Movies Ltd

Υστερίας το ανάγνωσμα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το στρίψιμο της... βίδας!

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά αλλιώς αντιμετωπίζω μια ταινία την οποία βλέπω γνωρίζοντας δυο – τρία πράγματα γι' αυτήν κι αλλιώς την αντιμετωπίζω βλέποντάς την χωρίς να γνωρίζω σχεδόν τίποτε. Τις «Πεινασμένες καρδιές» τις είδα γνωρίζοντας μόνον ότι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι τιμήθηκε για τις ερμηνείες του στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας. Απόλαυσα την εναρκτήρια σκηνή, μαγνητίστηκα από τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, ιντριγκαρίστηκα από αυτό που έβλεπα, μιας που δεν είχα διαβάσει ούτε καν την υπόθεση! Και, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η ταινία σε «κρατάει» καθώς δεν ξέρεις πού το πάει ο σκηνοθέτης. Δυστυχώς για την ταινία, όμως (και για τον θεατή), το πράγμα από κάποιο σημείο και μετά ξεφουσκώνει και διαπιστώνεις επιτήδευση μόνον και κι ένα σφίξιμο στο στομάχι, καθώς αυτά που βλέπεις δεν δικαιολογούνται από καμία λογική.

Είπαμε, δεν διάβασα την υπόθεση. Κι επειδή τον βασικό ήρωα τον λένε Τζουντ κι επειδή υπάρχει ως καταλύτης των δρώμενων ένα μωρό που μένει ελλιποβαρές, καθώς η μάνα του δεν το ταϊζει κατά πως πρέπει, σκεφτόμουνα πως έβλεπα μια μεταμοντέρνα μεταφορά του «Τζουντ, του αφανούς», του Thomas Hardy, οπότε, κάποια στιγμή θα πέθαινε το μωρό! Μπα! Όπως... διάβασα αργότερα, μετά το πέρας παρακολούθησης της ταινίας, βασίζεται στο μυθιστόρημα «Il Bambino Indaco» («The Indigo Child») του Μάρκο Φρανζόζο, αν και ο Costanzo έγραψε το σενάριο ενάμιση χρόνο αφότου διάβασε το βιβλίο. Αυτά! Προχωρήστε με δική σας ευθύνη.

Η υπόθεση: Ο Τζουντ είναι Αμερικανός. Η Μίνα είναι Ιταλίδα. Συναντώνται τυχαία σε ένα... κινέζικο εστιατόριο στη Νέα Υόρκη και ζουν μία θυελλώδη ερωτική ιστορία. Μια «απρογραμμάτιστη» εγκυμοσύνη θα τους οδηγήσει στο γάμο. Όλα δείχνουν υπέροχα! Από τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης, όμως, ένα έντονο μητρικό ένστικτο κάνει την Μίνα να πιστεύει ότι κουβαλά ένα «ξεχωριστό» παιδί. Για να σεβαστεί τη φύση, το προστατεύει εμμονικά από τις «μολύνσεις» του έξω κόσμου και της δυτικής ιατρικής, και παλεύει να διατηρήσει την απόλυτη αγνότητά του, όπως εκείνη την αντιλαμβάνεται. Από αγάπη για την Μίνα, ο Τζουντ ακολουθεί τις οδηγίες της, αλλά κάποια στιγμή μία επίμονη μάχη υποψιών και κατηγοριών ξεκινά ανάμεσα σε εκείνον και τη Μίνα. Το τέλος δεν μπορεί παρά να είναι τραγικό.

Η άποψή μας: Αρχική σκηνή: η Μίνα πηγαίνει στην τουαλέτα. Κλείνει την πόρτα πίσω της και καταλαβαίνει πως έχει μπει στο wc των ανδρών. Προσπαθεί να βγει αλλά το χερούλι δεν υπακούει: έχει χαλάσει. Σε λίγο βγαίνει και ο Τζουντ από την τουαλέτα. Ο άνθρωπος αφόδευε... αγωνιωδώς! Κάτι τον πείραξε, οπότε το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο... δύσοσμο! Η Μίνα δεν αντέχει να αναπνεύσει: κρατάει τη μύτη της από τη βρώμα! Ο Τζουντ είναι πελαγωμένος: ντρέπεται βέβαια, αλλά τραβάει και ζόρι! Τηλεφωνεί στο κατάστημα να κατέβει κάποιος στην τουαλέτα, να τους ανοίξει την πόρτα και να βγουν! Όλα αυτά με ακίνητη κάμερα, σε ένα πλάνο σφιχτό, με τη δράση να λαμβάνει χώρα σε έναν πολύ περιορισμένο χώρο. Εξαιρετικό! Μια ιστορία έρωτα ξεκινάει στις τουαλέτες! Καθόλου ρομαντικό, έτσι; Αλλά τόσο μα τόσο αληθινό! Και κυρίως, ξεκαρδιστικό!

Η Μίνα και ο Τζουντ βγαίνουν σε ραντεβού, γουστάρονται, κάνουν σεξ, είναι ερωτευμένοι. Όταν η καθηγήτρια (;) Μίνα κινδυνεύει να χάσει τη θέση της, ο Τζουντ την πείθει να μείνει στη Νέα Υόρκη. Να μείνει μαζί του. Να επενδύσει στη σχέση τους. Όταν σε μια ερωτική τους συνεύρεση εκείνη του ζητάει να μην «τελειώσει» μέσα της, εκείνος ωσάν να μην την ακούει καθόλου, το κάνει. Έτσι μένει έγκυος η κοπέλα. Μια Ιταλίδα στη Νέα Υόρκη. Μόνη. Χωρίς φίλους. Χωρίς δουλειά. Έγκυος. Οκ, το πιάσαμε κύριε σκηνοθέτα. Από αυτού του σημείου, όμως, έως το σημείο εκείνο που η Μίνα από κανονική γυναίκα μετατρέπεται σε μια υστερική, εξαιτίας της εγκυμοσύνης (!!!) διανύεται τεράστια απόσταση, ένα χάσμα λογικής που δεν καταπίνεται με τίποτε. Ναι, από αγάπη κάνει ότι κάνει. Ναι, αυτή πιστεύει πως βοηθάει το παιδί της. Ναι, θα μπορούσαμε να «κατηγορήσουμε» την επιλόχειο κατάθλιψη ή κάποια ορμονική διαταραχή. Ναι, και την άτιμη ανδροκρατούμενη κοινωνία, που δεν μπορεί να ανεχτεί τη διαφορετικότητα. Ουφ, δεν πείθετε κύριε σκηνοθέτα. Ούτε οι παράξενες γωνίες λήψεις, ούτε η χρήση παραμορφωτικών φακών. Αν θέλετε να συμπαθήσουμε και να καταλάβουμε την ηρωίδα σας, μην μας την παρουσιάζεται ως φρικιό.

Η αναληθοφάνεια σε κάτι που θέλετε να αποδεχτούμε ως ρεαλιστικό, είναι τεράστιο μειονέκτημα και βλάπτει σοβαρά την αξιοπιστία της ταινίας σας. Αν δεν υπήρχαν και οι δύο πολύ καλές ερμηνείες το όλον στο φινάλε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και βασανιστικό για τον θεατή. Χάθηκε η μπάλα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2015 από την Odeon