Παν
του Joe Wright. Με τους Levi Miller, Hugh Jackman, Garrett Hedlund, Rooney Mara, Adeel Akhtar, Lewis MacDougall, Amanda Seyfried, Nonso Anozie, Jack Charles, Cara Delevingne
Πανάκριβη ματαιοδοξία!
του zerVo (@moviesltd) 
Από τις πιο αγαπημένες μορφές του σινεμά εκείνη που στις αρχές του 20ου αιώνα ξεπήδησε από την έμπνευση του θεατρικού συγγραφέα J.M. Barrie, μιας και από το 1924 που για πρώτη φορά περνούσε από τις σελίδες στο εκράν, τουλάχιστον μια ντουζίνα περιπτώσεις, έχουν κρατηθεί στην μνήμη. Από εκείνη την αξεπέραστη των κινουμένων σχεδίων που έκανε εισπρακτικό πάταγο για χάρη της Disney εξήντα χρόνια πριν, έως την παραμυθένια εκδοχή του Spielberg με το κορυφαίο all star καστ και από εκείνο το πιότερο τηλεοπτικό περιπετειάκι με την Mia Farrow και τον Danny Kaye του 76 μέχρι το πιο ενήλικο Finding Neverland, πάντοτε η φιγούρα του Πίτερ Παν είχε μια ιδιαίτερη σχέση με την Έβδομη Τέχνη. Πολύ θα ήθελε την αλυσίδα της επιτυχίας να συνεχίσει το πανάκριβο και μεταμοντέρνο Pan, μα τελικά το πρότζεκτ πνίγηκε γρήγορα μέσα στην υπέρμετρη ματαιοδοξία του.
Ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα, όταν ο νεογέννητος Πίτερ αφηνόταν από την απελπισμένη μητέρα του στα σκαλιά του Λονδρέζικου ορφανοτροφείου. Δώδεκα χρόνια μετά κι ενώ ο μεγάλος πόλεμος έχει προκαλέσει χάος στην Βρετανική πρωτεύουσα, ο ατίθασος πιτσιρίκος θα νιώσει την ανάγκη να εντοπίσει τα ίχνη της πραγματικής του οικογένειας, γεγονός που θα του αποφέρει μόνο τιμωρίες από την βασανιστική διευθύντρια του ασύλου. Μέχρι την βραδιά που θα του αλλάξει την ζωή, όταν εντελώς αναπάντεχα και ανεξήγητα, από το πουθενά θα εμφανιστούν ιπτάμενες πειρατικές καραβέλες, αρπάζοντας με αγριότητα το ένα μετά το άλλο τα αιφνιδιασμένα αγόρια.
Τελικός προορισμός του μακρινού ταξιδιού για τον Πίτερ και τους συνομήλικους συντρόφους του, η Χώρα του Ποτέ. Εκεί που κάτω από τις εντολές του κακίστρου Μαυρογένη, θα ριχτούν σαν σκλάβοι στα μεταλλεία, αναζητώντας το μαγικό νεραϊδένιο ορυκτό. Αντιδρώντας στην καταπίεση των φυλάκων του ο μικρός, θα τιμωρηθεί από τον υπερφίαλο ηγέτη των κουρσάρων και θα οδηγηθεί στην άκρη του εναέριου βατήρα με σκοπό να ριχτεί στο κενό. Προς τεράστια έκπληξη όλων ο Πίτερ θα αποδείξει πως διαθέτει πτητικές ικανότητες, γεγονός που θα ξυπνήσει στο μυαλό του Μαυρογένη τα γραπτά της προφητείας που λέει, πως το παιδί που καταφέρνει να πετά, θα είναι κι εκείνο που δεν θα του κλέψει μόνο την δόξα, αλλά θα του στερήσει και τη ζωή.
Ακούγεται κομματάκι τρομακτικότερο από τις συνηθισμένες ιστορίες για παιδιά, όπως τις εκφράζει η παρουσία του Αγοριού που δεν μεγάλωνε ποτέ και πραγματικά έτσι ακριβώς είναι, εφόσον πολύ σύντομα στην αφήγηση λησμονούμε τις παραμυθένιες αερόβολτες πάνω από τις στέγες και τις καμινάδες της νυχτερινής Λόνδρας ή τα χέρι - χέρι υπό τις οδηγίες της Τίνκερμπελ ονειρικά ταξιδέματα των ορφανών. Το αθώο υφάκι του καρτούν, εδώ σβήνει από την στιγμή που η κάμερα εισέρχεται μέσα στην λιγδωμένη κουζίνα του ιδρύματος, με το Pan να δίνει την εντύπωση πως θα ακολουθήσει μια κάπως πιο Όλιβερ Τουίστ εκδοχή του μύθου. Η πραγματικότητα πολύ σύντομα διαψεύδει, μιας και από το πρωτότυπο οι εδώ σεναριογράφοι, δεν κρατούν παρά μόνο την απλούστατη θεματική βάση, κτίζοντας πόντο με τον πόντο μια καταιγιστική και δίχως ανάσα περιπέτεια δράσης, σημαντικά μακριά ακόμη κι από εκείνη την ευφάνταστη του δια χειρός Μούσια Hook.
Σε συνδυασμό μάλιστα με τα πολύ σωστά μελετημένα και σχεδιασμένα στους υπολογιστές ειδικά εφέ, τόσο σε πρώτο πλάνο, όσο και στο φόντο, ορίζει ευθύς εξαρχής την φιλοδοξία της Warner να προσφέρει όσο το δυνατόν περισσότερη φαντασμαγορία, για να χορτάσει το μάτι ακόμη και του πιο πεινασμένου για πολύχρωμες μάχες με κορβέτες που σχίζουν τα ουράνια. Είναι γνωστό όμως από το παρελθόν ενός εκ των κορυφαίων φανφαρόνων και ουχί οικονόμων της απεικόνισης Joe Wright, πως ο Εγγλέζος θα βάλει σε κάθε πλάνο του όσο πιο πολλά στοιχεία, να πυκνώσει και πολλαπλασιάσει τις χίλιες λέξεις της εκάστοτε εικόνας του κι αυτό πανεύκολα προκαλεί γρήγορο κορεσμό, με συνέπεια στο δεύτερο μέρος - που το στυλ γίνεται κάπως πιο Indiana Jones στην ζούγκλα των Fairies - να μην επιθυμείς να ακούσεις ούτε μια κανονιά, ούτε μισό πυροβολισμό. Φυσικά η ευχή σου ποτέ δεν πραγματοποιείται, το τέμπο παραμένει υψηλό και την ώρα των τελικών credits έχεις μεν χειροκροτήσει την αρτιότητα της τεχνικής, έχεις μπουχτίσει όμως κι από φανφάρα, τουλάχιστον για τις δέκα επόμενες ταινίες που θα δεις.
Για πες: Δεμένο σε χημεία το δίδυμο της τσαχπίνας Mara και του ζεν πρεμιέ Hedlund, που κτίζουν συν τον μπόμπιρα Levi Miller ένα τριγωνάκι σούπερ ηρώων που δεδομένα επιθυμείς να βάλουν πλάτη και να εξολοθρεύσουν τον παράξενο μέσα στις ασύνταχτες μπογιές του μέικ απ και τις τρίχες του ιδιόμορφου κουρέματος Hugh Jackman. Πρόσεξε με δεν λέω του Μαυρογένη, του Jackman λέω, μιας και ο Αυστραλός προς πολύ μεγάλη μου έκπληξη, είναι σε ετούτο τον ρόλο, που κανονικά θα έπρεπε να παίξει στα δάκτυλα του, τόσο κακόσχημα αρνητικός, που δεν πρέπει να νιώσεις την παραμικρή έκπληξη αν τον πετύχεις πρώτο φαβορί της λίστας των Razzies.
Τελικός προορισμός του μακρινού ταξιδιού για τον Πίτερ και τους συνομήλικους συντρόφους του, η Χώρα του Ποτέ. Εκεί που κάτω από τις εντολές του κακίστρου Μαυρογένη, θα ριχτούν σαν σκλάβοι στα μεταλλεία, αναζητώντας το μαγικό νεραϊδένιο ορυκτό. Αντιδρώντας στην καταπίεση των φυλάκων του ο μικρός, θα τιμωρηθεί από τον υπερφίαλο ηγέτη των κουρσάρων και θα οδηγηθεί στην άκρη του εναέριου βατήρα με σκοπό να ριχτεί στο κενό. Προς τεράστια έκπληξη όλων ο Πίτερ θα αποδείξει πως διαθέτει πτητικές ικανότητες, γεγονός που θα ξυπνήσει στο μυαλό του Μαυρογένη τα γραπτά της προφητείας που λέει, πως το παιδί που καταφέρνει να πετά, θα είναι κι εκείνο που δεν θα του κλέψει μόνο την δόξα, αλλά θα του στερήσει και τη ζωή.
Ακούγεται κομματάκι τρομακτικότερο από τις συνηθισμένες ιστορίες για παιδιά, όπως τις εκφράζει η παρουσία του Αγοριού που δεν μεγάλωνε ποτέ και πραγματικά έτσι ακριβώς είναι, εφόσον πολύ σύντομα στην αφήγηση λησμονούμε τις παραμυθένιες αερόβολτες πάνω από τις στέγες και τις καμινάδες της νυχτερινής Λόνδρας ή τα χέρι - χέρι υπό τις οδηγίες της Τίνκερμπελ ονειρικά ταξιδέματα των ορφανών. Το αθώο υφάκι του καρτούν, εδώ σβήνει από την στιγμή που η κάμερα εισέρχεται μέσα στην λιγδωμένη κουζίνα του ιδρύματος, με το Pan να δίνει την εντύπωση πως θα ακολουθήσει μια κάπως πιο Όλιβερ Τουίστ εκδοχή του μύθου. Η πραγματικότητα πολύ σύντομα διαψεύδει, μιας και από το πρωτότυπο οι εδώ σεναριογράφοι, δεν κρατούν παρά μόνο την απλούστατη θεματική βάση, κτίζοντας πόντο με τον πόντο μια καταιγιστική και δίχως ανάσα περιπέτεια δράσης, σημαντικά μακριά ακόμη κι από εκείνη την ευφάνταστη του δια χειρός Μούσια Hook.
Σε συνδυασμό μάλιστα με τα πολύ σωστά μελετημένα και σχεδιασμένα στους υπολογιστές ειδικά εφέ, τόσο σε πρώτο πλάνο, όσο και στο φόντο, ορίζει ευθύς εξαρχής την φιλοδοξία της Warner να προσφέρει όσο το δυνατόν περισσότερη φαντασμαγορία, για να χορτάσει το μάτι ακόμη και του πιο πεινασμένου για πολύχρωμες μάχες με κορβέτες που σχίζουν τα ουράνια. Είναι γνωστό όμως από το παρελθόν ενός εκ των κορυφαίων φανφαρόνων και ουχί οικονόμων της απεικόνισης Joe Wright, πως ο Εγγλέζος θα βάλει σε κάθε πλάνο του όσο πιο πολλά στοιχεία, να πυκνώσει και πολλαπλασιάσει τις χίλιες λέξεις της εκάστοτε εικόνας του κι αυτό πανεύκολα προκαλεί γρήγορο κορεσμό, με συνέπεια στο δεύτερο μέρος - που το στυλ γίνεται κάπως πιο Indiana Jones στην ζούγκλα των Fairies - να μην επιθυμείς να ακούσεις ούτε μια κανονιά, ούτε μισό πυροβολισμό. Φυσικά η ευχή σου ποτέ δεν πραγματοποιείται, το τέμπο παραμένει υψηλό και την ώρα των τελικών credits έχεις μεν χειροκροτήσει την αρτιότητα της τεχνικής, έχεις μπουχτίσει όμως κι από φανφάρα, τουλάχιστον για τις δέκα επόμενες ταινίες που θα δεις.
Για πες: Δεμένο σε χημεία το δίδυμο της τσαχπίνας Mara και του ζεν πρεμιέ Hedlund, που κτίζουν συν τον μπόμπιρα Levi Miller ένα τριγωνάκι σούπερ ηρώων που δεδομένα επιθυμείς να βάλουν πλάτη και να εξολοθρεύσουν τον παράξενο μέσα στις ασύνταχτες μπογιές του μέικ απ και τις τρίχες του ιδιόμορφου κουρέματος Hugh Jackman. Πρόσεξε με δεν λέω του Μαυρογένη, του Jackman λέω, μιας και ο Αυστραλός προς πολύ μεγάλη μου έκπληξη, είναι σε ετούτο τον ρόλο, που κανονικά θα έπρεπε να παίξει στα δάκτυλα του, τόσο κακόσχημα αρνητικός, που δεν πρέπει να νιώσεις την παραμικρή έκπληξη αν τον πετύχεις πρώτο φαβορί της λίστας των Razzies.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Οκτωβρίου 2015 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική