Μίνιονς
των Kyle Balda, Pierre Coffin. Με τις φωνές των Sandra Bullock, Jon Hamm, Michael Keaton, Allison Janney, Steve Coogan, Jennifer Saunders, Pierre Coffin
Μπανάνα!
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν υπάρχει περίπτωση να στρίψεις κάπου το βλέμμα και να μην τα πετύχεις μπροστά σου. Η δημοτικότητα τους, αναμένεται εντός ολίγου να ξεπεράσει, αν δεν το έχει ήδη κάνει, ακόμη κι εκείνα τα λατρεμένα Στρουμφάκια, Δίχως μάλιστα να αποτελούν κανένα εικαστικό επίτευγμα, ένα απλούστατο κατακίτρινο αυγουλάκι είναι η κοψιά τους, με ένα ή δύο τεράστια μάτια στο συμπλήρωμα τους και μια τζιν φόρμα εργασίας το ντύμα τους, αλλά για έναν παράξενο λόγο, έχουν γίνει αγαπητά σε όλους, ακόμη κι αν ουδέποτε μέχρι τώρα είχαν κάποια ολοδικιά τους ταινία ή έστω τηλεοπτική σειρα. Ε, τώρα όμως έφτασε επιτέλους η ώρα τους.
Από τις πρώτες ώρες του κόσμου - του οποίου πιθανότατα και να προυπήρξαν - τα μικροσκοπικά πλασματάκια Μίνιονς, είχαν ένα και μοναδικό σκοπό: Να υπηρετούν πιστά, τον πιο σημαντικό κακό της εποχής τους. Από τους προϊστορικούς δεινόσαυρους, μέχρι τον μεσαιωνικό Κόμη Δράκουλα και από τον Αιγύπτιο Φαραώ έως τον πολεμοχαρή Ναπολέοντα, τα φασαριόζικα, αλλά και πάντοτε ομαδικώς κινούμενα τερατάκια, θα κάνουν το παν, προκειμένου να ευχαριστήσουν τον αφέντη τους, ακόμη κι αν πάντοτε η παρέα τους, του φέρνει γρουσουζιά και ατυχία. Ταλαιπωρημένα που κάθε τρεις και λίγο αναζητούν καινούργιο μπος για να αντικαταστήσουν τον εξαιτίας τους...μακαρίτη, θα βρουν απάγκιο σε σπηλιά, κάπου στον πολικό Βορρά κι εκεί θα επιθυμήσουν να φτιάξουν το μικρό τους βασίλειο, μακρυά από κάθε ίχνος πολιτισμού. Έλα όμως που την αρχική ευφορία, σύντομα θα αντικαταστήσει η βαριεστημάρα από την πλήρη απουσία κακίστρου αφεντικού...
Τρία από τα μυριάδες, τα πιο ηρωικά και ατρόμητα, θα πάρουν την γεμάτη ρίσκο απόφαση να ταξιδέψουν μέχρι την άκρη του κόσμου αναζητώντας εξείνον που θα θελήσει να τα πάρει υπό την εποπτεία του. Ο έξυπνος Κέβιν, ο βαριεστημένος Στιούαρτ και ο αυθόρμητος Μπομπ, θα τραβήξουν με κάθε μέσο, τον μακρύ δρόμο ίσαμε την Νέα Υόρκη και το Ορλάντο, εκεί που θα πληροφορηθούν πως το υπ αριθμόν 1 διαβολικό πρόσωπο σήμερα, ακούει στο όνομα Σκάρλετ Όβερκιλ, ζει στο Λονδίνο και σαν σκοπό της ζωής της έχει βάλει, να αποσπάσει από την βασίλισσα το στέμμα, κάνοντας συνάμα δικό της τον μοναρχικό θρόνο...
Βρισκόμαστε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 60, περίοδο που διάλεξαν οι σεναριογράφοι του πρώτου αυτόνομου Minions φιλμ, να τοποθετήσουν το στόρι, προκειμένου να δέσει και με εκείνο των Despicable Me 1 και 2 τρόπον τινά και να μην υπάρχουν τέτοιου είδους ασυνέχειες. Συνεπώς το πρώτο στοιχείο που γίνεται αντιληπτό στην σατιρική αναφορά του σκριπτ, είναι κάποιες εμφανείς μπηχτές για το πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής, προς τα πρόσωπα τόσο του Προέδρου Νίξον ή της Βασιλίσσης Ελισάβετ, που είτε λίγο, είτε περισσότερο, δρασκελίζουν την πολύχρωμη οθόνη. Οι έξυπνες και ευρηματικές αυτές στιγμές είναι αφάνταστα περιορισμένες σε ένα εύρος ενενήντα λεπτών, που διαρκεί το φιλμ για να τραβήξουν πάνω τους την ματιά του πιο ενήλικα θεατή, ο οποίος κάπου εκεί στο δεκάλεπτο θα νιώσει τον κατακίτρινο χαμό να βαραίνει, ελλείψει της οποιαδήποτε καινοτομίας ή πρωτοτυπίας.
Το animation της ραγδαία ανερχόμενης Illumination Entertainment στο σκίτσο του δεν διακρίνεται από την τελειότητα αντίστοιχων υπερπαραγωγών της Pixar ή της Disney (ούτε καν της Dreamworks). Το κυριότερο όμως είναι που η ιστορία από ένα σημείο και κατοπινά, οδηγείται σε ένα ξέφρενο και ακατάπαυστο πανδαιμόνιο, πέριξ της Βρετανικής πρωτεύουσας, εκεί που τα Μίνιονς αλλάζουν στάση και αφεντικά ανά δευτερόλεπτο σχεδόν, μέχρι να έρθει το φινάλε και να κουμπώσει το παρόν, μέτριο σε αφήγηση και πλοκή κινούμενο σχέδιο, με το ορίτζιναλ του, από το οποίο ξεπήδησε.
Για πες: Κακά τα ψέματα όμως. Το (πολύ) ανήλικο τάργκετ γκρουπ στο οποίο απευθύνεται η ταινία, μια χαρά θα διασκεδάσει με τα καμώματα των αυγούλινων φίλων του, που στην παιδιάστικη ματιά του θα τους φανεί ως ένα διαρκές και χοροπηδηχτό θορυβώδες πάρτυ. Η τριμελής συμμορία, που πάνω της στρέφει το φως της δημοσιότητας πέραν του συνόλου, κάνει τα πάντα για να ακολουθήσει την Μαρξιστική κωμική σλάπστικ λογική και διόλου άσχημα το πετυχαίνει, χάρη στην αφέλεια και στην κάπως γιαπωνέζικη λαλιά του. Σύμφωνοι, Toy Story ή Shrek δεν είναι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει η αυτόνομη περίπτωση των Minions. Ας εμπιστευθούμε όμως την ματιά των σινεφίλ πιτσιρίκων που τα έχουν τα κιτρινούλια τόσο ψηλά και ας τους κάνουμε την χάρη, έστω να τα συνοδεύσουμε - σαν παιδιά κι εμείς - στην σκοτεινή αίθουσα!
Τρία από τα μυριάδες, τα πιο ηρωικά και ατρόμητα, θα πάρουν την γεμάτη ρίσκο απόφαση να ταξιδέψουν μέχρι την άκρη του κόσμου αναζητώντας εξείνον που θα θελήσει να τα πάρει υπό την εποπτεία του. Ο έξυπνος Κέβιν, ο βαριεστημένος Στιούαρτ και ο αυθόρμητος Μπομπ, θα τραβήξουν με κάθε μέσο, τον μακρύ δρόμο ίσαμε την Νέα Υόρκη και το Ορλάντο, εκεί που θα πληροφορηθούν πως το υπ αριθμόν 1 διαβολικό πρόσωπο σήμερα, ακούει στο όνομα Σκάρλετ Όβερκιλ, ζει στο Λονδίνο και σαν σκοπό της ζωής της έχει βάλει, να αποσπάσει από την βασίλισσα το στέμμα, κάνοντας συνάμα δικό της τον μοναρχικό θρόνο...
Βρισκόμαστε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 60, περίοδο που διάλεξαν οι σεναριογράφοι του πρώτου αυτόνομου Minions φιλμ, να τοποθετήσουν το στόρι, προκειμένου να δέσει και με εκείνο των Despicable Me 1 και 2 τρόπον τινά και να μην υπάρχουν τέτοιου είδους ασυνέχειες. Συνεπώς το πρώτο στοιχείο που γίνεται αντιληπτό στην σατιρική αναφορά του σκριπτ, είναι κάποιες εμφανείς μπηχτές για το πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής, προς τα πρόσωπα τόσο του Προέδρου Νίξον ή της Βασιλίσσης Ελισάβετ, που είτε λίγο, είτε περισσότερο, δρασκελίζουν την πολύχρωμη οθόνη. Οι έξυπνες και ευρηματικές αυτές στιγμές είναι αφάνταστα περιορισμένες σε ένα εύρος ενενήντα λεπτών, που διαρκεί το φιλμ για να τραβήξουν πάνω τους την ματιά του πιο ενήλικα θεατή, ο οποίος κάπου εκεί στο δεκάλεπτο θα νιώσει τον κατακίτρινο χαμό να βαραίνει, ελλείψει της οποιαδήποτε καινοτομίας ή πρωτοτυπίας.
Το animation της ραγδαία ανερχόμενης Illumination Entertainment στο σκίτσο του δεν διακρίνεται από την τελειότητα αντίστοιχων υπερπαραγωγών της Pixar ή της Disney (ούτε καν της Dreamworks). Το κυριότερο όμως είναι που η ιστορία από ένα σημείο και κατοπινά, οδηγείται σε ένα ξέφρενο και ακατάπαυστο πανδαιμόνιο, πέριξ της Βρετανικής πρωτεύουσας, εκεί που τα Μίνιονς αλλάζουν στάση και αφεντικά ανά δευτερόλεπτο σχεδόν, μέχρι να έρθει το φινάλε και να κουμπώσει το παρόν, μέτριο σε αφήγηση και πλοκή κινούμενο σχέδιο, με το ορίτζιναλ του, από το οποίο ξεπήδησε.
Για πες: Κακά τα ψέματα όμως. Το (πολύ) ανήλικο τάργκετ γκρουπ στο οποίο απευθύνεται η ταινία, μια χαρά θα διασκεδάσει με τα καμώματα των αυγούλινων φίλων του, που στην παιδιάστικη ματιά του θα τους φανεί ως ένα διαρκές και χοροπηδηχτό θορυβώδες πάρτυ. Η τριμελής συμμορία, που πάνω της στρέφει το φως της δημοσιότητας πέραν του συνόλου, κάνει τα πάντα για να ακολουθήσει την Μαρξιστική κωμική σλάπστικ λογική και διόλου άσχημα το πετυχαίνει, χάρη στην αφέλεια και στην κάπως γιαπωνέζικη λαλιά του. Σύμφωνοι, Toy Story ή Shrek δεν είναι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει η αυτόνομη περίπτωση των Minions. Ας εμπιστευθούμε όμως την ματιά των σινεφίλ πιτσιρίκων που τα έχουν τα κιτρινούλια τόσο ψηλά και ας τους κάνουμε την χάρη, έστω να τα συνοδεύσουμε - σαν παιδιά κι εμείς - στην σκοτεινή αίθουσα!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Σεπτεμβρίου 2015 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική