Η Ρίκι και η Ροκ
του Jonathan Demme. Με τους Meryl Streep, Kevin Kline, Mamie Gummer, Audra McDonald, Sebastian Stan, Rick Springfield
Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω...
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν το συζητάμε, υπό κανονικές συνθήκες και με γνώμονα την λογική, του καθενός το πέρασμα από τον μάταιο τούτο κόσμο είναι λίγο - πολύ τυπικά προδιαγεγραμμένο. Να ενηλικιωθεί σωστά και με αρχές, να μορφωθεί, να αποκατασταθεί επαγγελματικά, να φκιάσει φαμίλια, να κάνει παιδιά, να επιδείξει υπευθυνότητα στην ανατροφή τους, να τα καμαρώσει κι εκείνα να μεγαλώνουν και κτίσουν το δικό τους σπιτικό, να αποσυρθεί ήρεμα και κάποια στιγμή να αποχαιρετήσει. Δεν λέω, καμιά φορά, όμως, έρχεται εκείνο το τσίγκλισμα της μικροζήλιας, στο αντίκρυ εκείνων των ελάχιστων, που παρέκκλιναν κατάτι της προκάτ πορείας, διάλεξαν το δικό τους ξέχωρο αποκλειστικά και μόνο του γούστου τους μονοπάτι, δεν νοιάστηκαν ποτέ για το τι θα πει ο περίγυρος, πλήρωσαν φυσικά τίμημα γι αυτήν τους την τρέλα, μα έκαναν με δυο κουβέντες το κομμάτι τους. Στην τελική ανάλυση αν το δούμε και ρεαλιστικά, μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε...
Ήταν το μεγάλο της όνειρο να γίνει μεγάλη και τρανή ροκ σταρ και το πραγματοποίησε σχετικά αργά, αφού πρώτα είχε αποκτήσει οικογένεια και τρία παιδιά. Για την Λίντα Μπρουμέλ, τα πάντα άλλαξαν από την στιγμή που φόρτωσε στον ώμο την κιθάρα, έριξε μαύρη πέτρα πίσω στο εύπορο σπιτικό της στην Ιντιανάπολις και τράβηξε τον δρόμο της επιτυχίας που την οδήγησε μέχρι την dreamcity του LA. Σήμερα, κοντά στα εξήντα της, με κληρονομιά έναν δίσκο που δεν αγόρασε κανείς, εργάζεται σαν ταμίας σε σούπερ μάρκετ, μα δεν έχει εγκαταλείψει στιγμή το ανέμελο λάιφστάιλ. Και κάθε βράδυ ακονίζει τις χορδές της παλιάς της Gibson, στην σκηνή ντεκαντάνς μικρού κλαμπ, για λίγους μα πιστούς οπαδούς, ως αστραφτερή Ρίκι Ρεντάζο, συντροφιά με το πιστό της γκρουπ, τους φοβερούς Φλας!
Το τηλεφώνημα που θα δεχτεί, από την άλλη άκρη της χώρας, δεν θα είναι για καλό. Η αγαπημένη της κόρη Τζούλι, βρίσκεται ένα μόλις βήμα πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση, εξαιτίας του αναπάντεχου χωρισμού της, από τον άπιστο σύζυγό της. Η παράκληση του πρώην άντρα της, του καλοβαλμένου Πητ να τους επισκεφτεί μήπως και βοηθήσει την κατάσταση, θα προβληματίσει την Ρίκι / Λίντα, που έστω και μπατίρισσα θα αποφασίσει να ταξιδέψει γνωρίζοντας πως θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο, με την περιφρόνηση όλων εκείνων που εγκατέλειψε μια φορά κι έναν καιρό, για να ακολουθήσει την ρότα που πρόσταζε η ψυχή της...
Μια ψυχή που παραμένοντας ακόμη σε ηλικία εφηβική, αντιμετωπίζει τα ζόρια, με άλλο μάτι, πιο ψύχραιμο ελέω άγνοιας του πραγματικού κινδύνου, στάση που θα κάνει επιτέλους την νευρωτική και με τάσεις αυτοχειρίας θυγατέρα της να χαμογελάσει και δει την θλιβερή της πραγματικότητα μέσα από ένα άλλο πρίσμα, πιο αισιόδοξο και φωτεινό. Η Ρίκι γνωρίζει καλά όμως, πως κλείνοντας μια φορά την πόρτα πίσω της, η θέση της δεν είναι πια σιμά σε εκείνους που έφερε στον κόσμο, αλλά στην μοναξιά της, στο ανάστατο λίγων τετραγωνικών διαμέρισμα της - κόστος που καλείται να πληρώσει, παίρνοντας το ρίσκο να περπατήσει την αμφίβολης λάμψης και ψεύτικης δόξας λεωφόρο του πενταγράμμου.
Πως να παραβλέψει κανείς λοιπόν, την αφελή της απόφαση να αποδράσει από την αγκαλιά ενός εξαιρετικού συντρόφου, ο οποίος από την μια στιγμή στην άλλη καλείται ολομόναχος να μεγαλώσει τρία ανήλικα παιδιά? Εξ ορισμού η Ρίκι ντύνεται, πέρα από τα στενά δερμάτινα και τα πλουμιστά βραχιόλια και το ρούχο της αντιηρωίδας. Τα βλέμματα προς το μέρος της είναι υποτιμητικά, τιγκαρισμένα στο μίσος για το έγκλημα που διέπραξε και με ψήγματα λύπης, για την τρέλα που ακόμη κουβαλάει. Η ίδια η απρόβλεπτη συμπεριφορά της είναι εκείνη που θα κτίσει γύρω της όμως, ένα δίχτυ συμπάθειας, καθιστώντας την εκ νέου αγαπημένη στα μάτια των καλών της, αλλά και της κινηματογραφικής πλατείας συνάμα.
Έχοντας ακολουθήσει πορεία εκ διαμέτρου αντίθετη από όσα πρόσταζε το εκρηκτικό του ξεκίνημα, που τον κατέστησε τροπαιούχο της Ακαδημίας για το ένα και μοναδικό Silence Of The Lambs, ο Jonathan Demme, μέσα σε είκοσι χρόνια, δεν πρόσφερε ούτε μια χούφτα ταινιών (μυθοπλασίας, γιατί στα ντοκιμαντέρ αποδείχθηκε πολυγραφότατος), που να ανταποκρίνονται στο σκηνοθετικό του βεληνεκές. Όχι δηλαδή πως το Ricki And The Flash, μπορεί να σταθεί ισάξια δίπλα στους Αμνούς ή στην Philadelphia, αλλά να είναι μέσα από την ανθρωπιά και το χαμόγελο που εκπέμπει κάπως κοντύτερα στην ψυχή του κοινού, από τα καλοστημένα μεν, μα αβάσταχτα μελαγχολικά δράματα του τύπου Rachel Getting Married. Στην ουσία η περσόνα που επεξεργάζεται εδώ το σενάριο της ανατρεπτικής Diablo Cody, ορίζει το φλιπ σάιντ του καθενός μας, στο ενδεχόμενο που δεν θα έπαιρνε την οδό της αρετής και της σοφίας - ως οφείλει - μα θα λοξοδρομούσε κοιτάζοντας αποκλειστικά και μόνο την πάρτη του.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο τον καθιστά αυτόματα ανήθικο και άξιο τιμωρίας? Πιθανότατα. Όχι όμως και άψυχο, χωρίς καρδιά και συναίσθημα. Είναι ακριβώς το σημείο που εστιάζει η κάμερα για να βγάλει μέσα από τον ψυχισμό της - αποτυχημένης παντού για να το βλέπουμε ρεαλιστικά - Ρίκι, ένα είδος πόνου για τα "κατορθώματα" της, που την έστειλαν στην απομόνωση, κατόπιν μάλιστα δικής της εντολής. Επειδή όμως το αίμα πολύ δύσκολα γίνεται νερό κι ενόσω η αγάπη βασιλεύει, οι αμοιβαίες υποχωρήσεις θα στήσουν εκ νέου τους πυλώνες που οι σχέσεις θα στηριχθούν εκ του μηδενός. Χάπι εντ μετά μουσικής δηλαδή? Και μετά εντόνου συγκινήσεως θα πρόσθετα.
Γιατί είναι κομματάκι απίθανο, να υπάρξει φιλμ με πρωταγωνίστρια την La Streep που να μην δοκιμαστούν σε κάποιο βαθμό τα δραματικά feelings. Ακόμη και σε κόντρα ρόλο (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο για την μεγαλύτερη ηθοποιό στα χρονικά του σινεμά) που άλλες θα παρακαλούσαν δυο ζωές για να τον υποδυθούν, η Meryl σολάρει μεταφορικά τε και αληθινά, τραγουδώντας, χορεύοντας, βαρώντας headbangs και κυλώντας στο πάλκο, λες και είναι το εικοσάχρονο παιδουλάκι που μόλις προχθές βγήκε από τις τηλεοπτικές εικόνες του Holocaust. Τι να βγάλεις καπέλο, τι να υποκλιθείς? Το υποκριτικό της μεγαλείο δεν το κρύβει ούτε το εντέχνως πολύπλοκο μακιγιάζ, ούτε τα κοτσίδια, ούτε τα τεράστια τατουάζ (με την γιγάντια Αστερόεσσα παρακαλώ, γιατί μπορεί το πνεύμα να είναι μποέμ, μα η καρδιά πάντα χτυπά Ρεπουμπλικανικά).
Το κρίμα εδώ είναι που στο τετ α τετ με την πραγματική της κόρη Mamie Gummer, γίνεται σαφές σε όλους πως η μικρή δεν πήρε ούτε μισό γονίδιο από την ανυπέρβλητη αξία της μάνας. Ο υπερβάλλον ο ζήλος της να δείξει ικανότητες, μάλλον είναι εκείνος που επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα στην απόδοση της. Δεν συμβαίνει φυσικά το ίδιο για τον κορυφαίο ρολίστα Kevin Kline, που τέτοιες συμπαθείς φάτσες σαν του παρατημένου κυρίου Ρίκι τις παίζει στα δάκτυλα. Αξιοσημείωτη τέλος είναι και η παρουσία του Rick Springfield, αγαπημένου των Μανίνων της δεκαετίας του 80, που έκανε θραύση πιότερο για την ομορφάδα του, παρά για τις φωνητικές του ικανότητες.
Για πες: Με επιλεγμένες μουσικές να κτίζουν ένα πανέμορφο και σημειολογικά αναπόσπαστο κομμάτι του σεναρίου σάουντρακ, με νότες από Springsteen μέχρι Tom Petty, Pink και Lady Gaga, παιγμένες για την βραχνή φωνή της Meryl, το Ricki And The Flash (οκ, η εδώ διανομή έβαλε ένα πεντάχρονο για να ορίσει την ελληνική μαρκίζα) κυλά αρμονικά και δίχως εξάρσεις, κινούμενο μόνιμα πάνω σε μια ράγα εύθυμη και θετική, παρόλη την δραματική του βάση. Έστω κι αν οι διαφωνίες για την ανεύθυνη στάση μιας μάνας σαν την Λίντα είναι υπαρκτές, από μόνη της η επιβλητική παρουσία της Streep, είναι αρκετή για να αποζημιώσει και τους πιο αντιδραστικούς.
Το τηλεφώνημα που θα δεχτεί, από την άλλη άκρη της χώρας, δεν θα είναι για καλό. Η αγαπημένη της κόρη Τζούλι, βρίσκεται ένα μόλις βήμα πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση, εξαιτίας του αναπάντεχου χωρισμού της, από τον άπιστο σύζυγό της. Η παράκληση του πρώην άντρα της, του καλοβαλμένου Πητ να τους επισκεφτεί μήπως και βοηθήσει την κατάσταση, θα προβληματίσει την Ρίκι / Λίντα, που έστω και μπατίρισσα θα αποφασίσει να ταξιδέψει γνωρίζοντας πως θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο, με την περιφρόνηση όλων εκείνων που εγκατέλειψε μια φορά κι έναν καιρό, για να ακολουθήσει την ρότα που πρόσταζε η ψυχή της...
Μια ψυχή που παραμένοντας ακόμη σε ηλικία εφηβική, αντιμετωπίζει τα ζόρια, με άλλο μάτι, πιο ψύχραιμο ελέω άγνοιας του πραγματικού κινδύνου, στάση που θα κάνει επιτέλους την νευρωτική και με τάσεις αυτοχειρίας θυγατέρα της να χαμογελάσει και δει την θλιβερή της πραγματικότητα μέσα από ένα άλλο πρίσμα, πιο αισιόδοξο και φωτεινό. Η Ρίκι γνωρίζει καλά όμως, πως κλείνοντας μια φορά την πόρτα πίσω της, η θέση της δεν είναι πια σιμά σε εκείνους που έφερε στον κόσμο, αλλά στην μοναξιά της, στο ανάστατο λίγων τετραγωνικών διαμέρισμα της - κόστος που καλείται να πληρώσει, παίρνοντας το ρίσκο να περπατήσει την αμφίβολης λάμψης και ψεύτικης δόξας λεωφόρο του πενταγράμμου.
Πως να παραβλέψει κανείς λοιπόν, την αφελή της απόφαση να αποδράσει από την αγκαλιά ενός εξαιρετικού συντρόφου, ο οποίος από την μια στιγμή στην άλλη καλείται ολομόναχος να μεγαλώσει τρία ανήλικα παιδιά? Εξ ορισμού η Ρίκι ντύνεται, πέρα από τα στενά δερμάτινα και τα πλουμιστά βραχιόλια και το ρούχο της αντιηρωίδας. Τα βλέμματα προς το μέρος της είναι υποτιμητικά, τιγκαρισμένα στο μίσος για το έγκλημα που διέπραξε και με ψήγματα λύπης, για την τρέλα που ακόμη κουβαλάει. Η ίδια η απρόβλεπτη συμπεριφορά της είναι εκείνη που θα κτίσει γύρω της όμως, ένα δίχτυ συμπάθειας, καθιστώντας την εκ νέου αγαπημένη στα μάτια των καλών της, αλλά και της κινηματογραφικής πλατείας συνάμα.
Έχοντας ακολουθήσει πορεία εκ διαμέτρου αντίθετη από όσα πρόσταζε το εκρηκτικό του ξεκίνημα, που τον κατέστησε τροπαιούχο της Ακαδημίας για το ένα και μοναδικό Silence Of The Lambs, ο Jonathan Demme, μέσα σε είκοσι χρόνια, δεν πρόσφερε ούτε μια χούφτα ταινιών (μυθοπλασίας, γιατί στα ντοκιμαντέρ αποδείχθηκε πολυγραφότατος), που να ανταποκρίνονται στο σκηνοθετικό του βεληνεκές. Όχι δηλαδή πως το Ricki And The Flash, μπορεί να σταθεί ισάξια δίπλα στους Αμνούς ή στην Philadelphia, αλλά να είναι μέσα από την ανθρωπιά και το χαμόγελο που εκπέμπει κάπως κοντύτερα στην ψυχή του κοινού, από τα καλοστημένα μεν, μα αβάσταχτα μελαγχολικά δράματα του τύπου Rachel Getting Married. Στην ουσία η περσόνα που επεξεργάζεται εδώ το σενάριο της ανατρεπτικής Diablo Cody, ορίζει το φλιπ σάιντ του καθενός μας, στο ενδεχόμενο που δεν θα έπαιρνε την οδό της αρετής και της σοφίας - ως οφείλει - μα θα λοξοδρομούσε κοιτάζοντας αποκλειστικά και μόνο την πάρτη του.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο τον καθιστά αυτόματα ανήθικο και άξιο τιμωρίας? Πιθανότατα. Όχι όμως και άψυχο, χωρίς καρδιά και συναίσθημα. Είναι ακριβώς το σημείο που εστιάζει η κάμερα για να βγάλει μέσα από τον ψυχισμό της - αποτυχημένης παντού για να το βλέπουμε ρεαλιστικά - Ρίκι, ένα είδος πόνου για τα "κατορθώματα" της, που την έστειλαν στην απομόνωση, κατόπιν μάλιστα δικής της εντολής. Επειδή όμως το αίμα πολύ δύσκολα γίνεται νερό κι ενόσω η αγάπη βασιλεύει, οι αμοιβαίες υποχωρήσεις θα στήσουν εκ νέου τους πυλώνες που οι σχέσεις θα στηριχθούν εκ του μηδενός. Χάπι εντ μετά μουσικής δηλαδή? Και μετά εντόνου συγκινήσεως θα πρόσθετα.
Γιατί είναι κομματάκι απίθανο, να υπάρξει φιλμ με πρωταγωνίστρια την La Streep που να μην δοκιμαστούν σε κάποιο βαθμό τα δραματικά feelings. Ακόμη και σε κόντρα ρόλο (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο για την μεγαλύτερη ηθοποιό στα χρονικά του σινεμά) που άλλες θα παρακαλούσαν δυο ζωές για να τον υποδυθούν, η Meryl σολάρει μεταφορικά τε και αληθινά, τραγουδώντας, χορεύοντας, βαρώντας headbangs και κυλώντας στο πάλκο, λες και είναι το εικοσάχρονο παιδουλάκι που μόλις προχθές βγήκε από τις τηλεοπτικές εικόνες του Holocaust. Τι να βγάλεις καπέλο, τι να υποκλιθείς? Το υποκριτικό της μεγαλείο δεν το κρύβει ούτε το εντέχνως πολύπλοκο μακιγιάζ, ούτε τα κοτσίδια, ούτε τα τεράστια τατουάζ (με την γιγάντια Αστερόεσσα παρακαλώ, γιατί μπορεί το πνεύμα να είναι μποέμ, μα η καρδιά πάντα χτυπά Ρεπουμπλικανικά).
Το κρίμα εδώ είναι που στο τετ α τετ με την πραγματική της κόρη Mamie Gummer, γίνεται σαφές σε όλους πως η μικρή δεν πήρε ούτε μισό γονίδιο από την ανυπέρβλητη αξία της μάνας. Ο υπερβάλλον ο ζήλος της να δείξει ικανότητες, μάλλον είναι εκείνος που επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα στην απόδοση της. Δεν συμβαίνει φυσικά το ίδιο για τον κορυφαίο ρολίστα Kevin Kline, που τέτοιες συμπαθείς φάτσες σαν του παρατημένου κυρίου Ρίκι τις παίζει στα δάκτυλα. Αξιοσημείωτη τέλος είναι και η παρουσία του Rick Springfield, αγαπημένου των Μανίνων της δεκαετίας του 80, που έκανε θραύση πιότερο για την ομορφάδα του, παρά για τις φωνητικές του ικανότητες.
Για πες: Με επιλεγμένες μουσικές να κτίζουν ένα πανέμορφο και σημειολογικά αναπόσπαστο κομμάτι του σεναρίου σάουντρακ, με νότες από Springsteen μέχρι Tom Petty, Pink και Lady Gaga, παιγμένες για την βραχνή φωνή της Meryl, το Ricki And The Flash (οκ, η εδώ διανομή έβαλε ένα πεντάχρονο για να ορίσει την ελληνική μαρκίζα) κυλά αρμονικά και δίχως εξάρσεις, κινούμενο μόνιμα πάνω σε μια ράγα εύθυμη και θετική, παρόλη την δραματική του βάση. Έστω κι αν οι διαφωνίες για την ανεύθυνη στάση μιας μάνας σαν την Λίντα είναι υπαρκτές, από μόνη της η επιβλητική παρουσία της Streep, είναι αρκετή για να αποζημιώσει και τους πιο αντιδραστικούς.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική