We Are Your Friends
του Max Joseph. Με τους Zac Efron, Emily Ratajkowski, Shiloh Fernandez, Alex Shaffer, Jonny Weston, Wes Bentley
Με κολλημένο pitch control...
του zerVo (@moviesltd) 
Πόσο έχει αλλάξει τελικά σε βάθος χρόνου αυτό το επάγγελμα / χόμπι / ιδιότητα? Από το τότε μέχρι το τώρα, τα μόνα κοινά στοιχεία του είναι η αφετηρία και το κίνητρο, που δεν είναι άλλα από την αγάπη για την μουσική και ο σκοπός, που φυσικά είναι η διασκέδαση του κόσμου. Μια φορά κι έναν καιρό ο DJ, είχε σαν στόχο μετά από πολλή προπόνηση να πετύχει την αρμονικότερη μίξη των κτύπων της μελωδίας, που θα οδηγούσε τους καθιστούς θαμώνες της Disco στην πίστα, είχε μια κάποια αναγνωρισιμότητα από το κοινό του, ήταν όμως και προσβάσιμος στον καθένα που θα του ζητούσε να παίξει κάποια στιγμή το αγαπημένο του τραγούδι. Στις μέρες μας ο Disc Jockey είναι ένας σούπερ αστέρας, ακριβοθώρητος και τοποθετημένος στο ψηλότερο σημείο της αλάνας σαν Θεός, που παίζει για εκατονταπλάσιο κόσμο από ότι κάποτε ο Leo στην Station One και για αναλογικά πιο φουσκωμένο μεροκάματο. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι πολλοί φιλόδοξοι μπόμπιρες, λοιπόν, σκίζονται να πάρουν θέση στα decks, ακολουθώντας τα βήματα των καλοπληρωμένων και δοξασμένων ινδαλμάτων τους!
Ξεκινώντας από τα φτωχικά προάστια του Λος Άντζελες, η τετραμελής ομάδα των κολλητών φίλων, οραματίζεται κάποια στιγμή να πιάσει την καλή και να φτάσει μέχρι την λαμπερή γειτονιά των αστεριών στο Χόλιγουντ. Πιο φιλόδοξος μα και πιο ταλαντούχος μεταξύ τους, ο wanabe σπουδαίος DJ, Κόουλ Κάρτερ, που προς το παρόν όμως, προερχόμενος από εργατική φαμίλια, αναγκάζεται να κάνεις διάφορες άλλες δουλίτσες, προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην. Η στιγμή που θα αλλάξει ολοκληρωτικά την ζωή του, θα είναι εκείνη της γνωριμίας του με τον πάλαι ποτέ σπουδαίο πάνω από τις κονσόλες και νυν κυνηγό ταλέντων Τζειμς Ριντ, που θα τον πάρει υπό την προστασία του, δείχνοντας του τα μυστικά του επαγγέλματος και δίνοντας του την υπόσχεση πως κάποια στιγμή θα τον φτάσει ψηλά...
Όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις σχέσεων μέντορα / μαθητευόμενου - για έναν πολύ παράξενο λόγο μου ήλθε στο μυαλό εκείνη η προ δεκαετιών του Tom Cruise με τον Brian Brown στο Cocktail, εποχή που οι πιτσιρικάδες είχαν άλλο ντριμ, να σταθούν πίσω από την μπάρα - θα εμφανιστεί ο καταλύτης που θα προκαλέσει την ρήξη και που φυσικά έχει θηλυκή και μάλιστα πολύ προκλητική, μέσα στα α-σούτιενα ραντάκια της Miss Blurred Lines, όψη. Το κορίτσι του δασκάλου - προστάτη - μάνατζερ θα κάνει παιχνίδι και με τον μικρό, οπότε η εμπιστοσύνη των δύο αντρών πηγαίνει περίπατο, μαζί με τις προσδοκίες του πιτσιρικά για επίτευξη των στόχων του.
Φυσικά πρόκειται για την πολλοστή περίπτωση προσέγγισης του Αμερικάνικου ονείρου, σε ένα φιλμ που επιδιώκει να δείξει πολύ πιο προχωρημένο στην σκηνοθετική του υφή, από όσο στην πραγματικότητα είναι. Η κλαμπάτη αισθητική του ανερχόμενου ντιρέκτορα Max Joseph, τονισμένη από τα διαρκή μπιτ που βαράνε στο φόντο, ακολουθεί πιστά τις προσταγές της νέας καλιφορνέζικης φιλμικής σκηνής, που μάλλον δεν έχει ιδιαίτερη πέραση στο ευρωπαϊκό σινεφίλ κοινό. Κιτρινισμένες αποχρώσεις, ηλιόλουστες μα σαν ξεθωριασμένες, όπως τις ζωγράφισε πρώτη η θυγατέρα Coppola στις δικές της αναζητήσεις στην Πόλη των Αγγέλων, συνδυάζονται με την φόρμα των παραγωγών James Franco, ιδιαίτερα των Palo Alto και Spring Breakers (κυρίως) που πέρασαν, μερικοί αναίτια τις αποθέωσαν, αλλά δεν ακούμπησαν.
Φυσικά και υπάρχουν θετικά στοιχεία στην δημιουργική ματιά του Joseph, ειδικά όταν επιχειρεί να ντυθεί εναλλακτικός Linklater, δίνοντας μαρκαδορίστικη όψη στους μπαφ-ιασμένους ήρωες του εν είδει Waking Life. Οι χαρακτήρες του όμως, ειδικά οι δευτερεύοντες, όπως οι αόρατοι της κομπανίας του DJ, εκείνοι που ανταποκρίνονται πιότερο στον ρεαλισμό, είναι χάρτινοι και επίπεδοι και δεν βοηθούν στο περιτύλιγμα του βασικού στόρι. Το οποίο αδυνατίζει εμφανώς στην πορεία, επαναλαμβάνεται σαν λούπα του ενός και μοναδικού κομματιού που συνήθως γεμίζει το τρίωρο παίξιμο ενός καλλιτέχνη των ντίτζιταλ πικάπ και σταδιακά χάνει μπιτς ανά λεπτό, οδηγούμενο από την φρενίτιδα του ηλεκτρονικού τέκνο, σχεδόν στην άπνοια του χασμουρητικού σλόου...
Για πες: Είναι υποτιμημένος ηθοποιός ο Zac Efron, καθώς στην μικρή μέχρι τώρα πρωταγωνιστική του πορεία, έχει επιδείξει ένα κάποιο τάλαντο και δραματικό και κωμικό και μουσικοχορευτικό. Το άδικο γι αυτόν συνεχίζεται εδώ, όχι διότι το We Are Your Friends, με τον λανθασμένο τίτλο, δεν είναι αντάξιο του λέβελ του - ερμηνείας που σημειωτέον τονίζεται υποστηρικτικά και από μια εξαιρετική επανεμφάνιση του Wes Bentley - μα επειδή καταγραφόμενο ως μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές φλόπες στην ιστορία του US Box Office, θα σημάνει ένα σκουριασμένο κρικάκι στην καριέρα του 27χρονου...
Όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις σχέσεων μέντορα / μαθητευόμενου - για έναν πολύ παράξενο λόγο μου ήλθε στο μυαλό εκείνη η προ δεκαετιών του Tom Cruise με τον Brian Brown στο Cocktail, εποχή που οι πιτσιρικάδες είχαν άλλο ντριμ, να σταθούν πίσω από την μπάρα - θα εμφανιστεί ο καταλύτης που θα προκαλέσει την ρήξη και που φυσικά έχει θηλυκή και μάλιστα πολύ προκλητική, μέσα στα α-σούτιενα ραντάκια της Miss Blurred Lines, όψη. Το κορίτσι του δασκάλου - προστάτη - μάνατζερ θα κάνει παιχνίδι και με τον μικρό, οπότε η εμπιστοσύνη των δύο αντρών πηγαίνει περίπατο, μαζί με τις προσδοκίες του πιτσιρικά για επίτευξη των στόχων του.
Φυσικά πρόκειται για την πολλοστή περίπτωση προσέγγισης του Αμερικάνικου ονείρου, σε ένα φιλμ που επιδιώκει να δείξει πολύ πιο προχωρημένο στην σκηνοθετική του υφή, από όσο στην πραγματικότητα είναι. Η κλαμπάτη αισθητική του ανερχόμενου ντιρέκτορα Max Joseph, τονισμένη από τα διαρκή μπιτ που βαράνε στο φόντο, ακολουθεί πιστά τις προσταγές της νέας καλιφορνέζικης φιλμικής σκηνής, που μάλλον δεν έχει ιδιαίτερη πέραση στο ευρωπαϊκό σινεφίλ κοινό. Κιτρινισμένες αποχρώσεις, ηλιόλουστες μα σαν ξεθωριασμένες, όπως τις ζωγράφισε πρώτη η θυγατέρα Coppola στις δικές της αναζητήσεις στην Πόλη των Αγγέλων, συνδυάζονται με την φόρμα των παραγωγών James Franco, ιδιαίτερα των Palo Alto και Spring Breakers (κυρίως) που πέρασαν, μερικοί αναίτια τις αποθέωσαν, αλλά δεν ακούμπησαν.
Φυσικά και υπάρχουν θετικά στοιχεία στην δημιουργική ματιά του Joseph, ειδικά όταν επιχειρεί να ντυθεί εναλλακτικός Linklater, δίνοντας μαρκαδορίστικη όψη στους μπαφ-ιασμένους ήρωες του εν είδει Waking Life. Οι χαρακτήρες του όμως, ειδικά οι δευτερεύοντες, όπως οι αόρατοι της κομπανίας του DJ, εκείνοι που ανταποκρίνονται πιότερο στον ρεαλισμό, είναι χάρτινοι και επίπεδοι και δεν βοηθούν στο περιτύλιγμα του βασικού στόρι. Το οποίο αδυνατίζει εμφανώς στην πορεία, επαναλαμβάνεται σαν λούπα του ενός και μοναδικού κομματιού που συνήθως γεμίζει το τρίωρο παίξιμο ενός καλλιτέχνη των ντίτζιταλ πικάπ και σταδιακά χάνει μπιτς ανά λεπτό, οδηγούμενο από την φρενίτιδα του ηλεκτρονικού τέκνο, σχεδόν στην άπνοια του χασμουρητικού σλόου...
Για πες: Είναι υποτιμημένος ηθοποιός ο Zac Efron, καθώς στην μικρή μέχρι τώρα πρωταγωνιστική του πορεία, έχει επιδείξει ένα κάποιο τάλαντο και δραματικό και κωμικό και μουσικοχορευτικό. Το άδικο γι αυτόν συνεχίζεται εδώ, όχι διότι το We Are Your Friends, με τον λανθασμένο τίτλο, δεν είναι αντάξιο του λέβελ του - ερμηνείας που σημειωτέον τονίζεται υποστηρικτικά και από μια εξαιρετική επανεμφάνιση του Wes Bentley - μα επειδή καταγραφόμενο ως μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές φλόπες στην ιστορία του US Box Office, θα σημάνει ένα σκουριασμένο κρικάκι στην καριέρα του 27χρονου...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Σεπτεμβρίου 2015 από την Odeon
