True Story
του Rupert Goold. Με τους Jonah Hill, James Franco, Felicity Jones, Connor Kikot, Gretchen Mol, Betty Gilpin, John Sharian
Το βασίλειο του ψέματος
του zerVo (@moviesltd) 
Εδώ κι αν μιλάμε για χαμένη κινηματογραφική ευκαιρία. Μια ταινία που με στήριγμα τα συγκλονιστικά πραγματικά περιστατικά που ταρακούνησαν συθέμελα την αμερικάνικη κοινή γνώμη και είχε την δυνατότητα να καυτηριάσει το σύνολο σχεδόν των μοντέρνων σοσιολογικών ζητημάτων, απλώς πέρασε και στην ουσία δεν... Και τι δεν πέφτει στο θεματικό τραπέζι του φαινομενικού θρίλερ, μα στην ουσία πολύπλευρου κοινωνικού σχολίου True Story. Ανεργία, φτώχεια, κατακερματισμός οικογενειακών αξιών, δικαστικό σύστημα, διαπλεκόμενα, κίτρινος Τύπος. Κι όμως με όλο αυτό το potential στην ατζέντα του, το φιλόδοξο και διαφημισμένο True Story δεν κατάφερε να σχολιάσει σφαιρικά ούτε μια πτυχή του. Κρίμα...
Ούτε καν μπορούσε να φανταστεί ο νεαρός και ταλαντούχος δημοσιογράφος των Τάιμς της Νέας Υόρκης, Μάικλ Φίνκελ, πως το πιο πρόσφατο και ιδιαίτερα απαιτητικό του ρεπορτάζ γύρω από την βάναυση εργασιακή πραγματικότητα των νέων στην Αφρική, θα σήμαινε και την επαγγελματική του καταστροφή. Δείχνοντας ιδιαίτερο ζήλο για αποκαλύψεις, θα παραποιήσει μέρος των στοιχείων του, γεγονός που θα γίνει αντιληπτό από τον Διευθυντή Σύνταξης, που θα του δείξει μονομιάς την άγουσα από τον εκδοτικό όμιλο. Προς ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη του όμως, παροπλισμένος πλέον στην οικία του στην περιφέρεια, θα πληροφορηθεί την σύλληψη του καταζητούμενου πατροκτόνου Κρίστιαν Λονγκό στο Μεξικό, ο οποίος χρησιμοποιούσε σαν κίβδηλη ταυτότητα εκείνη του...συντάκτη της εφημερίδας Μάικλ Φίνκελ!
Μια αμφίσημη και αμφίδρομη σχέση, που όχι απλώς εδώ θα τερματιστεί, αλλά θα συνεχιστεί ακόμη πιο έντονα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, εκεί όπου ο υπόδικος αναμένει την ακροαματική του διαδικασία, υποστηρίζοντας με σθένος την αθωότητα του. Ένα τίμιο πάρε δώσε ανάμεσα σε έγκλειστο και γραφιά, με τον πρώτο να χαρίζει πολύτιμες πληροφορίες από το φονικό και τον δεύτερο να μοιράζει δωρεάν μαθήματα δημοσιογραφίας, ώστε ο (πιθανός) σίριαλ κίλλερ να εκθέσει την δική του πραγματικότητα, με όσο το δυνατόν πιο πιασάρικο τρόπο. Αποτελώντας συνάμα μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τον περιθωριοποιημένο από το σύστημα έντιτορ, να ξεπλύνει την ντροπή από το όνομα του και να επανέλθει στην ενεργό δράση.
Μιλάμε δηλαδή για ένα πανίσχυρο τετ α τετ ανάμεσα στα πρόσωπα που θα μπορούσαν να εκτοξεύσουν την ιστορία στα ύψη, ζόρικο εργαλείο αφήγησης για οποιονδήποτε σκηνοθέτη της προκοπής, όχι όμως και για τον θεατρικό Rupert Goold, που καθήμενος για πρώτη φορά στην καρέκλα του ντιρέκτορα, βγάζει στην ματιά του όλα τα συμπλέγματα της (αξιόλογης) πορείας του στο σανίδι. Βαριεστημένοι διάλογοι, παντελής έλλειψη τέμπο, κινηματογραφικότητα που αγγίζει μηδενικά επίπεδα, θολά και χωρίς σαφή ειρμό φλασμπάκ, σκόρπιες φιλοσοφίες σε ένα σενάριο ελάχιστα μελετημένο και φλογερό, μολονότι είχε την δυναμική να εξελιχθεί σε κορυφαίο στο είδος του στην σεζόν.
Από την μια μεριά του τραπεζιού, ένας βδελυρός στην ματιά του απλού ανθρώπου εγκληματίας, να πασχίζει με οποιαδήποτε δύναμη του απομένει να πείσει πως ουδέποτε έβαψε τα χέρια του με αίμα και να μην το κατορθώνει ούτε καν για τον ίδιο. Και από την απέναντι, ακόμη ένας ψεύτης, ένας σημαιοφόρος της φράξιας των ΑΡΔ, που τώρα έχει πρόβλημα μιας και η βρωμερή συνομοταξία του τον έχει κάνει στην άκρη. Παραμύθι στο παραμύθι, αμφότεροι ευφραίνονται ψυχικώς, πιθανολογούν κάπου μέσα τους πως το μέλλον θα είναι λαμπρό (είτε αναφερόμαστε σε αθώωση, είτε σε πρακτική δημοσιογραφική εξιλέωση) η απάτη όμως δεν θα κρατήσει παρά μόνο μέχρι την ώρα που οι ένορκοι θα βγάλουν από την τσέπη το χαρτάκι με την ετυμηγορία. Και τότε - μόνο ο ένας, ο πιο συνεσταλμένος ίσως - θα κατανοήσει πως το παιχνίδι που παίζει είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο. Οποία ατυχία που δημιουργικά δεν βρίσκεται εδώ η μπαγκέτα ενός Fincher, ενός Villeneuve, για να κορυφώσει την συζήτηση...
Για πες: Γεμάτη κλισέ και άνευ ιδιαιτεροτήτων η ερμηνεία του ντουέτου James Franco / Jonah Hill, που συναντιούνται για μια ακόμη φορά μετά το This Is The End στο ίδιο πλατό. Τετριμμένα ναρκισσιστής ο πρώτος, επαναλαμβανόμενα μεθοδικός ο δεύτερος, δεν πιάνουν ποτέ τον παλμό των ρόλων τους, μη βοηθούμενοι, πιθανότατα και από την μέτρια καθοδήγηση του ντερίκτορα. Όσο για τον τρίτο πόλο του στόρι, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να αποκληθεί και καταλύτης, εκείνον που υποδύεται η εκφραστική Felicity Jones, ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω και ένας που να μπορεί να τον χαρακτηρίσει όχι απλώς λειτουργικό, μα έστω υπαρκτό ή ζωντανό...
Μια αμφίσημη και αμφίδρομη σχέση, που όχι απλώς εδώ θα τερματιστεί, αλλά θα συνεχιστεί ακόμη πιο έντονα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, εκεί όπου ο υπόδικος αναμένει την ακροαματική του διαδικασία, υποστηρίζοντας με σθένος την αθωότητα του. Ένα τίμιο πάρε δώσε ανάμεσα σε έγκλειστο και γραφιά, με τον πρώτο να χαρίζει πολύτιμες πληροφορίες από το φονικό και τον δεύτερο να μοιράζει δωρεάν μαθήματα δημοσιογραφίας, ώστε ο (πιθανός) σίριαλ κίλλερ να εκθέσει την δική του πραγματικότητα, με όσο το δυνατόν πιο πιασάρικο τρόπο. Αποτελώντας συνάμα μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τον περιθωριοποιημένο από το σύστημα έντιτορ, να ξεπλύνει την ντροπή από το όνομα του και να επανέλθει στην ενεργό δράση.
Μιλάμε δηλαδή για ένα πανίσχυρο τετ α τετ ανάμεσα στα πρόσωπα που θα μπορούσαν να εκτοξεύσουν την ιστορία στα ύψη, ζόρικο εργαλείο αφήγησης για οποιονδήποτε σκηνοθέτη της προκοπής, όχι όμως και για τον θεατρικό Rupert Goold, που καθήμενος για πρώτη φορά στην καρέκλα του ντιρέκτορα, βγάζει στην ματιά του όλα τα συμπλέγματα της (αξιόλογης) πορείας του στο σανίδι. Βαριεστημένοι διάλογοι, παντελής έλλειψη τέμπο, κινηματογραφικότητα που αγγίζει μηδενικά επίπεδα, θολά και χωρίς σαφή ειρμό φλασμπάκ, σκόρπιες φιλοσοφίες σε ένα σενάριο ελάχιστα μελετημένο και φλογερό, μολονότι είχε την δυναμική να εξελιχθεί σε κορυφαίο στο είδος του στην σεζόν.
Από την μια μεριά του τραπεζιού, ένας βδελυρός στην ματιά του απλού ανθρώπου εγκληματίας, να πασχίζει με οποιαδήποτε δύναμη του απομένει να πείσει πως ουδέποτε έβαψε τα χέρια του με αίμα και να μην το κατορθώνει ούτε καν για τον ίδιο. Και από την απέναντι, ακόμη ένας ψεύτης, ένας σημαιοφόρος της φράξιας των ΑΡΔ, που τώρα έχει πρόβλημα μιας και η βρωμερή συνομοταξία του τον έχει κάνει στην άκρη. Παραμύθι στο παραμύθι, αμφότεροι ευφραίνονται ψυχικώς, πιθανολογούν κάπου μέσα τους πως το μέλλον θα είναι λαμπρό (είτε αναφερόμαστε σε αθώωση, είτε σε πρακτική δημοσιογραφική εξιλέωση) η απάτη όμως δεν θα κρατήσει παρά μόνο μέχρι την ώρα που οι ένορκοι θα βγάλουν από την τσέπη το χαρτάκι με την ετυμηγορία. Και τότε - μόνο ο ένας, ο πιο συνεσταλμένος ίσως - θα κατανοήσει πως το παιχνίδι που παίζει είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο. Οποία ατυχία που δημιουργικά δεν βρίσκεται εδώ η μπαγκέτα ενός Fincher, ενός Villeneuve, για να κορυφώσει την συζήτηση...
Για πες: Γεμάτη κλισέ και άνευ ιδιαιτεροτήτων η ερμηνεία του ντουέτου James Franco / Jonah Hill, που συναντιούνται για μια ακόμη φορά μετά το This Is The End στο ίδιο πλατό. Τετριμμένα ναρκισσιστής ο πρώτος, επαναλαμβανόμενα μεθοδικός ο δεύτερος, δεν πιάνουν ποτέ τον παλμό των ρόλων τους, μη βοηθούμενοι, πιθανότατα και από την μέτρια καθοδήγηση του ντερίκτορα. Όσο για τον τρίτο πόλο του στόρι, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να αποκληθεί και καταλύτης, εκείνον που υποδύεται η εκφραστική Felicity Jones, ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω και ένας που να μπορεί να τον χαρακτηρίσει όχι απλώς λειτουργικό, μα έστω υπαρκτό ή ζωντανό...
Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί. Και μάλλον ούτε πρόκειται...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική