Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δύτης στην Άγρια Δύση του Βορρά!

Αυτή είναι η πλέον... ανεξάρτητη ελληνική, αμερικάνικη ταινία που έχουμε δει στα τόσα χρόνια που παρακολουθούμε κινηματογράφο! Πρόκειται για ένα road movie στη θάλασσα, για ένα western στις εσχατιές του αμερικάνικου βορρά, στην Αλάσκα, για μια οδύσσεια με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, με Λωτοφάγους και Πηνελόπη. Φιλόδοξο, δεν τα καταφέρνει συνολικά, αλλά τουλάχιστον είναι τίμιο στις προθέσεις του. Κι αυτό έχει τη σημασία του.

Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Φάγκρα. Η προηγούμενή του ήταν το καλτ ασπρόμαυρο «Πες στη Μορφίνη ακόμα την ψάχνω» η οποία κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο 42ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το 2001! Τούτη εδώ, αμέσως μετά την έξοδό της στην Ελλάδα, θα προβληθεί στη 15η Vienalle (στη Βιέννη), η οποία ξεκίνησε στις 22 Οκτωβρίου και ολοκληρώνεται στις 5 Νοεμβρίου. Συγκεκριμένα, θα προβληθεί στις 1 και 3 Νοεμβρίου, συμμετέχοντας στο τμήμα Special Programs, στο αφιέρωμα του φεστιβάλ στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο.

Η υπόθεση: Ο Άλεξ είναι ένας Έλληνας που βγάζει το ψωμί του στη Νέα Ορλεάνη. Τυχοδιώκτης κατά πως φαίνεται, βρέθηκε εκεί περαστικός, στο δρόμο του για αλλού. Για μια καλύτερη μπάζα; Για μια καλύτερη ζωή; Σίγουρα, πάντως, μακριά από μια γυναίκα που τον αγαπά, τη Δάφνη. Ο Άλεξ είναι άσσος στις καταδύσεις. Και προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όποιον του δίνει αρκετά για να ψάξει πράγματα «θαμμένα» στα πιο δύσκολα μέρη, στη μέση των πιο δύσκολων ωκεανών. Δραστηριότητα προφανώς παράνομη. Όταν ένας παλιός του συνεργάτης τον καλεί να πάει για μια τέτοια αποστολή στην Αλάσκα και συγκεκριμένα, προκειμένου να ανασύρει ένα βυθισμένο αεροπλάνο από τον Βερίγγειο Πορθμό, δεν θα διστάσει λεπτό. Το ταξίδι θα έχει εκπλήξεις. Και ξοπίσω του θα βρεθεί η Δάφνη, που αποφασίζει να τον διεκδικήσει με πράξεις.

Η άποψή μας: Ταλαιπωρημένη ταινία, που έκανε πολλά χρόνια για να ολοκληρωθεί (σχεδόν 10 – τα γυρίσματα αυτά καθαυτά κράτησαν περίπου δύο μήνες...), έχει τα προβλήματά της, έχει όμως και σαφέστατες αρετές. Καταρχήν, είναι η πιο κινηματογραφική από όλες τις ελληνικές ταινίες που είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο Φάγκρας ξέρει σινεμά, ξέρει πως να χειρίζεται την κάμερα στο χέρι, ξέρει την αλφαβήτα και το συντακτικό των ρόουντ μούβι. Μέχρι και η μουσική που του έγραψε ο Άκης Καπράνος για να ντύσει την ταινία θυμίζει Αμερική (εμένα με παρέπεμψε στον «Νεκρό» του Jarmusch για να λέμε την πάσα αλήθεια).

Την ίδια στιγμή, όμως, που η ταινία είναι τόσο αμερικάνικη είναι ταυτόχρονα και τελείως ελληνική. Είναι μια Οδύσσεια, το Forget Me Not, υπάρχει πόλη που ονομάζεται Όμηρος, τα νησάκια στον Βερίγγειο Πορθμό ονομάζονται Διομήδης. Μέχρι και το μπαρ στο οποίο ο Άλεξ βλέπει τα βιντεομέιλ που του στέλνει η Δάφνη, ονομάζεται «Λήθη», ήτοι, Λωτοφάγοι κτλ, κτλ. Ψάχνει την Ιθάκη του ο άνθρωπος. Και στη διαδρομή του θα μαγευτεί από το ταξίδι, θα γνωρίσει ενδιαφέροντες ανθρώπους, θα ωριμάσει. Εκτός από την Οδύσσεια έχουμε και τους μπίτνικ, με τον Φερλινγκέτι να απαγγέλλει το «Dream Within A Dream»! Ο Στάνκογλου είναι μια χαρά στο ρόλο του, οι χαρακτήρες είναι πολύ ενδιαφέροντες, τα τοπία που συλλαμβάνει ο κινηματογραφικός φακός αποκαλύπτουν μιαν άγρια ομορφιά, αυτό που λείπει είναι ένα πιο στιβαρό σενάριο, με λιγότερα χάσματα, με πιο πολύ από αυτό που οι Αμερικάνοι ονομάζουν «πλοτ». Σίγουρα πάντως μια αγαπησιάρικη ταινία που αξίζει την προσοχή μας. Και την υποστήριξή σας.