά που έγινε τόσο από τους σεναριογράφους της ταινίας όσο και από τον σκηνοθέτη της – που μας έδωσε στο παρελθόν το «Χόρτον» (2008) και το «Η εποχή των παγετώνων 4: Ο χορός των ηπείρων» (2012) – είναι εξαιρετική, μεταφέροντας το πνεύμα του κόμικ με σαφέστατη σύγχρονη ματιά. Το 3D είναι λειτουργικό και χρήσιμο (αν και η κόρη μου, μετά το ημίωρο, κουράστηκε κι έβγαλε τα ειδικά γυαλιά, παρακολουθώντας την υπόλοιπη ταινία «θολά», κάτι που καθόλου δεν την πείραξε!). Η ταινία στη χώρα μας προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένη και σε 3D αλλά και σε κλασικό 2D. Ναι, περισσότερο στη νέα πιτσιρικαρία προσπαθεί να συστηθεί αλλά δεν μας πετάει κι εμάς, τους πρώην πιτσιρικάδες, απ' έξω. Να φανταστείτε, κάποια στιγμή, ο Τσάρλι Μπράουν στην ταινία νιώθει έστω για λίγο τι εστί να είναι κανείς πετυχημένος! Τις εντυπώσεις βεβαίως κλέβει ο Σνούπι, αγαπημένος για μικρούς και μεγαλους. Κι αν θέλετε ένα κουλτουριάρικο φινάλε σε τούτο το κείμενο, ιδού, σας το ρίχνω – δεν βρίθει πρωτοτυπίας, αλλά προφανέστατα ισχύει: δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία μια τόσο αξιαγάπητη ιστορία με ήρωες παιδιά, που διαβρώνει μέσω του loser πρωταγωνιστή της, οριστικά και αμετάκλητα, το αμερικάνικο όνειρο. Enjoy!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Νοεμβρίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική