Τέλος Διαδρομής
του James Ponsoldt. Με τους Jason Segel, Jesse Eisenberg, Ron Livingston, Anna Chlumsky, Joan Cusack, Mickey Sumner, Mamie Gummer, Becky Ann Baker
Μασημένη μαγνητοταινία
του zerVo (@moviesltd) 
Μπορεί σε ένα χρονικό διάστημα 25 ετών, να έγραψε μόλις δύο - συν μία ανολοκλήρωτη, που όμως εκδόθηκε μετά τον θάνατο του - δουλειές, εντούτοις το όνομα του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία των διανοούμενων που σημάδεψαν το τελευταίο μισό του 20ου αιώνα. Έγινε ευρέως γνωστός για το πόνημα του Infinite Jest, που εξεδόθη το 1996 και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά αναγνωστών, σε σημείο που το περιοδικό Time να το ανακηρύξει ένα εκ των κορυφαίων αγγλόφωνων έργων των τελευταίων 100 ετών. Στο φιλμ The End Of The Tour, επιχειρείται μια τύποις οπτικοποίηση των ιδεών και των αντιλήψεων του συγγραφέα, όπως σκόρπιες παρατίθενται μέσα από την απομαγνητοφώνηση ενός πενθήμερου διαλόγου μαζί του.
Αναζητώντας το τέλειο θέμα, που θα κάνει τους προϊσταμένους του στο έντυπο Rolling Stone, να τον υπολογίσουν σαν ρεπόρτερ της προκοπής, ο νεαρός δημοσιογράφος Ντείβιντ Λίπσκι, θα πείσει την αρχισυνταξία του, να του αναθέσει μια συνέντευξη με τον καθηγητή φιλολογίας και υπερ επιτυχημένο νοβελίστα Ν. Φ. Γουάλας, που το πιο πρόσφατο του έργο φιγουράρει στην κορυφή της λίστας των μπεστ σέλλερς. Ταξιδεύοντας στο παγωμένο Ιλλινόι, για να συναντήσει τον μοναχικό και ιδιόμορφο συγγραφέα, ο Λίπσκι θα αντιληφθεί πως απέναντι του έχει έναν ιδιοφυή καλλιτέχνη, ικανό να μεταφέρει σε λέξεις ακόμη και το πιο ισχυρό μανιφέστο, κλεισμένο όμως στον εαυτό του σε τέτοιο βαθμό, που όλη του αυτή η αστείρευτη ικανότητα, να μετατραπεί σε μανία.
Πέντε ημέρες ταξιδιού, σε διάφορα σημεία που ο Γουάλας θα κληθεί να δώσει το παρόν, καλύπτοντας τις συμβατικές υποχρεώσεις του, στο πανεπιστήμιο, σε μια παρουσίαση του βιβλίου του στην Μινεάπολη, σε ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, θα καταγραφούν από τον φιλόδοξο εφημεριδά, σαν να έχει απέναντι του το απόλυτο είδωλο, τον άνθρωπο εκείνο που πάντοτε στην ζωή του θαύμαζε. Φυσικά σε αυτή τους την κοινή πορεία των λιγοστών, μα τόσο σημαντικών 24ώρων και για τους δύο, μέσα από ιδιαίτερες στιγμές που το επίπεδο της κουβέντας δεν υπήρξε πάντα φιλικό, ένεκα της απίστευτα κυκλοθυμικής διάθεσης του συγγραφέα, θα απογυμνωθεί πλήρως ο χαρακτήρας του, άλλοτε αποκαλύπτοντας έναν απλοϊκό άνθρωπο που διασκεδάζει με τις κενές περιεχομένου περιπέτειες του John Woo, φλερτάρει, αστειεύεται, εκδηλώνει τα συναισθήματα του, άλλοτε όμως μοιάζει τόσο απόμακρος και καταπιεσμένος σε μια σχιζοειδή σκέψη, που ενδεχόμενα κάποια στιγμή να τον ωθήσει σε μοιραίες επιλογές.
Η αφήγηση στο έργο του James Ponsoldt, ενός αξιόλογου νέου Αμερικάνου indie συλλογιστικής σκηνοθέτη (The Spectacular Now) έχει παρελθοντικό ύφος και ξεκινά από την στιγμή που γίνεται γνωστή η αυτοκτονία του θεματικού του ήρωα. Μέσα από μια όμορφη έμπνευση, εκείνης του ξετυλίγματος της κασέτας, που τα πάντα μια φορά και έναν καιρό είχαν καταγραφεί, μα ουδέποτε δημοσιοποιηθεί, μιας και δεν θεωρήθηκαν σπουδαία αναφοράς από την ηγεσία της φημισμένης μουσικής επιθεώρησης. Ουσιαστικά την συντριπτική πλειοψηφία της παρουσίας στο εκράν, μοιράζονται οι δύο βασικοί πόλοι του στόρι, που ο καθένας τους από αυτούς τους ατέρμονους διάλογους, έχει κάτι να κερδίσει. Ο Λίπσκι σίγουρα κάτι παραπάνω, αφού το βιβλίο με το ίντερβιου που εξέδωσε, έγινε κι αυτό με την σειρά του διεθνές χιτ.
Για πες: Τονισμός του όμορφα δομημένου σεναρίου, οι δύο ερμηνείες των τόσο ταλαντούχων πρωταγωνιστών, που ο καθένας από την μεριά του έχει να επιδείξει ένα το λιγότερο αξιοπρεπές παρελθόν υποκριτικά. Δεν κατάφερα να διακρίνω ποιος ίσως να δικαιούται το περισσότερο χειροκρότημα, από τον Jason Segel ως αυτοκαταστροφικό συγγραφέα και τον Jesse Eisenberg ως επίμονο ρεπόρτερ, εκτιμώ πως ο πρώτος έφερε εις πέρας δυσκολότερο έργο από τον δεύτερο, που κατάτι έχει τυποποιηθεί σε τέτοιου είδους ρόλους. Ένα φιλμ ειδικού (ίσως και φανατικού του τιμώμενου προσώπου) κοινού, που θα πρέπει διαρκώς να σημειώνει είτε σε νου, είτε μπλοκάκι καλύτερα, τις φιλοσοφημένες ευθύβολες ατάκες του Γουάλας, ώστε να κερδίσει ακόμη περισσότερα από το Τέλος Διαδρομής.
Πέντε ημέρες ταξιδιού, σε διάφορα σημεία που ο Γουάλας θα κληθεί να δώσει το παρόν, καλύπτοντας τις συμβατικές υποχρεώσεις του, στο πανεπιστήμιο, σε μια παρουσίαση του βιβλίου του στην Μινεάπολη, σε ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, θα καταγραφούν από τον φιλόδοξο εφημεριδά, σαν να έχει απέναντι του το απόλυτο είδωλο, τον άνθρωπο εκείνο που πάντοτε στην ζωή του θαύμαζε. Φυσικά σε αυτή τους την κοινή πορεία των λιγοστών, μα τόσο σημαντικών 24ώρων και για τους δύο, μέσα από ιδιαίτερες στιγμές που το επίπεδο της κουβέντας δεν υπήρξε πάντα φιλικό, ένεκα της απίστευτα κυκλοθυμικής διάθεσης του συγγραφέα, θα απογυμνωθεί πλήρως ο χαρακτήρας του, άλλοτε αποκαλύπτοντας έναν απλοϊκό άνθρωπο που διασκεδάζει με τις κενές περιεχομένου περιπέτειες του John Woo, φλερτάρει, αστειεύεται, εκδηλώνει τα συναισθήματα του, άλλοτε όμως μοιάζει τόσο απόμακρος και καταπιεσμένος σε μια σχιζοειδή σκέψη, που ενδεχόμενα κάποια στιγμή να τον ωθήσει σε μοιραίες επιλογές.
Η αφήγηση στο έργο του James Ponsoldt, ενός αξιόλογου νέου Αμερικάνου indie συλλογιστικής σκηνοθέτη (The Spectacular Now) έχει παρελθοντικό ύφος και ξεκινά από την στιγμή που γίνεται γνωστή η αυτοκτονία του θεματικού του ήρωα. Μέσα από μια όμορφη έμπνευση, εκείνης του ξετυλίγματος της κασέτας, που τα πάντα μια φορά και έναν καιρό είχαν καταγραφεί, μα ουδέποτε δημοσιοποιηθεί, μιας και δεν θεωρήθηκαν σπουδαία αναφοράς από την ηγεσία της φημισμένης μουσικής επιθεώρησης. Ουσιαστικά την συντριπτική πλειοψηφία της παρουσίας στο εκράν, μοιράζονται οι δύο βασικοί πόλοι του στόρι, που ο καθένας τους από αυτούς τους ατέρμονους διάλογους, έχει κάτι να κερδίσει. Ο Λίπσκι σίγουρα κάτι παραπάνω, αφού το βιβλίο με το ίντερβιου που εξέδωσε, έγινε κι αυτό με την σειρά του διεθνές χιτ.
Για πες: Τονισμός του όμορφα δομημένου σεναρίου, οι δύο ερμηνείες των τόσο ταλαντούχων πρωταγωνιστών, που ο καθένας από την μεριά του έχει να επιδείξει ένα το λιγότερο αξιοπρεπές παρελθόν υποκριτικά. Δεν κατάφερα να διακρίνω ποιος ίσως να δικαιούται το περισσότερο χειροκρότημα, από τον Jason Segel ως αυτοκαταστροφικό συγγραφέα και τον Jesse Eisenberg ως επίμονο ρεπόρτερ, εκτιμώ πως ο πρώτος έφερε εις πέρας δυσκολότερο έργο από τον δεύτερο, που κατάτι έχει τυποποιηθεί σε τέτοιου είδους ρόλους. Ένα φιλμ ειδικού (ίσως και φανατικού του τιμώμενου προσώπου) κοινού, που θα πρέπει διαρκώς να σημειώνει είτε σε νου, είτε μπλοκάκι καλύτερα, τις φιλοσοφημένες ευθύβολες ατάκες του Γουάλας, ώστε να κερδίσει ακόμη περισσότερα από το Τέλος Διαδρομής.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Νοεμβρίου 2015 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική