Ο Τελευταίος Κυνηγός Μαγισσών
του Breck Eisner. Με τους Vin Diesel, Rose Leslie, Elijah Wood, Michael Caine, Julie Engelbrecht, Rena Owen, Ólafur Darri Ólafsson, Isaach De Bankolé
Vin την πατήσαμε...
του zerVo (@moviesltd) 
Συνήθως αφήνω την αναφορά μου στους ερμηνευτικούς συντελεστές της κάθε ταινίας για το τέλος, ετούτη τη φορά όμως, μιας και τον σταρ του εργακίου τον έχω σε υψηλή προσωπική εκτίμηση, ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω από αυτόν τον σχολιασμό μου. Πως βρε πουλάκι μου υπέπεσες εσύ σε τέτοιο καταστροφικό ολίσθημα, όταν για μιάμιση δεκαετία και βάλε, έχεις προσέξει το κάθε σου βήμα να είναι μελετημένο και προσεχτικό, μέχρι πόντου? Και πως εγώ από την μεριά μου, που σε έχω στηρίξει ακόμη και σε λιγότερο πετυχημένα πρότζεκτ, από το αυτοκινητιστικό mega hit, που εσύ ο ίδιος οδήγησες στον θρίαμβο, θεωρώντας τις σειρές του Riddick, ευρηματικές περιπέτειες φαντασίας και τους αεροπλανικούς XxX ως ικανούς εναλλακτικούς Μποντ, να κλείσω μάτια και να κάνω πως δεν παρακολούθησα ετούτο το κάκιστο φανφαρόνικο παραμύθι?
Οκτακόσια ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την στιγμή που η Βασίλισσα των Μαγισσών, καταράστηκε τον μαχητή Κόλντερ, σε αιώνια απέθαντη περιπλάνηση στον μάταιο τούτο κόσμο, με συνέπεια ο δυναμικός πολεμιστής, ορκισμένος εχθρός της φάρας της, να καταδιώκει αιώνια τις επίδοξες διαδόχους της. Το άσχημο νέο του αιφνίδιου θανάτου του γηρασμένου πλην σοφού, μέντορα και προστάτη του 36ου Ντολαν, θα σοκάρει τον Κόλντερ, που ακόμη περισσότερο θα θορυβηθεί διαπιστώνοντας πως ο χαμός του οφείλεται σε ξόρκι μαύρης και σκοτεινής μαγείας, που κάποιος εχθρός εξαπέλυσε εναντίον του με μανία. Μοναδική του λύση για να εντοπίσει τι ακριβώς συνέβη, θα είναι τα ταξιδέψει νοερά στο παρελθόν, ζητώντας την βοήθεια της νεαρής Κλόε, μάγισσας - ονειροβάτισσας, που έχει την δύναμη να του ανοίγει πόρτες του νου, χάρη στις ιδιαίτερες ικανότητες και γνώσεις της.
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς το βασανιστικό πήγαινε έλα που του επιφυλάσσει η πλοκή. Από το Μεσαιωνικό παρελθόν του ολιγόλεπτου ίντρο, εκεί που γνωρίσαμε έναν κακοντυμένο παλιάτσο Βίκινγκ να τα βάζει με ένα ανίκητο στοιχειό, μεταβαίνουμε σε δευτερόλεπτα στο παρόν, όπου στο σημερινό Μανχάταν, κυριευμένο από κάθε λογής witches που διατηρούν μπαρ και οίκους αισθητικής δρα με έξυπνους όσο και υπόγειους τρόπους ο Χαιλάντερ, καθοδηγούμενος από απροσδιόριστης πατέντας συντρόφους. Όταν ο καλός του συνοδοιπόρος (ο θρύλος Michael Caine δηλαδή, σε δικαιολογημένη κόλληση ενσήμων) λίγο πριν παραδώσει την σκυτάλη στον 37ο (από που και ως που ο αριθμός) εν σειρά διάδοχο του θρόνου, αποθάνει, αναγκαζόμαστε μέσω ονείρων, προκαλούμενων από...στοιχειωμένα κερασάκια, να επιστρέφουμε πίσω στον Σκοταδισμό, για να εντοπίσουμε τα ίχνη της σούπερ Μάγισσας, που το έχει βάλει αμέτι μοχαμέτι να ΜΗΝ θανατώσει τον αήττητο σωματαρά.
Πάλεψα πάρα πολύ με την λογική και την σύνεση για να βάλω σε μια τάξη ετούτες τις δέκα γραμμές της σύνοψης, από όσα αντιλήφθηκα παρακολουθώντας το πόνημα του Breck Eisner, υπαίτιου για την μέγκα αποτυχία της Sahara - ίδε και τις 10 τρομερότερες φλόπες όλων των εποχών - αλλά και του κάπως πιο εύπεπτου horror, The Crazies. Ειλικρινά δεν υπάρχει η παραμικρή γραμμικότητα που να δικαιολογεί όλα όσα συμβαίνουν στο εκράν, ενώ και οι επεξηγήσεις που σκάνε εκεί κάπου στο φινάλε και φυσικά έχουν να κάνουν πέρα από την δρακουλίσια φόρμα της κακίστρως, εντελώς προβλεπόμενα με τον αινιγματικό και δισυπόστατο χαρακτήρα που εμφανίζεται από το πουθενά αποξαρχής και ουσιαστικά δεν έχει κανέναν άλλο ρόλο στο γενικότερο σύνολο, από εκείνον που εντέλει αποκαλύπτει το ανύπαρκτο τουίστ.
Δεν θα μπορούσα να πω πως απογοητεύτηκα από το The Last Witch Hunter, έχοντας διαβάσει την πιθανότητα της θεματικής του χαντάκωσης από το προωθητικό τρέιλερ. με στενοχώρησε όμως που σε ετούτο το πενιχρής αξίας περιπετειάκι - πέραν κάποιων ας πούμε αξιόλογων εφέ, που ελλείψει σιτορίας από ένα σημείο και μετά τα βαριέσαι κι εκείνα οικτρά - πρωταγωνιστεί ο Vin Diesel, κατ εμέ ο κορυφαίος των σύγχρονων action performers. Ένας πανέξυπνος αστέρας, που πήρε ένα πρότζεκτ σχεδόν από τον θάνατο για να το οδηγήσει στην πέμπτη, έκτη, έβδομη και οσονούπω όγδοη συνέχεια του σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, ο οποίος μάλλον δεν διάβασε ποτέ το σενάριο που έστειλαν στο γραμματοκιβώτιο του, για να πει το ναι, οριστικοποιώντας την συμμετοχή του και δίνοντας υπόσταση σε ένα φιλμ που δίχως εκείνον αμφιβάλλω αν θα έπαιρνε ποτέ διανομή στις αίθουσες. Vin, να ξέρεις πως καριέρες έχουν διαλυθεί μονομιάς, ακόμη κι από λιγότερο τρανταχτλες σαχλαμάρες.
Για πες: Σπαθιά και σταυροί, κεραυνοί και βροντές, αστραπές και ρίζες δέντρων που ζωντανεύουν, εκρήξεις και φωτιές, μάγια και ξόρκια, χιούμορ της κακιάς ώρας, αθάνατοι μπρατσαράδες με μόνιμο εφιάλτη τις θύμησες γυναικός και θυγατέρας, μουσάτοι Gladiators που μάλλον, αν δεν κάνω λάθος τηλεμεταφέρονται, The Grudge ντεμέκ φοβιστικές Κίρκες, κουλ σημερινές νεράιδες που οραματίζονται σέλφι με τον ανήλεο διώκτη τους και φυσικά κάπου στο φόντο οι Ντολαν, που εγγυημένα το έψαξα, δεν έχουν καμία σχέση με τον νεαρό Καναδέζο Γαλλόφωνο σκηνοθέτη. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά...
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς το βασανιστικό πήγαινε έλα που του επιφυλάσσει η πλοκή. Από το Μεσαιωνικό παρελθόν του ολιγόλεπτου ίντρο, εκεί που γνωρίσαμε έναν κακοντυμένο παλιάτσο Βίκινγκ να τα βάζει με ένα ανίκητο στοιχειό, μεταβαίνουμε σε δευτερόλεπτα στο παρόν, όπου στο σημερινό Μανχάταν, κυριευμένο από κάθε λογής witches που διατηρούν μπαρ και οίκους αισθητικής δρα με έξυπνους όσο και υπόγειους τρόπους ο Χαιλάντερ, καθοδηγούμενος από απροσδιόριστης πατέντας συντρόφους. Όταν ο καλός του συνοδοιπόρος (ο θρύλος Michael Caine δηλαδή, σε δικαιολογημένη κόλληση ενσήμων) λίγο πριν παραδώσει την σκυτάλη στον 37ο (από που και ως που ο αριθμός) εν σειρά διάδοχο του θρόνου, αποθάνει, αναγκαζόμαστε μέσω ονείρων, προκαλούμενων από...στοιχειωμένα κερασάκια, να επιστρέφουμε πίσω στον Σκοταδισμό, για να εντοπίσουμε τα ίχνη της σούπερ Μάγισσας, που το έχει βάλει αμέτι μοχαμέτι να ΜΗΝ θανατώσει τον αήττητο σωματαρά.
Πάλεψα πάρα πολύ με την λογική και την σύνεση για να βάλω σε μια τάξη ετούτες τις δέκα γραμμές της σύνοψης, από όσα αντιλήφθηκα παρακολουθώντας το πόνημα του Breck Eisner, υπαίτιου για την μέγκα αποτυχία της Sahara - ίδε και τις 10 τρομερότερες φλόπες όλων των εποχών - αλλά και του κάπως πιο εύπεπτου horror, The Crazies. Ειλικρινά δεν υπάρχει η παραμικρή γραμμικότητα που να δικαιολογεί όλα όσα συμβαίνουν στο εκράν, ενώ και οι επεξηγήσεις που σκάνε εκεί κάπου στο φινάλε και φυσικά έχουν να κάνουν πέρα από την δρακουλίσια φόρμα της κακίστρως, εντελώς προβλεπόμενα με τον αινιγματικό και δισυπόστατο χαρακτήρα που εμφανίζεται από το πουθενά αποξαρχής και ουσιαστικά δεν έχει κανέναν άλλο ρόλο στο γενικότερο σύνολο, από εκείνον που εντέλει αποκαλύπτει το ανύπαρκτο τουίστ.
Δεν θα μπορούσα να πω πως απογοητεύτηκα από το The Last Witch Hunter, έχοντας διαβάσει την πιθανότητα της θεματικής του χαντάκωσης από το προωθητικό τρέιλερ. με στενοχώρησε όμως που σε ετούτο το πενιχρής αξίας περιπετειάκι - πέραν κάποιων ας πούμε αξιόλογων εφέ, που ελλείψει σιτορίας από ένα σημείο και μετά τα βαριέσαι κι εκείνα οικτρά - πρωταγωνιστεί ο Vin Diesel, κατ εμέ ο κορυφαίος των σύγχρονων action performers. Ένας πανέξυπνος αστέρας, που πήρε ένα πρότζεκτ σχεδόν από τον θάνατο για να το οδηγήσει στην πέμπτη, έκτη, έβδομη και οσονούπω όγδοη συνέχεια του σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, ο οποίος μάλλον δεν διάβασε ποτέ το σενάριο που έστειλαν στο γραμματοκιβώτιο του, για να πει το ναι, οριστικοποιώντας την συμμετοχή του και δίνοντας υπόσταση σε ένα φιλμ που δίχως εκείνον αμφιβάλλω αν θα έπαιρνε ποτέ διανομή στις αίθουσες. Vin, να ξέρεις πως καριέρες έχουν διαλυθεί μονομιάς, ακόμη κι από λιγότερο τρανταχτλες σαχλαμάρες.
Για πες: Σπαθιά και σταυροί, κεραυνοί και βροντές, αστραπές και ρίζες δέντρων που ζωντανεύουν, εκρήξεις και φωτιές, μάγια και ξόρκια, χιούμορ της κακιάς ώρας, αθάνατοι μπρατσαράδες με μόνιμο εφιάλτη τις θύμησες γυναικός και θυγατέρας, μουσάτοι Gladiators που μάλλον, αν δεν κάνω λάθος τηλεμεταφέρονται, The Grudge ντεμέκ φοβιστικές Κίρκες, κουλ σημερινές νεράιδες που οραματίζονται σέλφι με τον ανήλεο διώκτη τους και φυσικά κάπου στο φόντο οι Ντολαν, που εγγυημένα το έψαξα, δεν έχουν καμία σχέση με τον νεαρό Καναδέζο Γαλλόφωνο σκηνοθέτη. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Οκτωβρίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική