Movies Ltd

The Million Dollar Champ

του gaRis (@takisgaris)

Όου μέηην- άλλη μια ταινία για το μπόξινγκ. Και μάλιστα από τον Antoine τον Fuqua, πιθανότατα τον μόνο μαύρο μπλοκμπαστερίστα σκηνοθέτη, αυτόν που παρέμεινε ατελέσφορα ελπιδοφόρος μετά από το υπερθετικά νευρώδες Training Day, οσκαρικό χωράφι για τον πάνθηρα Denzel. Περάσανε 15 κοντά χρονάκια Antoine, χαμπάρ τσουνί όμως εσύ. Κι ένα ρετήμινγκ στο καλoλούτσικο The Equalizer δεν αρκεί για να σβήσει το face tattoo από την ντιρεκτόριαλ μπραβούρα σου: Γκρίτυ ρεαλισμός και ρευστή μονταζιέρα σα τελευταία εισπνοή betta fish πριν την ύστατη μάχη στο ρίνγκ-τανκ και δέσαμε. Όχι. Το αρχετυπικ-ότατο Κολοφώνας - Πτώση - Επανάκαμψη μιας ταινίας μποξ θέλει τα μπραίηνς ενός Raging Bull ή την ιδεολογία ενός Ali, ξεμακραίνοντας από το απαλό υπογάστριο του οξειδωτικού cineσθηματισμού των Million Dollar Baby και The Champ.

Cut στον Jake Gyllenhaal τώρα. Όπως και στο τραβηχτικό ομότιτλο ραπάρισμα - εγώκεντρο ντελίριο του Marshall Mathers (Eminem που ήτο να πρωταγωνιστήσει ήδη από το 2010 σε ένα τύπου σήκουελ του 8 Mile), o Jake είναι Phenomenal. Καταφάνερα διανύοντας μια De Niro περίοδο μετά τα Enemy - Prisoners - Nightcrawler, o τυπάς είναι μπήφτ- απ, φέτες και μια πνιγμένη στον ίδρωτα και το αίμα μάζα από σκισίματα και μώλωπες. Ψιλοβλακέντιος, μεγαλωμένος σε ορφανοτροφείο στο Hell’s Kitchen NYC, όπου γνώρισε την κοντά 30 χρόνια γυναίκα της ζωής του Rachel McAdams που είναι το μυαλό του κατοπινού παγκόσμιου πρωταθλητού στα λάιτγουέητ Billy Hope. Σε καυγά του με τον Κολομπιάνο επίδοξο διεκδικητή του θρόνου του Escobar (…) είναι εκείνη που τρώει τη σφαίρα και ύστερα από την αποφράδα ο Μπίλης τα βλέπει όλα (να χάνονται): Κόρη στην Πρόνοια, αποκλεισμός από τα παιχνίδια, χρεωκοπία, ναρκωτικά, απόπειρες αυτοκτονίας, απόλα έχει ο μπαχτσές του σεναρίστα Kurt Sutter (Sons of Anarchy).

Cut στον προπονητή Forrest Whitaker o οποίος μπολιάζει προσωπικότητα σε έναν κλασικό ρόλο μέντορα (αλά Morgan Freeman) που θα τον ετοιμάσει για το ματς της εκδίκησης στο Vegas κόντρα στον Escobar. Η μικρούλα κόρη (η νάτσουραλ Oona Laurence) σταδιακά τον ξαναδέχεται κοντά της και ο Μπίλυ ξανακλείνει ραντεβού με την ελπίδα. Όλα δαύτα στα γρήγορα, με διάθεση Λάιφτάιμ τσάννελ αλλά γρηγοράδα σούτ-άουτ φλικ και συχώρνα με Fuqua μου αλλά από μελό δε κατέης πράμα μωρέ. Ευτυχώς το υποστηρικτικό κάστ με τον εσχάτως χρεωκοπημένο 50 Cent κρατά τα γκέμια, όσο για τον Gyllenhaal είναι αδιαμφισβήτητη η προσήλωση και ο κάματος, για το μάτι που θα ψειρίσει τη λεπτομέρεια όμως λείπει ένα δράμι απροσδόκητης φυσικότητας στον υποδυόμενο χαρακτήρα, κάτι που φάνηκε και στην ανώτερη ερμηνεία της sociopath περσόνας του στο Nightcrawler. Άρα απαντώ νοερά στο καυτό ερώτημα περί οσκαρικής υποψηφιότητας ποσώς διπλωματικά: Αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2015 από την Odeon