Οι 33
της Patricia Riggen. Με τους Antonio Banderas, Rodrigo Santoro, Juliette Binoche, James Brolin, Lou Diamond Phillips, Mario Casas, Juan Pablo Raba, Kate del Castillo, Cote de Pablo, Jacob Vargas, Bob Gunton, Gabriel Byrne, Naomi Scott, Marco Treviño, Oscar Nunez
Όλοι οι Άγιοι στο πλευρό τους
του zerVo (@moviesltd) 
Ήταν ένα καλοκαιρινό πρωινό Τρίτης του 2010, όταν η πιο βασανισμένη από τις ήδη πολύπαθες χώρες της Λατινικής Αμερικής, δεχόταν ακόμη ένα κτύπημα της μοίρας. Σαν σε συνέπεια των καταστροφικών σεισμών που την συγκλόνισαν μήνες πριν, ένα ολόκληρο βουνό που στα έγκατα του έτρεφε ένα κακοσυντηρημένο μεταλλωρυχείο, θα βουλιάξει, καταπίνοντας στην άβυσσο του, όλους όσους αμέριμνοι εργάζονταν εκείνη την ώρα. Η ιστορία, που είναι γνωστό σε όλους πως είχε πανευτυχή κατάληξη, μετά από 69 ημέρες, όπου αποτέλεσε το επίκεντρο της παγκόσμιας κοινής γνώμης, λογίζεται ως το σημαντικότερο θαύμα που έλαβε χώρα επί των ημερών μας, αφού κανείς δεν δύναται να πιστέψει πως βγήκαν ζωντανοί από τον τάφο, όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, οι ταλαίπωροι εργάτες.
Σε συντριπτικό ποσοστό οι κάτοικοι του επαρχιακού και φτωχικού Κοπιαπό, στον Χιλιανό Βορρά, δηλώνουν σαν επάγγελμα μεταλλωρύχοι, μιας και από πάππου προς πάππου εδώ κι ενάμισι αιώνα, βγάζουν τα προς το ζην στις στοές του πλούσιου σε κοιτάσματα, τμήματος της ερήμου Ατακάμα. Μια δουλειά που έχει φέρει τους αγαθούς, ηθικούς, δουλευταράδες μα και αφάνταστα θρήσκους επαρχιώτες, τόσο κοντά, ώστε και εκτός των κοινών ωρών εργασίας να λειτουργούν όλοι τους σαν μια οικογένεια. Έτσι χαμογελαστή, παρόλο το αφάνταστα δύσκολο πρόγραμμα που είχε μπρος της, κίνησε το χάραμα της 5ης Αυγούστου, η πρωινή βάρδια, κάτω από την επιστασία του έμπειρου μηχανικού Δον Λούτσο, για το μεταλλείο, 700 ολόκληρα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης.
Δεν πρέπει να υπάρχουν και πολλοί, που να μην γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη στους 33 άτυχους μεροκαματιάρηδες της Χιλής, εφόσον εκείνη την εποχή σύσσωμα τα τηλεοπτικά δίκτυα, πρόβαλλαν επί συνεχόμενης βάσης, τα πάντα, σχετικά με την διεθνή επιχείρηση διάσωσης τους. Αναπόφευκτο λοιπόν ετούτο το αληθινό, μα και παρά τρίχας μακάβριο θρίλερ, να αποτελέσει σύντομα την βάση ενός κινηματογραφικού σεναρίου, το οποίο σε τύπο χρονικού παρουσιάζει η Μεξικανή έμπειρη σκηνοθέτης Patricia Riggert (La Misma Luna). Η αφήγηση της, χωρισμένη σε δύο στάδια, κάνει αναφορά με σεκάνς ύφους Michael Bay, αρχικά στο πως παγιδεύτηκαν οι μεταλλωρύχοι στο υποτυπώδες καταφύγιο και πως κατάφεραν να αντέξουν την πείνα, την δίψα, την έλλειψη οξυγόνου και κυρίως την ανυπόφορη ζέστη, με μοναδικό τους όπλο την ελπίδα, εφόσον ουδείς στην επιφάνεια γνώριζε αν ήταν έστω κι ένας τους ζωντανός. Το δεύτερο κομμάτι, εστιάζει στην διαδικασία απεγκλωβισμού τους από το βάθος του πηγαδιού, τμήμα που πιθανότατα όσοι είχαν παρακολουθήσει τις live ανταποκρίσεις, ίσως και να γνωρίζουν περισσότερες λεπτομέρειες, από όσες ξετυλίγει η εδώ πλοκή.
Ουσιαστικά για να αναπτύξει το θέμα της, η δημιουργός, στηρίζεται επιλεκτικά, σε κάποιες από τις προσωπικές ιστορίες, τόσο των θαμμένων, με προεξάρχοντα τον πεπειραμένο Σούπερ Μάριο Σεπουλβέδα, με τις ηγετικές τάσεις σκαφτιά, που κατάφερε να διατηρήσει το επίπεδο των κομπανιέρων σε υψηλό επίπεδο, μην αφήνοντας τους να χάσουν την αισιοδοξία τους, αλλά και των επίσης απελπισμένων υπευθύνων της αποστολής δράσης, που βαδίζουν στο σκοτάδι, δίχως να γνωρίζουν καν, που μπορεί να βρίσκονται οι αγνοούμενοι συνάνθρωποι τους. Επιμέρους ιστορίες, που έχουν να κάνουν με την απώλεια, από κάθε μεριά, των μεν της πολύτιμης ζωής τους, των δε των αγαπημένων τους προσώπων και που στήνουν ένα μελοδραματικό περιβάλλον, κάτω από τον καυτό ήλιο της αχανούς ερημικής ζώνης.
Δίχως εκπλήξεις η γραμμική αναφορά στα συμβάντα από την Riggert, που δεν προσεγγίζει ιδιαίτερα τις συνέπειες της κλειστοφοβίας στην ψυχοσύνθεση των θαμμένων, εστιάζοντας ίσως λίγο παραπάνω στον αγώνα τους για την επιβίωση, ένα σημείο που κάνει την εμφάνιση του, ένα όμορφο και συγκινητικό πλάνο ποιητικής απόχρωσης, σπάζοντας την τυπική διαδρομή των τετριμμένων. Εκεί που αναμφίβολα θα χρειαζόταν λίγη περισσότερη προσοχή, ειδικά κατόπιν της επιλογής για την στελέχωση του, καστ πασίγνωστων λατινόφωνων αστέρων, είναι που εντελώς αναπάντεχα οι πάντες ομιλούν την Αγγλική, στερώντας από το φιλμ, ένα τεράστιο κομμάτι από την αυθεντικότητα του. Όχι σε σπουδαία φόρμα ο Antonio Banderas, με έντονο όμως το γνώριμο μεσογειακό σταρικό του συναίσθημα, αποδίδει αξιοπρεπώς τον αρχηγό των εργατών, έχοντας συμπαράσταση εφάμιλλου υποκριτικού βεληνεκούς, από τον χωστό Rodrigo Santoro ως υπουργού ανάπτυξης, τον Gabriel Byrne ως υπεύθυνου των γιγάντιων τρυπανιών, τον La Bamba Phillips ως μηχανικού βάρδιας. Τεράστια απογοήτευση η μη χρησιμοποίηση από το σκριπτ, της δίχως αντίπαλο κορυφαίας ηθοποιού του τιμ, Juliette Binoche, που ουδέτερα στέκει απλώς πέρα από τα συρματοπλέγματα καρτερώντας το αδερφάκι της, όπως και ο εκμηδενισμός της σπουδαίας Adriana Barazza, σε ρόλο σχεδόν κομπάρσου.
Για πες: Σημαντικά μεγάλο σε χρονική διάρκεια το The 33, όχι όμως ανάλογα ποιοτικό σε εντάσεις και σασπένς, καταφέρνει να σταθεί ικανά σαν ντόκου μιας από τις πιο απίστευτες ιστορίες της μετά μιλένιουμ εποχής, αδιαφορώντας να πάει μισό βήμα παραπέρα, ψάχνοντας το ποιος ευθύνεται για την παρολίγον τραγωδία ή αναλύοντας τις δουλικές συνθήκες εργασίας των απανταχού δύσμοιρων αρμπάιτερ.
Δεν πρέπει να υπάρχουν και πολλοί, που να μην γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη στους 33 άτυχους μεροκαματιάρηδες της Χιλής, εφόσον εκείνη την εποχή σύσσωμα τα τηλεοπτικά δίκτυα, πρόβαλλαν επί συνεχόμενης βάσης, τα πάντα, σχετικά με την διεθνή επιχείρηση διάσωσης τους. Αναπόφευκτο λοιπόν ετούτο το αληθινό, μα και παρά τρίχας μακάβριο θρίλερ, να αποτελέσει σύντομα την βάση ενός κινηματογραφικού σεναρίου, το οποίο σε τύπο χρονικού παρουσιάζει η Μεξικανή έμπειρη σκηνοθέτης Patricia Riggert (La Misma Luna). Η αφήγηση της, χωρισμένη σε δύο στάδια, κάνει αναφορά με σεκάνς ύφους Michael Bay, αρχικά στο πως παγιδεύτηκαν οι μεταλλωρύχοι στο υποτυπώδες καταφύγιο και πως κατάφεραν να αντέξουν την πείνα, την δίψα, την έλλειψη οξυγόνου και κυρίως την ανυπόφορη ζέστη, με μοναδικό τους όπλο την ελπίδα, εφόσον ουδείς στην επιφάνεια γνώριζε αν ήταν έστω κι ένας τους ζωντανός. Το δεύτερο κομμάτι, εστιάζει στην διαδικασία απεγκλωβισμού τους από το βάθος του πηγαδιού, τμήμα που πιθανότατα όσοι είχαν παρακολουθήσει τις live ανταποκρίσεις, ίσως και να γνωρίζουν περισσότερες λεπτομέρειες, από όσες ξετυλίγει η εδώ πλοκή.
Ουσιαστικά για να αναπτύξει το θέμα της, η δημιουργός, στηρίζεται επιλεκτικά, σε κάποιες από τις προσωπικές ιστορίες, τόσο των θαμμένων, με προεξάρχοντα τον πεπειραμένο Σούπερ Μάριο Σεπουλβέδα, με τις ηγετικές τάσεις σκαφτιά, που κατάφερε να διατηρήσει το επίπεδο των κομπανιέρων σε υψηλό επίπεδο, μην αφήνοντας τους να χάσουν την αισιοδοξία τους, αλλά και των επίσης απελπισμένων υπευθύνων της αποστολής δράσης, που βαδίζουν στο σκοτάδι, δίχως να γνωρίζουν καν, που μπορεί να βρίσκονται οι αγνοούμενοι συνάνθρωποι τους. Επιμέρους ιστορίες, που έχουν να κάνουν με την απώλεια, από κάθε μεριά, των μεν της πολύτιμης ζωής τους, των δε των αγαπημένων τους προσώπων και που στήνουν ένα μελοδραματικό περιβάλλον, κάτω από τον καυτό ήλιο της αχανούς ερημικής ζώνης.
Δίχως εκπλήξεις η γραμμική αναφορά στα συμβάντα από την Riggert, που δεν προσεγγίζει ιδιαίτερα τις συνέπειες της κλειστοφοβίας στην ψυχοσύνθεση των θαμμένων, εστιάζοντας ίσως λίγο παραπάνω στον αγώνα τους για την επιβίωση, ένα σημείο που κάνει την εμφάνιση του, ένα όμορφο και συγκινητικό πλάνο ποιητικής απόχρωσης, σπάζοντας την τυπική διαδρομή των τετριμμένων. Εκεί που αναμφίβολα θα χρειαζόταν λίγη περισσότερη προσοχή, ειδικά κατόπιν της επιλογής για την στελέχωση του, καστ πασίγνωστων λατινόφωνων αστέρων, είναι που εντελώς αναπάντεχα οι πάντες ομιλούν την Αγγλική, στερώντας από το φιλμ, ένα τεράστιο κομμάτι από την αυθεντικότητα του. Όχι σε σπουδαία φόρμα ο Antonio Banderas, με έντονο όμως το γνώριμο μεσογειακό σταρικό του συναίσθημα, αποδίδει αξιοπρεπώς τον αρχηγό των εργατών, έχοντας συμπαράσταση εφάμιλλου υποκριτικού βεληνεκούς, από τον χωστό Rodrigo Santoro ως υπουργού ανάπτυξης, τον Gabriel Byrne ως υπεύθυνου των γιγάντιων τρυπανιών, τον La Bamba Phillips ως μηχανικού βάρδιας. Τεράστια απογοήτευση η μη χρησιμοποίηση από το σκριπτ, της δίχως αντίπαλο κορυφαίας ηθοποιού του τιμ, Juliette Binoche, που ουδέτερα στέκει απλώς πέρα από τα συρματοπλέγματα καρτερώντας το αδερφάκι της, όπως και ο εκμηδενισμός της σπουδαίας Adriana Barazza, σε ρόλο σχεδόν κομπάρσου.
Για πες: Σημαντικά μεγάλο σε χρονική διάρκεια το The 33, όχι όμως ανάλογα ποιοτικό σε εντάσεις και σασπένς, καταφέρνει να σταθεί ικανά σαν ντόκου μιας από τις πιο απίστευτες ιστορίες της μετά μιλένιουμ εποχής, αδιαφορώντας να πάει μισό βήμα παραπέρα, ψάχνοντας το ποιος ευθύνεται για την παρολίγον τραγωδία ή αναλύοντας τις δουλικές συνθήκες εργασίας των απανταχού δύσμοιρων αρμπάιτερ.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιανουαρίου 2016...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική