Έβερεστ
του Baltasar Kormákur. Με τους Jason Clarke, Josh Brolin, John Hawkes, Robin Wright, Emily Watson, Keira Knightley, Sam Worthington, Jake Gyllenhaal
Στα Όρη και στ' Άγρια Βουνά!
του zerVo (@moviesltd) 
Ήταν το μεσημέρι της 29ης Μαΐου του 1953, όταν ο ορειβάτης Έντμουντ Χίλαρυ, μαζί με τον Σέρπα οδηγό του, κατακτούσαν για πρώτη φορά, την υψηλότερη κορυφή του κόσμου, εκείνη του βουνού Έβερεστ των Ιμαλαίων, που στέκει αγέρωχη και χιονισμένη, 8.848 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Έκτοτε δεκάδες ήταν οι αποστολές που επιχείρησαν το επίτευγμα του Νεοζηλανδού, με αρκετούς να καταφέρνουν να το δαμάσουν - ανάμεσα τους και έξι Έλληνες, με πρώτο χρονικά τον γιο του εφοπλιστή Νιάρχου - με άλλους όμως όχι απλώς να αποτυγχάνουν, αλλά και να χάνουν την ζωή τους, στην πάλη του σκαρφαλώματος. Αυτή είναι μια από τις πλέον τραγικές περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί στα χρονικά της κατάληψης του υψηλότερου σημείου στον κόσμο.
Είναι Μάιος του 1996 και ο έμπειρος, με σημαντικές επιτυχίες στο παρελθόν ορειβάτης Ρομπ Χολ, διοργανώνει για ακόμη μια φορά, αποστολή αναρρίχησης προς το σημείο που η γη αγγίζει τα ουράνια, σκοπεύοντας να καταλάβει και πάλι την κορυφή του Έβερεστ. Άριστος οργανωτής και μελετηρός πάνω στο πλάνο του, δεν θα αφήσει κενά στο στήσιμο του γεμάτου ρίσκο ταξιδιού, έχοντας στο πλευρό του, όμως, όχι εξίσου πεπειραμένους με εκείνον δαμαστές των ορέων. Η ομάδα που θα συγκεντρώσει στους πρόποδες, περιλαμβάνει πέρα από τους οδηγούς και το βοηθητικό προσωπικό, το οποίο θα παραμείνει για κάθε ενδεχόμενο στον καταυλισμό, έναν φιλόδοξο να πετύχει το ακατόρθωτο Τεξανό, μια Γιαπωνέζα που επιθυμεί να γίνει η μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα που σκαρφάλωσε τα Ιμαλάια, έναν παροπλισμένο ταχυδρόμο, έναν πανέτοιμο να καταγράψει τα πάντα ρεπόρτερ του περιοδικού Outside.
Καθώς το συγκροτημένο, αλλά όχι και καλύτερης φυσικής κατάστασης γκρουπ θα τρώει τα χιλιόμετρα προς τον τελικό στόχο, θα συναντηθεί στο διάβα της, με ακόμη μία, πολύ πιο μπαρουτοκαπνισμένη, που κάτω από τις οδηγίες του φημισμένου Σκοτ Φίσερ, θα λειτουργήσει τύποις ανταγωνιστικά, πάνω στην παγωμένη διαδρομή. Μια πορεία που όσο πλησιάζει στο φινάλε της, κρύβει έντονους και απρόβλεπτους κινδύνους, την έλλειψη οξυγόνου, τις μανιασμένες θύελλες, τους ακατάπαυστους παγετώνες, που σηματοδοτούν παγίδες ικανές να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες ζημιές. Ίσαμε θανάσιμες!
Από την μια μεριά είναι κομματάκι δύσκολο στον απλό και φιλήσυχα καθήμενο στον καναπέ του ανθρωπάκο, να κατανοήσει τους λόγους που κάποιοι οδηγούν τον εαυτό τους σε τόσο ακραίες καταστάσεις, παίζοντας διαρκώς παιχνίδι θανάτου, ρισκάροντας από μια αβλεψία ή μία απροσεξία να πληρώσουν με τις ίδιες τους τις ζωές. Από την άλλη βεβαίως είναι τόσο σπουδαίο και απαράμιλλο το επίτευγμα, που αποζημιώνει ακόμη και τον πιο ταλαιπωρημένο από την μάχη με την φύση οργανισμό, η στιγμή που θα καρφώσει το σφυρί του, πάνω στην κακοτράχαλη ράχη του βουνού.
Καθώς λοιπόν είναι τεχνικά αδύνατον για τον πάσα ένα, να αναρριχηθεί στην στέγη του κόσμου, ο Baltasar Kormakur μέσα από το εντυπωσιακό πραγματικά εγχείρημα του, δίνει την δυνατότητα ακόμη και στον πιο αδαή, να ακολουθήσει μέτρο προς μέτρο το κατάλευκο μονοπάτι, που μια φορά κι έναν καιρό περπάτησε πρώτος ο Χίλαρι. Με αρωγό τα καλοσχηματισμένα ειδικά εφέ, βασικά τα οπτικά που στημένα άριστα στο CGI κυκλώνουν την ματιά προκαλώντας της δέος, μα και τα ηχητικά, που εκείνα κι αν καταφέρνουν να φτιάξουν σκηνικό απόλυτης θρίλερ εμπειρίας, ο Ισλανδός στήνει το χρονικό τους κατά τέτοιο τρόπο, που να πείθεται ακόμη κι ο πιο γνώστης του climbing πως υπάρχει μόνιμα μια κάμερα στην ράχη αυτών που πραγματοποιούν την τρομακτική αυτή βόλτα. Δεν είναι λίγες οι στιγμές, που το συναίσθημα διαφεύγει από την παρακολούθηση ενός απλού μυθοπλαστικού γεγονότος, οδηγώντας τον θεατή να νιώσει το ψύχος γύρω του και το αβυσσαλέο κενό κάτω από τα πόδια του.
Κι όμως αυτή η περιπέτεια απόλυτης καταστροφής, θα μπορούσε να έχει και πιο έντονα feelings σε όσους το παρακολουθούν, αν η ιστορία που αφηγείται, βασισμένη σε πραγματικά συγκλονιστικά περιστατικά, αποδρούσε κατάτι από την εμμονή στην απόδοση της αλήθειας και προσθέτοντας και κάποια φανταστικά ευρήματα, που θα ανέβαζαν κατακόρυφα την ένταση. Όπως σε πατρόν Τιτανικού δηλαδή, που και βέβαια γνωρίζεις το τελικό αποτέλεσμα, αλλά έτσι όπως σου σερβίρονται τα προγενέστερα της καταστροφής συμβάντα, ελπίζεις ακόμη για μια απίθανη σωτηρία. Εδώ κάτι τέτοιο δεν υφίσταται και απλώς η εξιστόρηση κινείται απελπιστικά γραμμικά έως το τέλος.
Ενδεχόμενα αν η παραγωγή επιθυμούσε να αποδώσει με ακόμη μεγαλύτερο ρεαλισμό το ανέβασμα προς τον όλεθρο, να χρησιμοποιούσε στους βασικούς ρόλους πρόσωπα άγνωστα στο ευρύ κοινό. Εντέλει επικράτησε η πιο εμπορική μέθοδος, συνεπώς πίσω από τις μακριές γενειάδες, τους σκούφους, τα θεόρατα γυαλιά ηλίου, τις μάσκες οξυγόνου, κρύβονται σούπερ αστέρες, που απλώς λειτουργούν διεκπεραιωτικά σε ότι τους ζητήθηκε. Κομάντερ της αποστολής ο Jason Clarke, διαθέτει το ανάστημα του ηγέτη, όπως άλλωστε και ο Jake Gyllenhaal στην πιο άοσμη παρουσία του στο πανί, την τελευταία πενταετία. Πιο ορεξάτος όλων ο Josh Brolin, που κι αυτός παίζει με ιδιόμορφη λαλιά για να αποδώσει το τοπικιστικό του χαρακτήρα του, την ώρα που οι τρεις πιο γνωστές κυρίες του καστ - Knightley, Watson και Wright μοιάζουν βαριεστημένες στην ασφάλεια του σπιτιού ή του αντίσκηνου. Εκτός από παραπάνω του συνηθισμένου παχουλές, ιδίως η πρώην Κυρία Penn, που τρομάζεις να την αντιληφθείς...
Για πες: Ας μην γελιόμαστε όμως, ο πραγματικός πρωταγωνιστής του φιλμ είναι το ίδιο το βουνό. Εκείνο το πανέμορφα και τρισδιάστατα φτιασιδωμένο Everest που στέκει ως ο απόλυτος κακός ενάντια στους επίδοξους κατακτητές του, που έστω κι αν πετύχουν να το λαβώσουν φτάνοντας στην μύτη του, εντούτοις εκείνο δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα. Και που ως εκπρόσωπος της σκληρής φύσης, όπως συμβαίνει σε τέτοιου είδους δράματα, στο τέλος βγαίνει ο μεγάλος νικητής!
Καθώς το συγκροτημένο, αλλά όχι και καλύτερης φυσικής κατάστασης γκρουπ θα τρώει τα χιλιόμετρα προς τον τελικό στόχο, θα συναντηθεί στο διάβα της, με ακόμη μία, πολύ πιο μπαρουτοκαπνισμένη, που κάτω από τις οδηγίες του φημισμένου Σκοτ Φίσερ, θα λειτουργήσει τύποις ανταγωνιστικά, πάνω στην παγωμένη διαδρομή. Μια πορεία που όσο πλησιάζει στο φινάλε της, κρύβει έντονους και απρόβλεπτους κινδύνους, την έλλειψη οξυγόνου, τις μανιασμένες θύελλες, τους ακατάπαυστους παγετώνες, που σηματοδοτούν παγίδες ικανές να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες ζημιές. Ίσαμε θανάσιμες!
Από την μια μεριά είναι κομματάκι δύσκολο στον απλό και φιλήσυχα καθήμενο στον καναπέ του ανθρωπάκο, να κατανοήσει τους λόγους που κάποιοι οδηγούν τον εαυτό τους σε τόσο ακραίες καταστάσεις, παίζοντας διαρκώς παιχνίδι θανάτου, ρισκάροντας από μια αβλεψία ή μία απροσεξία να πληρώσουν με τις ίδιες τους τις ζωές. Από την άλλη βεβαίως είναι τόσο σπουδαίο και απαράμιλλο το επίτευγμα, που αποζημιώνει ακόμη και τον πιο ταλαιπωρημένο από την μάχη με την φύση οργανισμό, η στιγμή που θα καρφώσει το σφυρί του, πάνω στην κακοτράχαλη ράχη του βουνού.
Καθώς λοιπόν είναι τεχνικά αδύνατον για τον πάσα ένα, να αναρριχηθεί στην στέγη του κόσμου, ο Baltasar Kormakur μέσα από το εντυπωσιακό πραγματικά εγχείρημα του, δίνει την δυνατότητα ακόμη και στον πιο αδαή, να ακολουθήσει μέτρο προς μέτρο το κατάλευκο μονοπάτι, που μια φορά κι έναν καιρό περπάτησε πρώτος ο Χίλαρι. Με αρωγό τα καλοσχηματισμένα ειδικά εφέ, βασικά τα οπτικά που στημένα άριστα στο CGI κυκλώνουν την ματιά προκαλώντας της δέος, μα και τα ηχητικά, που εκείνα κι αν καταφέρνουν να φτιάξουν σκηνικό απόλυτης θρίλερ εμπειρίας, ο Ισλανδός στήνει το χρονικό τους κατά τέτοιο τρόπο, που να πείθεται ακόμη κι ο πιο γνώστης του climbing πως υπάρχει μόνιμα μια κάμερα στην ράχη αυτών που πραγματοποιούν την τρομακτική αυτή βόλτα. Δεν είναι λίγες οι στιγμές, που το συναίσθημα διαφεύγει από την παρακολούθηση ενός απλού μυθοπλαστικού γεγονότος, οδηγώντας τον θεατή να νιώσει το ψύχος γύρω του και το αβυσσαλέο κενό κάτω από τα πόδια του.
Κι όμως αυτή η περιπέτεια απόλυτης καταστροφής, θα μπορούσε να έχει και πιο έντονα feelings σε όσους το παρακολουθούν, αν η ιστορία που αφηγείται, βασισμένη σε πραγματικά συγκλονιστικά περιστατικά, αποδρούσε κατάτι από την εμμονή στην απόδοση της αλήθειας και προσθέτοντας και κάποια φανταστικά ευρήματα, που θα ανέβαζαν κατακόρυφα την ένταση. Όπως σε πατρόν Τιτανικού δηλαδή, που και βέβαια γνωρίζεις το τελικό αποτέλεσμα, αλλά έτσι όπως σου σερβίρονται τα προγενέστερα της καταστροφής συμβάντα, ελπίζεις ακόμη για μια απίθανη σωτηρία. Εδώ κάτι τέτοιο δεν υφίσταται και απλώς η εξιστόρηση κινείται απελπιστικά γραμμικά έως το τέλος.
Ενδεχόμενα αν η παραγωγή επιθυμούσε να αποδώσει με ακόμη μεγαλύτερο ρεαλισμό το ανέβασμα προς τον όλεθρο, να χρησιμοποιούσε στους βασικούς ρόλους πρόσωπα άγνωστα στο ευρύ κοινό. Εντέλει επικράτησε η πιο εμπορική μέθοδος, συνεπώς πίσω από τις μακριές γενειάδες, τους σκούφους, τα θεόρατα γυαλιά ηλίου, τις μάσκες οξυγόνου, κρύβονται σούπερ αστέρες, που απλώς λειτουργούν διεκπεραιωτικά σε ότι τους ζητήθηκε. Κομάντερ της αποστολής ο Jason Clarke, διαθέτει το ανάστημα του ηγέτη, όπως άλλωστε και ο Jake Gyllenhaal στην πιο άοσμη παρουσία του στο πανί, την τελευταία πενταετία. Πιο ορεξάτος όλων ο Josh Brolin, που κι αυτός παίζει με ιδιόμορφη λαλιά για να αποδώσει το τοπικιστικό του χαρακτήρα του, την ώρα που οι τρεις πιο γνωστές κυρίες του καστ - Knightley, Watson και Wright μοιάζουν βαριεστημένες στην ασφάλεια του σπιτιού ή του αντίσκηνου. Εκτός από παραπάνω του συνηθισμένου παχουλές, ιδίως η πρώην Κυρία Penn, που τρομάζεις να την αντιληφθείς...
Για πες: Ας μην γελιόμαστε όμως, ο πραγματικός πρωταγωνιστής του φιλμ είναι το ίδιο το βουνό. Εκείνο το πανέμορφα και τρισδιάστατα φτιασιδωμένο Everest που στέκει ως ο απόλυτος κακός ενάντια στους επίδοξους κατακτητές του, που έστω κι αν πετύχουν να το λαβώσουν φτάνοντας στην μύτη του, εντούτοις εκείνο δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα. Και που ως εκπρόσωπος της σκληρής φύσης, όπως συμβαίνει σε τέτοιου είδους δράματα, στο τέλος βγαίνει ο μεγάλος νικητής!
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Οκτωβρίου 2015 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική