Το Τελευταίο Χτύπημα
της Alix Delaporte. Με τους Romain Paul, Clotilde Hesme, Gregory Gadebois, Candela Pena, Farida Rahouadj, Farid Bendali, Tristan Ulloa, Mireia Vilapuig, Victor Sanchez
Έχε το νου σου στο παιδί...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Η μουσική εξημερώνει τα ήθη – όχι τη φτώχεια
Έχει σημασία για την περαιτέρω κατανόηση της ταινίας, γι' αυτό και αντιγράφουμε από το δελτίο τύπου: «Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στο φινάλε της 6ης Συμφωνίας του Μάλερ, γνωστής και ως “Τραγικής”. Ο ήρωας του έργου δέχεται τρία χτυπήματα τις μοίρας, τα οποία συμβολίζονται μουσικά από τρία χτυπήματα των κρουστών της ορχήστρας. Ο συνθέτης αναθεωρώντας την 6η Συμφωνία του, έθεσε στη διακριτική ευχέρεια του διευθυντή της εκάστοτε ορχήστρας το αν θα παίξει ή όχι το τρίτο και τραγικό χτύπημα, εκείνο της ʽσυντριβήςʼ».
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Alix Delaporte, μετά το «Angèle et Tony» (2010), όπου και πάλι πρωταγωνιστούσαν οι ενήλικες πρωταγωνιστές και τούτης της ταινίας, Clotilde Hesme και Gregory Gadebois. Έλαβε μέρος σε πολλά διεθνή φεστιβάλ, όπως πχ στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας του 2014, όπως και στο εγχώριο φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου. Αν μη τι άλλο, το σινεμά των αδελφών Dardenne φαίνεται να έχει επηρεάσει κατά πολύ την οπτική της ταλαντούχας σκηνοθέτιδας.
Η υπόθεση: Ο 13χρονος Βικτόρ ζει με την άρρωστη μητέρα του Ναντιά σε έναν καταυλισμό από τρέιλερ, κοντά στην παραλία, έξω από το Μονπελιέ. Ο πιτσιρίκος, που είναι προστατευτικός απέναντι στη μητέρα του, δέχεται αδιαμαρτύρητα τη φτώχεια τους και ξεδίνει παίζοντας ποδόσφαιρο, στο οποίο φαίνεται να έχει ταλέντο, ενώ παράλληλα είναι και πολύ καλός μαθητής. Όταν η μητέρα του, του ανακοινώνει πως πρέπει να φύγουν για να μείνουν στο πατρικό της, μαζί με τον παππού και τη γιαγιά του Βικτόρ, ο μικρός αντιδρά. Ξέρει ότι η μητέρα του τον προετοιμάζει ουσιαστικά για το επικείμενο μοιραίο, αλλά δεν τη θέλει ηττοπαθή. Επίσης, δεν θέλει να χάσει την επαφή του με τη Λούνα, την Ισπανίδα μετανάστρια γειτόνισσά του, με την οποία είναι ερωτευμένος. Όταν στην πόλη έρχεται ο πατέρας του Βικτόρ, ο Σαμουέλ Ροβινσκί, προκειμένου να διευθύνει στην Όπερα του Μονπελιέ την περίφημη 6η Συμφωνία του Μάλερ, ο μικρός αποφασίζει να του συστηθεί και να τον προσεγγίσει για πρώτη φορά στη ζωή του. Ο Σαμουέλ δεν γνωρίζει τίποτε για την ύπαρξη του Βικτόρ. Θα αφήσει όμως τον μικρό να παρακολουθεί τις πρόβες και θα ανοίξει στον Βικτόρ έναν υπέροχο νέο κόσμο: εκείνον της μουσικής.
Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως από τα πρώτα πλάνα της ταινίας δεν καταλαβαίνεις και πολλά πράγματα. Οι διάλογοι είναι ελάχιστοι, οι σκηνές φαίνονται ασύνδετες η μία με την άλλη, νιώθεις πως η δημιουργός δεν σου προσφέρει εσένα, τον θεατή, τα πάντα στο πιάτο. Θα πρέπει να κοπιάσεις, να ενώσεις τις κουκκίδες, να έχεις υπομονή για να ανταμειφθείς. Αν τελικά αυτό είναι κάτι που σου αρέσει. Γιατί, μπορεί όλο αυτό εντέλει να σε ωθήσει να οικειοποιηθείς τη φράση – κλειδί που έκανε σήμα κατατεθέν ο ήρωας τον οποίο υποδύθηκε ο J.K. Simmons στην ταινία Whiplash: «not my tempo»...
Σίγουρα, πάντως, αυτό που ξεχωρίζει είναι η επιλογή της σκηνοθέτιδας να μην... εκμεταλλευτεί το θέμα της προς άγραν φτηνών και εύκολων δακρύων. Κρατά μια απόσταση από τα δρώμενα. Κι ενώ η σχέση του μικρού τόσο με την άρρωστη μητέρα του όσο και με τον άγνωστο μέχρι πρότινος πατέρα του θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα πρώτης τάξεως μελό, η Delaporte το αποφεύγει μαεστρικά. Σχεδόν το ξορκίζει. Αυτό δεν σημαίνει πως η ταινία της είναι άδεια από αισθήματα. Ίσα ίσα! Μόνο που αυτά προκύπτουν αβίαστα, χωρίς χειραγώγηση, πατώντας στέρεα και με τα δύο πόδια στον ρεαλισμό. Στην αληθινή ζωή. Τι θα ήταν όμως η ζωή χωρίς υπερβάσεις; Τι θα ήταν χωρίς τον έρωτα; Χωρίς τη μουσική; Χωρίς το πήδημα από τα ψηλά σε ένα ποτάμι, χωρίς σωσίβιο, με την καρδιά να χτυπά δυνατά και την αδρεναλίνη να ξεπετάγεται από παντού, αφιονισμένη;
Σημαντικό μερίδιο... ευθύνης για την (όποια) επιτυχία της αρκούντως «στεγανής» ταινίας κουβαλούν οι ηθοποιοί. Η Hesme ξύρισε το κεφάλι της για τις ανάγκες του ρόλου, ο Gadebois πείθει ως μαέστρος, η έκπληξη όμως έρχεται από τον πιτσιρικά Romain Paul. Και την απαραίτητη φωτογένεια διαθέτει χωρίς αυτή να φαίνεται ψεύτικη (φανταστείτε πχ στον ίδιο ρόλο τον Justin Bieber!) και χρησιμοποιεί έξοχα τις σιωπές που του προσφέρει απλόχερα το σενάριο για να πείσει, σε έναν πολύ δύσκολο ρόλο.
Μικρή το δέμας ταινία, η Le Dernier Coup De Marteau, που δεν είναι για όλους, αλλά έχει ένα πολύ σημαντικό προσόν: έχει την καρδιά της στο σωστό μέρος.
Η υπόθεση: Ο 13χρονος Βικτόρ ζει με την άρρωστη μητέρα του Ναντιά σε έναν καταυλισμό από τρέιλερ, κοντά στην παραλία, έξω από το Μονπελιέ. Ο πιτσιρίκος, που είναι προστατευτικός απέναντι στη μητέρα του, δέχεται αδιαμαρτύρητα τη φτώχεια τους και ξεδίνει παίζοντας ποδόσφαιρο, στο οποίο φαίνεται να έχει ταλέντο, ενώ παράλληλα είναι και πολύ καλός μαθητής. Όταν η μητέρα του, του ανακοινώνει πως πρέπει να φύγουν για να μείνουν στο πατρικό της, μαζί με τον παππού και τη γιαγιά του Βικτόρ, ο μικρός αντιδρά. Ξέρει ότι η μητέρα του τον προετοιμάζει ουσιαστικά για το επικείμενο μοιραίο, αλλά δεν τη θέλει ηττοπαθή. Επίσης, δεν θέλει να χάσει την επαφή του με τη Λούνα, την Ισπανίδα μετανάστρια γειτόνισσά του, με την οποία είναι ερωτευμένος. Όταν στην πόλη έρχεται ο πατέρας του Βικτόρ, ο Σαμουέλ Ροβινσκί, προκειμένου να διευθύνει στην Όπερα του Μονπελιέ την περίφημη 6η Συμφωνία του Μάλερ, ο μικρός αποφασίζει να του συστηθεί και να τον προσεγγίσει για πρώτη φορά στη ζωή του. Ο Σαμουέλ δεν γνωρίζει τίποτε για την ύπαρξη του Βικτόρ. Θα αφήσει όμως τον μικρό να παρακολουθεί τις πρόβες και θα ανοίξει στον Βικτόρ έναν υπέροχο νέο κόσμο: εκείνον της μουσικής.
Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως από τα πρώτα πλάνα της ταινίας δεν καταλαβαίνεις και πολλά πράγματα. Οι διάλογοι είναι ελάχιστοι, οι σκηνές φαίνονται ασύνδετες η μία με την άλλη, νιώθεις πως η δημιουργός δεν σου προσφέρει εσένα, τον θεατή, τα πάντα στο πιάτο. Θα πρέπει να κοπιάσεις, να ενώσεις τις κουκκίδες, να έχεις υπομονή για να ανταμειφθείς. Αν τελικά αυτό είναι κάτι που σου αρέσει. Γιατί, μπορεί όλο αυτό εντέλει να σε ωθήσει να οικειοποιηθείς τη φράση – κλειδί που έκανε σήμα κατατεθέν ο ήρωας τον οποίο υποδύθηκε ο J.K. Simmons στην ταινία Whiplash: «not my tempo»...
Σίγουρα, πάντως, αυτό που ξεχωρίζει είναι η επιλογή της σκηνοθέτιδας να μην... εκμεταλλευτεί το θέμα της προς άγραν φτηνών και εύκολων δακρύων. Κρατά μια απόσταση από τα δρώμενα. Κι ενώ η σχέση του μικρού τόσο με την άρρωστη μητέρα του όσο και με τον άγνωστο μέχρι πρότινος πατέρα του θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα πρώτης τάξεως μελό, η Delaporte το αποφεύγει μαεστρικά. Σχεδόν το ξορκίζει. Αυτό δεν σημαίνει πως η ταινία της είναι άδεια από αισθήματα. Ίσα ίσα! Μόνο που αυτά προκύπτουν αβίαστα, χωρίς χειραγώγηση, πατώντας στέρεα και με τα δύο πόδια στον ρεαλισμό. Στην αληθινή ζωή. Τι θα ήταν όμως η ζωή χωρίς υπερβάσεις; Τι θα ήταν χωρίς τον έρωτα; Χωρίς τη μουσική; Χωρίς το πήδημα από τα ψηλά σε ένα ποτάμι, χωρίς σωσίβιο, με την καρδιά να χτυπά δυνατά και την αδρεναλίνη να ξεπετάγεται από παντού, αφιονισμένη;
Σημαντικό μερίδιο... ευθύνης για την (όποια) επιτυχία της αρκούντως «στεγανής» ταινίας κουβαλούν οι ηθοποιοί. Η Hesme ξύρισε το κεφάλι της για τις ανάγκες του ρόλου, ο Gadebois πείθει ως μαέστρος, η έκπληξη όμως έρχεται από τον πιτσιρικά Romain Paul. Και την απαραίτητη φωτογένεια διαθέτει χωρίς αυτή να φαίνεται ψεύτικη (φανταστείτε πχ στον ίδιο ρόλο τον Justin Bieber!) και χρησιμοποιεί έξοχα τις σιωπές που του προσφέρει απλόχερα το σενάριο για να πείσει, σε έναν πολύ δύσκολο ρόλο.
Μικρή το δέμας ταινία, η Le Dernier Coup De Marteau, που δεν είναι για όλους, αλλά έχει ένα πολύ σημαντικό προσόν: έχει την καρδιά της στο σωστό μέρος.
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Οκτωβρίου 2015 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική