Μια Φορά το Χρόνο
του Jessie Nelson. Με τους Alan Arkin, John Goodman, Ed Helms, Diane Keaton, Anthony Mackie, Amanda Seyfried, June Squibb, Marisa Tomei, Olivia Wilde
Παραπαπάμ Πάμ
του zerVo (@moviesltd) 
Ούτε λόγος για ξεφάντωμα είναι, ούτε πιθανολόγημα θρησκευτικού παραληρήματος. Μια ευκαιρία είναι οι γιορτές, μια όμορφα εφευρημένη δυνατότητα που παρέχεται στις απανταχού κοινωνίες, να σβήσουν προς στιγμήν, έγνοιες, σκοτούρες, βάσανα, καημούς, μελαγχολίες, πόνους, θλίψεις, γκρίνιες, μανίες και να δουν την καθημερινή ρουτίνα, μέσα από ένα άλλο, πιο πολύχρωμο πρίσμα. Φωτεινό, λαμπερό, συναισθηματικά φορτισμένο πολλές φορές, μπας και νιώσουν για λίγες ώρες, για μια, δυο ημέρες άνθρωποι με όλη την σημασία της λέξης. Ευτυχισμένα όντα, που δεν νοιάζονται για όσο διαρκεί το ζωγραφισμένο, μα και πρόσκαιρο δυστυχώς, χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη τους, για οτιδήποτε αρνητικό ενδέχεται να σκιάσει, τούτη τους την χαρά.
Παραμονή Χριστουγέννων και όπως όλες οι οικογένειες έτσι κι εκείνη των Κούπερς, προετοιμάζεται να υποδεχθεί τα μέλη της γύρω από το γιορτινό τραπέζι. Με διοργανωτές όπως πάντα τους γονείς Σαμ και Σάρλοτ, που στο σπιτικό τους θα στηθεί η σύναξη, αν και φέτος η διάθεση τους δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, μιας και κλείνοντας 40 χρόνια γαμήλιας συμβίωσης, βλέπουν πως το επετειακό ταξίδι τους στην Αφρική, πιθανότατα δεν θα πραγματοποιηθεί. Ακόμη περισσότερα ζόρια, αντιμετωπίζει όμως ο μεγάλος τους γιος, Χανκ, αφού μετά τον πρόσφατο χωρισμό του, έχει μείνει και χωρίς εργασία, γεγονός που του στερεί την δυνατότητα να προσφέρει στα δύο ανήλικα παιδιά του τα δώρα που εκείνα θα επιθυμούσαν. Όσο για την κόρη των Κούπερς, Έλενορ, μια ατίθαση μεγαλοκοπέλα που επαγγέλλεται συγγραφέας και ακόμη δεν έχει βρει τον άντρα των ονείρων της, μάλλον στην επίσκεψη στο πατρικό, θα την συνοδεύει η μοναξιά, αφού ο καλός της είναι παντρεμένος και οι υποχρεώσεις του δεν του επιτρέπουν να βρεθεί μαζί της. Όπως μόνη της θα είναι και η θεία Έμμα, αδελφή της μαμάς Σάρλοτ, αν δεν την βγάλει σε κανένα κρατητήριο χρονιάρα μέρα, λόγω των κλεπτομανιακών της τάσεων. Και φυσικά από την εορταστική μάζωξη, δεν θα απουσιάσει ο γηραιότερος όλων, ο πατριάρχης, πρώην καθηγητής Μπάκι, που πικραμένος εδώ και καιρό από την απώλεια της αγαπημένης του συζύγου, περιδιαβαίνει ολομόναχος τους συννεφιασμένους δρόμους της μεγαλούπολης, βρίσκοντας καταφύγιο στο μικρό καφέ, όπου η σερβιτόρα Ρόυμπυ του ενός τετάρτου των χρόνων του, του κρατά φιλική συντροφιά.
Τύπου σπονδυλωτή η αφήγηση στο Love The Coopers των περίπου τριάντα έξι ωρών που ημερολογιακά συμπίπτουν με τις πιο χαρμόσυνες του έτους, εκεί στα τέλη του Δεκέμβρη, όταν στην θεωρία η αγάπη, η ομόνοια και η αλληλεγγύη βασιλεύουν. Κανένας από τους καμιά δεκαριά Κούπερς - σε όλους τους προαναφερόμενους να προσθέσω και την πάσχουσα από γεροντική άνοια αιωνόβια περίπου οντ Φίσυ που εξαιρείται του εδώ κανόνα - όμως δεν είναι ευτυχισμένος, για την ακρίβεια είναι δυστυχής, μίζερος, σκυθρωπός, με το κεφάλι σκυμμένο και κυρίως με κατακερματισμένες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Ο γηραιότερος τρέμει μήπως αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο δίχως να το αντιληφθεί κανείς, οι γονείς φοβούνται πως ο έρωτας τους έχει ξεθυμάνει επικίνδυνα μετά από περίπου μισό αιώνα συμβίωσης, η θεία που νιώθει πως ο γκρινιάρης χαρακτήρας της την έχει αποξενώσει από τους πάντες, τα δύο κοντά στα σαράντα αδέλφια που αντιλαμβάνονται πως η καλή τους εποχή πάει πέρασε, οι νεότεροι δισέγγονοι, που ψάχνουν, μα δεν βρίσκουν τα νεανικά σκιρτήματα της καρδιάς τους.
Τρυφερούλα και αν μη τι άλλο ευχάριστη είναι λοιπόν η ομήγυρη που στήνει η Jessie Nelson, καμιά δεκαπενταρία χρόνους μετά το ντράμεντι I Am Sam, φροντίζοντας να διανθίσει τις ρουμπρίκες της, με την ίδια αναλογία δράματος και κωμικού στοιχείου. Και για να πω την αλήθεια, μάλλον στο πρώτο μέρος του φιλμ, εκεί που προβάλλονται οι προσωπικότητες, πολύ πριν περάσουν το χιονισμένο κατώφλι της οικίας τους, τα πράγματα είναι καλύτερα και σαφώς ποιοτικότερα, εφόσον στο δεύτερο σκέλος, λογικά τα πάντα, ακόμη και τα πιο δυσμενή, οδηγούνται με πλήρη κοινοτυπία στο αναμενόμενο χάπι έντ.
Εστιάζοντας εκ πρώτης όψης στα θετικά, θα πρέπει να ομολογήσω πως είναι από τις σπάνιες φορές, που τα παζλάκια ενός πολύπλευρου κινηματογραφικού οικοδομήματος, έχουν σχεδόν την ίδια βαρύτητα, δίχως να εμφανίζουν σημαντικές θεματικές ανισότητες μεταξύ τους. Στοιχείο που διτηρεί το ενδιαφέρον της μεταπήδησης από την μια στην άλλη υποιστορία σταθερό, χωρίς ο θεατής να επιθυμεί πιότερο να σταθεί σε κάποια τους. τα ζητήματα που αντιμετωπίζει καθείς εκ των Κούπερς είναι ανθρώπινα και τόσο κοινά, που ελάχιστοι στην πλατεία, δεν θα βρουν σε κάποιον από όλους τον δικό τους εαυτό. Φυσικά θα πάρουν και το αισιόδοξο μήνυμα του τέλους, με την ευκαιρία που θα τους δώσει το πλημμυρισμένο με γκι και γαλοπούλες περιβάλλον.
Εκεί που το πράγμα περιπλέκει, είναι στο κάστινγκ, αφού δεδομένα κάποιου από τους πολλούς αστέρες η επιλογή, είναι κραυγαλέα λανθασμένη. Κι εντέλει πιστεύω πως είναι εκείνη της Marisa Tomei, της γεροντοκόρης που πιθανότατα θα κάνει Χριστούγεννα στο φρέσκο, αφού συνελήφθη να αρπάζει φο μπιζού σε κατάστημα του μολ και οδηγείται για τα περαιτέρω στο τμήμα από τον μπατσούλη Anthony Mackie (που ο ρόλος του δεν δικαιολογείται σε κανένα σημείο του σεναρίου). Το παράδοξο εδώ είναι που η μέχρι πρότινος σούπερ μιλφ πενηντάρα και Οσκαρούχα προ 22 ετών παρακαλώ, υποτίθεται πως είναι αδελφή της 20 χοντρικά Μαΐων παραπάνω Diane Keaton, μια ασυμβατότητα που κάνει μπαμ εκ προοιμίου, μπερδεύοντας ακόμη και τους πιο παρατηρητικούς της πλοκής, που θέλουν να βάλουν μια τάξη στις πληροφορίες που εκείνη γεννά.
Κατά τα άλλα, οι άνδρες ρολίστες είναι και εκείνοι που κλέβουν το πιο πολύ παλαμάκι, αφού τόσο ο Goodman όσο και ο σπουδαίος και συγκινητικότερος όλων Alan Arkin, είναι ηθοποιοί κορυφαίας κλάσης. Τις ανδρικές ανάσες με χαρακτηριστική άνεση κλέβει η αιθέρια Olivia Wilde, ως το απροσάρμοστο και ριζοσπαστικό στέλεχος του γκρουπ, ειδικά όταν η κάμερα εστιάζει αποκλειστικά και μόνο στο ωκεάνιο χρώμα των ματιών της, στις σεκάνς που παλεύει να τα βρει με τον ντυμένο στα χακί, όμορφο, αλλά και άχαρο Jake Lacey, που μόλις γνώρισε στην αναμονή του αεροδρομίου. Ουδέτερος και μακρυά από τον γνώριμα κωμικό εαυτό του ο Ed Helms, ακόμη πιο αδιάφορη η Seyfried, που δεν την ευνοούν και οι ατάκες.
Για πες: Συνοπτικά σε ένα φιλμ, στο το οποίο παρελαύνουν τρεις κάτοχοι αγαλματιδίου της Ακαδημίας Τεχνών, άλλοι τόσοι υποψήφιοι να το κερδίσουν και μερικοί αξιόλογοι εκπρόσωποι της νέας χολιγουντιανής γενιάς, θα ήταν και παράξενο να μην νιώσει εκείνος που το παρακολουθεί οικεία με τις περσόνες που ξετυλίγονται στο πανί. Σε μια γλυκιά ιστορία, τιγκαρισμένη στα παραπαπάμ παμ, τους αγιοβασίληδες και τα merry christmas, που θα ήθελε πολύ να φτάσει τα κορυφαία επίπεδα του Love Actually κι αν δεν το καταφέρνει, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα πως δεν αξίζει τουλάχιστον της θέασης.
Τύπου σπονδυλωτή η αφήγηση στο Love The Coopers των περίπου τριάντα έξι ωρών που ημερολογιακά συμπίπτουν με τις πιο χαρμόσυνες του έτους, εκεί στα τέλη του Δεκέμβρη, όταν στην θεωρία η αγάπη, η ομόνοια και η αλληλεγγύη βασιλεύουν. Κανένας από τους καμιά δεκαριά Κούπερς - σε όλους τους προαναφερόμενους να προσθέσω και την πάσχουσα από γεροντική άνοια αιωνόβια περίπου οντ Φίσυ που εξαιρείται του εδώ κανόνα - όμως δεν είναι ευτυχισμένος, για την ακρίβεια είναι δυστυχής, μίζερος, σκυθρωπός, με το κεφάλι σκυμμένο και κυρίως με κατακερματισμένες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Ο γηραιότερος τρέμει μήπως αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο δίχως να το αντιληφθεί κανείς, οι γονείς φοβούνται πως ο έρωτας τους έχει ξεθυμάνει επικίνδυνα μετά από περίπου μισό αιώνα συμβίωσης, η θεία που νιώθει πως ο γκρινιάρης χαρακτήρας της την έχει αποξενώσει από τους πάντες, τα δύο κοντά στα σαράντα αδέλφια που αντιλαμβάνονται πως η καλή τους εποχή πάει πέρασε, οι νεότεροι δισέγγονοι, που ψάχνουν, μα δεν βρίσκουν τα νεανικά σκιρτήματα της καρδιάς τους.
Τρυφερούλα και αν μη τι άλλο ευχάριστη είναι λοιπόν η ομήγυρη που στήνει η Jessie Nelson, καμιά δεκαπενταρία χρόνους μετά το ντράμεντι I Am Sam, φροντίζοντας να διανθίσει τις ρουμπρίκες της, με την ίδια αναλογία δράματος και κωμικού στοιχείου. Και για να πω την αλήθεια, μάλλον στο πρώτο μέρος του φιλμ, εκεί που προβάλλονται οι προσωπικότητες, πολύ πριν περάσουν το χιονισμένο κατώφλι της οικίας τους, τα πράγματα είναι καλύτερα και σαφώς ποιοτικότερα, εφόσον στο δεύτερο σκέλος, λογικά τα πάντα, ακόμη και τα πιο δυσμενή, οδηγούνται με πλήρη κοινοτυπία στο αναμενόμενο χάπι έντ.
Εστιάζοντας εκ πρώτης όψης στα θετικά, θα πρέπει να ομολογήσω πως είναι από τις σπάνιες φορές, που τα παζλάκια ενός πολύπλευρου κινηματογραφικού οικοδομήματος, έχουν σχεδόν την ίδια βαρύτητα, δίχως να εμφανίζουν σημαντικές θεματικές ανισότητες μεταξύ τους. Στοιχείο που διτηρεί το ενδιαφέρον της μεταπήδησης από την μια στην άλλη υποιστορία σταθερό, χωρίς ο θεατής να επιθυμεί πιότερο να σταθεί σε κάποια τους. τα ζητήματα που αντιμετωπίζει καθείς εκ των Κούπερς είναι ανθρώπινα και τόσο κοινά, που ελάχιστοι στην πλατεία, δεν θα βρουν σε κάποιον από όλους τον δικό τους εαυτό. Φυσικά θα πάρουν και το αισιόδοξο μήνυμα του τέλους, με την ευκαιρία που θα τους δώσει το πλημμυρισμένο με γκι και γαλοπούλες περιβάλλον.
Εκεί που το πράγμα περιπλέκει, είναι στο κάστινγκ, αφού δεδομένα κάποιου από τους πολλούς αστέρες η επιλογή, είναι κραυγαλέα λανθασμένη. Κι εντέλει πιστεύω πως είναι εκείνη της Marisa Tomei, της γεροντοκόρης που πιθανότατα θα κάνει Χριστούγεννα στο φρέσκο, αφού συνελήφθη να αρπάζει φο μπιζού σε κατάστημα του μολ και οδηγείται για τα περαιτέρω στο τμήμα από τον μπατσούλη Anthony Mackie (που ο ρόλος του δεν δικαιολογείται σε κανένα σημείο του σεναρίου). Το παράδοξο εδώ είναι που η μέχρι πρότινος σούπερ μιλφ πενηντάρα και Οσκαρούχα προ 22 ετών παρακαλώ, υποτίθεται πως είναι αδελφή της 20 χοντρικά Μαΐων παραπάνω Diane Keaton, μια ασυμβατότητα που κάνει μπαμ εκ προοιμίου, μπερδεύοντας ακόμη και τους πιο παρατηρητικούς της πλοκής, που θέλουν να βάλουν μια τάξη στις πληροφορίες που εκείνη γεννά.
Κατά τα άλλα, οι άνδρες ρολίστες είναι και εκείνοι που κλέβουν το πιο πολύ παλαμάκι, αφού τόσο ο Goodman όσο και ο σπουδαίος και συγκινητικότερος όλων Alan Arkin, είναι ηθοποιοί κορυφαίας κλάσης. Τις ανδρικές ανάσες με χαρακτηριστική άνεση κλέβει η αιθέρια Olivia Wilde, ως το απροσάρμοστο και ριζοσπαστικό στέλεχος του γκρουπ, ειδικά όταν η κάμερα εστιάζει αποκλειστικά και μόνο στο ωκεάνιο χρώμα των ματιών της, στις σεκάνς που παλεύει να τα βρει με τον ντυμένο στα χακί, όμορφο, αλλά και άχαρο Jake Lacey, που μόλις γνώρισε στην αναμονή του αεροδρομίου. Ουδέτερος και μακρυά από τον γνώριμα κωμικό εαυτό του ο Ed Helms, ακόμη πιο αδιάφορη η Seyfried, που δεν την ευνοούν και οι ατάκες.
Για πες: Συνοπτικά σε ένα φιλμ, στο το οποίο παρελαύνουν τρεις κάτοχοι αγαλματιδίου της Ακαδημίας Τεχνών, άλλοι τόσοι υποψήφιοι να το κερδίσουν και μερικοί αξιόλογοι εκπρόσωποι της νέας χολιγουντιανής γενιάς, θα ήταν και παράξενο να μην νιώσει εκείνος που το παρακολουθεί οικεία με τις περσόνες που ξετυλίγονται στο πανί. Σε μια γλυκιά ιστορία, τιγκαρισμένη στα παραπαπάμ παμ, τους αγιοβασίληδες και τα merry christmas, που θα ήθελε πολύ να φτάσει τα κορυφαία επίπεδα του Love Actually κι αν δεν το καταφέρνει, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα πως δεν αξίζει τουλάχιστον της θέασης.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Νοεμβρίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική