Love
του Gaspar Noé. Με τους Karl Glusman, Aomi Muyock, Klara Kristin, Isabelle Nicou, Frank Wiess, Norman Jacques
Ταρατατζούμ προβοκάτσια!
του zerVo (@moviesltd) 
Απαπά, τι ντροπής πράματα είναυτά και πιπέρι στο στόμα εκεινού που μας φιλμάρει, μονταζάρει και σερβίρει επί διώρου, ένα πορνό παραμύθι που διαρκώς κυκλοφορεί μια κοκαλιάρα με το μννιτς όξω. Θες να το πιστέψεις, θες όχι αυτές οι δυο γραμμές μου, ορίζουν και της πλάκας μου το σχόλιο για το καινούργιο πόνημα του μάστορα του γροθιά στο στομάχι Dobermann και του ασύλληπτης φόρμας Irreversible. Μπορεί ετούτος ο Γάλλος από το Παρίσι της Νότιας Αμερικής, Μπουένος Άιρες, να είναι φανατικός οπαδός της έκθεσης της προβοκάτσιας, έλα μου που εγώ όμως είμαι ορκισμένος πολέμιος της. Κι όταν προβοκάρεις έτσι για το Θεαθήναι σου και για να σε κουβεντιάζει ολάκερη η Κρουαζέτ αντί να ασχοληθεί και με τίποτις κινηματογραφικό, ε, δεν είναι τίμιο προς το πρόσωπο εκείνου που παλεύει ο φουκαράς με νύχια και με δόντια για να κάνει το όνειρο του αλήθεια, χωρίς μέσα, χωρίς υπερσύγχρονες κάμερες, χωρίς μία στην τσέπη, χωρίς να είναι γνωστός, χωρίς να τονελένε Noe.
Αγέλαστος και ασυμπάθιστος Αμερικάνος σπουδαστής κινηματογράφου ονόματι Μέρφι, γνωρίζει εις Παρισίους φοιτήτρια της ΑΣΚΤ και παθαίνει μαζί της. Ξεχνά πως τραβούν οι κάμερες, λησμονεί τι είναι το βιζέρ, ούτε που θυμάται πως κλείνει η κλακέτα, του αρκεί μόνο να βρίσκεται μέσα στην ηφαιστειώδη αγκαλιά της. Κι εκείνη, η Ηλέκτρα, δεν πηγαίνει πίσω. Αντιθέτως βαδίζει μπροστά, πολύ μπροστά, αφού από αμφίπλευρη παρακίνηση, οι δυο τους θα επιθυμήσουν να γευτούν κάθε γνωστή και άγνωστη πτυχή του σεξ, του πάθους και του έρωτα. Τρίγωνα, τετράγωνα, περιπτύξεις σε μπάνια, δημόσιες τουαλέτες, πορνεία, με οτιδήποτε και οποιοδήποτε ερωτικό υποκείμενο ή με χωρίς και το ρομάντζο φουντώνει. Κάτι οι ένθεν κακείθεν ζηλοφθονίες, κάτι τα ξινά μούτρα της μαμάς του κοριτσιού, το ζευγάρι δεν θα τραβήξει μακρύ δρόμο. Σήμερα εκείνος, μπαμπάς βρέφους, συζεί με την παλιά τους γειτόνισσα και μητέρα του παιδιού του. Ακόμη πιο αγέλαστος και ακόμα πιο ασυμπάθιστος αναπολεί εκείνες τις ροζουλές ημέρες που με το κορίτσι του ολημερίς ήταν ένα.
Αυτή είναι λοιπόν η σύνοψη, αν δεν έχω κάνει κάπου κάποιο λάθος, αν και πολύ μικρή σημασία έχει στην εξέλιξη του στόρι, του αποτυχημένου έρωτα ενός Γιάνκη από το Κονέκτικατ, που κάνει την οποιαδήποτε φαντασίωση του πραγματικότητα, μπαινοβγαίνοντας στην αυλή της Βασίλισσας της καρδιάς του. Που είναι το ενδιαφέρον, έτσι ρε αδερφέ για να πούμε ότι είδαμε την γαλλόφωνη εκδοχή του 500 Days Of Summer ασούμε? Πουθενά! Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι συναντήθηκαν, τα έφτιαξαν, το έκαναν (supersic) και χώρισαν, όπως δηλαδή συμβαίνει σε καναδυό δισεκατομμύρια ανάλογες περιπτώσεις καθημερινά σε όλο τον κόσμο. Όοοοχι, όμως λεβέντη, μου, αυτό που έκαναν θα το παρακολουθήσεις live σου λέει ο Γάσπαρης, γουστάρεις δε γουστάρεις, για να σε φτάσει στα άκρα κατά τα θέλω του. Να έχεις χάρη αγαπητέ μου ντιρέκτορα που έχω ορκιστεί, να μην φύγω ποτέ από ταινία στο μέσον της, αλλιώς...
Να πούμε τα θετικά. Ο Noe είναι πολύ καλός μάστορας στο κτίσιμο περιβάλλοντος. Κι εννοώ πραγματικού περιβάλλοντος, εφόσον σου δίνει επακριβώς την αίσθηση διαφορετικών τοποθεσιών, με την χρήση εναλλακτικών συναισθημάτων. Δεν πιστεύω πως υπάρχει δεύτερος στο να φτιάχνει κλίμα νάιτ κλαμπ μέσα από το feeling του σουρωμένου / μαστουρωμένου. Σε αυτό εδώ τον βοηθά και η πανάξια αναφοράς διεύθυνση της φωτογραφίας του, που παλεύει μέσα σε σκοτάδια και ημισκόταδα και εντέλει αριστεύει κόντρα στις αντιξοότητες. Όπως επίσης αναφοράς χρήζει η αναμφισβήτητη τόλμη των όχι πορνοστάρ ερμηνευτών, να αποδώσουν τις υπέρμετρα πιπεράτες σεκάνς - και μόνον, αφού από υποκριτική αποδίδουν κάπου κοντά στο ζερό. Τέλος θετικών.
Η γραμμή της αφήγησης του - εξ όσων αντελήφθην μετά από μιάμισι φορά που παρακολούθησα το Love - είναι τόσο ιδιότροπη, ασύνταχτη, ανεξήγητη και απροσπέλαστη, σε τέτοιο βαθμό που νομίζεις πως έχεις δέκα κομματάκια, από δέκα διαφορετικά παζλ και πρέπει να τα βάλεις σε ρότα. Και στο τέλος να μην νοιάξει και κανέναν αυτή η τάξη είναι η σωστή. Πέραν της απουσίας λόγου αναφοράς στην κοινότυπη ροματζαδούρα, τα πάντα αφετηρούνται και εξαντλούνται στις μέχρι και δεκάλεπτες ερωτικές ποζετσιόνες, που τις μετράς τις ξαναμετράς, τις προσθέτεις τις διαιρείς, μπας και τα δευτερόλεπτα τσουλήσουν και εκπνεύσει το δίωρο. Όσο για τις παρεμβαλλόμενες τρισδιάστατες σηκωμάρες και εσπερματώσεις, έχουν πράγματι την πλάκα τους. Συγχαρητήρια στον Noe διαθέτει καταπληκτική έμπνευση προοπτικών.
Για πες: Διαθέτει όμως και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Εκείνου η Παλιο-Τρουμπίσια φάτσα είναι αυτή που πιθανόν να χωρίσει το ντουέτο, αφού ως προχώ καθηγητής, στην σκεπτική του Αμερικανάκου μάλλον την πέφτει στο κορίτσι του, με εκείνου το μικρό όνομα βαφτίζεται το νεογνό, εκείνου το επώνυμο αποτελεί την θύμηση του τελευταίου ex της Ηλέκτρας. Μια ταινία για πάρτη μου, όπως μας τραγουδάει ο ατίθασος Φραντσέζος, που για πάρτη του θα παραμείνει, εφόσον δεν βρίσκω και κανέναν λόγο για να της δώσει σημασία κανείς.
Αυτή είναι λοιπόν η σύνοψη, αν δεν έχω κάνει κάπου κάποιο λάθος, αν και πολύ μικρή σημασία έχει στην εξέλιξη του στόρι, του αποτυχημένου έρωτα ενός Γιάνκη από το Κονέκτικατ, που κάνει την οποιαδήποτε φαντασίωση του πραγματικότητα, μπαινοβγαίνοντας στην αυλή της Βασίλισσας της καρδιάς του. Που είναι το ενδιαφέρον, έτσι ρε αδερφέ για να πούμε ότι είδαμε την γαλλόφωνη εκδοχή του 500 Days Of Summer ασούμε? Πουθενά! Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι συναντήθηκαν, τα έφτιαξαν, το έκαναν (supersic) και χώρισαν, όπως δηλαδή συμβαίνει σε καναδυό δισεκατομμύρια ανάλογες περιπτώσεις καθημερινά σε όλο τον κόσμο. Όοοοχι, όμως λεβέντη, μου, αυτό που έκαναν θα το παρακολουθήσεις live σου λέει ο Γάσπαρης, γουστάρεις δε γουστάρεις, για να σε φτάσει στα άκρα κατά τα θέλω του. Να έχεις χάρη αγαπητέ μου ντιρέκτορα που έχω ορκιστεί, να μην φύγω ποτέ από ταινία στο μέσον της, αλλιώς...
Να πούμε τα θετικά. Ο Noe είναι πολύ καλός μάστορας στο κτίσιμο περιβάλλοντος. Κι εννοώ πραγματικού περιβάλλοντος, εφόσον σου δίνει επακριβώς την αίσθηση διαφορετικών τοποθεσιών, με την χρήση εναλλακτικών συναισθημάτων. Δεν πιστεύω πως υπάρχει δεύτερος στο να φτιάχνει κλίμα νάιτ κλαμπ μέσα από το feeling του σουρωμένου / μαστουρωμένου. Σε αυτό εδώ τον βοηθά και η πανάξια αναφοράς διεύθυνση της φωτογραφίας του, που παλεύει μέσα σε σκοτάδια και ημισκόταδα και εντέλει αριστεύει κόντρα στις αντιξοότητες. Όπως επίσης αναφοράς χρήζει η αναμφισβήτητη τόλμη των όχι πορνοστάρ ερμηνευτών, να αποδώσουν τις υπέρμετρα πιπεράτες σεκάνς - και μόνον, αφού από υποκριτική αποδίδουν κάπου κοντά στο ζερό. Τέλος θετικών.
Η γραμμή της αφήγησης του - εξ όσων αντελήφθην μετά από μιάμισι φορά που παρακολούθησα το Love - είναι τόσο ιδιότροπη, ασύνταχτη, ανεξήγητη και απροσπέλαστη, σε τέτοιο βαθμό που νομίζεις πως έχεις δέκα κομματάκια, από δέκα διαφορετικά παζλ και πρέπει να τα βάλεις σε ρότα. Και στο τέλος να μην νοιάξει και κανέναν αυτή η τάξη είναι η σωστή. Πέραν της απουσίας λόγου αναφοράς στην κοινότυπη ροματζαδούρα, τα πάντα αφετηρούνται και εξαντλούνται στις μέχρι και δεκάλεπτες ερωτικές ποζετσιόνες, που τις μετράς τις ξαναμετράς, τις προσθέτεις τις διαιρείς, μπας και τα δευτερόλεπτα τσουλήσουν και εκπνεύσει το δίωρο. Όσο για τις παρεμβαλλόμενες τρισδιάστατες σηκωμάρες και εσπερματώσεις, έχουν πράγματι την πλάκα τους. Συγχαρητήρια στον Noe διαθέτει καταπληκτική έμπνευση προοπτικών.
Για πες: Διαθέτει όμως και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Εκείνου η Παλιο-Τρουμπίσια φάτσα είναι αυτή που πιθανόν να χωρίσει το ντουέτο, αφού ως προχώ καθηγητής, στην σκεπτική του Αμερικανάκου μάλλον την πέφτει στο κορίτσι του, με εκείνου το μικρό όνομα βαφτίζεται το νεογνό, εκείνου το επώνυμο αποτελεί την θύμηση του τελευταίου ex της Ηλέκτρας. Μια ταινία για πάρτη μου, όπως μας τραγουδάει ο ατίθασος Φραντσέζος, που για πάρτη του θα παραμείνει, εφόσον δεν βρίσκω και κανέναν λόγο για να της δώσει σημασία κανείς.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Οκτωβρίου 2015 από την Hollywood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική