Φιμωμένος Έρωτας
του Duccio Chiarini. Με τους Matteo Creatini, Francesca Agostini, Nicola Nocchi, Mariana Raschillà, Bianca Ceravolo, Michele Crestacci, Bianca Nappi, Crisula Stafida
Italian Pie...
του zerVo (@moviesltd) 
Τι λέει ο δόκτορας: "Φίμωση πέους είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία δεν είναι δυνατή η αποκάλυψη της βαλάνου ή αποκαλύπτεται μερικώς ή με δυσκολία έλκοντας προς τα πίσω την ακροποσθία (δηλαδή δεν αποκαλύπτεται το "κεφαλάκι" του πέους) λόγω στένωσης." Μια κατάσταση που στο πέρασμα του χρόνου, εξελίσσεται σε δυσχερή για τον παθόντα, ειδικά από την στιγμή που θα διαβεί το κατώφλι της εφηβείας και οι ερωτικές ορμές θα ξυπνήσουν, παραμένοντας όμως τραγικά εγκλωβισμένες εξαιτίας του ζοριού. Ένα ζήτημα που υπό κανονικές συνθήκες, οι στοιχειωδώς υπεύθυνοι γονείς θα είχαν φροντίσει να λύσουν στην γέννηση του, πριν ο φουκαράς φιμωμένος, οδηγηθεί στο νυστέρι, αφού προηγούμενα έχει περάσει, πέρα από τον πόνο, το ακόμη δεινότερο βασανιστήριο του συμπλέγματος...
Το τελευταίο καλοκαίρι πριν την ενηλικίωση του είναι έτοιμος να περάσει ο ντροπαλός και συνεσταλμένος Εντοάρντο, μαζί με την φαμίλια του στο εξοχικό τους, κάπου στα παράλια της Κεντροδυτικής Ιταλίας. Με μοναδική του παρέα τον φανφαρόνο και φαντασμένο συνομήλικο του, Αρτούρο, ο Έντο θα δει τις ημέρες να κυλούν αργά και βαριεστημένα, μέχρι την στιγμή που θα εμφανιστεί απρόσμενα η Μπιάνκα, η όμορφη γειτονοπούλα, που οραματίζεται να γίνει δεκτή τον χειμώνα που έρχεται από το πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Τρέφοντας από καιρό ιδιαίτερα αισθήματα για εκείνη, ο άμαθος 17άρης, θα εκμεταλλευτεί το γεγονός του πρόσφατου χωρισμού της από το (αθλητικότατο) αγόρι της και θα επιχειρήσει να την προσεγγίσει ερωτικά. Έχει υπολογίσει όμως δίχως το μεγάλο βάσανο που κρύβεται καλά μέσα στο μποξεράκι του, αφού πάσχει από οξύτατη φίμωση, γεγονός που καθιστά το παραμικρό του σεξουαλικό όνειρο ως απαγορευτικό...
Εν αρχή είναι το άλγος που προκαλεί η (πανεύκολα πια θεραπεύσιμη) ζημιά. Κατόπιν είναι τα κόμπλεξ, οι ανασφάλειες και οι φοβίες που δημιουργεί το εξτρά πετσί, μιας και ο κακόμοιρος νέος, ούτε που μπορεί να φανταστεί ποια θα είναι η εξέλιξη αν πέσει στην αγκαλιά της καλής του. Θα τον λοιδωρήσει? Θα τον απορρίψει? Ακόμη χειρότερα, θα δημοσιοποιήσει το πατατράκ στο κρεβάτι? Με όλες αυτές τις πιθανές εξελίξεις να χτίζουν στον νου του Έντο, το ανέκδοτο με τον γρύλο, κυλά ο Ιούλης, μπαίνει ο Αύγουστος και ακόμη νάδα από κοκό για τον ταλαίπωρο πιτσιρικά. Που συν τοις άλλοις έχει να αντιμετωπίσει τόσο τον πιθανό χωρισμό των γονιών του, μια dumb and dumber αδελφή, αλλά και έναν μπατίρη κολλητό, που καμαρώνει για κατορθώματα που δεν έχει πετύχει ούτε στην φαντασία του.
Οι προθέσεις του Ιταλιάνου πρωτοεμφανιζόμενου Duccio Chiarini δεν είναι να φτιάξει κομεντί του τύπου Γρανίτα Από Λεμόνι, όπου οι έφηβοι κυνηγούν το ένα και μοναδικό ολοζώντανο αντικείμενο του πόθου τους. Είναι να προβάλει τον διαταραγμένο εσωτερικό κόσμο ενός φιλήσυχου και ελάχιστα απαιτητικού, μέσης κοινωνικής βαθμίδας, μα με υψηλή διανόηση παιδιού, καθώς διαβαίνει την απαιτητικότερη σε λύσεις αποριών περίοδο της ζωής του ανθρώπου. Σίγουρα θα ήταν πολύ πιο τίμιο από δημιουργικού μέρους του, να προσεγγίσει την αγωνία του σε εμφανή κρίση Εντοάρντο, με συνέπεια και ίσως στοργή, από τον εξαντλεί σαν καρικατούρα του Τζίμι στο American Pie, βάζοντας τον να το κάνει με ένα (του ζωικού βασιλείου αυτή την φορά) φαγώσιμο, που κατά τον αστικό μύθο, η ηδονή που προσφέρει, ταιριάζει, κάπως, με του αιδοίου.
Κι όμως το Short Skin κινηματογραφικά τουλάχιστον, είχε δυνατότητες για κάτι πιο σοβαρό και μελετημένο, μιας και η αισθητική του ταιριάζει απόλυτα με εκείνη της indie αμερικάνικης σκηνής, αποδίδει ρεαλισμό και αν μη τι άλλο τονίζεται από μια έξοχη, σχετικά μουντή για καλοκαίρι, φωτογραφία της αγριεμένης θάλασσας της Ληγουρίας. Η προδοσία έρχεται από το ασύνταχτο και κατευθυνόμενο με το στανιό στην κομεντί σενάριο, που μάλλον ενοχλεί στην εξέλιξη του, ακόμη και τον νεαρότερης ηλικίας θεατή, που ίσως την στιγμή που μιλάμε να περνάει τα ίδια πάθη. Το ότι υπήρχε potential στο πρότζεκτ, διαφαίνεται οριστικά μετά την παύση της ταμπακιέρας, όπου όλα τα γλαφυρά σε σημείο κουταμάρας εξαφανίζονται, για να δώσουν την θέση τους σε εικόνες πραγματικά συγκινητικές και αληθινές, σε σχέση με το πως βλέπουν τον κόσμο οι νέοι σήμερα.
Για πες: Που ευτυχώς, με μια μικρή εκτίμηση που μπορώ να κάνω, δεν ανήκουν οι περισσότεροι στην συνομοταξία του καχεκτικού, αγέλαστου, αυτοπεριθωριοποιημένου με αφορμή και ουχί αιτία την φίμωση Εντο, αλλά είναι σαφώς πιο κοινωνικοποιημένοι και ανοιχτοί σε προτάσεις και ελευθερίες. Ακόμη κι αν περπατούν το σκοτεινό και θολό μονοπάτι που οδηγεί σε εκείνη την περιβόητη πρώτη φορά, που τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία των τινέιτζερς, την έχει σημαντικά απομυθοποιήσει...
Εν αρχή είναι το άλγος που προκαλεί η (πανεύκολα πια θεραπεύσιμη) ζημιά. Κατόπιν είναι τα κόμπλεξ, οι ανασφάλειες και οι φοβίες που δημιουργεί το εξτρά πετσί, μιας και ο κακόμοιρος νέος, ούτε που μπορεί να φανταστεί ποια θα είναι η εξέλιξη αν πέσει στην αγκαλιά της καλής του. Θα τον λοιδωρήσει? Θα τον απορρίψει? Ακόμη χειρότερα, θα δημοσιοποιήσει το πατατράκ στο κρεβάτι? Με όλες αυτές τις πιθανές εξελίξεις να χτίζουν στον νου του Έντο, το ανέκδοτο με τον γρύλο, κυλά ο Ιούλης, μπαίνει ο Αύγουστος και ακόμη νάδα από κοκό για τον ταλαίπωρο πιτσιρικά. Που συν τοις άλλοις έχει να αντιμετωπίσει τόσο τον πιθανό χωρισμό των γονιών του, μια dumb and dumber αδελφή, αλλά και έναν μπατίρη κολλητό, που καμαρώνει για κατορθώματα που δεν έχει πετύχει ούτε στην φαντασία του.
Οι προθέσεις του Ιταλιάνου πρωτοεμφανιζόμενου Duccio Chiarini δεν είναι να φτιάξει κομεντί του τύπου Γρανίτα Από Λεμόνι, όπου οι έφηβοι κυνηγούν το ένα και μοναδικό ολοζώντανο αντικείμενο του πόθου τους. Είναι να προβάλει τον διαταραγμένο εσωτερικό κόσμο ενός φιλήσυχου και ελάχιστα απαιτητικού, μέσης κοινωνικής βαθμίδας, μα με υψηλή διανόηση παιδιού, καθώς διαβαίνει την απαιτητικότερη σε λύσεις αποριών περίοδο της ζωής του ανθρώπου. Σίγουρα θα ήταν πολύ πιο τίμιο από δημιουργικού μέρους του, να προσεγγίσει την αγωνία του σε εμφανή κρίση Εντοάρντο, με συνέπεια και ίσως στοργή, από τον εξαντλεί σαν καρικατούρα του Τζίμι στο American Pie, βάζοντας τον να το κάνει με ένα (του ζωικού βασιλείου αυτή την φορά) φαγώσιμο, που κατά τον αστικό μύθο, η ηδονή που προσφέρει, ταιριάζει, κάπως, με του αιδοίου.
Κι όμως το Short Skin κινηματογραφικά τουλάχιστον, είχε δυνατότητες για κάτι πιο σοβαρό και μελετημένο, μιας και η αισθητική του ταιριάζει απόλυτα με εκείνη της indie αμερικάνικης σκηνής, αποδίδει ρεαλισμό και αν μη τι άλλο τονίζεται από μια έξοχη, σχετικά μουντή για καλοκαίρι, φωτογραφία της αγριεμένης θάλασσας της Ληγουρίας. Η προδοσία έρχεται από το ασύνταχτο και κατευθυνόμενο με το στανιό στην κομεντί σενάριο, που μάλλον ενοχλεί στην εξέλιξη του, ακόμη και τον νεαρότερης ηλικίας θεατή, που ίσως την στιγμή που μιλάμε να περνάει τα ίδια πάθη. Το ότι υπήρχε potential στο πρότζεκτ, διαφαίνεται οριστικά μετά την παύση της ταμπακιέρας, όπου όλα τα γλαφυρά σε σημείο κουταμάρας εξαφανίζονται, για να δώσουν την θέση τους σε εικόνες πραγματικά συγκινητικές και αληθινές, σε σχέση με το πως βλέπουν τον κόσμο οι νέοι σήμερα.
Για πες: Που ευτυχώς, με μια μικρή εκτίμηση που μπορώ να κάνω, δεν ανήκουν οι περισσότεροι στην συνομοταξία του καχεκτικού, αγέλαστου, αυτοπεριθωριοποιημένου με αφορμή και ουχί αιτία την φίμωση Εντο, αλλά είναι σαφώς πιο κοινωνικοποιημένοι και ανοιχτοί σε προτάσεις και ελευθερίες. Ακόμη κι αν περπατούν το σκοτεινό και θολό μονοπάτι που οδηγεί σε εκείνη την περιβόητη πρώτη φορά, που τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία των τινέιτζερς, την έχει σημαντικά απομυθοποιήσει...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Αυγούστου 2015 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική