Η Γέφυρα των Κατασκόπων
του Steven Spielberg. Με τους Tom Hanks, Mark Rylance, Amy Ryan, Alan Alda, Austin Stowell, Scott Shepherd, Jesse Plemons, Domenick Lombardozzi, Sebastian Koch
Το Ξύρισμα
του gaRis (@takisgaris) 
Θυμάσαι (αν ζούσες) εκείνο τον πτι κακά αποδιοπομπαίο δίσκαρο του Νιόνιου (ήτανε 1989) με τον τίτλο Το Κούρεμα; Πέρα από τα τσιτάτα Κωλοέλληνες και Μητσοτάκ η εξώφυλλη φωτό κάνει κροτίδα απιστεύτου σημειολογημένου κάλλους: Ο Σαββόπουλος (δι’ εμέ ο ύστατος των μεγίστων τραγουδοποιών στην πτωχή τω σύγχρονο πνεύματι Ελλάδα) έχει κουρέψει την καραφλοχαίτη και έχει ξουρίσει μούσι. Σχώρα με αλλά παρακολουθώντας τη διπλή παρουσίαση του Bridge of Spies του Μούσια σε Scorsese και Paul Anderson (σε Νέα Υόρκη και Λος Άντζελες αντίστοιχα σε κοινό συναδέλφων / μελών της DGA) ένοιωσα αυτή τη θλίψη, την αποκαθήλωση. Ο Spielberg με μια υποψία γενιού, με σπορτέξ πατούμενο και γκρίζο μαλλί – ένα με τη θλίψη. Αυτή που με τρόπο (γιατί ο Steven είναι ιερή αγελάδα στο Χόλυγουντ αλλά και στην Ακαδημία μετά τη Λίστα του Σίντλερ) ψιθυρίζει πως δαύτο το cold era spy drama είναι “lesser Spielberg” κατηγόρια δηλαδή Always, The Terminal και (όχι για μένα) War Horse.
27η ταινία και 4η με τον Καλό Στρατιώτη (μετενσάρκωση του Jimmy Stewart) Tom Hanks. Χωρίς τον John Williams, παρά με τον λίγο Thomas Newman στο ανέμπνευστο σκορ. Με το σεξπηρικό θεατρικό τέρας υποκριτικής Mark Rylance (κάρο τα Tony, ίσως τον θυμάσαι από το Intimacy του Patrice Chereau στα 1991 που το έπαιξε τουρνέ και σοκάρισε με τη γύμνια και την πεολειξία επί σκηνής). Αληθινή ψυχροπολεμική ιστορία, γραμμένη από τον πρωτάρη Matt Charman, περασμένη ένα λούστρο από τους Coen (ο Spielberg τους έκανε παραγωγή στο True Grit) που συμπάθαμε αλλά δε με κέρδισαν ούτε στο περσινό άνοστο Unbroken. Amy Ryan η σύζυγος του Χανκς, η κόρη του Bono (Eve Hewson) ένα από τα παιδιά του στην ταινία που θα δεις από πού ονοματίστηκαν οι U2 και βέβαια η τεράστια μπάντα του ανθρώπου με το κοφτερότερο μάτι στο κάδρο (κατά παραδοχή Marty) με Janusz Kaminski στη διεύθυνση κινηματογράφησης (κι όχι απλά φωτογραφία), Michael Kahn στο κοπίδι και τους μάγους του Wes Anderson σε άρτ ντιρέξιον και διεύθυνση παραγωγής. Αντιλαμβάνεσαι ότι κατασκευαστικά η ταινία σε μπάζει από Μπρούκλυν φίφτιζ – σοβιετοκρατούμενο Ανατολικό Βερολίνο του Τείχους με τα μπούνια, νόου ντάουτ.
Το ξύρισμα του Μούσια είναι αλλαχού μόιν φρόιντ. Ότι, εμφανέστατα μετά το υπερσεβάσμια ανιαρό Lincoln cineχίζεται αυτή η μετάβαση από τη φυσική δράση στους διαλόγους σκοτεινού δωματίου και σχώρα ξανά αλλά ο Παραμυθάς δεν ήταν ποτέ Bergman (καθόλου κακό) με αποτέλεσμα η ένταση να πέφτει κάτω του μετρίου σε μια ιστορία που εκ φύσεως προσφέρεται για ασφυκτική, καθηλωτική ατμόσφαιρα, όχι τύπου Μποντ ή Τζέησον Μπορν προς Θεού αλλά στα χωράφια του αριστουργηματικού Πιανίστα ή (εννοείται) στη «συμβαίνει τώρα» μεγαλουργία της αυτού-του-ιδίου Λίστας. Διόλου τυχαίο το ότι η αναπαράσταση του ανατολικού Μπερλίν είναι όλα τα λεφτά, μια γερή ανάσα από την all american righteous figure του Hanks και την άσπρο - μαύρο παρέλαση γερμανών μετα - νάτζις ή σοβιετικών διπλωματών που κουβαλούσε ο Steven από τα νιάτα του Ίντι Τζόουνς. Αποκάλυψη ο σπανίως στη μεγάλη οθόνη (και BFG στην επόμενη «οικογενειακή» ταινία του Spielberg, προγραμματισμένη για το επόμενο καλοκαίρι) Rylance, περίπου απαθής, στωικά είρων, ευσεβής Ρώσος κατάσκοπος που με εύγλωττες σιωπές και διαπεραστικά βλέμματα μοιράζεται σκηνές με τον υπεραγαπημένο- ναι- δικό μας Θωμά, διορισμένο δικηγόρο του Rylance κι - από σπόντα - διαπραγματευτή ανταλλαγής κατασκόπων που τόσο μου λείπουν οι προ-οσκαρικές του εκλάμψεις κωμικής ευφορίας.
Το Bridge of Spies πολύ θατόθελε να είχε την ευθυβολία του One, Two, Three (1961), σεναριακών ομοιοτήτων κωμωδία του Billy Wilder που αναμενόμενα τριμπιουτάρει ο Spielberg ως μαρκίζα σε βερολινέζικο μούβι θήατερ εδώ. Το όνομα είναι θεόρατο και αρκετές οσκαρικές υποψηφιότητες αναμενόμενες. Εγώ θα επιμείνω Steve άφησε ξανά και πούλα μας άφθονο μούσι – οι παλιοί θα σε λατρέψουμε και τα χιπστερόνια θα βαρέσουν προσοχές.
Το ξύρισμα του Μούσια είναι αλλαχού μόιν φρόιντ. Ότι, εμφανέστατα μετά το υπερσεβάσμια ανιαρό Lincoln cineχίζεται αυτή η μετάβαση από τη φυσική δράση στους διαλόγους σκοτεινού δωματίου και σχώρα ξανά αλλά ο Παραμυθάς δεν ήταν ποτέ Bergman (καθόλου κακό) με αποτέλεσμα η ένταση να πέφτει κάτω του μετρίου σε μια ιστορία που εκ φύσεως προσφέρεται για ασφυκτική, καθηλωτική ατμόσφαιρα, όχι τύπου Μποντ ή Τζέησον Μπορν προς Θεού αλλά στα χωράφια του αριστουργηματικού Πιανίστα ή (εννοείται) στη «συμβαίνει τώρα» μεγαλουργία της αυτού-του-ιδίου Λίστας. Διόλου τυχαίο το ότι η αναπαράσταση του ανατολικού Μπερλίν είναι όλα τα λεφτά, μια γερή ανάσα από την all american righteous figure του Hanks και την άσπρο - μαύρο παρέλαση γερμανών μετα - νάτζις ή σοβιετικών διπλωματών που κουβαλούσε ο Steven από τα νιάτα του Ίντι Τζόουνς. Αποκάλυψη ο σπανίως στη μεγάλη οθόνη (και BFG στην επόμενη «οικογενειακή» ταινία του Spielberg, προγραμματισμένη για το επόμενο καλοκαίρι) Rylance, περίπου απαθής, στωικά είρων, ευσεβής Ρώσος κατάσκοπος που με εύγλωττες σιωπές και διαπεραστικά βλέμματα μοιράζεται σκηνές με τον υπεραγαπημένο- ναι- δικό μας Θωμά, διορισμένο δικηγόρο του Rylance κι - από σπόντα - διαπραγματευτή ανταλλαγής κατασκόπων που τόσο μου λείπουν οι προ-οσκαρικές του εκλάμψεις κωμικής ευφορίας.
Το Bridge of Spies πολύ θατόθελε να είχε την ευθυβολία του One, Two, Three (1961), σεναριακών ομοιοτήτων κωμωδία του Billy Wilder που αναμενόμενα τριμπιουτάρει ο Spielberg ως μαρκίζα σε βερολινέζικο μούβι θήατερ εδώ. Το όνομα είναι θεόρατο και αρκετές οσκαρικές υποψηφιότητες αναμενόμενες. Εγώ θα επιμείνω Steve άφησε ξανά και πούλα μας άφθονο μούσι – οι παλιοί θα σε λατρέψουμε και τα χιπστερόνια θα βαρέσουν προσοχές.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Νοεμβρίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική