Κανίβαλοι
του Eli Roth. Με τους Lorenza Izzo, Ariel Levy, Daryl Sabara, Kirby Bliss Blanton, Sky Ferreira, Magda Apanowicz, Nicolás Martinez, Aaron Burns
Monsieur Cannibal...
του zerVo (@moviesltd) 
Αρχές της δεκαετίας του 80 ήταν, όταν ένα ακραίας αισθητικής κομμάτι της ιταλιάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας, θέσπισε μέσα από τα έργα του ένα υπερβολικά προβοκατόρικο για το συντηρητικό σινεφίλ κοινό, υποείδος της κατηγορίας τρόμου, τα Cannibal Films. Δεύτερης κατηγορίας προϋπολογιστικά ταινίες δηλαδή, που είχαν σαν στόχο αποκλειστικά μόνο την προβολή τους στα απανταχού Grindhouses των "δύο φιλμς με ένα εισιτήριο" και προκάλεσαν στα άκρα θεατές και κριτικούς - μέχρι και τον Νόμο σε κάποιες πολύ εξτρίμ περιπτώσεις - ώστε να τα αποκαλέσουν εμετικά και ανήθικα σκουπίδια. Ως θιασώτης του genre και γενικότερα κάθε σφαγιαστικού περιεχομένου πονήματος εμφανίζεται λοιπόν σήμερα, ο πιο πολύ γνωστός για τους διάσημους κολλητούς του, Eli Roth, με το βιαιότατο The Green Inferno του, το μόνο που πετυχαίνει είναι κάθε τρεις και λίγο να στρίβει η ματιά από την οθόνη, εις ένδειξη αποστροφής των θηριωδιών...
Κόρη μεγαλοδικηγόρου, φοιτήτρια του Κολούμπια και αποστασιοποιημένη από οτιδήποτε έχει να κάνει με την πολιτική, η Τζάστιν, θα δείξει απρόσμενα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ακτιβιστικές ενέργειες φράξιας που αντιστέκεται στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Η απλή συμμετοχή της στις συνεδριάσεις της ομάδας, θα μεταλλαχθεί σύντομα σε ένθερμη υποστήριξη της δράσης της, με συνέπεια να θελήσει να πάρει μέρος σε αποστολή διαμαρτυρίας στην αφιλόξενη ζούγκλα του Αμαζονίου, ενάντια στην απαλλοτρίωση της πράσινη ζώνης από τους βιομηχανικούς κολοσσούς. Μια όχι ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένη περιπέτεια ενάντια στους πάνοπλους φύλακες των ισοπεδωτικών τρακτέρ, που όμως θα στεφθεί με ανέλπιστη επιτυχία, χαρίζοντας ευφορία για την εξέλιξη της στους νεαρούς ριζοσπάστες.
Κατά την επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη, όμως, το αεροπλάνο που θα τους μεταφέρει, θα καταπέσει λόγο βλάβης ακριβώς στο μέσον της Περουβιανής κατάφυτης περιοχής περιοχής στο πλάι του ποταμού, με συνέπεια αρκετοί επιβαίνοντες να χάσουν την ζωή τους ακαριαία. Όσο αντιφατικό κι αν μοιάζει, εκείνοι θα είναι και οι τυχεροί της πτώσης, αφού οι επιζώντες του δυστυχήματος, θα πέσουν στα χέρια πρωτόγονης φυλής ιθαγενών, που θεωρώντας τους εχθρούς τους, όχι απλά θα τους οδηγήσουν δέσμιους στον καταυλισμό τους, αλλά μέσα από μυστικιστικές τελετές, θα τους δώσουν να καταλάβουν πως η τιμωρία που τους περιμένει θα είναι οδυνηρή: Θα φαγωθούν!
Είτε ψητοί, είτε βραστοί, είτε καβουρδισμένοι, είτε ακόμη ακόμη ζωντανοί και ωμοί, οι Αμερικάνοι (οι Δυτικοί εχθροί δηλαδή στην ματιά των απειλούμενων από την επερχόμενη καταστροφή ντόπιων) ο ένας μετά τον άλλο θα καταλήξουν στα στομάχια των αφηνιασμένων Χοβίτος, που δεν πρόκειται να επιδείξουν το παραμικρό έλεος. Αντιθέτως θα κάνουν το τελετουργικό ακόμη πιο απεχθές, μέσω ιεροτελεστιών που πρωτοστατούν η μάγισσα και ο δήμιος της φυλής, που δεν διστάζουν να οδηγηθούν σε ξεκοιλιάσματα, αποκεφαλισμούς και ξεματιάσματα.
Σαν σε ρεπρίζ λοιπόν του Cannibal Holocaust, ο Eli Roth, φημισμένος αρχικά για τον τρόπο που φιλμάρει τους πάσης φύσεως στυγερούς ακρωτηριασμούς, στα αλήστου μνήμης Hostel και Cabin Fever ή επιβλέπει λουτρά αίματος επιπέδου Piranha 3D, μα περισσότερο για το κολλητηλίκι του με τον Tarantino, που εκτοξεύει την υπερεκτιμημένη φήμη τους στα ύψη, στέλνει τους εν αγνοία κινδύνου προτεστάντες, σε ένα αναπάντεχο ραντεβού με τον θάνατο. Μα είναι δυνατόν να τιμωρούνται όμως, οι καλόψυχοι και οι αγαθοί, για όλα τα δεινά που έχουν επιφέρει παγκοσμίως οι ομόφυλοι τους, έστω και αν απλώς πρόκειται για ένα φιλμικό φανταστικό σκριπτ, μετριότατης μάλιστα σύλληψης και εκτέλεσης?
Εκεί ακριβώς είναι που χάνει το παιχνίδι το Εβραιόπουλο, στον πλήρη ασυντονισμό και ταυτοποίηση του ποιος είναι ο κακός, ποιος ο ενάρετος, ποιος εκείνος που πρέπει να δεχτεί την ποινή και ποιος θα την επιβάλλει. Μετά από μια πενιχρή σε τέμπο πρώτη πράξη, επιστημονικής φαντασίας, που κάτι παιδαρέλια τα βάζουν ολομόναχα, με την πάνοπλη πολιτοφυλακή και δεν καταλήγουν στον λάκκο, ελέω μπαμπά συνηγόρου ΟΗΕ της ανυποψίαστης συμμετεχούσης (!!!) μέσα από μια πειστική και ρεαλιστική πτώση του μικρού αεροσκάφους, οδηγούμαστε στο...κυρίως γεύμα, που μόνο για τους κανιβάλους είναι ιδιαίτερα χορταστικό. Και μόνο για εκείνους δηλαδή, αφού ακολουθώντας πιστά τις προσταγές του Exploitation, φροντίζει να σκηνοθετήσει το έργο του κακότετχνα, να στήσει τους ηθοποιούς του σαν ξυλάγγουρα (λες και δεν είναι δηλαδή), να πετάξει και την σατιρική του ατάκα, άμα λάχει, όταν η φούντα μετατρέπει το χωριό των ανθρωποφάγων σε τρελό πανηγύρι...
Για πες: Ο απώτερος σκοπός του The Green Inferno πραγματοποιείται πανεύκολα, αφού δεν είναι άλλος από το να οδηγήσει τις αισθήσεις στα άκρα, με όσα αρρωστημένα και βασανιστικά προτάσσει. Κάπου πίσω από τα ξαντεριάσματα παίζει και εκείνο το μήνυμα το οικολογικό, το ανθρωπιστικό, το ακτιβιστικό, ίσως και το πολιτικό, αλλά μετά από όλα αυτά τα νοσηρά, ποιος έχει την διάθεση να δει στην αστεία φάτσα του Roth, έναν εναλλακτικό, σύγχρονο επαναστάτη Romero? Ουδείς!
Κατά την επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη, όμως, το αεροπλάνο που θα τους μεταφέρει, θα καταπέσει λόγο βλάβης ακριβώς στο μέσον της Περουβιανής κατάφυτης περιοχής περιοχής στο πλάι του ποταμού, με συνέπεια αρκετοί επιβαίνοντες να χάσουν την ζωή τους ακαριαία. Όσο αντιφατικό κι αν μοιάζει, εκείνοι θα είναι και οι τυχεροί της πτώσης, αφού οι επιζώντες του δυστυχήματος, θα πέσουν στα χέρια πρωτόγονης φυλής ιθαγενών, που θεωρώντας τους εχθρούς τους, όχι απλά θα τους οδηγήσουν δέσμιους στον καταυλισμό τους, αλλά μέσα από μυστικιστικές τελετές, θα τους δώσουν να καταλάβουν πως η τιμωρία που τους περιμένει θα είναι οδυνηρή: Θα φαγωθούν!
Είτε ψητοί, είτε βραστοί, είτε καβουρδισμένοι, είτε ακόμη ακόμη ζωντανοί και ωμοί, οι Αμερικάνοι (οι Δυτικοί εχθροί δηλαδή στην ματιά των απειλούμενων από την επερχόμενη καταστροφή ντόπιων) ο ένας μετά τον άλλο θα καταλήξουν στα στομάχια των αφηνιασμένων Χοβίτος, που δεν πρόκειται να επιδείξουν το παραμικρό έλεος. Αντιθέτως θα κάνουν το τελετουργικό ακόμη πιο απεχθές, μέσω ιεροτελεστιών που πρωτοστατούν η μάγισσα και ο δήμιος της φυλής, που δεν διστάζουν να οδηγηθούν σε ξεκοιλιάσματα, αποκεφαλισμούς και ξεματιάσματα.
Σαν σε ρεπρίζ λοιπόν του Cannibal Holocaust, ο Eli Roth, φημισμένος αρχικά για τον τρόπο που φιλμάρει τους πάσης φύσεως στυγερούς ακρωτηριασμούς, στα αλήστου μνήμης Hostel και Cabin Fever ή επιβλέπει λουτρά αίματος επιπέδου Piranha 3D, μα περισσότερο για το κολλητηλίκι του με τον Tarantino, που εκτοξεύει την υπερεκτιμημένη φήμη τους στα ύψη, στέλνει τους εν αγνοία κινδύνου προτεστάντες, σε ένα αναπάντεχο ραντεβού με τον θάνατο. Μα είναι δυνατόν να τιμωρούνται όμως, οι καλόψυχοι και οι αγαθοί, για όλα τα δεινά που έχουν επιφέρει παγκοσμίως οι ομόφυλοι τους, έστω και αν απλώς πρόκειται για ένα φιλμικό φανταστικό σκριπτ, μετριότατης μάλιστα σύλληψης και εκτέλεσης?
Εκεί ακριβώς είναι που χάνει το παιχνίδι το Εβραιόπουλο, στον πλήρη ασυντονισμό και ταυτοποίηση του ποιος είναι ο κακός, ποιος ο ενάρετος, ποιος εκείνος που πρέπει να δεχτεί την ποινή και ποιος θα την επιβάλλει. Μετά από μια πενιχρή σε τέμπο πρώτη πράξη, επιστημονικής φαντασίας, που κάτι παιδαρέλια τα βάζουν ολομόναχα, με την πάνοπλη πολιτοφυλακή και δεν καταλήγουν στον λάκκο, ελέω μπαμπά συνηγόρου ΟΗΕ της ανυποψίαστης συμμετεχούσης (!!!) μέσα από μια πειστική και ρεαλιστική πτώση του μικρού αεροσκάφους, οδηγούμαστε στο...κυρίως γεύμα, που μόνο για τους κανιβάλους είναι ιδιαίτερα χορταστικό. Και μόνο για εκείνους δηλαδή, αφού ακολουθώντας πιστά τις προσταγές του Exploitation, φροντίζει να σκηνοθετήσει το έργο του κακότετχνα, να στήσει τους ηθοποιούς του σαν ξυλάγγουρα (λες και δεν είναι δηλαδή), να πετάξει και την σατιρική του ατάκα, άμα λάχει, όταν η φούντα μετατρέπει το χωριό των ανθρωποφάγων σε τρελό πανηγύρι...
Για πες: Ο απώτερος σκοπός του The Green Inferno πραγματοποιείται πανεύκολα, αφού δεν είναι άλλος από το να οδηγήσει τις αισθήσεις στα άκρα, με όσα αρρωστημένα και βασανιστικά προτάσσει. Κάπου πίσω από τα ξαντεριάσματα παίζει και εκείνο το μήνυμα το οικολογικό, το ανθρωπιστικό, το ακτιβιστικό, ίσως και το πολιτικό, αλλά μετά από όλα αυτά τα νοσηρά, ποιος έχει την διάθεση να δει στην αστεία φάτσα του Roth, έναν εναλλακτικό, σύγχρονο επαναστάτη Romero? Ουδείς!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Οκτωβρίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική