The Transporter Refueled
του Camille Delamarre. Με τους Ed Skrein, Ray Stevenson, Loan Chabanol, Gabriella Wright, Tatjana Pajković, Wenxia Yu, Radivoje Bukvić, Lenn Kudrjawizki, Anatole Taubman, Noémie Lenoir
Audi με Zastava μοτέρ...
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι ο τίτλος, που με έναν (τριπλό) σμπάρο, πέτυχε αντίστοιχη τριπλή διάνα, κατά την διάρκεια της πρώτης, εξάχρονης διαδρομής του στα εκράν. Πρωτίστως γιατί ουσιαστικά έδειξε με την σαρωτική του επιτυχία στα γκισέ, τον ορθάνοικτο εμπορικό δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσει το καμάρι του Besson, Europacorp, στο κτίσιμο περιπετειών δράσης, χολιγουντιανής φιλοσοφίας, ασιανής αισθητικής και ευρωπαϊκού παρφάμ. Ακολούθως διότι κατέστησε σε διεθνή αστέρα κορυφαίου βεληνεκούς, τον Jason Statham, που ως τότε βολόδερνε στα φόντα των προχώ φιλμακίων του Ritchie. Και τέλος εφόσον συνέστησε στον κόσμο τα σκηνοθετικά ονόματα των Louis Letterier (κυρίως) και Olivier Megaton, που πλέον ακολουθούν καριέρα άλλου, πολύ υψηλότερου λέβελ. Βαριά η κληρονομιά για τον καινούργιο Transporter, που θα έπρεπε να ρι-φουλάρει το τεπόζιτο με βενζίνη πολύ υψηλών οκτανίων για να αγγίξει αν όχι εφάμιλλες, έστω κοντινές ταχύτητες...
Δουλειά του πρώην καλά εκπαιδευμένου και μπαρουτοκαπνισμένου πεζοναύτη, Φρανκ Μάρτιν, είναι να μεταφέρει με ασφάλεια "πακέτα" στον τόπο προορισμού που του ορίζεται και χωρίς να κάνει περιττές ερωτήσεις για το τι περιλαμβάνουν ή τι καπνό φουμάρουν. Το τελευταίο αγώι που θα αναλάβει να πραγματοποιήσει όμως, θα τον καταστήσει, εντελώς απροσδόκητα, συνεργό μιας τετραμελούς γυναικείας σπείρας, που θα ληστέψει με ευρηματικό τρόπο, τα ταμεία μιας τράπεζας της Κυανής Ακτής. Προς μεγάλη του έκπληξη κι ενώ θα φέρει εις πέρας την αποστολή του, δεν θα έχει την δυνατότητα να πάρει τον δρόμο του, αφού το κουαρτέτο, έχει πιάσει όμηρο τον μπον βιβέρ πατέρα του, ζητώντας την βοήθεια του, ώστε να πετύχει έναν σκοπό, πολύ μεγαλύτερο από εκείνον που αρχικά διαφαινόταν...
Που δεν είναι άλλος από το να πάρουν εκδίκηση από τον μοχθηρό και απάνθρωπο Ρώσο προαγωγό τους, που από παιδική ηλικία τις έριξε στην πορνεία, καταστρέφοντας συνάμα την παιδική τους αθωότητα και το μέλλον τους, πετώντας τις στο βούρκο. Μια πληρωμένη όσο και ριψοκίνδυνη απάντηση που θα του δώσουν, αδειάζοντας τον λογαριασμό του από τα βρώμικα εκατομμύρια που έχει κονομήσει με παράνομες μεθόδους και η οποία για να έχει επιτυχή έκβαση, απαιτεί τις γνώσεις και την πείρα του Τρανσπόρτερ στις κόντρες με τον υπόκοσμο.
Μπορεί γενικότερα οι πιο πρόσφατες παραγωγές που υπογράφει ο φοβερός και τρομερός Luc να διακρίνονται για την προσχηματική θεματική τους βάση, εδώ όμως η έμπνευση του επιτελείου του, παραμένει σε όλο το 90λεπτο σε πολύ ρηχά επίπεδα. Τόσο στην ανάπτυξη του σπινθήρα και στην έκπληξη (?) που αποκαλύπτεται μόλις τα πολυεθνικά κορίτσια βγάζουν τις ξανθιές τους περούκες, όσο κατά βάση στο ζωγράφισμα των σεκάνς αδρεναλίνης, που και λίγες είναι αναλογικά, μα και υστερούν θεαματικά σε χορογραφία και εκτέλεση. Πέραν της ληστείας, δηλαδή, μια περιορισμένων δυνατοτήτων σεκάνς στο αεροδρόμιο, που πρέπει να είχαμε ξαναδεί προ πολλών δεκαετιών σε φιλμάκι του Seagal και ένα πεντάλεπτο στενόχωρο μπουνίδι μεταξύ φοριαμών, εκεί που ο driver δείχνει τις πραγματικές του ικανότητες στο ξύλο.
Στην ουσία η περισσότερη φαιά ουσία καταναλώθηκε στο πως θα κτιστεί η καινούργια περσόνα του Φρανκ Μάρτιν, που και βέβαια είναι ατσαλάκωτη μέσα στο μαύρο κοστούμι που του δίνει έναν αέρα κοσμοπολίτη και αριστοκράτη, ακόμη κι αν το πρόσωπο του είναι γεμάτο μώλωπες και μελανιές, από το ξύλο που έχει παίξει με τους (αμέτρητους) κτιστούς μπράβους. Χαμηλών τόνων, ευρηματικός και πανέξυπνος, με το βολάν να ορίζει προέκταση των μυωδών του μπράτσων, ο οδηγάρας φυσικά δεν ρωτά, πλαγίως όμως πληροφορείται για το τι ακριβώς παίζεται με τα ικανά για τα πάντα, ελευθερίων ηθών κορίτσια και το πλάνο τους, σημείο που παραδοσιακά παίρνει μπροστά ο ηθικός μοχλός στο μυαλό του και λογικά ρισκάρει κι εκείνος μαζί τους.
Επ ουδενί Statham ο Ed Skrein, επ ουδενί όμως. Ο βετεράνος πλέον Βρετανός είναι εύρημα του δαιμόνιου Γάλλου και ορίζει τον τύπο του κορυφαίου σύγχρονου action performer, συνεπώς η οποιαδήποτε σύγκριση μόνο εις βάρος μπορεί να αποβεί, για τον κατά δεκαπέντε χρόνια νεότερο του συμπατριώτη. Από την άλλη μεριά αν το δει κανείς πέραν της δεδομένης κόντρας, ο 32 Μαΐων Λονδρέζος δεν είναι κακός ως κοψιά άνετου μπράβου, είναι ψηλός, όμορφος, γοητευτικός, με χαμόγελο και μυς που θα γονατίσει τις κυρίες και με ελάχιστη προσοχή, ίσως και να καταφέρει να κρατήσει στους γερούς του ώμους ενδεχόμενο μελλοντικό franchise. Που θα διαθέτει έναν πραγματικό και σεβαστό κακό και όχι έναν μπουνταλά Ανατολικοευρωπαίο απέναντι του, που δεν πείθει ως νταβατζής, ούτε δεκάχρονο. Όσο για τα μοντέλα στο σκηνικό που αλλάζουν ρουχαλάκια και εσωρουχάκια διαρκώς on screen, βαδίζοντας με την άνεση του μανεκέν ακόμη και στην πασαρέλα του φονικού ναρκοπέδιου, παλιά μου τέχνη κόσκινο για τον Besson, που δείχνει πως δεν στήνει περιπέτεια χωρίς εκείνες.
Για πες: Λιγομίλητος εκεί που πρέπει, αλλά και διαχυτικός όταν το ρομάντζο το επιτρέπει, ο Transporter είναι ένα αμυδρό πολύ νεότερο ηλικιακά κλωναράκι του Μπράιαν Μιλλς, με ικανότητες στην μάχη αλά Τζέισον Μπορν και πέραση στο άλλο φύλο, του τύπου Τζέιμς Μποντ. πακέτο συνδυασμένο με τους καλοκτισμένους του κοιλιακούς, ιδανικό για πατατάκι και αναψυκτικό, μάλλον πιότερο για το Dolby Atmos οικιακό, παρά για το παραδοσιακό, σινεμαδάκι.
Που δεν είναι άλλος από το να πάρουν εκδίκηση από τον μοχθηρό και απάνθρωπο Ρώσο προαγωγό τους, που από παιδική ηλικία τις έριξε στην πορνεία, καταστρέφοντας συνάμα την παιδική τους αθωότητα και το μέλλον τους, πετώντας τις στο βούρκο. Μια πληρωμένη όσο και ριψοκίνδυνη απάντηση που θα του δώσουν, αδειάζοντας τον λογαριασμό του από τα βρώμικα εκατομμύρια που έχει κονομήσει με παράνομες μεθόδους και η οποία για να έχει επιτυχή έκβαση, απαιτεί τις γνώσεις και την πείρα του Τρανσπόρτερ στις κόντρες με τον υπόκοσμο.
Μπορεί γενικότερα οι πιο πρόσφατες παραγωγές που υπογράφει ο φοβερός και τρομερός Luc να διακρίνονται για την προσχηματική θεματική τους βάση, εδώ όμως η έμπνευση του επιτελείου του, παραμένει σε όλο το 90λεπτο σε πολύ ρηχά επίπεδα. Τόσο στην ανάπτυξη του σπινθήρα και στην έκπληξη (?) που αποκαλύπτεται μόλις τα πολυεθνικά κορίτσια βγάζουν τις ξανθιές τους περούκες, όσο κατά βάση στο ζωγράφισμα των σεκάνς αδρεναλίνης, που και λίγες είναι αναλογικά, μα και υστερούν θεαματικά σε χορογραφία και εκτέλεση. Πέραν της ληστείας, δηλαδή, μια περιορισμένων δυνατοτήτων σεκάνς στο αεροδρόμιο, που πρέπει να είχαμε ξαναδεί προ πολλών δεκαετιών σε φιλμάκι του Seagal και ένα πεντάλεπτο στενόχωρο μπουνίδι μεταξύ φοριαμών, εκεί που ο driver δείχνει τις πραγματικές του ικανότητες στο ξύλο.
Στην ουσία η περισσότερη φαιά ουσία καταναλώθηκε στο πως θα κτιστεί η καινούργια περσόνα του Φρανκ Μάρτιν, που και βέβαια είναι ατσαλάκωτη μέσα στο μαύρο κοστούμι που του δίνει έναν αέρα κοσμοπολίτη και αριστοκράτη, ακόμη κι αν το πρόσωπο του είναι γεμάτο μώλωπες και μελανιές, από το ξύλο που έχει παίξει με τους (αμέτρητους) κτιστούς μπράβους. Χαμηλών τόνων, ευρηματικός και πανέξυπνος, με το βολάν να ορίζει προέκταση των μυωδών του μπράτσων, ο οδηγάρας φυσικά δεν ρωτά, πλαγίως όμως πληροφορείται για το τι ακριβώς παίζεται με τα ικανά για τα πάντα, ελευθερίων ηθών κορίτσια και το πλάνο τους, σημείο που παραδοσιακά παίρνει μπροστά ο ηθικός μοχλός στο μυαλό του και λογικά ρισκάρει κι εκείνος μαζί τους.
Επ ουδενί Statham ο Ed Skrein, επ ουδενί όμως. Ο βετεράνος πλέον Βρετανός είναι εύρημα του δαιμόνιου Γάλλου και ορίζει τον τύπο του κορυφαίου σύγχρονου action performer, συνεπώς η οποιαδήποτε σύγκριση μόνο εις βάρος μπορεί να αποβεί, για τον κατά δεκαπέντε χρόνια νεότερο του συμπατριώτη. Από την άλλη μεριά αν το δει κανείς πέραν της δεδομένης κόντρας, ο 32 Μαΐων Λονδρέζος δεν είναι κακός ως κοψιά άνετου μπράβου, είναι ψηλός, όμορφος, γοητευτικός, με χαμόγελο και μυς που θα γονατίσει τις κυρίες και με ελάχιστη προσοχή, ίσως και να καταφέρει να κρατήσει στους γερούς του ώμους ενδεχόμενο μελλοντικό franchise. Που θα διαθέτει έναν πραγματικό και σεβαστό κακό και όχι έναν μπουνταλά Ανατολικοευρωπαίο απέναντι του, που δεν πείθει ως νταβατζής, ούτε δεκάχρονο. Όσο για τα μοντέλα στο σκηνικό που αλλάζουν ρουχαλάκια και εσωρουχάκια διαρκώς on screen, βαδίζοντας με την άνεση του μανεκέν ακόμη και στην πασαρέλα του φονικού ναρκοπέδιου, παλιά μου τέχνη κόσκινο για τον Besson, που δείχνει πως δεν στήνει περιπέτεια χωρίς εκείνες.
Για πες: Λιγομίλητος εκεί που πρέπει, αλλά και διαχυτικός όταν το ρομάντζο το επιτρέπει, ο Transporter είναι ένα αμυδρό πολύ νεότερο ηλικιακά κλωναράκι του Μπράιαν Μιλλς, με ικανότητες στην μάχη αλά Τζέισον Μπορν και πέραση στο άλλο φύλο, του τύπου Τζέιμς Μποντ. πακέτο συνδυασμένο με τους καλοκτισμένους του κοιλιακούς, ιδανικό για πατατάκι και αναψυκτικό, μάλλον πιότερο για το Dolby Atmos οικιακό, παρά για το παραδοσιακό, σινεμαδάκι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Σεπτεμβρίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική