Knock Knock
του Eli Roth. Με τους Keanu Reeves, Lorenza Izzo, Ana de Armas, Ignacia Allamand
Ήθελε δεκαοχτάρες, καλά να πάθει!
του zerVo (@moviesltd) 
Αιχμάλωτος μέσα στο ίδιο σου το σπίτι! Βάζουμε λοιπόν στο ψαχτήρι τα δεδομένα μπας και βγάλουμε άκρη πόσες περίπου (γνωστές, όχι άντε κουτουρού) ταινίες μπορεί να αποτελούν αυτό το θρίλερ υποείδος και το αποτέλεσμα, δίνει δεν δίνει μια ντουζίνα κωδικούς. Ελλείψει μάλλον ιδεών για να στηθεί αυτό το τρομακτικό home invasion, μάλιστα, από αυτούς τους σκάρτους δέκα τίτλους, οι δύο είναι διπλοί, βλέπεις ο κορυφαίος Γερμανόφωνος σκηνοθέτης επιθύμησε να φτιάξει και την καρά κερά αγγλόφωνη βερσιόν του έργου που απογείωσε την καριέρα του, ενώ και το πρώτο στην διδαχή του genre πόνημα του Peckinpah, δεν έχει περάσει τετραετία ακόμη, από τότε που απέκτησε ένα παντελώς αδιάφορο και σαχλό αδερφάκι. Προφανώς την δόξα του The Purge λοιπόν ζήλεψε ο Eli - ούτε ο ίδιος πια δεν πιστεύει πως έχει μέλλον στην Έβδομη Τέχνη - Roth, που κόστισε πενταροδεκάρες και απέδωσε εκατομμύρια στο box office, για να προσφέρει την δική του παραλλαγή πάνω στο θέμα. Αν η βασική ιδέα του Knock Knock, όμως υπάρχει (από ένα φιλμάκι με τον τίτλο, λέει, Death Game του 1977, με την επί δεκαετίες κυρία Eastwood, Sondra Locke, που εδώ κάθετα στην καρέκλα του συμπαραγωγού) ε, χρειάζονται και καναδυό στοιχεία ακόμη, προκειμένου να αποτελέσει ολοκληρωμένη φιλμική πρόταση. Με πιο σημαντικό, πιθανότατα, την έμπνευση, που προφανώς απουσιάζει από την συλλογή του Βοστονέζου...
Επιτυχημένος αρχιτέκτονας είναι ο Έβαν Ουέμπερ, που περνά μια ζωή παραμυθένια, δίπλα στην λατρεμένη σύζυγό του, γλύπτη μοντέρνας τέχνης και Σπανιόλα, Κάρεν και τα δύο ανήλικα παιδιά τους, στην πολυτελέστατη έπαυλη τους στα πανάκριβα προάστια του LA. Δυστυχώς γι αυτόν, λόγω φόρτου εργασίας, θα αναγκαστεί να περάσει ολομόναχος το Σαββατοκύριακο της Γιορτής του Μπαμπά, μακρυά από τα αγαπημένα του πρόσωπα που θα περάσουν το τριήμερο στο εξοχικό. Εντελώς αναπάντεχα, μέσα στην μοναξιά του κι ενώ το ρολόι έχει περάσει μεσάνυχτα, θα ακούσει την πόρτα του να κτυπά και ανοίγοντας την θα βρεθεί μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη.
Δύο ταλαιπωρημένες εικοσάχρονες ομορφούλες, έχοντας χάσει τον προσανατολισμό τους μέσα στην καταρρακτώδη βροχή, χωρίς να έχουν τρόπο επικοινωνίας και χρήματα, θα ζητήσουν την βοήθεια του. Εκείνος, παρακινούμενος από την καλή του θέληση, θα τις βάλει στην θωρακισμένη βίλα του, κι αφού τις στεγνώσει, τις ταΐσει και τις φροντίσει θα κανονίσει και τον ασφαλή τρόπο που θα επιστρέψουν στο σπίτι τους. Έλα όμως που τα πιπίνια θα ξεκινήσουν ερωτικό παιχνίδι με τον 45άρη κι αυτός μέσα στην δίνη της επιθυμίας, θα βρεθεί στην (αποκαλούμενη και) στιγμή αδυναμίας θα ενδώσει περνώντας μαζί τους μια τρίγωνη βραδιά λαγνείας! Ας πρόσεχε...
Η κόλαση θα ξεκινήσει από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια του, αφού τα κορίτσια - απατεώνισσες θα βρουν πρόσφορο πεδίο μέσα στα πεντακόσια τόσα τετραγωνικά της βιλάρας για να την μετατρέψουν σε χοιροστάσιο. Η άμεση και οργισμένη αντίδραση του τρομοκρατημένου μπροστά στον φόβο αποκάλυψης της αλήθειας 'Έβαν, δεν θα τους δώσει άλλη λύση, από το να τον αλυσοδέσουν, προκειμένου να συνεχίσουν το παρανοϊκό και μακάβριο παιχνίδι τους.
Απ, φιλαράκο, γούστα ήθελες και ολονύχτιες αγκαλίτσες, οπότε τώρα θα λουστείς και τις συνέπειες. Δεν παίζει πλέον να είσαι το καλό παιδί και ο οικογενειάρχης, από την στιγμή που παρέκκλινες της πορείας, σίγουρα θα το πληρώσεις. Για μία και μόνο φορίτσα θα απορήσει ο πιο φιλελεύθερων ιδεών θεατής? Έτσι κάπως σκέφτεται το σινεμά, έτσι και η ποινή πρέπει να είναι άμεσα εκτελέσιμη. Το ζήτημα είναι από την ώρα που το βάσανο ξεκινά, υπάρχει έστω και ένας που να νοιάζεται για το αν ο μέχρι προ ολίγων στιγμών τρισευτυχισμένος φαμιλιάρης, θα πονέσει, θα χάσει τα πάντα, ίσως και να θανατωθεί? Κι εκεί είναι το βασικό πόιντ που χάνει το game o Roth. Οι σέξι εισβολείς είναι συνάμα και άγγελοι - τιμωροί, οπότε στην πιο συντηρητική τους θωριά, μάλλον και κανένας δεν θα τους ψέξει.
Χωρίς προφανή στόχο πλέον, το εναλλακτικό Funny Games, που σε αρκετά του πλάνα αγγίζει και τα όρια της παρωδίας, έχοντας να γεμίσει το κατοστάλεπτο, επαναλαμβάνεται, τελματώνει, δεν προχωράει όσο γοργά υποσχέθηκε στην έναρξη του, για να μην αναφερθώ στην ολοκληρωτικά ηλίθια στιγμή του θανάτου που λαμβάνει χώρα, που έστω και στην πλάκα να τον πάρεις, θα φτάσεις να τραβήξεις τα μαλλιά σου από την κουταμάρα. Που στο τέλος αφήνει την ηθικοπλαστική συμβουλή για όσους έστω διανοηθούν να υποπέσουν στο ατόπημα, δίχως να έχουν ιδέα για το τι τους περιμένει. Μη, τζιζ! Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από το παραπέτασμα. Αν δεν σου έχουν γίνει μάθημα όσα είδες δηλαδή στην Ολέθρια Σχέση.
Για πες: Μέτρια σκηνοθεσία, πενιχρή ατμόσφαιρα θρίλερ, ανύπαρκτη ευρηματικότητα, σεναριακά κενά και τρύπες, δεν θα μπορούσα άλλωστε να περιμένω και πολλά από τον δημιουργό του Hostel ή του πολύ πρόσφατου The Green Inferno, του horror ακροτήτων που σίγουρα θα προτιμούσα από τούτη την δηθενιά. Στην οποία πρωταγωνιστεί και ο χειρότερος ηθοποιός από καταβολής αμερικάνικου σινεμά. Οπότε...
Δύο ταλαιπωρημένες εικοσάχρονες ομορφούλες, έχοντας χάσει τον προσανατολισμό τους μέσα στην καταρρακτώδη βροχή, χωρίς να έχουν τρόπο επικοινωνίας και χρήματα, θα ζητήσουν την βοήθεια του. Εκείνος, παρακινούμενος από την καλή του θέληση, θα τις βάλει στην θωρακισμένη βίλα του, κι αφού τις στεγνώσει, τις ταΐσει και τις φροντίσει θα κανονίσει και τον ασφαλή τρόπο που θα επιστρέψουν στο σπίτι τους. Έλα όμως που τα πιπίνια θα ξεκινήσουν ερωτικό παιχνίδι με τον 45άρη κι αυτός μέσα στην δίνη της επιθυμίας, θα βρεθεί στην (αποκαλούμενη και) στιγμή αδυναμίας θα ενδώσει περνώντας μαζί τους μια τρίγωνη βραδιά λαγνείας! Ας πρόσεχε...
Η κόλαση θα ξεκινήσει από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια του, αφού τα κορίτσια - απατεώνισσες θα βρουν πρόσφορο πεδίο μέσα στα πεντακόσια τόσα τετραγωνικά της βιλάρας για να την μετατρέψουν σε χοιροστάσιο. Η άμεση και οργισμένη αντίδραση του τρομοκρατημένου μπροστά στον φόβο αποκάλυψης της αλήθειας 'Έβαν, δεν θα τους δώσει άλλη λύση, από το να τον αλυσοδέσουν, προκειμένου να συνεχίσουν το παρανοϊκό και μακάβριο παιχνίδι τους.
Απ, φιλαράκο, γούστα ήθελες και ολονύχτιες αγκαλίτσες, οπότε τώρα θα λουστείς και τις συνέπειες. Δεν παίζει πλέον να είσαι το καλό παιδί και ο οικογενειάρχης, από την στιγμή που παρέκκλινες της πορείας, σίγουρα θα το πληρώσεις. Για μία και μόνο φορίτσα θα απορήσει ο πιο φιλελεύθερων ιδεών θεατής? Έτσι κάπως σκέφτεται το σινεμά, έτσι και η ποινή πρέπει να είναι άμεσα εκτελέσιμη. Το ζήτημα είναι από την ώρα που το βάσανο ξεκινά, υπάρχει έστω και ένας που να νοιάζεται για το αν ο μέχρι προ ολίγων στιγμών τρισευτυχισμένος φαμιλιάρης, θα πονέσει, θα χάσει τα πάντα, ίσως και να θανατωθεί? Κι εκεί είναι το βασικό πόιντ που χάνει το game o Roth. Οι σέξι εισβολείς είναι συνάμα και άγγελοι - τιμωροί, οπότε στην πιο συντηρητική τους θωριά, μάλλον και κανένας δεν θα τους ψέξει.
Χωρίς προφανή στόχο πλέον, το εναλλακτικό Funny Games, που σε αρκετά του πλάνα αγγίζει και τα όρια της παρωδίας, έχοντας να γεμίσει το κατοστάλεπτο, επαναλαμβάνεται, τελματώνει, δεν προχωράει όσο γοργά υποσχέθηκε στην έναρξη του, για να μην αναφερθώ στην ολοκληρωτικά ηλίθια στιγμή του θανάτου που λαμβάνει χώρα, που έστω και στην πλάκα να τον πάρεις, θα φτάσεις να τραβήξεις τα μαλλιά σου από την κουταμάρα. Που στο τέλος αφήνει την ηθικοπλαστική συμβουλή για όσους έστω διανοηθούν να υποπέσουν στο ατόπημα, δίχως να έχουν ιδέα για το τι τους περιμένει. Μη, τζιζ! Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από το παραπέτασμα. Αν δεν σου έχουν γίνει μάθημα όσα είδες δηλαδή στην Ολέθρια Σχέση.
Για πες: Μέτρια σκηνοθεσία, πενιχρή ατμόσφαιρα θρίλερ, ανύπαρκτη ευρηματικότητα, σεναριακά κενά και τρύπες, δεν θα μπορούσα άλλωστε να περιμένω και πολλά από τον δημιουργό του Hostel ή του πολύ πρόσφατου The Green Inferno, του horror ακροτήτων που σίγουρα θα προτιμούσα από τούτη την δηθενιά. Στην οποία πρωταγωνιστεί και ο χειρότερος ηθοποιός από καταβολής αμερικάνικου σινεμά. Οπότε...
Στις δικές μας αίθουσες? Μάλλον ποτέ...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική