Beasts of No Nation
του Cary Joji Fukunaga. Με τους Abraham Attah, Idris Elba, Ama K. Abebrese, Kobina Amissa-Sam, Emmanuel Nii Adom Quaye, Grace Nortey, David Dontoh, Opeyemi Fagbohungbe
NETFLIX’s FIRST ORIGINAL FILM
του gaRis (@takisgaris) 
Cary Joji Fukunaga κύριοι. Από την απολυρικοποιημένη Jane Eyre (Τζέιν Έιρ) στο τραχύ χαλκέντερο της πρώτης σεζόν του True Detective. O Τζαποαμερικανός έχει καντάρια μαγκιά ως καλλιτέχνης. Με ένα τσούρμο παιδιά που χρησιμοποιήθηκαν ως αδίστακτοι φαντάροι σε αυτές τις μπανανίες της Δυτικής Αφρικής, από Λιβερία ως Σιέρα Λεόνε, παίζει στο τριπλό ταμπλό (γραφιάς - σκηνοθέτης - διευθυντής κινηματογράφησης) και σκοράρει αλύπητα. Συμπαραγωγή μικροστούντιος των περίπου 6 εκατ. η ταινία αγοράζεται από τη Netflix για τα διπλά λεφτά και πριν καλά ολοκληρωθεί το TIFF15 στρημάρισε επίσημα ονλάιν προς μεγάλη μου εκπληξάρα. Το αυτό συνέβη και με το ντόκου του Keith Richards: Under the Influence και βέβαια οδεύουμε ολοταχώς σε μια εποχή όπου οι γραμμές τηλεταινία - κατευθείαν στο στρημ - ταινία στην αίθουσα έχουν γίνει λίγο άλφαμπετ σούπ. Εννοείται φυσικά ότι τα μόλτιπλεξ σαμποτάρισαν το Beasts επειδή τόλμησε να σπάσει το φράγμα των 90 ημερών αποκλειστικής προβολής με οδυνηρά εισπρακτικά αποτελέσματα σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών.
Όχι βέβαια ότι το γκουερίλα στάιλ οδοιπορικό καταγραφής κτηνωδίας με πρωταγωνιστές αμούστακα προέφηβα έχει εγγενείς προδιαγραφές μπλοκμπάστερ καθότι ο Fukunaga δε χαρίζει κάστανα. Αφιονισμένα, brainwashed ορφανά σφάζουν, ληστεύουν, βιάζουν, με μπροστάρη τον κατηχητή Κομαντάντε που ενσαρκώνει εκρηκτικά ο Idris Elba στην οσκαρικότατη ερμηνεία που ζευγαρώνει το The Wire και τον Mandela και αιτιολογεί πειστικότατα γιατί αρκετοί τον έβλεπαν (αστείο για ένα σύμβολο γουάιτγουόσντ συντηρητικίλας) ως τον επόμενο James Bond. Η σχέση που ξεσκίζει το πανί είναι αυτή του καθοδηγητή Elba και του boy soldier Agu (Abraham Attah, μπραντεφέρ στα ίσα με τον απίστευτο Tremblay του Room για την παιδική ερμηνεία της χρονιάς), ηλεκτρισμένη ραδιοϊσότοπα από μετάδοση της γνώσης επιβίωσης στη φρίκη της ατελεύτητης αλυσίδας εγκλημάτων και βιασμού της παιδικής ψυχούλας παντοιοτρόπως. Προειδοποιάω, αυτά που υπονοούνται πονούν πιότερο από τα εφιαλτικά δρώμενα επί οθόνης.
Ενώ λοιπόν ο Cary παίρνει σκαλπ στην τεχνική αναπαράσταση της αγριότητας, εξίσου μάτι βγάζει η επιφανειακή προσέγγιση της γεωπολιτικής ανθρωπογεωγραφίας της υπόθεσης. Κλισέ απλοποίηση και νιχιλισμός που γκελάρει στο αμήχανα αισιόδοξο φινάλε που συμπυκνώνει την ως τα σήμερα βραχεία φιλμογραφία του χαρισματικού Fukunaga: Αισθησιαρχικός μαξιμαλισμός που κουκουλώνει δευτερότριτα επίπεδα φιλμικής ανάλυσης. Αυτού λεχθέντος, το Beasts of No Nation, εκτός της ταινίας που η Unicef οφείλει να προβάλλει σε κάθε ευκαιρία, είναι μια αιματηρά σημερινή, παγκοσμίου σήμανσης προβολή ενός φρικιαστικού φαινομένου που, σε συνδυασμό με την έξαρση του θρησκευτικού πολέμου τρομοκράτησης του δυτικού πολιτισμού (με σαφή ευθύνη και των ηγεσιών του τελευταίου), καθιστά την παρακολούθηση από συνειδητοποιημένους θεατές τουλάχιστον αναγκαία.
Ενώ λοιπόν ο Cary παίρνει σκαλπ στην τεχνική αναπαράσταση της αγριότητας, εξίσου μάτι βγάζει η επιφανειακή προσέγγιση της γεωπολιτικής ανθρωπογεωγραφίας της υπόθεσης. Κλισέ απλοποίηση και νιχιλισμός που γκελάρει στο αμήχανα αισιόδοξο φινάλε που συμπυκνώνει την ως τα σήμερα βραχεία φιλμογραφία του χαρισματικού Fukunaga: Αισθησιαρχικός μαξιμαλισμός που κουκουλώνει δευτερότριτα επίπεδα φιλμικής ανάλυσης. Αυτού λεχθέντος, το Beasts of No Nation, εκτός της ταινίας που η Unicef οφείλει να προβάλλει σε κάθε ευκαιρία, είναι μια αιματηρά σημερινή, παγκοσμίου σήμανσης προβολή ενός φρικιαστικού φαινομένου που, σε συνδυασμό με την έξαρση του θρησκευτικού πολέμου τρομοκράτησης του δυτικού πολιτισμού (με σαφή ευθύνη και των ηγεσιών του τελευταίου), καθιστά την παρακολούθηση από συνειδητοποιημένους θεατές τουλάχιστον αναγκαία.
Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
