99 Σπίτια
του Ramin Bahrani. Με τους Andrew Garfield, Michael Shannon, Laura Dern, Noah Lomax, Tim Guinee, Cynthia Santiago, Manu Narayan, Cullen Moss
Στο Δρόμο...
του zerVo (@moviesltd) 
Για όποιον ενδεχόμενα δεν γνωρίζει τι μπορεί να σημαίνει έξωση και κατοπινός πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας, μέτρο που πρωτοφανερώθηκε στον τόπο μας προσφάτως από την πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση μας, υπάρχει μια ταινία που θα του λύσει την οποιαδήποτε απορία. Μια αμερικάνικη - φυσικά, αφού όλα αυτού του είδους τα αντικοινωνικά εφευρήματα, έχουν εκείνον τον τόπο για αφετηρία - δημιουργία, που σαν σε τύπο ντοκιμαντέρ ξεδιπλώνει στις εικόνες της μερικά παραδείγματα της πραγματικής έννοιας σε πετάω στον δρόμο. Και που δυστυχώς, εκείνος που έχει εδώ το πάνω χέρι, με την κάλυψη του Νόμου βεβαίως, δεν είναι ένας απαιτητικός ιδιοκτήτης, ο οποίος ενδεχόμενα σε κάποια στιγμή να λυγίσει δείχνοντας πρόσωπο οίκτου, αλλά οι αχόρταγες τράπεζες και οι μεσίτες αρπαχτικά, που μπροστά στο κέρδος, δεν έχουν ούτε Ιερό, ούτε Όσιο να υπολογίσουν.
Απλήρωτος για εβδομάδες από τα αφεντικά του, που σχεδόν έχουν χρεοκοπήσει, ο οικοδόμος Ντένις Νας, θα βρεθεί μπροστά στο φάσμα της απόγνωσης, καθώς το δικαστήριο θα αποφανθεί εναντίον του και θα του δώσει προθεσμία τριάντα μόλις ημερών να αδειάσει το σπίτι που κατοικεί μαζί με την μητέρα και τον ανήλικο γιο του, εφόσον δεν έχει την δυνατότητα να καλύψει τις απαιτήσεις της τράπεζας. Στην χαραυγή της αποφράδας ημέρας, την πόρτα του θα κτυπήσουν οι αστυνομικοί που συνοδεύουν τον μεγαλομεσίτη Ρικ Κάρβερ, ο οποίος έχει αναλάβει την διαδικασία των εξώσεων, δίχως να δίνει το παραμικρό χρονικό περιθώριο αντίδρασης, στους φουκαράδες που μόλις έχουν απολέσει κόπους ετών. Απελπισμένοι και χωρίς να έχουν μπίρα στον ήλιο οι τρεις ξεσπιτωμένοι θα εγκατασταθούν πρόχειρα σε μοτέλ, λύση που για πολλούς ομοιοπαθείς της γειτονιάς έχει εξελιχθεί σε χρόνια.
Ελπίζοντας πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί στον ίδιο, ο πανέτοιμος να κάνει την οποιαδήποτε εργασία Ντένις, θα αναζητήσει δουλειά και το διάβα της μοίρας θα τον οδηγήσει και πάλι μπροστά στον καρχαρία Κάρβερ. Που όχι απλά θα τον προσλάβει να φέρει εις πέρας τις παράνομες αγγαρείες του, αλλά σύντομα θα του δώσει και επιπλέον αρμοδιότητες, χρήζοντας τον ως εκείνον που θα ξεσπιτώνει τους άμοιρους φτωχούς, που η ανέχεια τους έχει αναγκάσει να μην έχουν να ξεπληρώσουν τους τοκογλύφους. Επάγγελμα αποδοτικότατο για τον μέχρι πρότινος κατατρεγμένο νέο, που σύντομα θα δει την τσέπη να γεμίζει χρήμα, σχετικά εύκολα και άκοπα, όχι όμως και δίχως πόνο ψυχής στο αντίκρυ όλων εκείνων που με ένα νομότυπο χαρτί στο χέρι, έστειλε στους πέντε δρόμους.
Κινηματογράφηση των ημερών της ανέχειας, που βιώνει στην καθημερινότητα της η ταλαιπωρημένη οικονομικά υπερδύναμη, από την στιγμή που η ύφεση σάρωσε σαν τσουνάμι το υποτιθέμενα ακλόνητο και καμαρωτό καπιταλιστικό της σύστημα. Δεν απαιτείται από κανένα introduction να αναφέρει πουθενά πως όλα όσα αφηγείται το 99 Homes, είναι βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες, εφόσον κάτι τέτοιο είναι όχι απλά βέβαιο, αλλά πασιφανές. Φροντίζει άλλωστε να το υπερτονίσει με μια υπέρμετρα ρεαλιστική απλότητα στο φιλμάρισμα του, ο εμπνευσμένος σκηνοθέτης Ramin Bahrani, μέσα από σπαραξικάρδια πλάνα που βουρκώνουν την ματιά, όπου οι (σίγουρα ερασιτέχνες ερμηνευτές που τους υποδύονται με απόλυτη αληθινότητα) κακόμοιροι δεν προλαβαίνουν κιχ να βγάλουν, μπροστά στην ετοιμόλογη ορμή του κόρακα που τους αποσπά μονομιάς το βιος.
Είναι σπάνιες οι φορές που φιλμικά πονήματα κριτικάρουν με τόσο έντονο τρόπο τα κακώς κείμενα και τις πομπές του αντικοινωνικού συστήματος των ΗΠΑ, όπως όμως είναι και ανεξήγητη η αδιαφορία που επιδεικνύει το σινεφίλ κοινό γι αυτά, απορρίπτοντας τα παντελώς, σαν να μην τα ζει, να μην τα βιώνει διαρκώς, σαν να μην επιθυμεί την δημοσιοποίηση και διεθνοποίηση τους. Πιθανόν γιατί αποτελεί την υπέρτατη αιδώ για εκείνους, να θεωρούν εαυτό υπερήφανο για μια χώρα διαβρωμένη σε κάθε τομέα, νομοθετικό, δικαστικό κι εκτελεστικό, που λεπτό με το λεπτό μετατρέπει τους πλούσιους σε μεγιστάνες και τους φτωχούς σε ερείπια. Ο δημιουργός του εξίσου καθηλωτικού Man Push Cart, ξεβρακώνει αυτή την χωρίς την παραμικρή ηθική αναστολή σοσιετέ, που βουλιάζει μέσα στην ίδια της την αναξιοπιστία και τους σαθρούς κανόνες που μόνη της θέσπισε.
Για πες: Σε έναν κινηματογραφικό κόσμο που θα βασίλευε η δικαιοσύνη, αυτός ο απίστευτα εκφραστικός μέσα από το πυρακτωμένο του βλέμμα, Michael Shannon, θα είχε φύγει ήδη σφαίρα για όλες τις πιθανές και απίθανες υποκριτικές υποψηφιότητες των μεγαλοβραβείων. Συνεπικουρούμενος από τον εξαιρετικό πιτσιρικά Andrew Garfield, ο οποίος ευτυχώς τίναξε νωρίς από πάνω του τα μασκαριλίκια του Spider-Man και μας δείχνει τις εκπληκτικές ικανότητες που αρχικά είχε υποσχεθεί στο The Social Network. Εδώ, το άλλο μέρος του δίσκου που περιέχει το The Pursuit Of Happyness, είναι πολύ πιο ευθύβολο σε όσα καυτηριάζει, εξίσου μελαγχολικό μα και επιθετικό, μοιράζοντας αφειδώς γροθιές στο στομάχι και στο φινάλε του δεν εστιάζει στην ευτυχία που ενδέχεται να σκορπίσει η κατάκτηση του αμερικάνικου ονείρου, αλλά στον ξεπεσμό των αξιών που πλέον ταυτοποιεί την Land Of The Free...
Ελπίζοντας πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί στον ίδιο, ο πανέτοιμος να κάνει την οποιαδήποτε εργασία Ντένις, θα αναζητήσει δουλειά και το διάβα της μοίρας θα τον οδηγήσει και πάλι μπροστά στον καρχαρία Κάρβερ. Που όχι απλά θα τον προσλάβει να φέρει εις πέρας τις παράνομες αγγαρείες του, αλλά σύντομα θα του δώσει και επιπλέον αρμοδιότητες, χρήζοντας τον ως εκείνον που θα ξεσπιτώνει τους άμοιρους φτωχούς, που η ανέχεια τους έχει αναγκάσει να μην έχουν να ξεπληρώσουν τους τοκογλύφους. Επάγγελμα αποδοτικότατο για τον μέχρι πρότινος κατατρεγμένο νέο, που σύντομα θα δει την τσέπη να γεμίζει χρήμα, σχετικά εύκολα και άκοπα, όχι όμως και δίχως πόνο ψυχής στο αντίκρυ όλων εκείνων που με ένα νομότυπο χαρτί στο χέρι, έστειλε στους πέντε δρόμους.
Κινηματογράφηση των ημερών της ανέχειας, που βιώνει στην καθημερινότητα της η ταλαιπωρημένη οικονομικά υπερδύναμη, από την στιγμή που η ύφεση σάρωσε σαν τσουνάμι το υποτιθέμενα ακλόνητο και καμαρωτό καπιταλιστικό της σύστημα. Δεν απαιτείται από κανένα introduction να αναφέρει πουθενά πως όλα όσα αφηγείται το 99 Homes, είναι βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες, εφόσον κάτι τέτοιο είναι όχι απλά βέβαιο, αλλά πασιφανές. Φροντίζει άλλωστε να το υπερτονίσει με μια υπέρμετρα ρεαλιστική απλότητα στο φιλμάρισμα του, ο εμπνευσμένος σκηνοθέτης Ramin Bahrani, μέσα από σπαραξικάρδια πλάνα που βουρκώνουν την ματιά, όπου οι (σίγουρα ερασιτέχνες ερμηνευτές που τους υποδύονται με απόλυτη αληθινότητα) κακόμοιροι δεν προλαβαίνουν κιχ να βγάλουν, μπροστά στην ετοιμόλογη ορμή του κόρακα που τους αποσπά μονομιάς το βιος.
Είναι σπάνιες οι φορές που φιλμικά πονήματα κριτικάρουν με τόσο έντονο τρόπο τα κακώς κείμενα και τις πομπές του αντικοινωνικού συστήματος των ΗΠΑ, όπως όμως είναι και ανεξήγητη η αδιαφορία που επιδεικνύει το σινεφίλ κοινό γι αυτά, απορρίπτοντας τα παντελώς, σαν να μην τα ζει, να μην τα βιώνει διαρκώς, σαν να μην επιθυμεί την δημοσιοποίηση και διεθνοποίηση τους. Πιθανόν γιατί αποτελεί την υπέρτατη αιδώ για εκείνους, να θεωρούν εαυτό υπερήφανο για μια χώρα διαβρωμένη σε κάθε τομέα, νομοθετικό, δικαστικό κι εκτελεστικό, που λεπτό με το λεπτό μετατρέπει τους πλούσιους σε μεγιστάνες και τους φτωχούς σε ερείπια. Ο δημιουργός του εξίσου καθηλωτικού Man Push Cart, ξεβρακώνει αυτή την χωρίς την παραμικρή ηθική αναστολή σοσιετέ, που βουλιάζει μέσα στην ίδια της την αναξιοπιστία και τους σαθρούς κανόνες που μόνη της θέσπισε.
Για πες: Σε έναν κινηματογραφικό κόσμο που θα βασίλευε η δικαιοσύνη, αυτός ο απίστευτα εκφραστικός μέσα από το πυρακτωμένο του βλέμμα, Michael Shannon, θα είχε φύγει ήδη σφαίρα για όλες τις πιθανές και απίθανες υποκριτικές υποψηφιότητες των μεγαλοβραβείων. Συνεπικουρούμενος από τον εξαιρετικό πιτσιρικά Andrew Garfield, ο οποίος ευτυχώς τίναξε νωρίς από πάνω του τα μασκαριλίκια του Spider-Man και μας δείχνει τις εκπληκτικές ικανότητες που αρχικά είχε υποσχεθεί στο The Social Network. Εδώ, το άλλο μέρος του δίσκου που περιέχει το The Pursuit Of Happyness, είναι πολύ πιο ευθύβολο σε όσα καυτηριάζει, εξίσου μελαγχολικό μα και επιθετικό, μοιράζοντας αφειδώς γροθιές στο στομάχι και στο φινάλε του δεν εστιάζει στην ευτυχία που ενδέχεται να σκορπίσει η κατάκτηση του αμερικάνικου ονείρου, αλλά στον ξεπεσμό των αξιών που πλέον ταυτοποιεί την Land Of The Free...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Νοεμβρίου 2015 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική