Σκοτεινή Ανάμνηση
του Alejandro Amenábar. Με τους Ethan Hawke, Emma Watson, David Thewlis, Lothaire Bluteau, Dale Dickey, David Dencik, Peter MacNeill, Devon Bostick
Ο φόβος φυλάει τα έρμα...
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν είχε κλείσει καλά καλά ένας χρόνος από την πλέον μνημειώδη στιγμή στην κινηματογραφική προσέγγιση του μεταφυσικού, όπως την υπέγραψε και πρόσφερε ένας πανάσημος Αμερικανο-Ινδός και ένας εξίσου φιλόδοξος του σκηνοθέτης, που ήδη είχε δώσει δείγματα γραφής στην μακρινή από το Χόλιγουντ Ιβηρική πατρίδα του, έφτιαχνε το κατάλληλο φλιπ σάιντ, του σπουδαιότερου φιλμικού διπτύχου - προσκλητηρίου νεκρών. Στο πέρασμα του χρόνου, ο Σπανιολοχιλιάνος επέδειξε ικανότητες μοναδικές σε ευρύτατο μάλιστα πεδίο ειδών, με συνέπεια να θεωρείται ως ένας από τους αξιότερους εκπροσώπους της Ευρώπης, στην παγκόσμια σκηνή. Για τον Amenabar ποτέ δεν κράτησα μικρό καλάθι. Συνεπώς η απογοήτευση μου, δώδεκα χρόνια και μόλις δύο ταινίες, κατόπιν του καθηλωτικού Mar A Dentro, είναι τεράστια...
Η καθημερινότητα της μικρής, φιλήσυχης κοινωνίας της κωμόπολης της Μινεσότα, θα διαταραχτεί ανεπανόρθωτα, από την στιγμή που η 19χρονη Άντζελα, τρόφιμος πλέον του φιλεύσπλαχνου εκκλησιαστικού ιδρύματος, θα καταγγείλει στις αστυνομικές αρχές τον πατέρα και την γιαγιά της για ανείπωτες σεξουαλικές πράξεις πάνω της, προϊόντα αρρωστημένα της συμμετοχής τους στις παγανιστικές τελετές της τοπικής φράξιας σατανιστών. Μαζώξεις μυστικές, που λάμβαναν χώρα στον στάβλο του οικογενειακού αγροκτήματος τους, με την συμμετοχή διακεκριμένων προσώπων της περιοχής και που η πιο συνήθης κατάληξη τους είναι η αιματηρή προσφορά νεογνών στον διάβολο.
Προβληματισμένος από την αναπάντεχη εξέλιξη της υπόθεσης, όπου κατηγορούμενοι θα βρεθούν ακόμη και πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας, ο ντετέκτιβ Μπρους Κέννερ, μέσα από διαρκείς και επαναλαμβανόμενες ανακρίσεις των κρατουμένων, θα επιχειρήσει να βρει χωρίς σημαντικές βοήθειες από τους συναδέλφους του, την άκρη του νήματος. Ώστε τόσο να λυτρώσει την περιορισμένη κοινωνία από το στίγμα του Κακού που την βρήκε, όσο όμως και να λυτρωθεί ο ίδιος από τον εφιαλτικό φόβο καταδίωξης που τον διακατέχει και του έχει, σχεδόν, καταστρέψει την προσωπική του ζωή.
Σε μια από τις πιο περίεργες περιόδους για την απομακρυσμένη από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, μπερδεμένη αμερικάνικη επαρχία, στις αρχές της δεκαετίας του 90, μας μεταφέρει η ίντριγκα που ξετυλίγει το αυτοαναφερόμενο ως θρίλερ Regression. Εποχή που σε κάθε κουκκίδα του χάρτη των ΗΠΑ, σημαίνει συναγερμός υπό τον τρόμο της (μετά βεβαιότητος) ύπαρξης ομάδων λατρεία του Βελζεβούλη, που υποθάλπουν την ηρεμία και την ασφάλεια των υγιών, καλών κι αγαθών πολιτών. Δεν είναι τυχαίο που ετούτη η παράνοια των κουφιοκέφαλων rednecks, οδήγησε μέχρι και την φημισμένη για την συνέπεια της Δικαιοσύνη της Αστερόεσσας, στην κορύφωση της δικαστικής πλάνης, με την πλήρως αστήριχτη και απλούστατα εξιλεωτική καταδίκη των West Memphis Three, που η ενοχή τους σε ένα τριπλό (σατανιστικό λες?) έγκλημα, ουδέποτε αποδείχτηκε στην ακροαματική διαδικασία.
Σε αυτό λοιπόν το αφιονισμένο και πέραν πάσης λογικής στενότατο κύκλο, που τρεις δρόμοι ανεβαίνουν και δύο κατεβαίνουν, θα συμβεί το ανείπωτο, το εξωφρενικό. Τα άτομα που τον συνθέτουν, ως τα χθες καλοί και θρήσκοι ανθρώποι, σήμερα διώκονται ως λάτρεις του Αντίχριστου, που έχουν παρεκκλίνει της χριστιανικής πορείας. Δεν είναι άλλωστε και η πρώτη φορά που ένα τέτοιο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, περιστατικό, μεταλλάσσεται σε μυθοπλασία, για να αποτυπωθεί στην μεγάλη οθόνη. Το ζήτημα στην παρούσα περίπτωση είναι εμείς οι θεατές, ως τι ακριβώς και με ποια genre ταυτότητα του, καλούμαστε να το παρακολουθήσουμε. Σαν κοψοχολιαστική ανατριχίλα? Ούτε γι αστείο, δεν θα υπάρξει μισή στιγμή που ενδέχεται να τρομάξεις. Ως αστυνομική καταδίωξη του loner True Detective? Μα ετούτος εδώ είναι πιο χεσμένος και από την πιτσιρίκα, που - όπως καταγγέλλει - την έχει βιάσει το μισό χωριό. Ως κοινωνική αν το θέλεις μελέτη, του τι μπορεί να σημαίνει στον τρόπο ζωής μιας κλειστότατης σοσιετέ, η έννοια της διαδεδομένης φήμης? Αν και το ξεκίνησε προς τα εκεί ο ντιρέκτορας κάπου στα μισά το παράτησε το τρικ, θέλοντας να ακολουθήσει μια πιο επιστημονικής εξήγησης - ίσως και φαντασίας - διαδρομή.
Συνεπώς ο Alejandro Amenabar, που επιστρέφει πίσω από την κάμερα κάπου έξι χρόνια μετά από την διττής αποδοχής Agora, στρέφει την ματιά του, άκουσον, άκουσον, στις κίβδηλες κατευθύνσεις που ενδέχεται να στρέψει την κοινή γνώμη η παντοτινή Τοτέμ Science, εδώ η ιατρική και βασικά η ψυχολογία, οδηγώντας το έτσι κι αλλιώς πενιχρής έμπνευσης σενάριο σε αδιέξοδα και βάλτους. Που πήγε και έμπλεξε ο Ισπανός μια κοινότυπη ιστορία μακάβριων τελετών με την αυθυποβολή και τα παρακλάδια της, ούτε που διανοούμαι να το πιστέψω, όταν ιδίως κάτι τέτοιο το έχει πράξει παντελώς αστήριχτα, χωρίς την παραμικρή πειθώ, όχι απλώς στην πλατεία που παρακολουθεί το πόνημα του, αλλά ούτε στους ίδιους τους συντελεστές του, που γυρνοβολάνε σαστισμένοι στα λιγοστά σκηνικά, της μικρού μπάτζετ ετούτης παραγωγής. Ποιος, ο Amenabar, που ανάστησε ολάκερη Αλεξάνδρεια, στην προηγούμενη ταινία του, εδώ να υποχρεούται να παίζει σε δύο, τρία κακοντυμένα σετς, κάνοντας τα κύκλους για να δείξει πως η κάμερα του έκαψε χιλιόμετρα στα γυρίσματα. Απογοήτευση!
Που και βέβαια αγγίζει και τους πρωταγωνιστές της αδιάφορης σε βαθμό χασμουρητών ιστορίας, ειδικά τον αγαπημένο Ethan Hawke που παίρνει ολάκερο το πρότζεκτ στην ράχη του, ως το πειραματόζωο εντέλει του Δον Alejandro στην αποτυχημένη κινηματογραφική ψυχογραφική πραγματεία του. Ο 45χρονος αστέρας, έχει αποδείξει πως μπορεί με άνεση να σταθεί στο είδος (The Purge, Sinister) αρκεί να του δώσεις και λόγο ύπαρξης και όχι να τον περιφέρεις μέσα στα ντεμέκ τριμμένα σακάκια να παριστάνει τον πιστό μπάτσο. Που τον ζαλίζει, εκτός της φαντασίας της πλανεύτρας και ο γεροντοέρωτας για κοριτσόπουλο στο ένα τρίτο των χρόνων του, δηλαδή της Ερμιόνης που μεγαλώνει και επιτυχία δεν σταυρώνει και ούτε πρόκειται να το κάνει αν δεν βελτιώσει την υποκριτική της δυνατότητα.
Για πες: Κομφούζιο! Σαν κατά πως λέει ο Φερεντίνος, ρωτήσαμε εκατό απλοϊκούς σινεφίλ και ψάχνουμε τις δημοφιλέστερες απαντήσεις στο ερώτημα τι ακριβώς είναι οι αναδρομικές συνεδρίες. Και άντε σου δίνουν και οι εκατό την σωστή απάντηση. Τους ρωτάς αν θα τρέξουν ποτέ στον σινεμά για παρακολουθήσουν μια μπερδεψιά βασισμένη πάνω τους?
Προβληματισμένος από την αναπάντεχη εξέλιξη της υπόθεσης, όπου κατηγορούμενοι θα βρεθούν ακόμη και πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας, ο ντετέκτιβ Μπρους Κέννερ, μέσα από διαρκείς και επαναλαμβανόμενες ανακρίσεις των κρατουμένων, θα επιχειρήσει να βρει χωρίς σημαντικές βοήθειες από τους συναδέλφους του, την άκρη του νήματος. Ώστε τόσο να λυτρώσει την περιορισμένη κοινωνία από το στίγμα του Κακού που την βρήκε, όσο όμως και να λυτρωθεί ο ίδιος από τον εφιαλτικό φόβο καταδίωξης που τον διακατέχει και του έχει, σχεδόν, καταστρέψει την προσωπική του ζωή.
Σε μια από τις πιο περίεργες περιόδους για την απομακρυσμένη από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, μπερδεμένη αμερικάνικη επαρχία, στις αρχές της δεκαετίας του 90, μας μεταφέρει η ίντριγκα που ξετυλίγει το αυτοαναφερόμενο ως θρίλερ Regression. Εποχή που σε κάθε κουκκίδα του χάρτη των ΗΠΑ, σημαίνει συναγερμός υπό τον τρόμο της (μετά βεβαιότητος) ύπαρξης ομάδων λατρεία του Βελζεβούλη, που υποθάλπουν την ηρεμία και την ασφάλεια των υγιών, καλών κι αγαθών πολιτών. Δεν είναι τυχαίο που ετούτη η παράνοια των κουφιοκέφαλων rednecks, οδήγησε μέχρι και την φημισμένη για την συνέπεια της Δικαιοσύνη της Αστερόεσσας, στην κορύφωση της δικαστικής πλάνης, με την πλήρως αστήριχτη και απλούστατα εξιλεωτική καταδίκη των West Memphis Three, που η ενοχή τους σε ένα τριπλό (σατανιστικό λες?) έγκλημα, ουδέποτε αποδείχτηκε στην ακροαματική διαδικασία.
Σε αυτό λοιπόν το αφιονισμένο και πέραν πάσης λογικής στενότατο κύκλο, που τρεις δρόμοι ανεβαίνουν και δύο κατεβαίνουν, θα συμβεί το ανείπωτο, το εξωφρενικό. Τα άτομα που τον συνθέτουν, ως τα χθες καλοί και θρήσκοι ανθρώποι, σήμερα διώκονται ως λάτρεις του Αντίχριστου, που έχουν παρεκκλίνει της χριστιανικής πορείας. Δεν είναι άλλωστε και η πρώτη φορά που ένα τέτοιο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, περιστατικό, μεταλλάσσεται σε μυθοπλασία, για να αποτυπωθεί στην μεγάλη οθόνη. Το ζήτημα στην παρούσα περίπτωση είναι εμείς οι θεατές, ως τι ακριβώς και με ποια genre ταυτότητα του, καλούμαστε να το παρακολουθήσουμε. Σαν κοψοχολιαστική ανατριχίλα? Ούτε γι αστείο, δεν θα υπάρξει μισή στιγμή που ενδέχεται να τρομάξεις. Ως αστυνομική καταδίωξη του loner True Detective? Μα ετούτος εδώ είναι πιο χεσμένος και από την πιτσιρίκα, που - όπως καταγγέλλει - την έχει βιάσει το μισό χωριό. Ως κοινωνική αν το θέλεις μελέτη, του τι μπορεί να σημαίνει στον τρόπο ζωής μιας κλειστότατης σοσιετέ, η έννοια της διαδεδομένης φήμης? Αν και το ξεκίνησε προς τα εκεί ο ντιρέκτορας κάπου στα μισά το παράτησε το τρικ, θέλοντας να ακολουθήσει μια πιο επιστημονικής εξήγησης - ίσως και φαντασίας - διαδρομή.
Συνεπώς ο Alejandro Amenabar, που επιστρέφει πίσω από την κάμερα κάπου έξι χρόνια μετά από την διττής αποδοχής Agora, στρέφει την ματιά του, άκουσον, άκουσον, στις κίβδηλες κατευθύνσεις που ενδέχεται να στρέψει την κοινή γνώμη η παντοτινή Τοτέμ Science, εδώ η ιατρική και βασικά η ψυχολογία, οδηγώντας το έτσι κι αλλιώς πενιχρής έμπνευσης σενάριο σε αδιέξοδα και βάλτους. Που πήγε και έμπλεξε ο Ισπανός μια κοινότυπη ιστορία μακάβριων τελετών με την αυθυποβολή και τα παρακλάδια της, ούτε που διανοούμαι να το πιστέψω, όταν ιδίως κάτι τέτοιο το έχει πράξει παντελώς αστήριχτα, χωρίς την παραμικρή πειθώ, όχι απλώς στην πλατεία που παρακολουθεί το πόνημα του, αλλά ούτε στους ίδιους τους συντελεστές του, που γυρνοβολάνε σαστισμένοι στα λιγοστά σκηνικά, της μικρού μπάτζετ ετούτης παραγωγής. Ποιος, ο Amenabar, που ανάστησε ολάκερη Αλεξάνδρεια, στην προηγούμενη ταινία του, εδώ να υποχρεούται να παίζει σε δύο, τρία κακοντυμένα σετς, κάνοντας τα κύκλους για να δείξει πως η κάμερα του έκαψε χιλιόμετρα στα γυρίσματα. Απογοήτευση!
Που και βέβαια αγγίζει και τους πρωταγωνιστές της αδιάφορης σε βαθμό χασμουρητών ιστορίας, ειδικά τον αγαπημένο Ethan Hawke που παίρνει ολάκερο το πρότζεκτ στην ράχη του, ως το πειραματόζωο εντέλει του Δον Alejandro στην αποτυχημένη κινηματογραφική ψυχογραφική πραγματεία του. Ο 45χρονος αστέρας, έχει αποδείξει πως μπορεί με άνεση να σταθεί στο είδος (The Purge, Sinister) αρκεί να του δώσεις και λόγο ύπαρξης και όχι να τον περιφέρεις μέσα στα ντεμέκ τριμμένα σακάκια να παριστάνει τον πιστό μπάτσο. Που τον ζαλίζει, εκτός της φαντασίας της πλανεύτρας και ο γεροντοέρωτας για κοριτσόπουλο στο ένα τρίτο των χρόνων του, δηλαδή της Ερμιόνης που μεγαλώνει και επιτυχία δεν σταυρώνει και ούτε πρόκειται να το κάνει αν δεν βελτιώσει την υποκριτική της δυνατότητα.
Για πες: Κομφούζιο! Σαν κατά πως λέει ο Φερεντίνος, ρωτήσαμε εκατό απλοϊκούς σινεφίλ και ψάχνουμε τις δημοφιλέστερες απαντήσεις στο ερώτημα τι ακριβώς είναι οι αναδρομικές συνεδρίες. Και άντε σου δίνουν και οι εκατό την σωστή απάντηση. Τους ρωτάς αν θα τρέξουν ποτέ στον σινεμά για παρακολουθήσουν μια μπερδεψιά βασισμένη πάνω τους?
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Οκτωβρίου 2015 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική