Hitman: Πράκτορας Νο. 47
του Aleksander Bach. Με τους Rupert Friend, Hannah Ware, Zachary Quinto, Ciarán Hinds, Thomas Kretschmann, Angelababy
Κανένα ριμπούτ!
του zerVo (@moviesltd) 
Ομολογουμένως προκαλεί απορίες η στάση της κραταιάς (θεωρητικά) 20th Century Fox και η τρομακτική επιμονή της στην νεκρανάσταση πρότζεκτς που δοκιμάστηκαν στο παρελθόν και δεν απέφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, μηδέ φιλμικά ή εμπορικά. Στάση που μοιάζει ακόμη πιο παράξενη καθώς σε δύο - με την παρούσα, μετά την προ μόλις δύο εβδομάδων υπόθεση Fantastic Four - περιπτώσεις, το στούντιο εμφανίστηκε απροετοίμαστο στο να στήσει μια έστω αξιοπρεπή ιστορία που θα περιβάλλει την δράση και οδηγήθηκε σε προχειροδουλειές, που δεν αρμόζουν ούτε με το μπραντ νέιμ, ούτε με το κύρος της. Και φυσικά επ ουδενί δικαιολογούν το γιατί οδηγήθηκε σε ριμπούτ, που ουσιαστικά μοιάζουν με κοινότυπες επαναλήψεις των προηγουμένων.
Τα αποτελέσματα των ερευνών του Δόκτορος Λιτβένκο, στα εργαστήρια της Ανατολικής Ευρώπης πριν από τρεις δεκαετίες, είχαν σαν αποτέλεσμα την δημιουργία κάποιων γενετικά εξελιγμένων υπερανθρώπων, με απίστευτες ικανότητες, των Πρακτόρων, που θα είχαν την δυνατότητα να εκτελούν πάσης φύσεως φονικές εντολές, με απόλυτη ακρίβεια, δίχως ίχνος συναισθηματισμού. Ένα πείραμα που επιθυμεί να επαναλάβει σήμερα ο φιλοπόλεμος μεγιστάνας Λε Κλερκ, έχοντας σαν σκοπό την ανάπτυξη ενός ολόκληρου στρατού από παντοδύναμους Πράκτορες, γι αυτό και αναζητά τα χαμένα ίχνη του εξαφανισμένου από προσώπου γης, ηλικιωμένου επιστήμονα.
Μοναδική πιθανότητα εντοπισμού του, θα είναι μέσω της (εν αγνοίας της) κόρης του, Κάτια Βαν Ντιζ, μιας γεμάτης εμμονές καταδίωξης Βερολινέζας, που πλέον οι φόβοι της θα γίνουν πραγματικότητα, εφόσον θα βρεθεί στο στόχαστρο των αφιονισμένων διωκτών. Σε αυτή την κούρσα αναζήτησης της στην Γερμανική πρωτεύουσα, μπροστά της θα εμφανιστεί ο μυστηριώδης, λιγομίλητος και δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό να σκοτώσει Πράκτορας 47, που η διπρόσωπη συμπεριφορά του, να την αφανίσει ή να την προστατέψει, θα προκαλέσει στην όμορφη Κάτια πολλές αμφιβολίες στο να τον εμπιστευτεί.
Κι έτσι το φημισμένο πόνημα για κονσόλες της Δανέζικης ΙΟ Interactive, με τους εκατομμύρια φανατικούς οπαδούς που έχουν λατρέψει την κάθε νέα interactive εκδοχή του από το 2000 όταν και πρωτοπαρουσιάστηκε, αρπάζει κατά κάποιο τρόπο σπινθήρα, με πολύ απλό και προσχηματικό είναι η αλήθεια τρόπο. Σαν να πρόκειται για μια εναλλακτική εκδοχή των Επικίνδυνων Αποστολών ή του Μπορν, ο Hitman ακολουθεί την γνωστή τοις πάσι αφηγηματική φόρμα του θορυβώδους Introduction, που ακολουθείται από ένα πολύ πιο φασαριόζικο κορμό, με φόντο διάφορες μεγαλουπόλεις της υδρογείου. Το αρνητικό στην περίπτωση μας, ξεκινά από την ώρα που ναι μεν το videogame δίνει μια ενδιαφέρουσα βάση για να στηθεί πάνω της η ίντριγκα, η ελάχιστη έμπνευση όμως στο κτίσιμο χαρακτήρων και ατμόσφαιρας, διαλύει σύντομα την όποια θετική προκατάληψη για μια αξιόλογη συνέχεια. Εκτός κι αν το ζητούμενο είναι να πιάσει το θανατόμετρο τους 200 βίαιους σκοτωμούς πριν το εικοσάλεπτο, λες και βαδίζουμε σε πίστα του Action Adventure, οπότε οκ, πάω πάσο...
Σαν να ξεμένει από μονάδες όμως μοιάζει και η αρχική υπόσχεση για μια τουριστική βόλτα σε διάφορα σημεία της Γης, μιας και το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας εξαντλείται στα πέριξ της Αλεξάντερπλατζ - να δούμε πόσες φορές ακόμη θα χρησιμοποιηθεί αυτό το βρωμερό μετρό ως σκηνικό κατασκοπικής περιπέτειας - για να φτάσουμε στο δεύτερο μέρος, σε μία και μόνο ακόμη απωανατολίτικη μεγαλούπολη στην Σιγκαπούρη. Μέχρι τότε πάντως, το ελλιπές σενάριο δεν έχει βοηθήσει στο γέμισμα μιας πραγματικά αξιόλογης πλοκής, άσε που υπάρχουν και στιγμές όπου οι απορίες λύνονται σαν από θαύμα, λες και δεν πρόκειται για αληθοφανή (...) ταινία, αλλά για περίπατο στον εικονικό κόσμο του X-Box.
Κι όμως πάνω σε αυτή την ξερακιανή, αδύνατη σαν να βγήκε από στρατόπεδο συγκέντρωσης, πλην αεικίνητη μορφή του Χϊτμαν, με την ανέκφραστη μουτσούνα, την σαν αποτέλεσμα πειραμάτων κασίδα και την κενή, χωρίς ψυχή ματιά, θα μπορούσε να στηθεί ένας κινηματογραφικός ήρωας, βασικής τουλάχιστον αξίωσης. Η επιλογή του Rupert Friend για να αποδώσει τον επιζώντας των πειραμάτων Πράκτορα 47, που εργάζεται για τα συμφέροντα του μυστικού Συνδικάτου, είναι αισθητά καλύτερη από εκείνη του άχρωμου προκατόχου του Timothy Olyphant. Ενώ και από πλευράς αισθησιασμού - για να μην αποκαλύψω το διαφαινόμενο τουίστ - και η Βρετανίδα πρώην μοντέλα Hannah Wear, δεν είναι κακή ως Κατρβεντίζ (αν με πιάνεις) με τις καταπληκτικές ικανότητες ενόρασης και μαχητικότητας. Το ρίσκο για την Fox, όμως, θα φανεί από τις πρώτες κιόλας στιγμές του Box Office, αν θα έχει ιδιαίτερο νόημα να συνεχιστεί, όπως το προϋποθέτει πάντως για ένα ενδεχόμενο σίκουελ το πρόσθετο στιγμιότυπο των τίτλων τέλους.
Για πες: Μάλλον σαν αδιάφορη θα χαρακτήριζα την επιστροφή του Hitman στην μεγάλη οθόνη. Μέτριο στόρι, ανύπαρκτος έως κακός ο "κακός" Zachary Quinto, χωρίς αντικείμενο περνά απαρατήρητος ο ποιοτικότερος ερμηνευτικά κρίκος του καστ Ciaran Hinds, ενώ και οι χορογραφίες στις στιγμές δράσης, δεν είναι και οι πιο μελετημένες στα χρονικά. Αν μας αρκεί και μόνο ότι η παραγωγή βρήκε μια ζωντανή αναπαραγωγή του γραφικού, για να ζωντανέψει τον ήρωα με το barcode στο σβέρκο? Ε, όχι δεν μας αρκεί...
Μοναδική πιθανότητα εντοπισμού του, θα είναι μέσω της (εν αγνοίας της) κόρης του, Κάτια Βαν Ντιζ, μιας γεμάτης εμμονές καταδίωξης Βερολινέζας, που πλέον οι φόβοι της θα γίνουν πραγματικότητα, εφόσον θα βρεθεί στο στόχαστρο των αφιονισμένων διωκτών. Σε αυτή την κούρσα αναζήτησης της στην Γερμανική πρωτεύουσα, μπροστά της θα εμφανιστεί ο μυστηριώδης, λιγομίλητος και δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό να σκοτώσει Πράκτορας 47, που η διπρόσωπη συμπεριφορά του, να την αφανίσει ή να την προστατέψει, θα προκαλέσει στην όμορφη Κάτια πολλές αμφιβολίες στο να τον εμπιστευτεί.
Κι έτσι το φημισμένο πόνημα για κονσόλες της Δανέζικης ΙΟ Interactive, με τους εκατομμύρια φανατικούς οπαδούς που έχουν λατρέψει την κάθε νέα interactive εκδοχή του από το 2000 όταν και πρωτοπαρουσιάστηκε, αρπάζει κατά κάποιο τρόπο σπινθήρα, με πολύ απλό και προσχηματικό είναι η αλήθεια τρόπο. Σαν να πρόκειται για μια εναλλακτική εκδοχή των Επικίνδυνων Αποστολών ή του Μπορν, ο Hitman ακολουθεί την γνωστή τοις πάσι αφηγηματική φόρμα του θορυβώδους Introduction, που ακολουθείται από ένα πολύ πιο φασαριόζικο κορμό, με φόντο διάφορες μεγαλουπόλεις της υδρογείου. Το αρνητικό στην περίπτωση μας, ξεκινά από την ώρα που ναι μεν το videogame δίνει μια ενδιαφέρουσα βάση για να στηθεί πάνω της η ίντριγκα, η ελάχιστη έμπνευση όμως στο κτίσιμο χαρακτήρων και ατμόσφαιρας, διαλύει σύντομα την όποια θετική προκατάληψη για μια αξιόλογη συνέχεια. Εκτός κι αν το ζητούμενο είναι να πιάσει το θανατόμετρο τους 200 βίαιους σκοτωμούς πριν το εικοσάλεπτο, λες και βαδίζουμε σε πίστα του Action Adventure, οπότε οκ, πάω πάσο...
Σαν να ξεμένει από μονάδες όμως μοιάζει και η αρχική υπόσχεση για μια τουριστική βόλτα σε διάφορα σημεία της Γης, μιας και το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας εξαντλείται στα πέριξ της Αλεξάντερπλατζ - να δούμε πόσες φορές ακόμη θα χρησιμοποιηθεί αυτό το βρωμερό μετρό ως σκηνικό κατασκοπικής περιπέτειας - για να φτάσουμε στο δεύτερο μέρος, σε μία και μόνο ακόμη απωανατολίτικη μεγαλούπολη στην Σιγκαπούρη. Μέχρι τότε πάντως, το ελλιπές σενάριο δεν έχει βοηθήσει στο γέμισμα μιας πραγματικά αξιόλογης πλοκής, άσε που υπάρχουν και στιγμές όπου οι απορίες λύνονται σαν από θαύμα, λες και δεν πρόκειται για αληθοφανή (...) ταινία, αλλά για περίπατο στον εικονικό κόσμο του X-Box.
Κι όμως πάνω σε αυτή την ξερακιανή, αδύνατη σαν να βγήκε από στρατόπεδο συγκέντρωσης, πλην αεικίνητη μορφή του Χϊτμαν, με την ανέκφραστη μουτσούνα, την σαν αποτέλεσμα πειραμάτων κασίδα και την κενή, χωρίς ψυχή ματιά, θα μπορούσε να στηθεί ένας κινηματογραφικός ήρωας, βασικής τουλάχιστον αξίωσης. Η επιλογή του Rupert Friend για να αποδώσει τον επιζώντας των πειραμάτων Πράκτορα 47, που εργάζεται για τα συμφέροντα του μυστικού Συνδικάτου, είναι αισθητά καλύτερη από εκείνη του άχρωμου προκατόχου του Timothy Olyphant. Ενώ και από πλευράς αισθησιασμού - για να μην αποκαλύψω το διαφαινόμενο τουίστ - και η Βρετανίδα πρώην μοντέλα Hannah Wear, δεν είναι κακή ως Κατρβεντίζ (αν με πιάνεις) με τις καταπληκτικές ικανότητες ενόρασης και μαχητικότητας. Το ρίσκο για την Fox, όμως, θα φανεί από τις πρώτες κιόλας στιγμές του Box Office, αν θα έχει ιδιαίτερο νόημα να συνεχιστεί, όπως το προϋποθέτει πάντως για ένα ενδεχόμενο σίκουελ το πρόσθετο στιγμιότυπο των τίτλων τέλους.
Για πες: Μάλλον σαν αδιάφορη θα χαρακτήριζα την επιστροφή του Hitman στην μεγάλη οθόνη. Μέτριο στόρι, ανύπαρκτος έως κακός ο "κακός" Zachary Quinto, χωρίς αντικείμενο περνά απαρατήρητος ο ποιοτικότερος ερμηνευτικά κρίκος του καστ Ciaran Hinds, ενώ και οι χορογραφίες στις στιγμές δράσης, δεν είναι και οι πιο μελετημένες στα χρονικά. Αν μας αρκεί και μόνο ότι η παραγωγή βρήκε μια ζωντανή αναπαραγωγή του γραφικού, για να ζωντανέψει τον ήρωα με το barcode στο σβέρκο? Ε, όχι δεν μας αρκεί...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική