Παράλογος Άνθρωπος
του Woody Allen. Με τους Joaquin Phoenix, Emma Stone, Parker Posey, Jamie Blackley
Κι άντε το φιλέ το πέρασες...
του zerVo (@moviesltd) 
Παρότι κατάμεστο το στάδιο στο κεντρικό κορτ, εντούτοις επικρατεί νεκρική σιγή, μπροστά στον τελευταίο πόντο του ματς, που πρόκειται να κρίνει την έκβαση του αγώνα. Η ρακέτα στο σφιγμένο χέρι σου σχεδόν γλιστρά από τον ιδρώτα που την τυλίγει, δείχνεις όμως αποφασιστικός στο να μην αφήσεις την ευκαιρία να πάει χαμένη και να χαρίσεις την νίκη που μέχρι τώρα σου ανήκε στον αντίπαλο. Το δυνατό σμας του απέναντι, δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια, με ένα γερό τέντωμα όμως, απαντάς με ένα περίτεχνο ρεβέρ. Το μπαλάκι κατευθύνεται στο άλλο γήπεδο με βασανιστικά αργή ταχύτητα και προς μεγάλη σου έκπληξη βρίσκει στο πάνω μέρος του φιλέ και ανασηκώνεται. 50 / 50 σε ποια μεριά θα κάτσει, μισές οι πιθανότητες να βγεις νικητής ή χαμένος. Με αγαλλίαση εντέλει το αντικρίζεις να αναπαύεται στην μεριά του έτερου διεκδικητή, που ανήμπορος δεν καταφέρνει να αντιδράσει. Σηκώνεις το βλέμμα ψηλά στον γαλανό ουρανό, γεμάτος χαρά που τα κατάφερες. Είναι και η τελευταία εικόνα που θα δεις στην ζωή σου, αντιλαμβανόμενος το μαχαίρι που ο επίδοξος Γκίντερ Πάρτσε, φανατικός οπαδός του αντιπάλου, σού καρφώνει στην καρδιά...
Καινούργια θέση εργασίας, καινούργια πρόκληση στην καριέρα του καθηγητή φιλοσοφίας Έιμπ Λούκας, αυτή που θα του δοθεί στο περιφερειακό πανεπιστήμιο Μπρέιλιν, του παραθαλάσσιου Νιούπορτ, στην Πολιτεία του Ρόουντ Άιλαντ. Μια άφιξη που θα αναστατώσει τον θηλυκό πληθυσμό της σχολής στην θωριά του όμορφου σαραντάχρονου ακαδημαϊκού, που σύντομα θα δείξει το ερωτικό ενδιαφερον προς το πρόσωπο του, είτε από μεριάς των συναδέλφων του, όπως η σεξουαλικά ακόρεστη (αν και στεφανωμένη) Ρίτα, είτε από εκείνη των ξεπεταγμένων μαθητριών του, όπως είναι η από καιρό σε μόνιμο, πλην αμφιβόλου συναισθηματικής αξίας, δεσμό, Τζιλ.
Ο μοναχικός και απόμακρος Έιμπ όμως δεν δείχνει διάθεση να ενδώσει στις προτάσεις τους. Ο Έιμπ δεν δείχνει καλά. Είναι ψυχικά ζορισμένος, φορτισμένος από μια μικρή κρίση μέσης ηλικίας στην οποία εισέρχεται, είναι άδειος ψυχικά και δεν μοιάζει να έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για την ζωή, για το επάγγελμα, για την καθημερινότητα που την αντικρίζει σαν στείρα ρουτίνα. Ο σπινθήρας που θα ζωντανέψει και θα δώσει νόημα στην ζωή του ζορισμένου μέσα στις σκέψεις του δασκάλου, θα εμφανιστεί όταν ακούγοντας λάθρα την σπαραχτική αφήγηση μιας μάνας, που νιώθει προδομένη από την δικαιοσύνη, καθώς χάνει την κηδεμονία των παιδιών της, εξαιτίας των κατευθυνόμενων αποφάσεων του τοπικού διεφθαρμένου δικαστή. Η θεϊκή εντολή, μόλις δόθηκε στον εκδικητικό Άγγελο Έιμπ: Ο αξιότιμος Σπάνγκλερ πρέπει να πεθάνει!
Δεν που βρίσκει το λοιπόν το νόημα της ζωής του ένας (εσωτερικά0 κατατρεγμένος. Ούτε στην επιστήμη του, ούτε στην θηλυκή αγκάλη, ούτε στην επαφή με τόσο κόσμο που τον περιβάλλει, μα στην σοσιολογική αντίδραση, με (ανείπωτες είναι η αλήθεια) πράξεις που δεν του έχει αναθέσεις ουδείς. Αυτοάνοσα θα πάρει μόνος του την απόφαση και μαζί το ενδεχόμενο ρίσκο, να καθαρίσει τον μάταιο τούτο κόσμο, από ένα απόβρασμα, έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου για το τι θα συμβεί αν και εφόσον αυτή του η παραβατική και ανάρμοστη δράση αποκαλυφθεί. Προσοχή όμως, γιατί εδώ μιλάμε και για ταινία, που κάπου θα πρέπει να τσιγκλίσει και το κατιτίς του θεατή της. Ο Έιμπ δεν έχει άμεση σχέση με τον λειτουργό του Νόμου, δεν τον έχει ματαδεί, στον ίδιο δεν έχει κάνει κάποιο κακό, δεν τον έχει πονέσει. Απλά, έτσι, από του πουθενά, ένας τιποτένιος ουσιαστικά άνθρωπος, ντύνεται την στολή του τιμωρού και εκτελεί - ΟΚ, όχι με πιστολιά, αλλά με "πορτοκαλάδα" - τον διαφαινόμενο εχθρό του.
Κι εκεί κάπου μπάζει το σενάριο, που μάλλον είχε ξεχασμένο κάτω από άλλες χαρτούρες σενάριο, του πάντα αριστεύσαντα σε αυτό το κομμάτι Woody Allen, στην τελευταία του 79 Μαΐων ζωής δημιουργία. Ο πολυβραβευμένος κι αγαπημένος σε αμέτρητες στιγμές της πορείας του σκηνοθέτης, αφού καταφέρνει να κτίσει ένα περιβάλλον μιας κλειστής, επαρχιακής, τίγκα στο κουτσομπολιό και την ίντριγκα κωμόπολης, ως μικρογραφία των μεγαλύτερων αστικών συγγενών της, αδυνατεί να φτιάξει χαρακτήρες ικανούς που θα μπορούσαν να κεντρίσουν την ματιά της πλατείας. Πολλοστό πάλεμα του Wood να φτιάξει ένα έστω αξιοπρεπές φλιπ σάιντ του ευρηματικού Match Point, που πλατειάζει πολύ νωρίς χρονικά και χάνει την γοητεία του, όπως είχε συμβεί και με το προ δεκαετίας σχεδόν και κάπως σοβαρότερο στην υφή του Cassandra's Dream.
Μπανάλ καταστάσεις και ανέκδοτα που σίγουρα έχεις ξανακούσει από τον ίδιο, δίνοντας σου την εντύπωση πως ο ντιρέκτορας έχει χάσει είτε την μνήμη του πως κάπου, κάποτε στα έχει επαναλάβει, είτε έχει απολέσει την διάθεση του να τα πει με τον γνώριμο ευχάριστο παλμό του. Κι να δεν υπήρχε μόνιμα στο φόντο η ψιλο-σουίνγκ μουσική επένδυση να χτυπάει σε γοργό τέμπο, είναι πολύ πιθανόν τα βλέφαρα να τσούγκριζαν από την ανία. Ειδικά στο τελευταίο βιράζ, που υποτίθεται πως οι σφυγμοί θα τσιμπούσαν σε μπιτ, κάπως παραπάνω κι ενώ το έγκλημα πλησιάζει στην (πιθανή) αποκάλυψη του.
Κεντρικό πρόσωπο του στόρι, ο δασκαλάκος που δεν είναι και τόση λεβεντιά, ένας αντισυμβατικός χαρακτήρας, αγέλαστος, πότης, φλερτάκιας καθηγητής, που μάλλον στα ενενήντα λεπτά δράσης του, καταντά αποκρουστικός στην θωριά ακόμη και του πιο θετικά προδιατεθειμένου να τον αποδεχθεί. Χαλαρή η ερμηνευτική απόδοση του Phoenix, που έχει συνηθίσει στην διαδρομή του το κοινό να τον κρίνει ως ασυμπάθιστο και μακρινό του, είτε αποδίδοντας ρόλους ανήθικων σαν τον Gladiator, είτε φτιάχνοντας περσόνα ευαίσθητη και θλιβερή όπως στο Her. Είναι βέβαιο πως κανείς δεν ανέμενε τον Irrational Man για να κρίνει την αξία του, είναι επίσης σίγουρο όμως, πως παίζοντας για πρώτη φορά υπό την καθοδήγηση του τελειομανή Allen, υπήρχαν υψηλές προσδοκίες που δεν έγιναν πραγματικότητα. Ακόμη χειρότερα, η πιο πρόσφατη μούσα του Woody, αναγκαία και απαραίτητη συνθήκη δουλειάς του διαχρονικά, η Emma Stone, βλέπει εαυτόν ως ερωτική ενζενί στο κάδρο δύο back II back αποτυχημένων στιγμών του, μετά το ακόμη χειρότερο και σαφώς πιο υπνωτικό από ετούτο, Magic In The Moonlight.
Για πες: Όχι ιδιαίτερα ευρηματικό στην διαλεκτική του, που δημιουργεί τάσεις ναυτίας ενίοτε, ρίχνοντας ακαριαία παλμούς μετά το φονικό, εκεί που κάπως η μηχανή πήρε κομματάκι μπρος, το πιο πρόσφατο φιλμ του Allen, περνά πανεύκολα στην λήθη του αναγνώστη του, ελάχιστες στιγμές μετά την πτώση των τίτλων τέλους του. Πέραν της ομολογουμένως σωστής ατμόσφαιρας που καρέ καρέ έκτισε ο παρολίγον 80χρονος, έτερον ουδέν όμως, για ένα πόνημα που ούτε στα αστεία μπορεί να το πάρει κανείς, ούτε στα σοβαρά, στην πιθανή διάνοιξη διαλόγου των όσων ας πούμε με μεταφορικό τόνο αφηγείται...
Ο μοναχικός και απόμακρος Έιμπ όμως δεν δείχνει διάθεση να ενδώσει στις προτάσεις τους. Ο Έιμπ δεν δείχνει καλά. Είναι ψυχικά ζορισμένος, φορτισμένος από μια μικρή κρίση μέσης ηλικίας στην οποία εισέρχεται, είναι άδειος ψυχικά και δεν μοιάζει να έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για την ζωή, για το επάγγελμα, για την καθημερινότητα που την αντικρίζει σαν στείρα ρουτίνα. Ο σπινθήρας που θα ζωντανέψει και θα δώσει νόημα στην ζωή του ζορισμένου μέσα στις σκέψεις του δασκάλου, θα εμφανιστεί όταν ακούγοντας λάθρα την σπαραχτική αφήγηση μιας μάνας, που νιώθει προδομένη από την δικαιοσύνη, καθώς χάνει την κηδεμονία των παιδιών της, εξαιτίας των κατευθυνόμενων αποφάσεων του τοπικού διεφθαρμένου δικαστή. Η θεϊκή εντολή, μόλις δόθηκε στον εκδικητικό Άγγελο Έιμπ: Ο αξιότιμος Σπάνγκλερ πρέπει να πεθάνει!
Δεν που βρίσκει το λοιπόν το νόημα της ζωής του ένας (εσωτερικά0 κατατρεγμένος. Ούτε στην επιστήμη του, ούτε στην θηλυκή αγκάλη, ούτε στην επαφή με τόσο κόσμο που τον περιβάλλει, μα στην σοσιολογική αντίδραση, με (ανείπωτες είναι η αλήθεια) πράξεις που δεν του έχει αναθέσεις ουδείς. Αυτοάνοσα θα πάρει μόνος του την απόφαση και μαζί το ενδεχόμενο ρίσκο, να καθαρίσει τον μάταιο τούτο κόσμο, από ένα απόβρασμα, έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου για το τι θα συμβεί αν και εφόσον αυτή του η παραβατική και ανάρμοστη δράση αποκαλυφθεί. Προσοχή όμως, γιατί εδώ μιλάμε και για ταινία, που κάπου θα πρέπει να τσιγκλίσει και το κατιτίς του θεατή της. Ο Έιμπ δεν έχει άμεση σχέση με τον λειτουργό του Νόμου, δεν τον έχει ματαδεί, στον ίδιο δεν έχει κάνει κάποιο κακό, δεν τον έχει πονέσει. Απλά, έτσι, από του πουθενά, ένας τιποτένιος ουσιαστικά άνθρωπος, ντύνεται την στολή του τιμωρού και εκτελεί - ΟΚ, όχι με πιστολιά, αλλά με "πορτοκαλάδα" - τον διαφαινόμενο εχθρό του.
Κι εκεί κάπου μπάζει το σενάριο, που μάλλον είχε ξεχασμένο κάτω από άλλες χαρτούρες σενάριο, του πάντα αριστεύσαντα σε αυτό το κομμάτι Woody Allen, στην τελευταία του 79 Μαΐων ζωής δημιουργία. Ο πολυβραβευμένος κι αγαπημένος σε αμέτρητες στιγμές της πορείας του σκηνοθέτης, αφού καταφέρνει να κτίσει ένα περιβάλλον μιας κλειστής, επαρχιακής, τίγκα στο κουτσομπολιό και την ίντριγκα κωμόπολης, ως μικρογραφία των μεγαλύτερων αστικών συγγενών της, αδυνατεί να φτιάξει χαρακτήρες ικανούς που θα μπορούσαν να κεντρίσουν την ματιά της πλατείας. Πολλοστό πάλεμα του Wood να φτιάξει ένα έστω αξιοπρεπές φλιπ σάιντ του ευρηματικού Match Point, που πλατειάζει πολύ νωρίς χρονικά και χάνει την γοητεία του, όπως είχε συμβεί και με το προ δεκαετίας σχεδόν και κάπως σοβαρότερο στην υφή του Cassandra's Dream.
Μπανάλ καταστάσεις και ανέκδοτα που σίγουρα έχεις ξανακούσει από τον ίδιο, δίνοντας σου την εντύπωση πως ο ντιρέκτορας έχει χάσει είτε την μνήμη του πως κάπου, κάποτε στα έχει επαναλάβει, είτε έχει απολέσει την διάθεση του να τα πει με τον γνώριμο ευχάριστο παλμό του. Κι να δεν υπήρχε μόνιμα στο φόντο η ψιλο-σουίνγκ μουσική επένδυση να χτυπάει σε γοργό τέμπο, είναι πολύ πιθανόν τα βλέφαρα να τσούγκριζαν από την ανία. Ειδικά στο τελευταίο βιράζ, που υποτίθεται πως οι σφυγμοί θα τσιμπούσαν σε μπιτ, κάπως παραπάνω κι ενώ το έγκλημα πλησιάζει στην (πιθανή) αποκάλυψη του.
Κεντρικό πρόσωπο του στόρι, ο δασκαλάκος που δεν είναι και τόση λεβεντιά, ένας αντισυμβατικός χαρακτήρας, αγέλαστος, πότης, φλερτάκιας καθηγητής, που μάλλον στα ενενήντα λεπτά δράσης του, καταντά αποκρουστικός στην θωριά ακόμη και του πιο θετικά προδιατεθειμένου να τον αποδεχθεί. Χαλαρή η ερμηνευτική απόδοση του Phoenix, που έχει συνηθίσει στην διαδρομή του το κοινό να τον κρίνει ως ασυμπάθιστο και μακρινό του, είτε αποδίδοντας ρόλους ανήθικων σαν τον Gladiator, είτε φτιάχνοντας περσόνα ευαίσθητη και θλιβερή όπως στο Her. Είναι βέβαιο πως κανείς δεν ανέμενε τον Irrational Man για να κρίνει την αξία του, είναι επίσης σίγουρο όμως, πως παίζοντας για πρώτη φορά υπό την καθοδήγηση του τελειομανή Allen, υπήρχαν υψηλές προσδοκίες που δεν έγιναν πραγματικότητα. Ακόμη χειρότερα, η πιο πρόσφατη μούσα του Woody, αναγκαία και απαραίτητη συνθήκη δουλειάς του διαχρονικά, η Emma Stone, βλέπει εαυτόν ως ερωτική ενζενί στο κάδρο δύο back II back αποτυχημένων στιγμών του, μετά το ακόμη χειρότερο και σαφώς πιο υπνωτικό από ετούτο, Magic In The Moonlight.
Για πες: Όχι ιδιαίτερα ευρηματικό στην διαλεκτική του, που δημιουργεί τάσεις ναυτίας ενίοτε, ρίχνοντας ακαριαία παλμούς μετά το φονικό, εκεί που κάπως η μηχανή πήρε κομματάκι μπρος, το πιο πρόσφατο φιλμ του Allen, περνά πανεύκολα στην λήθη του αναγνώστη του, ελάχιστες στιγμές μετά την πτώση των τίτλων τέλους του. Πέραν της ομολογουμένως σωστής ατμόσφαιρας που καρέ καρέ έκτισε ο παρολίγον 80χρονος, έτερον ουδέν όμως, για ένα πόνημα που ούτε στα αστεία μπορεί να το πάρει κανείς, ούτε στα σοβαρά, στην πιθανή διάνοιξη διαλόγου των όσων ας πούμε με μεταφορικό τόνο αφηγείται...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Αυγούστου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική