Ο Αρχάριος
της Nancy Meyers. Με τους Robert De Niro, Anne Hathaway, Anders Holm, Rene Russo, Zack Pearlman, Adam DeVine, Andrew Rannells, Christina Scherer, JoJo Kushner, Celia Weston, Nat Wolff, Linda Lavin, C.J. Wilson
Are you talkin' to me ρε Robert?
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Ο διάβολος κρατούσε υφασμάτινο μαντιλάκι
Εντάξει, ξέρω ότι οι πιο πολλοί από εσάς που ξεκινήσατε να διαβάζετε τούτο το κείμενο είστε τζιμάνια σε ότι αφορά τις τηλεοπτικές σειρές made in USA. Τα έχετε «κατεβάσει» και τα έχετε δει όλα! Μα όλα! Γνωρίζετε λοιπόν πως μια από τις πιο δημοφιλείς κατηγορίες των νέας κοπής «σίριαλ» είναι τα δικαστικά δράματα. Σειρές δηλαδή που εστιάζουν σε όσα λαμβάνουν χώρα εντός ή εκτός της δικαστικής αίθουσας, με δικηγόρους κι έτσι. Οι πιο παρατηρητικοί θα έχετε προσέξει ίσως κάποιες φορές κάποιον από τους δικηγόρους να πλησιάζει την έδρα και να λέει στον δικαστή: «permission to treat the witness as hostile». Ήτοι «επιτρέψτε μου να συμπεριφερθώ στον μάρτυρα ως εχθρικό». Ε, λοιπόν, σας πλησιάζω αγαπητοί μου αναγνώστες όλους εσάς μέσω αυτών των γραμμών και το δηλώνω με παρρησία για να αποφευχθούν παρεξηγήσεις: επιτρέψτε μου να συμπεριφερθώ εχθρικά απέναντι στην ταινία. Επιτρέψτε μου να μην την «καλοπιάσω». Επιτρέψτε μου να τη «σκίσω» (excuse my french), γιατί... της αξίζει! Αυτή λοιπόν δεν είναι μια κακή ταινία. Είναι μια εκτός τόπου και χρόνου ταινία. Κι αυτό ίσως να είναι χειρότερο...
Αυτή είναι η 6η μεγάλου μήκους ταινία της 66χρονης Nancy Meyers. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ταινίες της έχουν ενήλικες πρωταγωνιστές (και υπερήλικες μην σου πω) και υποτίθεται πως αφορούν ένα επίσης ενήλικο κοινό. Θέλουν να λογίζονται ως φεμινιστικές και ντεμέκ χτυπάνε τον ανδρικό σωβινισμό. Κι εντάξει, ας πούμε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μέχρι και χαριτωμένα στην περίπτωση του «Αυτό που θέλουν οι γυναίκες» (What Women Want, 2000). Εντέλει, όμως, αποτελούν συντηρητικές ηθογραφίες, που μιλάνε για ανθρώπους εύπορους (χμ...), των οποίων η αγωνία εξαντλείται στο «μ' αγαπά δεν μ' αγαπά», μιας που τα υπόλοιπα προβλήματά τους είναι λυμένα. «Πιάνει» τάσεις της εποχής στην οποία λαμβάνει χώρα κάθε ταινία της, αλλά τις τοποθετεί σε ένα πλαίσιο τόσο ό,τι να'ναι (σαν το πρόσφατο κείμενο της Χριστίνας Ταχιάου στο protagon ένα πράμα), που χάνει οποιοδήποτε ενδιαφέρον και ακυρώνει τις όποιες αγνές (;) προθέσεις της.
Η υπόθεση: Ο Μπεν Γουίτακερ είναι ένας καλοστεκούμενος 70χρονος, ο οποίος κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να ξεφύγει από την πλήξη που νιώθει ως συνταξιούχος χήρος. Για να γεμίσει τις ώρες του, παίζει γκολφ και πινάκλ, πηγαίνει σινεμά, διαβάζει, κάνει μαθήματα μαγειρικής, μαθαίνει κινέζικα, δοκίμασε το τάι τσι και εξάντλησε όλα τα μίλια που είχε ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο. Κι όμως, κάτι του λείπει. Όταν μια μέρα, τυχαία, βλέπει ένα φυλλάδιο το οποίο αναφέρεται σε ένα πρόγραμμα μαθητείας για ανθρώπους της τρίτης ηλικίας σε μια start up εταιρία e-commerce, που εμπορεύεται διαδικτυακά γυναικεία ρούχα, πιστεύει πως βρίσκει την απάντηση στα ερωτήματά του. Με τα πολλά γίνεται δεκτός και τοποθετείται δίπλα στη δημιουργό της start up και ψυχή της εταιρίας, την κατά πολλές δεκαετίες νεότερή του, Τζουλς Όστιν. Η Τζουλς αρχικά είναι επιφυλακτική απέναντι στον Μπεν, εντέλει, όμως, καταλαβαίνει πόσο πολύ τον χρειάζεται, όχι μόνο στη δουλειά της αλλά και ως πρότυπο και ως φίλο. Έχει πολλά στο μυαλό της: η καριέρα της, της ξοδεύει όλον της το χρόνο, οπότε ελάχιστες είναι οι ώρες που βρίσκεται στο σπίτι της, δίπλα στον σύζυγό της, ο οποίος, για χάρη της, παράτησε τη δική του δουλειά και είναι αφοσιωμένος στην ανατροφή της πιτσιρίκας κόρης τους. Και στη δουλειά όμως καλείται να πάρει δύσκολες αποφάσεις...
Η άποψή μας: Μετά το πέρας προβολής της ταινίας βρεθήκαμε τυχαία με έναν φίλο, ο οποίος ήταν επίσης μέσα στην αίθουσα, χωρίς να γνωρίζουμε από την αρχή ότι ήμασταν ταυτόχρονα εκεί. Η ατάκα του με ενθουσίασε: «αυτό που είδαμε ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας»! Μάλιστα κυρίες και κύριοι. Μην πιστεύετε ότι σας λένε! Αυτή δεν είναι μια κομεντί, που είναι και λίγο αισθηματική και μάλλον και λίγο δράμεντι. Όχι, επιστημονικής φαντασίας είναι η ταινία. Γιατί, ότι παρουσιάζεται επί της μεγάλης οθόνης δεν θα συνέβαινε ποτέ στην πραγματικότητα! Κι εντάξει, οι ταινίες μυθοπλασίας δεν είναι ντοκιμαντέρ αλλά όσες επιθυμούν να δείξουν ότι βασίζονται στην πραγματικότητα δεν μπορούν να είναι τόσο fake, όσο κι αν το περίφημο escapism είναι το ζητούμενο.
Δεν υπάρχει πχ περίπτωση ένας σύζυγος αφού απατήσει τη σύζυγό του επί μακρόν, να της ζητήσει (με τον τρόπο του!) συγνώμη, ζητώντας της ταυτόχρονα να μην σκεφτεί τον ίδιο και το παιδί τους αλλά την καριέρα της! Ένας άνδρας σεναριογράφος δεν θα έγραφε ποτέ μια τέτοια σκηνή! Εντάξει, η Nancy Meyers έχει τον τρόπο να ενσωματώνει στα σενάριά της trends της εποχής και να τα απογειώνει τίνι τρόπω με καλές ατάκες. Και να το pinterest, και ιδού το facebook, και ναι, παρουσίασέ μας βιογραφικό μέσω βίντεο (το... άλλο, είναι ξεπερασμένο) και αναφορά στο uber (στη μετάφραση μιλάει για ταξί) και skype και όλη η ηλεκτρονική φρενίτιδα των social media βγαίνουν έξυπνα στην επιφάνεια. Από την άλλη, το σενάριό της εξαντλείται ακριβώς σε αυτό: σε ατάκες. Και σε μια γενική ιδέα ότι οι γυναίκες βγήκαν πλέον από το ρόλο της νοικοκυράς και είναι δυναμικές και δραστήριες και αυτό δεν αρέσει στους άντρες, θίγεται ο ανδρισμός τους, είναι μπερδεμένοι και με την εικόνα τους να έχει δεχτεί θανάσιμα πλήγματα. Ναι, οι άντρες, σύμφωνα με τη Meyers, δεν δέχονται εύκολα τις πετυχημένες γυναίκες καριέρας.
Την ίδια στιγμή, όμως, η ταινία πλασάρει το πρότυπο του old school άντρα, εκείνου που είναι κουστουμαρισμένος, αρρενωπός και κουβαλάει κι ένα μαντιλάκι μαζί του βρε αδελφέ, για την περίπτωση που η σούπερ γουάου και πετυχημένη γυναίκα κλάψει – οι άντρες δεν κλαίνε βρε κουτά! Ή μάλλον κλαίνε, αλλά δεν χρειάζονται μαντιλάκι – τι να σας πω. Σεναριακή ένδεια συνοδεία μεγαλοστομιών: ο χειρότερος συνδυασμός! Αν σε ταινία δείτε τους πρωταγωνιστές να μιλάνε και η συνομιλία τους να καλύπτεται από μουσική, χωρίς να μπορούμε να ακούσουμε τι λένε (η σκηνή μέσα στο αεροπλάνο), δείχνει ακριβώς αυτό: δεν έχουν τι να πουν!!!
Το... κακό συνεχίζεται σε επίπεδο ερμηνειών. Εντάξει ρε De Niro, είπαμε, αλλά όχι κι έτσι. Εντάξει, έχει παίξει και σε χειρότερα πράγματα αλλά εδώ καρικατουροποιεί (ίου) τον εαυτό του. Η Hathaway μία κλαίει, μια γελάει, αλλά δεν πείθει ούτε μια στιγμή είτε ως μητέρα είτε ως δυναμική διευθύντρια εταιρίας, που εμπνέει τους γύρω της. Η μόνη σκηνή που μας έκανε να γελάσουμε είναι εκείνη της παράνομης εισόδου στο διαμέρισμα της μητέρας της ηρωίδας, προκειμένου εκείνη να μην δει ένα μήνυμα που της έστειλε κατά λάθος η κόρη της, δηλαδή, έλεος! Το... παιχνίδι με τη «Συμμορία των 11» κάτι λέει. Αλλά, μετά από εκεί, το χάος. Σας το είπα και στην αρχή: επιτρέψτε μου να συμπεριφερθώ εχθρικά απέναντι στην ταινία. Τώρα, αν σας αρέσει το The Intern, δικαίωμά σας, γούστο σας και καπέλο σας και μην αφήνετε εμένα να σας επηρεάσω. Αλλά, με τα λόγια του αξιοσέβαστου Danny Glover από τις ταινίες «Leathal Weapon»: «I'm too old for this shit». Ειρωνεία, έτσι;
Η υπόθεση: Ο Μπεν Γουίτακερ είναι ένας καλοστεκούμενος 70χρονος, ο οποίος κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να ξεφύγει από την πλήξη που νιώθει ως συνταξιούχος χήρος. Για να γεμίσει τις ώρες του, παίζει γκολφ και πινάκλ, πηγαίνει σινεμά, διαβάζει, κάνει μαθήματα μαγειρικής, μαθαίνει κινέζικα, δοκίμασε το τάι τσι και εξάντλησε όλα τα μίλια που είχε ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο. Κι όμως, κάτι του λείπει. Όταν μια μέρα, τυχαία, βλέπει ένα φυλλάδιο το οποίο αναφέρεται σε ένα πρόγραμμα μαθητείας για ανθρώπους της τρίτης ηλικίας σε μια start up εταιρία e-commerce, που εμπορεύεται διαδικτυακά γυναικεία ρούχα, πιστεύει πως βρίσκει την απάντηση στα ερωτήματά του. Με τα πολλά γίνεται δεκτός και τοποθετείται δίπλα στη δημιουργό της start up και ψυχή της εταιρίας, την κατά πολλές δεκαετίες νεότερή του, Τζουλς Όστιν. Η Τζουλς αρχικά είναι επιφυλακτική απέναντι στον Μπεν, εντέλει, όμως, καταλαβαίνει πόσο πολύ τον χρειάζεται, όχι μόνο στη δουλειά της αλλά και ως πρότυπο και ως φίλο. Έχει πολλά στο μυαλό της: η καριέρα της, της ξοδεύει όλον της το χρόνο, οπότε ελάχιστες είναι οι ώρες που βρίσκεται στο σπίτι της, δίπλα στον σύζυγό της, ο οποίος, για χάρη της, παράτησε τη δική του δουλειά και είναι αφοσιωμένος στην ανατροφή της πιτσιρίκας κόρης τους. Και στη δουλειά όμως καλείται να πάρει δύσκολες αποφάσεις...
Η άποψή μας: Μετά το πέρας προβολής της ταινίας βρεθήκαμε τυχαία με έναν φίλο, ο οποίος ήταν επίσης μέσα στην αίθουσα, χωρίς να γνωρίζουμε από την αρχή ότι ήμασταν ταυτόχρονα εκεί. Η ατάκα του με ενθουσίασε: «αυτό που είδαμε ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας»! Μάλιστα κυρίες και κύριοι. Μην πιστεύετε ότι σας λένε! Αυτή δεν είναι μια κομεντί, που είναι και λίγο αισθηματική και μάλλον και λίγο δράμεντι. Όχι, επιστημονικής φαντασίας είναι η ταινία. Γιατί, ότι παρουσιάζεται επί της μεγάλης οθόνης δεν θα συνέβαινε ποτέ στην πραγματικότητα! Κι εντάξει, οι ταινίες μυθοπλασίας δεν είναι ντοκιμαντέρ αλλά όσες επιθυμούν να δείξουν ότι βασίζονται στην πραγματικότητα δεν μπορούν να είναι τόσο fake, όσο κι αν το περίφημο escapism είναι το ζητούμενο.
Δεν υπάρχει πχ περίπτωση ένας σύζυγος αφού απατήσει τη σύζυγό του επί μακρόν, να της ζητήσει (με τον τρόπο του!) συγνώμη, ζητώντας της ταυτόχρονα να μην σκεφτεί τον ίδιο και το παιδί τους αλλά την καριέρα της! Ένας άνδρας σεναριογράφος δεν θα έγραφε ποτέ μια τέτοια σκηνή! Εντάξει, η Nancy Meyers έχει τον τρόπο να ενσωματώνει στα σενάριά της trends της εποχής και να τα απογειώνει τίνι τρόπω με καλές ατάκες. Και να το pinterest, και ιδού το facebook, και ναι, παρουσίασέ μας βιογραφικό μέσω βίντεο (το... άλλο, είναι ξεπερασμένο) και αναφορά στο uber (στη μετάφραση μιλάει για ταξί) και skype και όλη η ηλεκτρονική φρενίτιδα των social media βγαίνουν έξυπνα στην επιφάνεια. Από την άλλη, το σενάριό της εξαντλείται ακριβώς σε αυτό: σε ατάκες. Και σε μια γενική ιδέα ότι οι γυναίκες βγήκαν πλέον από το ρόλο της νοικοκυράς και είναι δυναμικές και δραστήριες και αυτό δεν αρέσει στους άντρες, θίγεται ο ανδρισμός τους, είναι μπερδεμένοι και με την εικόνα τους να έχει δεχτεί θανάσιμα πλήγματα. Ναι, οι άντρες, σύμφωνα με τη Meyers, δεν δέχονται εύκολα τις πετυχημένες γυναίκες καριέρας.
Την ίδια στιγμή, όμως, η ταινία πλασάρει το πρότυπο του old school άντρα, εκείνου που είναι κουστουμαρισμένος, αρρενωπός και κουβαλάει κι ένα μαντιλάκι μαζί του βρε αδελφέ, για την περίπτωση που η σούπερ γουάου και πετυχημένη γυναίκα κλάψει – οι άντρες δεν κλαίνε βρε κουτά! Ή μάλλον κλαίνε, αλλά δεν χρειάζονται μαντιλάκι – τι να σας πω. Σεναριακή ένδεια συνοδεία μεγαλοστομιών: ο χειρότερος συνδυασμός! Αν σε ταινία δείτε τους πρωταγωνιστές να μιλάνε και η συνομιλία τους να καλύπτεται από μουσική, χωρίς να μπορούμε να ακούσουμε τι λένε (η σκηνή μέσα στο αεροπλάνο), δείχνει ακριβώς αυτό: δεν έχουν τι να πουν!!!
Το... κακό συνεχίζεται σε επίπεδο ερμηνειών. Εντάξει ρε De Niro, είπαμε, αλλά όχι κι έτσι. Εντάξει, έχει παίξει και σε χειρότερα πράγματα αλλά εδώ καρικατουροποιεί (ίου) τον εαυτό του. Η Hathaway μία κλαίει, μια γελάει, αλλά δεν πείθει ούτε μια στιγμή είτε ως μητέρα είτε ως δυναμική διευθύντρια εταιρίας, που εμπνέει τους γύρω της. Η μόνη σκηνή που μας έκανε να γελάσουμε είναι εκείνη της παράνομης εισόδου στο διαμέρισμα της μητέρας της ηρωίδας, προκειμένου εκείνη να μην δει ένα μήνυμα που της έστειλε κατά λάθος η κόρη της, δηλαδή, έλεος! Το... παιχνίδι με τη «Συμμορία των 11» κάτι λέει. Αλλά, μετά από εκεί, το χάος. Σας το είπα και στην αρχή: επιτρέψτε μου να συμπεριφερθώ εχθρικά απέναντι στην ταινία. Τώρα, αν σας αρέσει το The Intern, δικαίωμά σας, γούστο σας και καπέλο σας και μην αφήνετε εμένα να σας επηρεάσω. Αλλά, με τα λόγια του αξιοσέβαστου Danny Glover από τις ταινίες «Leathal Weapon»: «I'm too old for this shit». Ειρωνεία, έτσι;
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Οκτωβρίου 2015 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική