Μου Λείπεις Ήδη
της Catherine Hardwicke. Με τους Toni Collette, Drew Barrymore, Dominic Cooper, Paddy Considine, Tyson Ritter, Frances de la Tour, Jacqueline Bisset
That Was Just A Dream, Just A Dream...
του zerVo (@moviesltd) 
Ένα όνειρο είναι η ρημάδα. Κι όσο κι αν καθημερινά την καταριόμαστε όλοι, όταν μας σκορπά ασχήμιες στην καθημερινότητα της, εντέλει η ζωή είναι τόσο γλυκιά που την εκτιμάμε μόνο όταν πλησιάζει η ώρα μιας, οποιασδήποτε απώλειας. Απώλειας που συνήθως αφήνει σημάδια ανεξίτηλα σε αυτούς που μένουν πίσω, να ξετυλίγουν με βουρκωμένης ματιάς νοσταλγία, το κουβάρι με τις θύμησες του πάλαι ποτέ όμορφου και ανέμελου παρελθόντος, ρίχνοντας συνάμα το αλίμονο για όσους ταξίδεψαν πολύ νωρίς. Μια τέτοια, όχι σπάνια, μα ιδιαίτερα ανθρώπινη περίπτωση μοναδικής και ανεξίτηλης φιλίας, που δοκιμάζεται από αυτό το παραπονιάρικο ενδεχόμενο της απώλειας, προβάλει η βρετανικής κοπής δημιουργία Miss You Already. Που από τον τίτλο της και μόνο, προδιαθέτει τον ευσυγκίνητο, υποψήφιο θεατή του, να είναι έτοιμος για γερές δακρυγόνες, μελοδραματικές σεκάνς.
Από μικρά παιδιά στο σχολείο, μέχρι και σήμερα που έχουν ξεπεράσει τα σαράντα τους χρόνια, η Μίλλυ και η Τζες, παραμένουν φίλες αχώριστες, παρότι η καθεμιά έχει τραβήξει τον δικό της δρόμο. Έχοντας αποκλειστικά και μόνο κοινές αναμνήσεις από όσα βίωσαν παρέα, πλέον συναντώνται όταν ξεκλέβουν ελεύθερο χρόνο από τις φαμίλιες τους, καθώς η πρώτη έχει να μεγαλώσει δύο ανήλικα παιδιά και να φροντίσει τον ατίθασο και φαινομενικά ανεύθυνο σύζυγό της, πρώην ρόκερ Κιτ, ενώ η δεύτερη παλεύει εναγωνίως να αποκτήσει δικά της βλαστάρια από τον καλό της Τζάγκο. Ακόμη κι αυτές τις λίγες στιγμές χαράς που τους έχουν απομείνει η μοίρα θα τις ζηλέψει, καθώς η πιο εκδηλωτική και εκρηκτική της δυάδας Μίλλυ, θα διαγνωστεί με καρκίνο στο στήθος, γεγονός που θα ανατρέψει όλα τα μέχρι στιγμής δεδομένα.
Αν και στην πραγματικότητα ο σκοπός του φιλμ, θα ήταν κινούμενο σε δύο πόλους, εφόσον δύο είναι τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας, που βιώνουν το δράμα είτε από την μεριά του παθόντα είτε του συμπαραστεκόμενου του, εντούτοις θα ήταν και κάπως παράξενο να μην παρατηρηθούν ανισότητες στην μοιρασιά της σεναριακής αβάντας ανάμεσα στις δύο γυναικείες προσωπικότητες. Φυσικά με την πλάστιγγα να γέρνει προς την μεριά της ασθενούς, που βλέπει πάνω στην στιγμή που ένας καινούργιος ορίζοντας ανοίγεται μπροστά της, εκείνος της υπεύθυνης και μακρινής από κάθε λογής τρέλες, ακόμη και της μεγαλονιότης, μάνας, σε μια και μόνη στιγμή τα πάντα να εξανεμίζονται, να γίνονται στάχτη. Ακόμη κι αν προσπαθεί να πείσει τους πάντες γύρω της, πως μέσα από την πάλη για να υπερκεράσει το δεινό, δεν πρόκειται ποτέ να απολέσει την ανοιχτή της καρδιά και την εμφανέστατη εξωστρέφεια, εντούτοις σύντομα την σκυτάλη θα πάρει εντός της το παράπονο, που θα εξελιχθεί σε φθόνο για το μέλλον που της προδιαγράφεται γκρίζο.
Απεναντίας, η πιο κλειστή, χαμηλότονη, λιγότερο παλαβιάρα Τζες, μέσα στα ζόρια που αντιμετωπίζει η ίδια, θα προσθέσει και το πιο σημαντικό, ενόσω θα κληθεί να πάρει μια ακόμη πιο δυνατή θέση στο πλευρό της κολλητής, εκτιμώντας πως την έχει ακόμη πιο πολλή ανάγκη. Πολύ λογικά, ετούτος ο χαρακτήρας, εμφανίζεται από το σκριπτ κάπως πιο υποβαθμισμένος στην σύγκριση, με ανοδικές τάσεις όμως όσο πλησιάζουμε στο όχι και τόσο απρόβλεπτο φινάλε, εκεί που αναμενόμενα τα χαρτομάντηλα παίρνουν φωτιά, καθώς οι ζωές έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας σημάδια ή γεννώντας νέες ελπίδες.
Δεν είναι και λίγες οι στιγμές που το πόνημα της Caterine Hardwicke, σκηνοθέτιδας που ευρηματικά φωτογράφησε τις τάσεις της πολύ νεαρής κοριτσίστικης γενιάς, πολλά χρόνια πριν στο Thirteen, αλλά και φρόντισε για μια όμορφη, λυρική στιγμή νεανικού έρωτα, στο κατοπινά ρότας λανθάνουσας, Twilight, χρησιμοποιεί ένα γλυκόπικρο χιούμορ για να σπάσει την προφανή μελαγχολία. Σε σεκάνς που πρωτοστατεί η κάποτε ιέρεια του Ευρωπαικού σινεμά Jaqueline Bisset, κατάξανθη εδώ, ως στην κοσμάρα της μαμά της Μίλλυ και πολύ λιγότερο οι ανύπαρκτοι σύζυγοι, που εμφανίζονται ως ψεύτικές καρικατούρες, πολύ μακρινές από τον αληθινό κόσμο, όπου σε συντριπτικό ποσοστό, φέρουν την μαρκίζα που φορά εδώ η φιλενάδα, η Τζες...
...η οποία και στο ερμηνευτικό κομμάτι δεν αβαντάρεται, σε σύγκριση με την κολλητή της, άσχετα αν στα παρά κινούμενης κάμερας πλάνα, τα χνώτα τους ταιριάζουν γάντι. Γεγονός που δεν πως πιστεύω πως έχει να κάνει με το υποκριτικό μισμάτς της Drew Barrymore, σε σύγκριση με την κατά πολύ καλύτερη, εκφραστικότερη και πολύπλευρη, τόσο στις υστερίες, όσο και στις κλισεδιάρικες μεταπτώσεις της Toni Colette. Η 43χρονη Αυστραλέζα, παρότι όχι σπουδαίας ομορφιάς, εντούτοις θυσιάζοντας πολλά στοιχεία της θηλυκότητας της - με απαρχή από τα μαλλιά κυρίως, αλλά προσθέτοντας τεχνητές ρυτίδες και ώχρα του βαριά ασθενή - διαθέτει ένα παράξενα ιδιόρρυθμο σεξ απίλ, που διατηρείται αναλλοίωτο από τον καιρό της Μίριελ, δυο δεκαετίες πριν.
Για πες: Η μοντέρνα εκδοχή των Beaches, δεν έχει σαν μοναδική διαφορά πως ταξιδεύει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, βάζοντας σαν έδρα της το αμφίσημα χρωματιστό Λονδίνο, ούτε πως δεν διαθέτει στο σάουντρακ της ύμνο σαν το Wind Beneath My Wings. Είναι πολύ λιγότερο μελετημένο, πιο επίπεδο και μονοδιάστατο και επιμένων στην στερεοτυπία. Υπόσχεται και πραγματοποιεί, όμως κοντινή, αν όχι εφάμιλλη κατανάλωση Zewasoft, σε όσους ευαίσθητους εξ ορισμού γνωρίζουν τι επακριβώς πρόκειται να παρακολουθήσουν.
Αν και στην πραγματικότητα ο σκοπός του φιλμ, θα ήταν κινούμενο σε δύο πόλους, εφόσον δύο είναι τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας, που βιώνουν το δράμα είτε από την μεριά του παθόντα είτε του συμπαραστεκόμενου του, εντούτοις θα ήταν και κάπως παράξενο να μην παρατηρηθούν ανισότητες στην μοιρασιά της σεναριακής αβάντας ανάμεσα στις δύο γυναικείες προσωπικότητες. Φυσικά με την πλάστιγγα να γέρνει προς την μεριά της ασθενούς, που βλέπει πάνω στην στιγμή που ένας καινούργιος ορίζοντας ανοίγεται μπροστά της, εκείνος της υπεύθυνης και μακρινής από κάθε λογής τρέλες, ακόμη και της μεγαλονιότης, μάνας, σε μια και μόνη στιγμή τα πάντα να εξανεμίζονται, να γίνονται στάχτη. Ακόμη κι αν προσπαθεί να πείσει τους πάντες γύρω της, πως μέσα από την πάλη για να υπερκεράσει το δεινό, δεν πρόκειται ποτέ να απολέσει την ανοιχτή της καρδιά και την εμφανέστατη εξωστρέφεια, εντούτοις σύντομα την σκυτάλη θα πάρει εντός της το παράπονο, που θα εξελιχθεί σε φθόνο για το μέλλον που της προδιαγράφεται γκρίζο.
Απεναντίας, η πιο κλειστή, χαμηλότονη, λιγότερο παλαβιάρα Τζες, μέσα στα ζόρια που αντιμετωπίζει η ίδια, θα προσθέσει και το πιο σημαντικό, ενόσω θα κληθεί να πάρει μια ακόμη πιο δυνατή θέση στο πλευρό της κολλητής, εκτιμώντας πως την έχει ακόμη πιο πολλή ανάγκη. Πολύ λογικά, ετούτος ο χαρακτήρας, εμφανίζεται από το σκριπτ κάπως πιο υποβαθμισμένος στην σύγκριση, με ανοδικές τάσεις όμως όσο πλησιάζουμε στο όχι και τόσο απρόβλεπτο φινάλε, εκεί που αναμενόμενα τα χαρτομάντηλα παίρνουν φωτιά, καθώς οι ζωές έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας σημάδια ή γεννώντας νέες ελπίδες.
Δεν είναι και λίγες οι στιγμές που το πόνημα της Caterine Hardwicke, σκηνοθέτιδας που ευρηματικά φωτογράφησε τις τάσεις της πολύ νεαρής κοριτσίστικης γενιάς, πολλά χρόνια πριν στο Thirteen, αλλά και φρόντισε για μια όμορφη, λυρική στιγμή νεανικού έρωτα, στο κατοπινά ρότας λανθάνουσας, Twilight, χρησιμοποιεί ένα γλυκόπικρο χιούμορ για να σπάσει την προφανή μελαγχολία. Σε σεκάνς που πρωτοστατεί η κάποτε ιέρεια του Ευρωπαικού σινεμά Jaqueline Bisset, κατάξανθη εδώ, ως στην κοσμάρα της μαμά της Μίλλυ και πολύ λιγότερο οι ανύπαρκτοι σύζυγοι, που εμφανίζονται ως ψεύτικές καρικατούρες, πολύ μακρινές από τον αληθινό κόσμο, όπου σε συντριπτικό ποσοστό, φέρουν την μαρκίζα που φορά εδώ η φιλενάδα, η Τζες...
...η οποία και στο ερμηνευτικό κομμάτι δεν αβαντάρεται, σε σύγκριση με την κολλητή της, άσχετα αν στα παρά κινούμενης κάμερας πλάνα, τα χνώτα τους ταιριάζουν γάντι. Γεγονός που δεν πως πιστεύω πως έχει να κάνει με το υποκριτικό μισμάτς της Drew Barrymore, σε σύγκριση με την κατά πολύ καλύτερη, εκφραστικότερη και πολύπλευρη, τόσο στις υστερίες, όσο και στις κλισεδιάρικες μεταπτώσεις της Toni Colette. Η 43χρονη Αυστραλέζα, παρότι όχι σπουδαίας ομορφιάς, εντούτοις θυσιάζοντας πολλά στοιχεία της θηλυκότητας της - με απαρχή από τα μαλλιά κυρίως, αλλά προσθέτοντας τεχνητές ρυτίδες και ώχρα του βαριά ασθενή - διαθέτει ένα παράξενα ιδιόρρυθμο σεξ απίλ, που διατηρείται αναλλοίωτο από τον καιρό της Μίριελ, δυο δεκαετίες πριν.
Για πες: Η μοντέρνα εκδοχή των Beaches, δεν έχει σαν μοναδική διαφορά πως ταξιδεύει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, βάζοντας σαν έδρα της το αμφίσημα χρωματιστό Λονδίνο, ούτε πως δεν διαθέτει στο σάουντρακ της ύμνο σαν το Wind Beneath My Wings. Είναι πολύ λιγότερο μελετημένο, πιο επίπεδο και μονοδιάστατο και επιμένων στην στερεοτυπία. Υπόσχεται και πραγματοποιεί, όμως κοντινή, αν όχι εφάμιλλη κατανάλωση Zewasoft, σε όσους ευαίσθητους εξ ορισμού γνωρίζουν τι επακριβώς πρόκειται να παρακολουθήσουν.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Νοεμβρίου 2015 από την Odeon
1 σχόλια:
The movie is exciting, and it has humor in even the most dramatic scenes.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική