Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός
του Στράτου Μαρκίδη. Με τους Χρύσα Ρώπα, Γιάννη Τσιμιτσέλη, Κώστα Ευρυπιώτη, Σπύρο Πούλη, Ελευθερία Μπενοβία, Πηνελόπη Πλάκα, Πατρίσια Μίλικ Περιστέρη, Κατερίνα Δημητρόγλου, Βίκυ Κάβουρα
Ποιος τώρα θα σε σώσει?
του zerVo (@moviesltd) 
Για να αποδείξω πως είμαι καλοπροαίρετος, μιας και τα γραπτά υπάρχουν και παραμένουν απείραχτα, οφείλω να ομολογήσω πως στην μόλις περσινή, πρώτη απόπειρα του να αναβιώσει κλασική κωμωδία του ελληνικού σινεμά, ο Μαρκίδης είχε την καλύτερη στιγμή της νεότερης (για όσους δεν το γνωρίζουν, έχει υπάρξει και Παλιά Διαθήκη από τον μετρ) δημιουργικής του καριέρας. Όχι πως έτρεφα αυταπάτες, αλλά να είχα μια αμυδρή ελπίδα, το πατιρντί να σταματούσε εδώ και να μην συνεχιζόταν η ρημεικάδα, εκείνων των πραγματικό όμορφων στιγμών του ασπρόμαυρου σινεμά μας και να μην τσαλακωθούν στον βωμό των πέντε εισιτηρίων παραπάνω. Ο καλός Θεός δεν μου έκανε την χάρη κι έτσι το κόλπο επαναλαμβάνεται, με την ίδια σχεδόν "συμμορία" να παίρνει θέση για να πυροβολήσει ένα από τα ελάχιστα στοιχεία πολιτισμού αυτής της χώρας, που μέχρι πρότινος είχαν μείνει απείραχτα.
Μπερμπάντης και λάτρης του ποδόγυρου, ανήρ θερμόαιμος, χαρακτηριστικό ιδίωμα της Μικρασιάτικης καταγωγής του, ο μεσήλικας και κοτσονάτος Κλέαρχος, μπορεί να υπεραγαπά την επί δεκαετίες σύζυγό του Μαρίνα, δεν χάνει όμως ευκαιρία για να ξενοκοιτάξει τις μικρούλες που τον τριγυρίζουν. Όπως την πεταχτούλα πιτσιρίκα γειτόνισσα Ηρώ, που δεν χρειάζεται καν να κουνήσει το...δαχτυλάκι της για να τραβήξει την ματιά του μασκαρά, που για να καλύψει τις πομπές του, έχει εντοπίσει το κατάλληλο εξιλαστήριο θύμα στο πρόσωπο του γαμπρού του Μάχου Κοντού. Ενός χαμηλών τόνων και υπάκουου φουκαρά, που έχοντας πέσει στην δυσμένεια της εξ αγχιστείας μαμάς Μαρίνας, αποτελεί το ιδανικό άλλοθι για να κρυφτούν τα νυχτοπερπατήματα του Κλεάρχου.
Τι συμβαίνει όμως όταν το απαιτητικό κορίτσι θα ζητήσει βόλτα κι εκδρομή, όχι όπου κι όπου, αλλά στην ίδια την Βασιλεύουσα? Ο μασκαράς ο καλός της, θα εκμεταλλευτεί το ταξίδι του ανδρός της θυγατέρας του στην Πόλη, προκειμένου να γιάνει το πονεμένο του χέρι, ρίχνοντας αμφιβολίες ένθεν κακείθεν για το τι μπορεί να κρύβει πίσω της ετούτη η αιφνιδιαστική επίσκεψη στον ξένο ορθοπεδικό. Και θα κάνει "την καρδιά του πέτρα" συνοδεύοντας τον, δίνοντας υπόσχεση σε κυρά και κόρη, πως θα τον παρακολουθεί στενά, για να αποκαλύψει τις πολύ πιθανές γκομενοδουλειές του. Τίποτα από όσα σχεδιάζει δεν θα πάει όμως κατ ευχήν...
Φαντάζομαι πως δεν πρέπει να υπάρχει μισός θεατής που ενδεχόμενα θα δώσει τον οβολό του στην νέα αυτή εκδοχή μιας από τις πλέον κλασικές κωμωδίες του Ελληνικού σινεμά, που να μην έχει παρακολουθήσει τουλάχιστον μια φορά το ορίτζιναλ. Όπως φαντάζομαι πως το καλάθι που θα σκεφτεί να πάρει μαζί του στην αίθουσα, θα είναι ιδιαίτερα μικρούλι, ταπεράκι, έχοντας συναίσθηση πως κάποια μυθικά επιτεύγματα, ούτε αντιγράφονται, ούτε αντικαθίστανται/ Το πρώτο αρνητικό στοιχείο λοιπόν για το έργο του Μίστερ Στράτος, έχει να κάνει με το γεγονός πως η δεύτερη σε δύο έτη επιλογή του για ριμέικ, στο πρωτότυπο της, δεν φτάνει στο λέβελ του περσινού ξεπατικοτουρισμένου, αλλά και κορυφαίας κωμικής και διασκεδαστικής έμπνευσης Οι Γαμπροί της Ευτυχίας. Με αφετηρία αυτό το ντεσαβαντάζ της έλλειψης των αμέτρητων ατακών του Αυλωνίτη από το πρότερο, πως λοιπόν να καταφέρεις να σταθείς έστω με αξιοπρέπεια στο κοπιάρισμα του Κλέαρχου?
Το βασικότερο πρόβλημα όμως δεν είναι στο αν το ριζόχαρτο θα μπει πάνω από δεδομένα καλό αυθεντικό του 1961, αλλά το πως ακριβώς θα στηθεί αυτή η διαδικασία. Κι εκεί λαμβάνει χώρα η θεωρία της βιασύνης κι η πράξη της αναμπουμπούλας, με αποτέλεσμα η αντιγραφή να μοιάζει με μια τρανή τσαλάκα, γεμάτη μουντζούρες, σβησίματα και ασυνάρτητες γραμμές στην πορεία Συμπρωτεύουσα (α' πράξη) - Ταξίμ (β'), δίνοντας την εντύπωση πως δεν φτιάχτηκε απλά στο πόδι, αλλά τρέχοντας κιόλας. Άσε που οι εκμοντερνισμοί πάνω στο σενάριο του Πολ Βασιλειάδη μοιάζουν απελπιστικά παράταιροι και σαχλαμαρίστικοι, σε μια μίνι απόπειρα ανάδειξης μέσω αυτών, μιας φαιδρής και άλογης εικόνας της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας. Όσο για τον λόγο της ρήξης ανάμεσα σε mother και son in law, είναι τόσο ηλίθιος και αναχρονιστικός, που πλέον δεν απαντάται ούτε στα πιο σκληροτράχηλα χωριά της όμορφης Λακωνίας...
Σαν σε ριπλέι το καστ των Γαμπρών, ανανεώνει το ραντεβού του εδώ - άνευ Αποστολάκη, που δεν έχουμε την τύχη να τον απολαύσουμε και σε Αγκόπ βερσιόν - με πολύ λιγότερο κέφι, αλλά και ανέκδοτα για να εκστομίσει. Συμπαθής, μα μέχρις εκεί ο Ευριπιώτης, δεν πείθει για ερωτοχούφταλο, άσε που οι στριγκλιές της Ρώπα - συζύγου του, σκεπάζουν την οποιαδήποτε απόπειρα του να βγάλει έστω μισό χαμόγελο. Ξυλάγγουρο σε επανάληψη ο Τσιμιτσέλης, χάνει την ευκαιρία να αποδώσει τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα του σκριπτ, όπως δεν την χάνει δηλαδή η Πλακα, για να μας πείσει πως οι ζουμπουρλούδες είναι όλα τα λεφτά. Πια...
Για πες: Το πρόβλημα με τον Κλέαρχο δεν είναι πια, το αν μπορεί να σταθεί με σεβασμό στο δίχως άλλο ιστορικής αξίας φιλμ του μέγιστου Τσιφόρου. Αλλά το ότι δεν δείχνει την παραμικρή θέληση να σεβαστεί, με την φτήνια των αστείων του και την πενιχρότητα της υπο-κουλτούρας του, εκείνον που διψασμένος θα δώσει δυο δραχμές από το υστέρημα του, διεκδικώντας κομματάκι από το δικαίωμα του να γελάσει. Μέχρι πρόσφατα, σκέφτομαι, μιλούσαμε για αισθητική τηλεοπτική, ως χαρακτηριστικό των νέων εγχώριων κωμωδιών. Μετάλλιο για ετούτο δω το φιλμ η μικρή οθόνη, αφού αν σε κάτι παραπέμπει είναι μάλλον η βιντεοκασέτα.
Τι συμβαίνει όμως όταν το απαιτητικό κορίτσι θα ζητήσει βόλτα κι εκδρομή, όχι όπου κι όπου, αλλά στην ίδια την Βασιλεύουσα? Ο μασκαράς ο καλός της, θα εκμεταλλευτεί το ταξίδι του ανδρός της θυγατέρας του στην Πόλη, προκειμένου να γιάνει το πονεμένο του χέρι, ρίχνοντας αμφιβολίες ένθεν κακείθεν για το τι μπορεί να κρύβει πίσω της ετούτη η αιφνιδιαστική επίσκεψη στον ξένο ορθοπεδικό. Και θα κάνει "την καρδιά του πέτρα" συνοδεύοντας τον, δίνοντας υπόσχεση σε κυρά και κόρη, πως θα τον παρακολουθεί στενά, για να αποκαλύψει τις πολύ πιθανές γκομενοδουλειές του. Τίποτα από όσα σχεδιάζει δεν θα πάει όμως κατ ευχήν...
Φαντάζομαι πως δεν πρέπει να υπάρχει μισός θεατής που ενδεχόμενα θα δώσει τον οβολό του στην νέα αυτή εκδοχή μιας από τις πλέον κλασικές κωμωδίες του Ελληνικού σινεμά, που να μην έχει παρακολουθήσει τουλάχιστον μια φορά το ορίτζιναλ. Όπως φαντάζομαι πως το καλάθι που θα σκεφτεί να πάρει μαζί του στην αίθουσα, θα είναι ιδιαίτερα μικρούλι, ταπεράκι, έχοντας συναίσθηση πως κάποια μυθικά επιτεύγματα, ούτε αντιγράφονται, ούτε αντικαθίστανται/ Το πρώτο αρνητικό στοιχείο λοιπόν για το έργο του Μίστερ Στράτος, έχει να κάνει με το γεγονός πως η δεύτερη σε δύο έτη επιλογή του για ριμέικ, στο πρωτότυπο της, δεν φτάνει στο λέβελ του περσινού ξεπατικοτουρισμένου, αλλά και κορυφαίας κωμικής και διασκεδαστικής έμπνευσης Οι Γαμπροί της Ευτυχίας. Με αφετηρία αυτό το ντεσαβαντάζ της έλλειψης των αμέτρητων ατακών του Αυλωνίτη από το πρότερο, πως λοιπόν να καταφέρεις να σταθείς έστω με αξιοπρέπεια στο κοπιάρισμα του Κλέαρχου?
Το βασικότερο πρόβλημα όμως δεν είναι στο αν το ριζόχαρτο θα μπει πάνω από δεδομένα καλό αυθεντικό του 1961, αλλά το πως ακριβώς θα στηθεί αυτή η διαδικασία. Κι εκεί λαμβάνει χώρα η θεωρία της βιασύνης κι η πράξη της αναμπουμπούλας, με αποτέλεσμα η αντιγραφή να μοιάζει με μια τρανή τσαλάκα, γεμάτη μουντζούρες, σβησίματα και ασυνάρτητες γραμμές στην πορεία Συμπρωτεύουσα (α' πράξη) - Ταξίμ (β'), δίνοντας την εντύπωση πως δεν φτιάχτηκε απλά στο πόδι, αλλά τρέχοντας κιόλας. Άσε που οι εκμοντερνισμοί πάνω στο σενάριο του Πολ Βασιλειάδη μοιάζουν απελπιστικά παράταιροι και σαχλαμαρίστικοι, σε μια μίνι απόπειρα ανάδειξης μέσω αυτών, μιας φαιδρής και άλογης εικόνας της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας. Όσο για τον λόγο της ρήξης ανάμεσα σε mother και son in law, είναι τόσο ηλίθιος και αναχρονιστικός, που πλέον δεν απαντάται ούτε στα πιο σκληροτράχηλα χωριά της όμορφης Λακωνίας...
Σαν σε ριπλέι το καστ των Γαμπρών, ανανεώνει το ραντεβού του εδώ - άνευ Αποστολάκη, που δεν έχουμε την τύχη να τον απολαύσουμε και σε Αγκόπ βερσιόν - με πολύ λιγότερο κέφι, αλλά και ανέκδοτα για να εκστομίσει. Συμπαθής, μα μέχρις εκεί ο Ευριπιώτης, δεν πείθει για ερωτοχούφταλο, άσε που οι στριγκλιές της Ρώπα - συζύγου του, σκεπάζουν την οποιαδήποτε απόπειρα του να βγάλει έστω μισό χαμόγελο. Ξυλάγγουρο σε επανάληψη ο Τσιμιτσέλης, χάνει την ευκαιρία να αποδώσει τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα του σκριπτ, όπως δεν την χάνει δηλαδή η Πλακα, για να μας πείσει πως οι ζουμπουρλούδες είναι όλα τα λεφτά. Πια...
Για πες: Το πρόβλημα με τον Κλέαρχο δεν είναι πια, το αν μπορεί να σταθεί με σεβασμό στο δίχως άλλο ιστορικής αξίας φιλμ του μέγιστου Τσιφόρου. Αλλά το ότι δεν δείχνει την παραμικρή θέληση να σεβαστεί, με την φτήνια των αστείων του και την πενιχρότητα της υπο-κουλτούρας του, εκείνον που διψασμένος θα δώσει δυο δραχμές από το υστέρημα του, διεκδικώντας κομματάκι από το δικαίωμα του να γελάσει. Μέχρι πρόσφατα, σκέφτομαι, μιλούσαμε για αισθητική τηλεοπτική, ως χαρακτηριστικό των νέων εγχώριων κωμωδιών. Μετάλλιο για ετούτο δω το φιλμ η μικρή οθόνη, αφού αν σε κάτι παραπέμπει είναι μάλλον η βιντεοκασέτα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Οκτωβρίου 2015 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική